evlilik konusnda ne dusunuyorsunuz ?

bir yastan sonra evlenmek gerekmiyor mu ?

yaslaninca ne olucak ?

kac yasinda kendinizi evlenmis olarak goruyorsunz ?

Eşimin karın ve göğüs kafesi bölgesinde çok yoğun ağrılar oluyor.Yabancı uyruklu olduğu için henüz sigortası yok,doktora gittik testler yapıldı ve karaciğerde yağlanma var dendi.Ayrıca safra kesesinde 25 mm'lik bir taş var fakat doktor ağrıyı karaciğerin yaptığını söyledi.Kilo vermesi gerektiğini söyledi fakat ne yenilirse zararlı olur,ne yiyip,içmeli bir fikir söylemedi.Şimdi ağrılar yine sıklaştı ve hastane acillerinde buscopan iğneden başka bir şey yapmıyorlar.

Bu ağrıyı biraz azaltacak ne yapabiliriz ?

Kendini yaralayıp yaralı süsü verip oradan çıkmış olabilir mi?

Başka türlü oradan çıkması imkansız gibi geliyor bana.

Sanırım İslâmda insanın önemli olabilmesi için Müslüman olmalı; yoksa ciddî ciddî gereksiz, zararlı canlı olarak görüyorlar. Hattâ o insanların düşünüp, duyguları, anne, baba sevgisi olan insan olarak görmediklerini düşünüyorum. Dünkü eylemde ölenlere İslâm tabanındaki birçok insanın "iyi olmuş" dediğine eminim. AK Partinin siyâsetini tartışmaya bile gerek yok. Dünkü eylem bir câmide gerçekleşseydi; AK Parti neler îlân ederdi artık kim bilir.

Bir arkadaşım vardı. Birkaç yıl önce okulun Kültür Merkezinde bir etkinliğe katılacaktık. Arkadaşım kapıda kapalı kadınları görünce bir anda geri dönüp gitti. O gün arkadaşımın yobaz olduğunu düşünmüştüm. Bugünse Müslüman unsurlarının içerdiği etkinliklerden arkamı dönüp uzaklaşacağımı düşünüyorum.

Aramızda da böyle tiksinmeye başlayan var mı?

İçin kendimi zor tutuyorum.kendisi iyice yaşlandı ama çenesi o kadar güçlü ki. Bu yaştan sonra onu degistirmeyecegimi de biliyorum. Ablamla onu rahat ettirmek için elimizden geleni yapıyoruz ama en ufak iyilik bildiremiyoruz. Yaşlılara nasıl sabrediyorsunuz ya bi fikir verin. Bir yandan sağlık sorunlarim da var ama kadın da en ufak fikir yok. Varsa yoksa kendi dertleri.

s.b?

Ona gidip sarıldı. Bişey yapmış sanırım. Nasıl kendini affettirebikeceğini soruyordu. Beni görmedi bile. Tüm yüzdüzlüğümle ona gittim. Bilmiyorum sıcak gibiydi. Çıkışta şakalaştık. Sonra beni yalnız bırakma Benin'le gel dedim. Birlikte gideriz diğerlerinin yanına. Belkide yemek yeriz birlikte ? Bişey demedi gitti diğerlerinin yanına. Bende gittim. Orada buluşuruz diyordum. O gelmedi. İnsan bir mesaj atar başka bir yete gittim diye. Gelmedi ams ben bekledim. Ve sonra anladım. Bana zerre değer vermiyor. Ama bana en büyük derdini anlatmıştı ağlamıştı omzunda . O sarıldı bana sıcak bir merhabayı çok gördü.

Niye sevilmiyorum ben ? Çok mu değersizim ?

Ben Yok muyum yoksa ?

Sadece paylaşmak istedim
Özür dikerim rahatsız ettim.

rte'de zaten yeterli güç var idi. şimdi terör bahanesiyle olağanüstü hali milli seferberlik haline getirdi.

bunun sonuçları ne olur, insanların mallarına haksız yere el koymaya kadar gider mi?

diyorum ki onlara yuva yapsam ama nasıl, oraya gelirler mi acaba? bir akıl fikir. evde koliler var mesela o kolilerden bir şey yapılabilir mi?

galiba ilk kez yasiyorum. tam olarak neremiz agriyinca idrar yolu enfeksiyonundan şüpheleniyoruz, akıntı olur mu?

kisisel, alternatif ya da uyguladiginiz herhangi bir tedavi yontemi var mı?

bu konuyla alakalı başka bir şey söylemek isterseniz duymak isterim.

Merhabalar, neden yardım? Duyuru istatistiği iyi olsun diye mi, tanınmak için mi, mutlu olduğunuz için mi ya da kendini gerçekleştirmenin bir yolu olarak mı gördüğünüz için mi?

Neden?

doktor biyopsi yapılıp ilaca başlatmak gerekebilir dedi. normal rakam 2000 olmalıymış. çok korktum bu konuda bilgisi olan var mı, teselliye ihtiyacım var.

onu atarsam pekmezin yarısını da israf etmiş olacağım da.

öncelikle iyi günler arkadaşlar.
21 yaşında, yakın bir zamana kadar inandığı dini hiçbir şekilde sorgulama gereği duymadan orucunu tutan; mümkün olduğunca cumalara giden birisiydim.
Birkaç ay önce çok sevdiğim bir arkadaşım, bana artık tanrıya inanmadığını; bunun gerekçelerini söyledi.
Her ne kadar söyledikleri kendince haklı şeyler olsa da, söylediklerine inanmak benim için bambaşka bir dünyaya adım atmak gibi bir şeydi. Yani 21 yıl boyunca inandığım şeylerin aslında olmadığını söylüyordu bana, boş yere o camilere gittiğimi, günlerce boş yere aç susuz kaldığımı söylüyordu arkadaşım. Haliyle tutarlı olup olmadığını düşünmeden, söylediklerini anlamamazlıktan gelip, eski yaşamıma devam ettim.Ama şöyle bir durum oldu ;
artık eskisi gibi "körü körüne" inanamıyordum, elimde değildi. Yani cuma namazına gitmek için abdest alırken, sünneti kılarken aklımda hep bir "ulan ya gerçekten de boş yereyse tüm bunlar" düşüncesi geçmeye başladı. Hoca hutbeyi okurken ona odaklanamıyordum, aklımı hep bu düşünceler kemiriyordu. 1-2 hafta bu şekilde geçti, sonraki hafta bir bahane bulup gitmedim cumaya.Güya işim olduğu için gitmedim diyordum kendime, sonraki günler yine bir işim çıkacaktı.. Günler bu şekilde geçerken artık hiç istememeye başladım camiye gitmeyi, öyle ki bayram günlerinde herkesten önce kalkıp annem dahil tüm ailemi uyandıran ben, kurban bayramı için camiye bile gitmedim.

Durum iyice içinde çıkılmaz bir noktaya gidiyordu benim için.Ama bu düşüncelerimi kimseye de söyleyemiyordum. Çünkü hem aileme, hem arkadaş çevreme göre çok uç noktada bir şey bu. Ama içimde tutunca da rahat edemiyordum.Bir gün durumu çok sevdiğim arkadaşlarımdan birine anlatmaya karar verdim.Ki kendisi başı kapalı, babası imam olan birisiydi. Durumu anlatınca beni biraz yadırgayacağını düşündüm, o yüzden çekinerek de olsa anlattım.

Karşılaştığım durum sonucunda resmen şok oldum. Kendisi 21 yaşında olmasına rağmen başını aile baskısıyla kapattığını, benzer düşüncelerin kendisinde de olduğunu; vehatta aklını karıştıran sorulardan birkaçını (imam olan) babasına sorduğunda babasının kendisini, "bunları düşünme sen, derslerine bak" diye geçiştirdiğini, cevap veremediğini söyledi. Benim kayışlar o noktadan sonra iyice koptu zaten.

Baktım araştırdıkça işin ucu başka bir yere gidiyor, bıraktım. Hani derler ya "koyverdim" diye, aynen öyle oldu. Akışına bıraktım.Bu süreçte camiye falan gitmedim ama allahı da tam manada inkar edemedim.

Şu an da tam olarak bu durumdayım.Neye inanacağımı bilmiyorum, aklım çok karışık.Yani tam anlamıyla inançsız da olamıyorum, dindar da olamıyorum. Aklımın yarısı bir tarafta, bir yarısı da diğer tarafta kalıyor.Tam ortadayım yani.Böyle olunca bir görüşe de tam anlamıyla inanamıyorum.

Bunu buraya yazmak ne kadar objektif olacak bilmiyorum ama elimden yardım istemekten başka bir şey gelmiyor.Hani belki benim durumumu anlayacak; beni inandığı şeye ikna etmek için bir yol gösterecek büyüklerim vardır, şunu şunu yap diyecek insanlar vardır;
bi şansımı denemek istedim.

Özetle manevi olarak yardıma ihtiyacım var.

Hiç bir şey yapmadan günlerimi geçirmek rahatsız ediyor beni, zira ne zaman bir ezan okunsa; ya da dini çağrıştıran bir muhabbet olsa hep bir huzursuzluk kaplıyor içimi.Manen rahat edemiyorum. Yani eğer ki inkar edeceksem tam anlamıyla emin olayım istiyorum, inanacaksam da gerçekten allahın varlığından emin olmak istiyorum.

her gün bombalar patlayıp duruyor, yarın bir gün bana da denk gelir, daha ne olduğumu kavrayamadan ölüp giderim, istemiyorum öyle olsun.

Dalga geçmeden; alay etmeden fikrini yazacak olan herkese şimdiden teşekkürü bir borç bilirim. İyi günler tekrardan.

Haklı olduğunuz bir konuda istemsiz olarak, hissettiğiniz yahut size hissettirilen kötü duyguların etkisi ile lanet olsun demeler, çıksın ondan demeler vardır. Ahınız olur.

Bunların yerini bulduğunu düşünüyor musunuz? Ciddi manada soruyorum.

gelen hareketlerde daha çok oluyor. Hareketi bırakmalı mıyım hemen. Yoksa zamanla geçer mi. Kendimi daha iyi hissettiğim hareketlere mi yönelmeli yoksa sınırları zorlamali mi. Hareketleri yaptıran eğitici hareketleri kendinizi en rahat hissettiğiniz pozisyona göre ayarlayın diyor ama aşağı mide bulantısı olusturmayacak bir pozisyon bulamıyorum.

Başarısız 2 tüp bebek denemesi yaptık şimdi ise yeniden basliyacaz tedaviye, akşamları yada haftasonu yapabileceğimiz eşimin ruhunu dinlendirecek stres alacagimiz hobi aktivite arıyoruz. Puzzle boyama gibi şeyler aklıma geliyor tüm tavsiyelere açığım.

bunu başka yönlere çevirmek mümkün mü acaba, ben eskilere nazaran daha az öfkeleniyorum ama yine de geldiği zaman eşya fırlatma, yumruk atma huyumu bir türlü terkedemedim. önerileriniz var mı bununla ilgili?

birisine gayet samimi bir dille, yapıcılık esas olarak, gerçekçi bir şeyler yazıyorsunuz uzun uzun. Objektif yaklaşıyorsunuz yani epey. kırıcı bir cümle, suçlama falan da sarfetmiyorsunuz. karşılığında;

"Söyleyecek çok şey var ama aslında pek de bir şey yok" diyerek ne demek istiyor sizce?

bunu ona sorsana delikanlı diyecekler olabilir. ona da sorarım. soracağımdır da ben farklı bir görüş almak için gözlem yapıyorum şu anda. teşekkürler.

sonlarının çok trajik biteni olmuş mu, kimler mesela?

hasta oldugumda doktor bana 7-10 gunluk antibiyotik veriyor ama ben 3. gunde iyilesip 5. gunde birakiyorum antibiyotigi. bu durumun ne gibi sonuclari olabilir? antibiyotik direnci falan gelistirir miyim?

sabah, öğle, akşam aç karnına mı tok karnına mı? ben içimin büyük şişelerinden aldım 3 gün içinde bitirsem onu fazla gelir mi?

salonumdaki laminant parkenin azıcık bir yeri delindi, bu küçük deliği onarmak için komple odayı mı değiştirmeli yoksa sadece o kısmı onarmanın bir yolunu bilen var mı?

Ortamlarda söyleyince nasıl tepkiler alıyorsunuz? Havası var mı?

niye bu kadar pahalı? özel pişirme püf noktaları mı var acaba? giden olursa bu sırrı öğrenip benimle paylaşsın lütfen.

öncelikle, konum istanbul.

millet neredeyse kombiye sarılıp yatacak, benim son doğalgaz faturam 20 tl.
ofistekiler şöyle soğuk böyle soğuk diye ağlıyor, ben dışarıda montun önü açık geziyorum.

evet soğuk ama normal, bildiğimiz soğuk işte.

bir de bir iki arkadaşın evlerinin içinde çekilmiş fotoğrafını gördüm. tişörtle şortla falan oturuyolar evde, artık kombiyi nasıl köklemişlerse. benim ev üniformam svitşört üzerine hırka, altta polar pijama, altta çorap+terlik. kombi yanmıyor. saat başı camı açıp evi havalandırmazsam boğuluyorum. çok üşürsem yünlü bir örtüm var onu sırtıma alıyorum.

kombiyi yakmamamın sebebi fakirlik değil, sıcak ve kapalı ortam beni delirtiyor sadece. kar yağdığında falan yakıyorum anca.

ya ben üşümekten sapıkça bir zevk alıyorum, ya da bu insanlar konformistliğin bokunu çıkardı, en ufak zorluğa gelemiyor. aralık ayında da evinde tişörtle oturmayıver yav, ben mi çok saçma düşünüyorum? banyoya girmeden bir saat önce kombiyi kökleyen, ev hamam gibi olmadıkça yıkanmayan arkadaşım var. bense banyodan çıkıp götüm titreye titreye giyinmekten resmen zevk alıyorum. sanki bir zorlukla başa çıkıyormuşum gibi geliyor. eski insanlar gibi hissediyorum, kafam açılıyor. bazen buz gibi havada kasten üzerime bir şey almadan fırına, markete gidiyorum. o beş dakikalık üşüme hissi ve sonrasında eve dönecek olma düşüncesi mutluluk veriyor.

sizin soğuğa karşı tutumunuz nasıl?

Ben bu meretten kullanmaya karar verdim ancak anlamadığım bir husus var.

Ben her gün marketten alıp içemez miyim bunu? Yani dümdüz şişelenmişini alıp bardağa doldurup içsem olmuyor mu? İlla mayasını alıp evde mayalamam mı gerekiyor? Uğraşmak istemiyorum o işle, eğer kat be kat faydalı diyorsanız uğraşırım tabi de ne bileyim şişelenmişini almak varken...

Ozellikle ofisin kapisina her dokundugumda catirti gidiyor. Fotokopi makinesine dokunuyorum carpiyor, merdiven trabzanina dokunuyorum carpiyor...

Dun aksam buz gibi havada coraplari cikardim bahceye ciktim soguktan ayaklarimi hissetmeyene kadar toprakta dolastim, ellerimle kumdan kaleler yaptim ve bugun ise geldim. Ayni tas ayni hamam devam ediyor.

Artik kapiya dokunamaz hale geldim dizimle dirsegimle falan aciyorum korkudan.

Nedir bunum cozumu, fikri olan var mi? Gercekten cok rahatsiz olmaya basladim, flash gibi geziniyorum is yerinde.

bugün durakta popişim donmuş halde otobüs beklerken düşündüm de biraz bu konuyu. özellikle arabası olan yazarlar düşüncelerini söyleyebilirse çok sevineceğim. bugün sabah durakta uzunca bir süre otobüs bekledim. gelen otobüsler çok doluydu bazısı durmadan geçti. o yöne gidecek olan insanlar küfürler etti. o sıra ben de sıkıntıdan kırmızı ışıkta duran arabaları kesiyorum. durak tam kırmızı ışığın dibinde. hani ışıkta beklerken bile "pişt gelmek isteyen var mı bırakem mi sizi" deme şansı var insanların. arabaların çoğunda tek kişi var. dopdolu giden araba hiç görmedim. maksimum 3 kişi vardı arabada. güven mi vermiyor durakta bekleyen insanlar? arabaları olmadığı için pis fakirler mi? durağa yanaşıp şu istikametten gidiyorum bırakabilirim deseniz ne olur? neden kimse böyle bir şey yapmıyor nideeen?

acaba? :S

diş polikliniğine gittim. 2 sene önce yaptırdığım kanal tedavilerimin yenilenmesi gerektiğini söylediler. dip boşluklarına bakteri birikmiş. kafam çok karıştı başka bir dişçiye daha sorayım diye geçirdim içimden, röntgen çekmişlerdi, sonucu bana vermediler. yasal değilmiş. ayrıca diğer dişlerimin bir kaçında da çürük varmış onlara da dolgu yapılması gerekmiş. toplam da 1 buçuk milyarlık masraf çıkardılar. ne yapsam güvensem mi acaba?

Ani hareketlerde kafamda ciğ ciğ şeklinde sanki kuş ötüyormuş gibi ses oluyor sesi ben duyuyorum sadece dışardan duyulmuyor başkasına. Neden olur bu? Sizde de oluyor mu?

Onceden de bayilmazdim da dogum sonrasi iyice ipler koptu. Yuz yil yasasam ve hic gorusmesem aramam. Huysuz, huzursuz, karsisindakini mutsuz etme felsefesiyle yasayan bir kadin. Eskiden esim icin susuyordum artik onu da yapamiyorum. Esim bizi neredeyse hic bir araya getirmiyor tovbe etti dogumdan sonra bize yerlestiler resmen kiyamet donemleriydi. Hala nasil bosanmadik o surecte bilemiyoruz. Yaptigi tahribati duzeltmek aylarimizi aldi.

Lohusaligimda kadin benden cok lohusaydi. Surekli bebegi elimden alip kacirmalar. Tam cocuk emerken yeter ben sevicem ver demeler. Evine git deriz gitmeyecegim diye aglamalar. Gece uyurken cocuk agliyor diye odamiza dalmalar. Neymis biz uyanamazsak aglar dururmus!!! O zaman kapiyi tiklat, icerden telefon ac falan ama yok illa gorecek. Gelip yatak odamizda biz gece cocugu oylarken (saat 3-5 falan) yanimizda oturmalar. Cocuk sallamaya karsi olmama ve defalarca uyarmama ya da oglu tarafindan uyarilmasina ragmen bunu gizli gizli yapmaya calisip yakalaninca da hevesim var ama benim diye cocuk gibi aglamalar. Hamilelik boyunca etin hic bir turunu yiyemeyip tiksinmeme ve bunun lohusalikta da devam etmesine ragmen ama benim canim istedi deyip pisirmeler. Cunku kendisi lohusa ya evi yok ya illa bende yasayacak. Surekli ogluna baban olunce ben ne yapicam diye aglamalar ( baba hasta falan degil ama surekli konu bu) anlasmasi var zannimca sonra olurum diye.

Misafirlige gelen arkadasimlarimi istememeler ama kendi akrabasi gelicek oldugunda bana sormadan birak soylemeyi burasi bu kizin evi kibarca haber vereyim bari demeden davet etmeler. Her Allahin gunu senin sutun yok bilmemkimin gelini bir sikiyordu gogsunu taaaa karsi duvara fiskiriyordu muhabbeti. Benim ilk cocugum olmasi mal gibi sutum az herhalde diye inanmam. Ya da her dakika ayni seyi soyledigi icin caresizce arayislara girmem. Bebegin kilo alimi, gelisimi herseyi yerinde olmasina ragmen bugun bile gogsumu sikip sutum var mi diye kontrol etmem ki cocuk 8 aylik oldu. Daha neler neler

Ben bu kadini affedemeyecegim. Yazarken bile bir kez daha nefret ettim. Esim haliyle uzuluyor ama annesinin kabahatletinin de farkinda bana goruselim baskisini hic yapmiyor. Yine de istemiyorum arkadas cocuguma dokunsun istemiyorum. Evime gelsin istemiyorum. Zaten biz ona neredeyse hic gitmiyoruz suan baska bir sehirde. 3-4 saatlik mesafede ama gitmiyoruz huzursuzluk cikartiyor diye. Bende sutten cikma ak kasik degilim. Laf soyluyorum tersliyorum ama elimde degil.

Ben ne yapicam. Bir gun yine gelecek bulacak beni. Yine uzerime cokecek. Cok mu takiyoeum kafaya sizce? Siz olsaniz nasil davranirdiniz?

P.s: bugun iyice icimi doktum valla saolun duyuru ailesi.