(bkz: ders çalışmamak için yapılan anlamsız hareketler )
Valla sadece sinav zamanlarinda ortaya cikan biseyse takilma bu kadar. Hepimiz o donemlerde ders calismamak adina ne gerekiyorsa yaptik. Sende de kendini boyle gosteriyor demek bu durum.

abi sıkıntı olduğu kesin de delirmiyorsun. her insanın başına gelebilecek, muhtemelen çözümü olan psikolojik/ruhsal sıkıntılar bunlar. deliren adam kendisine "deliriyor muyum?" diye sormaz çünkü, hasan mezarcı gibi 25 aralık'ta ben cizısım deyu doğum günü partisi filan düzenler. senin gerçeklik algında sorun yok; varsa bile bunu idrak edebilecek noktadasın, delirmek öyle kolay bir şey değil.

belli zaten canın sıkılmış, üstüne bir de deliriyor muyum diye gereksiz stres yaratma kendi üstünde. "şu an kontrol etmekte zorlandığım bazı duygu ve düşüncelerim var" diye düşün, mücadele etmesi de daha kolay olacaktır.

wellcome to the okb club. obsesif kompulsif bozukluk.

okb sadece takıntı olarak biliyordum. Kendimle ilgili arada gelen "ne yapıyorum ben" hissi garip. Ofiste işi olmadığı halde oyalanabilen insanları kıskanıyorum. Ben boş zamanımda sadece ofiste olduğum için hobilerime bile odaklanamıyorum. Keşke hemen eve ışınlansam diyorum. Sonra huzursuzluk kaplıyor içimi. kendimi gereksiz işlere veriyorum ve biraz rahatlıyorum. Benle dertleşen insanların kendisinden daha çok dertlendiğim içselleştirdiğim oluyor. Bu gereksiz empatiden kurtulmak istiyorum. Şimdi yazdıkça aklıma geliyor. Yaşıtlarım olan tanımadığım kızlar ortama girince extra kasıyorum kendimi bu da beni huzursuz yapıyor. Kasmaktan kastım durgunlaşıyorum. beğenilme arzusunun verdiği ilkel tepkiler mi anlamadım. Sanırım beni en çok korkutan şey davranışlarımın nedenlerini bilememek. Teşekkür ederim cevaplar için.

benim bildiğim, okb, genellikle olumsuz düşünceleri kafadan atamamak, kafanın bu düşüncelerle boğulması, oluyor. sadece belli fiziksel şeylere takıntı yapmak olmuyor.

Yok ya boyle insanlar olduklarini bildigin halde fazla bile almissin. Corap alip gecmeliydin belki de.

gercekten yaptilar mi bunu :(

is yerinde ekip ici hediyelesme semboliktir, begenmesen bile tesekkur eder gecersin. hep birlikte laf edip dalga gecmeleri inanilmaz ayip olmus.
bir nevi mobbing, zorbalik bu.

su an dislanmis ve onurunuz kirilmis hissediyorsunuz buyuk ihtimalle ve hep birlikte oyle bir tepki vermelerini beklemediginiz icin sok olmussunuz tabii.

boyle bir davranista bulunan da davranisa istirak eden de iyi insan degildir. uzmeyin kendinizi. kendilerine yakisan sekilde davranmislar.

samimi oldugunuz insana espri yaparsiniz, takilirsiniz falan tamam da su hayatta gercekten en nefret ettigim davranislardan biri bir insan ile dalga gecmek.

of aynı bizim işyerinin toksikliği. böyle hadsizler yüzünden 4-5 senedir bıraktık hediyeleşme işini, zaten herkes herkesten nefret ediyor, iyi arkadaş olanlar her türlü birbirlerine alıyorlar. böyle gerizekalılar da kendilerinde gereksiz yorumlar yapma cüretini buluyorlar. bizde de en son salak bi kıza doğumgünü hediyesi olarak altın set almışlardı sormadan etmeden, kişi başına bölünce düşen para bir haftalık mutfak masrafına denkti. ben bu parayı vermem almadan sormadınız fikrimizi almadınız diyince peşimden millet de ayaklandı kaldırdık hediye olayını.

hediye olayının özü budur bu arada, içinden ne gelirse, bütçen neye elverirse onu alırsın. kimse kimsenin hediyesini yargılayamaz. ki zaten baştan maddi sınırlar da belirlenmeliydi en çok şu kadar diye, yoksa adaletsizlik kaçınılmaz. bir de zaten işyerindeki insanı ne kadar iyi tanıyıp da bayılacağı hediye bulabiliriz ki. yakın olduğum kişiler dışında kimseye hediye almayı sevmem bu sebepten, %90 beğenilmiyor çünkü.

üzülmeyin, hassas davranmayın o onların densizlikleri. düşünüp almışsınız maddi imkanınız olmamasına rağmen bu bence iyi niyetinizi fazlasıyla gösteriyor. eğer ki alt limit 200tl iken gidip 50 tl.lik bir şey almadığınız müddetçe ortada sıkıntılı bir durum yok bana göre, ki öyle bile olsa şu ekonomik durumda böyle şeylere bütçe ayıramamanız çok normal. biz çekirdek ailemizde bile kardanadamlı çorap, noel babalı çamaşır falan aldık bu sene valla, geçti pahalı hediye dönemi artık. devir hayatta kalma devri

ya nasıl insanlarla çalışıyorsunuz, hayret ediyorum. bir insan bir diğerine neden böyle bir şey yapma ihtiyacında olsun. arkadaşlarımdan da benzer ofis dramaları duyuyorum, inanılır gibi değil. beklentisi neymiş ki o arkadaşın, michael kors çanta mı istiyordu yani? bana da 2 sene önce bildiğin 1 milyoncudan alınmış meşrubat bira açacağı hediye geldi. bir kere birlikte bira içmiştik o arkadaşla, çok bira içtiğimi düşünmüş. yani çok saçma bir hediye ama neden böyle bir tepki vereyim ki.

şirket içi iletişimde bu tür alaycı durumlar şirkete ve ekibine bağlılık ve güven bağının koparılmasında son aşama. çalışanı kaybedersiniz ve geriye dönüşü de çok zor.

Cehennemden mi yazdın bunu?

Kötü karakterden başka izahı yok bence hiç canınızı sıkmayın, değmez :)

suç sende değil. imkanın varsa acilen değiştir o işini.

yukarıda yazılanların hepsi +1

moralinizin bozulması normal ama bu onların ayıbı.
ağlamanız bitince yüzünüzü yıkayın, konuyu kapatın.
bundan sonra da hak ettikleri gibi davranırsınız.
kendinize acımayın, hayatta böyle şeyler olabilir.
kurban pozisyonuna geçmeyin.
ortada bir suç yok tabii ki.

Hic katilmamak lazim bu cekilislere.
Evin fotosu var mi?

Valla hediye olayinda yaptiklari sacma bisey olmus ancak bu duruma aglamak ve kendini hirpalamak da cok saglikli degil bence. Hadi sagliksiz demeyeyim de bence verilmesi gereken tepki degil diyeyim. Bilmiyorum belki cok asiri hassas birisin ya da bisekil bir sinir bosalmasi sonrasi bir patlama olmustur ancak her durumda pek iyi degil.

Is yeri oldukca sikintili ancak buradan ciksan bile ayni durumla baska yerde karsilasabilirsin. Insanlarin sacma davranislarina pasif tepki vermek ya da hic tepki vermemek yerine bir tepki vermek bence daha dogrusu. Misal o durumda bana laf atana ben de yerine gore ya hediyesine laf atar ya 'ehehe size de anca bu verilir' tarzi genel bisey soylerdim vs. Oyle susup bisey demedikce digerleri de birbirinden destek alip yuklenmistir. Yani bu tip durumlarda susmak iyi degil bence.

Neyse, kisaca uzulmeye gerek yok bu kadar. Yalniz bir dahaki sefere de tepkini ver.

Aldığım hediyeyi birinin eleştirebilmesi için çok yakın arkadaşım falan olması gerekir onun haricinde verilen hediyeyi açık açık eleştirecek tinyetteki kişiler ile ilişkimi keserim, senin durumunda bu mümkün olmayabilir bu durumda da yaptıkları eleştiriyi takmamaya çalışırım. Bir sonrakinde salatalık hediye et, kartivizitinizi yaptırdım dersin.

bence alttan alma. çekingen biri misin bilmiyorum. tepkini koyamayabilirsin belki ama tepki göster. o iş yerinde de kalmak zorunda değilsin. hediyenin iyisi kötüsü olmaz. gönülden kopan bir şeydir ve beğenmemek ağır ucuzluktur. 10-15 yaşındaki çocuklar yapsa bile çiğliktir. iş güç sahibi olmuş insanlar yapıyorsa büyük bir karakter sorunu vardır. sende bir sorun yok. karşıdakiler karaktersiz.

ya kafaya takmayacaksınız, yok ben kafama takmadan durmama derseniz gidip bir çorap alın, ama gri renkli erkek çorabı olacak, aynı arkadaşa gidip geçen gün aldığım hediye ile dalga geçmiştiniz, bu ne diye, haklıydınız, senin değerine uygun bir hediye almamıştım kusura bakma, buyur hediyeni deyip masasına bırakıp gideceksin gri erkek çorabını. ama bunu sesli bir şekilde söyleyeceksin ki herkes duysun. sonrasında bırak onlar kafalarına taksınlar.

hediye bahane olmuş sizi çekemiyorlar veya kıskanıyorlar bence. mesela kadınsanız ve onlardan genç ve güzelseniz vurabilecekleri tek yerden vurmaya çalışmışlar. bunu aldığıma dua edin salatalık da alabilirdim deyip geçseydiniz.

gelen diğer hediyeler nasıldı ki? gerçi nasıl olursa olsun yaptıkları şey düpedüz terbiyesizlik. kesinlikle sizinle alakası yok, bu tür etkinlikler zaten hoşbeş için yapılıyor. bunda bile kalp kırma fırsatı bulanlara yazıklar olsun.

bence hediyeniz çok tatlı bu arada, bana gelse çok mutlu olurdum.

yılbaşı hediyeleşmelerinden nefret ederim. keşke hiç yapılmasa. zaten ben kendi işyerimde bunun yapılmamasını sağladım. bir dahaki sefere katılmak istemediğinizi söyleyin ve katılmayın.

size yapılan çok büyük bir ayıp olmuş. çiğ insanlar olsa gerek. bu kadar kafaya takmayın, taktığınızı belli etmeyin. olur böyle şeyler.

Sabah gördüm işyerinde yazamadım şimdi sırf bunun için girdim duyuruya.

Üzgünüm. Ama çöp iş arkadaşlarına sahip olduğunuz için üzgünüm. Hiçbir hatanız yok. Daha pahalı bir şey almış olsanız bu çöp insanlara daha çok para harcamış olacaktınız sakın pişman olmayın.

Zevkiniz uymaz vs. gelen hediyeyi beğenmezsiniz diyelim, yine de normal bir insan hmm beğenmedim demez. Kibarca kabul eder, teşekkür eder. Dalga geçebilecek kadar leş insanları hayal bile edemiyorum.

bu gercek mi?

ortaokulda cekiliste, durumu da iyi olan bir arkadasim bana uyduruk bir kalem vermisti, arkadaslarim -iyy kalem mi almis demesine ragmen, begenmememe ragmen, hem cok güzel zaten ihtiyacim vardi dedim hem de onlari susturdum. bir ortaokul ogrencisi kadar olamamislar, sen hak edene hak ettigi degeri verip, daha iyi bir is ortamina bak.

ama ben olsaydim bunun altinda baska seyler arardim. kisisel ya da is ile ilgili bir kiskanclik vs.

Ya bu çekilişlerde zaten sikko sikko hediyeler alınmaz mi bana klasik gömlek almışlardı millete kartlik falan. küçük hediyeler alinir. millet tam hanzoymus. bir daha çekilişlere katilmazsiniz en sağlıklisi budur

Laf söyleyecek insanlar için ne aldığınızın önemli yok. Kendinizi boş yere üzmeyin. Sizi ve onları düşünmenizi hak etmiyorlar. İlk iş yerimdeki yılbaşı hediyeleşmesi geldi aklıma, o zaman çok üzülüp utanmıştım ama on sene sonra bakıyorum da esas üzülüp utanmaları gerekenler onlarmış. Bir senelik işsizlik sonrası işe yeni başlamıştım ve bir ay sonra yılbaşı çekilişi yapılmıştı. Kitap almayı düşünmüştüm ama az olur diye uyarmışlardı:)) Bütçem kısıtlı olduğu için dolanıp en sonunda mangodan hırka almıştım. Fişini de poşette unutmuşum. Yılbaşından sonraki bir sabah fişi masamda buldum:))) şimdi düşünüyorum da bunu yaptığında bana kendimi kötü hissetirmekten başka eline hiçbir şey geçmedi. Sadece kötü birine denk gelmiştim. İş hayatında her tipten insanla muhattap olunuyor. Değmeyecek insanlar için üzmeyin kendinizi. Benim gibi on sene sonra anar geçersiniz:)

evde probis yicem. yanına da sıcak süt. çalışıyorum maalesef.

Market alışverişi planlıyorum. Abur cubur alacağım akşam için.

Yarım mı? Devlet kurumları tam gaz devam :) Bu sebeple ben şahsen izin aldım ailemin yanına gidip keyif yapmak için.

5 günlük temaslı karantinası sonunda negatifliliğe bağlı olarak şekillenicek 8-)

bana tatil yok, çalışacağım.
akşam ufak bir akraba ziyareti, yemek, 1-2 saat kutlama olur o kadar.

size de iyi seneler.

Dün gece 2 arkadaş görürüm diyordum. Bugün gece plan yapılmış, inş bende giderim. Mesai yeni bitti.

tam gün çalışıyoruz. bankalar vs'de çalışıyor. akşam çıkışta korupark'a gidicem bikaç küçük işim var. sonra istikamet ev. ptt ile devam.

HBO Max Harry Potter 20. Yıl görüntüleri paylaşıyor bir süredir. Üye olsaydım onu izlerdim. Üyeyseniz bakabilirsiniz.

cem yılmaz ın gösterisi gelecekmiş netflixe. onu izleriz.

@dissendium 1 Ocakta gelicek diye biliyorum :(

Ghostbusters: after life malum ortamlara düştü, bugün yarın da online sitelere yüklenir, ben izledim önerebilirim güzel olmuş eğlenceli

Cem Yılmaz gösterisi 31 aralıkta netflixte, ama ben sonraki bir gün rahat kafayla izlerim şahsen.

Yılbaşı gecesi kanal kanal gezip dansöz arayacağız yine :)

Çocuk uyuduktan sonra Cem Yılmaz izleriz Nekflişten.

netflixte cem yılmaz
gain de doğu demirkol standuplarını izlicem
(gainde kampanya var bu arada yıllık 48 lira gibi bişi fyi)

The Witcher'ın 2. sezonunu izleyemedim hala, ona başlamayı planlıyorum.

cem yılmaz + gibi 2. sezon 1. bölüm. ikisi de 31 aralık'ta geliyormuş.

Bol ünlülü talk show eğlence vs arıyorsanız digitürkte kaan sekban - yekta kopan ikilisi var, ben ona bakarım bi 5 10 dk, sonra salarım :)

Mahsunlu, sibel canlı, acunlu yılbaşı programlarına gerek yok :)

yılbaşında bile çalışacağım ama yine de cem yılmaz'a bir bakarım herhalde.

cem yılmaz

maalesef çalışıyorum. yine kenarda açık olur cem yılmaz vs.

Bence gecenin yıldızı FOX TV'nin yayınlandığı "Ata Demirer Gazinosu" oldu. Harika şarkılar ve gösteri performanslarıyla, dolu dolu, çok eğlenceliydi.

Keşke burada veya başka bir yerlerde 31 Aralık'ta yayınlanacağına denk gelebilseydim diye hayıflanıyorum, bilmediğim için tekrarının ortalarından itibaren izleyebildim.

Konser, parti vs haricindekiler zaten pek yılbaşı gecesi etkinliği olmuyo, normal bi gecede yapılacak herhangi bi şey yapabilirsiniz :)

var tabi, evde oturmak. çünkülü;

yılbaşı diye kazıklanmıyoruz, 100 kişilik yere 300 kişi dolduran mekan sahipleri yüzünden sigara dumanında boğulmuyoruz, reina'da ki gibi bombalar patlamıyor ve virüs kapmıyoruz.

Valla yılbaşında İstanbul korkunç. 1 Ocak gecesi çık aynı fiyata 2 katı eğlen ye iç

İşallah Covid belası biterse güzel şeyler olma şansını yüksek görüyorum. Geçtiğimiz yaz biz evde otururken yabancıların tatil yapmasına bayağı ayar olmuştum. Maskeler çıkmadan güzel şeyler oluyor demem.

sıfıra yakın. yine de iyi dileklerimizi dileyelim, bilet almadan piyango kazanmayı dilemek gibi ama napalım.

Erken secim olursa belki

ortadogu ortalamasi genelde dunya ortalamasinin altinda kaldigi icin ve dunyanin genelinde de durum pek parlak olmadigi icin oldukca dusuk bir ihtimal.

%100. Böyle çok kapsamlı bir konuya başka bir yanıt verilemez bence. 1 yıl içinde, koskoca bir ülkede güzel bir şeyler elbette olacak ancak ne olacak ya da ömrü ne kadar olacak o bilinmez.

bülent ersoy gibi düşünüyorum.... sdsfsgd

www.instagram.com

j r r tolkien hayrani +1

durumlara "öldük, bittik" diye bakmanın anlamı yok, biraz çocukça bir bakış açısı bu.
ülkelerin de, dünyanın da bazı süreçleri olur.
her şey ekonomi değil, ekonomisi iyi olan ülkelerde de başka sorunlar oluyor, onlar da onları çözmeye çalışıyor.

her şey gibi bu da bir süreç, öyle ya da böyle bir şekilde geçecek.
geçmişte de oldu, geçti, yine olacak, yine geçecek.
hayatta hiçbir şey aynı kalmaz, lineer bir düzlemde yaşamıyoruz.
yani bir şeyler değişsin istiyorsak, değişimin sancılarını da yaşamak zorundayız.
önemli olan bu zamanlarda manevi olarak kafayı suyun üzerinde tutabilmek.

Ben öyleydim. Daha doğrusu ergenliğimde ve genç yetişkinliğimde öyleydim, sonrasında o kadar katı değildim (bu katılığı açacağım) ama evlilik hedefim de olmadı. Sonra evlendim çünkü hayata aynı baktığım, evlilik konusundaki çekincelerimi (ortalama Türk erkeği toksik cinsiyetçiliği) bünyesinde neredeyse hiç barındırmayan bir adama aşık oldum. 30'ların ortasında/ikinci yarısında evlendik.

O kadar katı olmak orta yaşlara gelmiş insanlar için biraz saçma geliyor bana, ergen inadı gibi geliyor. (Ha evlenmeden de çocuk yapabileceğiniz, devletin sizi çift olarak kabul ettiği, partnerinizle birbirinizin sağlığı, resmi işleri vs konusunda aile saydığı bir ülkede yaşıyorsanız o ayrı.) Evliliği ulaşılması gereken bir hedef sayıp önünüze çıkan ilk kadınla evlenin, sizi evlendirmek isteyen akrabalar temiz aile kızlarıyla tanıştırsınlar demiyorum. Fakat "olsa da olur olmasa da olur, bir gün bir sevgilimle evlenmek istersem bakarız" yaklaşımı daha sağlıklı sanki.

Ha bir de, evlenince yaşlılığınızın eşinizle huzur içinde geçeceğinin garantisi yok. Gayet huzurla evliyken eşi erken ölünce 40'larında, 50'lerinde yalnız kalan çok insan var. Ne yapmak lazım o zaman, yalnız kalmamak için hemen yeni birini bulup evlenecekler mi?

30 yaşındayım. Hayatımı birlikte geçirme niyetimin olduğu kadınla ilişkim geçen sene sonlandı. Uzun bir ilişkiydi. Bu da bana uzun vadeli plan yapmamın pek de anlamı olmadığını öğretti. Etrafımda evlenen çoğu insan da zaten bunu hedef edindiğinden değil öyle süregeldiği için evlendiler. O yüzden en fazla 8-9 gün sonrasını düşünüyorum galiba artık :)
Yalnızca kendi kontrolümüzde olmayan planların hayalkırıklığı hoş olmuyor.

bu baskının varlığı yalnızlığınızdan/düzenli bir ilişkinizin olmayışından mı yoksa bekar oluşunuzdan mı kaynaklanıyor?

@kobuzchu kiz+1

yakınlarınız hayat tek başına tatsız, birini sevince daha güzel demek istiyor da olabilir. yoksa tabiiki evlenmek bir hedef olmamalı, öyle olması saçma zaten.
çok küçük yaşlardan beri kendi kendine yetebilen biriyim, birey olmayı erken öğrenmiş biriyim. dolayısıyla "aile" ye aşırı anlam yükleyip ihtiyaç duymadığım gibi, aile olmak için evliliğe gerek olduğunu da düşünmüyorum. insanın tüm sosyal çevresi geleceğini şekillendiriyor aslında. sırf partneriz değil. motivasyonum bu konularda attığım, atacağım doğru adımlar. ancak yine de @kobuzchu kiz+1111

20li yaşlarımda evlilik için aile ve toplumun da etkisiyle belki diyordum, okul biter evlenir çocuk sahibi olur aile kurarım klasik düşüncesi vardı.

30 lu yaşlarıma gelince evlenmeyi gerçekten istemediğimi fark ettim, bunda 18 yaşımdan itibaren aileden ayrı, kendi başıma yaşamaya başlayıp kendi istediklerimi yapma özgürlüğünün ve kendimi tanımanın da etkisi oldu. aklımda tek soru biyolojik saatim işlemeye başladığında çocuk istersem ne olur acabaydı. yine şanslıydım ki bu da bende olmadı. çocuklara aşık bir insanım, birlikte vakit geçirmeye bayılıyorum ama kendi çocuğumun olması düşüncesi beni çok rahatsız etti. bu arada ablam da evlenip çocuk yapınca ailenin evlen baskısı da yok oldu, ben de çocuk sevgimi bu şekilde giderebilir hale geldim.

40a yeni girmiş bir insan olarak evlenme ve çocuk yapma konusunda almış olduğum kararlardan asla pişman olmadım. hatta tersi bir durumda olsam ülkenin de malum durumu yüzünden anksiyete krizleri geçirirdim, şu an kararlarımı tek başıma alıyorum, hayatımı nasıl sürdüreceğime, ne yapmak istediğime tek başıma karar veriyorum.

yaşlanınca ne olacağını açıkçası pek umursamıyorum, son 2-3 yıldır yaşanılanlardan sonra anladım ki önümüzdeki ay bile ne olacağı belli değil. bu konudaki mottom "tanrı'yı güldürmek istiyorsan ona planlarından bahset" sanırım.

evlenip aile kurup çok mutlu olan insanlar da var, yalnız yaşayıp ileriki yaşlarda bu durumdan pişman olmayanlar var, çocuklarının bakmadığı yaşlılar var. emekli maaşını verip huzurevinde yaşamak, ya da elden ayaktan düşene kadar kendi başının çaresine bakıp, gerekirse bakıcı ile son zamanları yaşamak bana rahatsız edici gelmiyor. yaşayıp göreceğiz modundayım.

Kritere bağlı olarak benim kriterlerime uyan biri olmadığında öyleyim.

kobuzchu kiz +1

Hayatımın hiçbir döneminde evlenmeyi düşünmedim. Evlenmek, çocuk sahibi olmak hiç istemediğim şeylerdi. Ergenlik zamanında bu konuda çok keskin söylemlerim vardı ama insanların "aa öyle mi, peki" demek yerine sürekli seni ikna etmeye çalışmaları bi noktada o kadar bunaltıyor ki pes ediyorsun.

Son yıllarda "yoo düşünmüyorum" demekle yetiniyorum uzarsa da "bakalım hayat bu belli olmaz" diyorum.
33 oldum hala aynı fikirdeyim.

Yalnız kalma konusunda yine kobuzchu kiz +1 diyeceğim.

Evlenmek ya da evlenmemek konusunda katı olmak gerektiğini düşünmüyorum. Bu kadar anlam yüklenecek bir şey değil evlilik. 34 yaşında bekarım, olursa evlenirim olmazsa meh dedim.. Hala da öyle diyorum. Evlenmem diye ciddi ciddi konuşanlar çocuk yapıyor şu an.

Evlenmeyeceğim değil ama çocuk doğurmayacağım netliğindeyim şahsen. Hoş, hayat bana "evlenemicen sen" netliği göstermeye başladı ama... bakalım.

hypathia +1

34 yasında, kadınım ne evlilik ne de cocuk isteğim var. buna katılık değil de soru baslıgındaki gibi "netlik" demek daha doğru. istemiyorsan istemiyorsundur, biri fikrimi değiştirirse evlenirim diyorsan ılımlısındır, istiyorsan da istiyorsundur. hiçbir zaman evlenmeyi dusunmedim ve istemedim.

34 yaşındayım, son ilişkimi “benimle gelecek yok” cümlesi yüzünden bitirmek durumunda kaldım. evlenme niyetinde değildim, ama birlikte yaşamak da dahil hiçbir gelecek düşünememek de geri kalan kısımları yolunda giden bir ilişkiyi bitirmeme yetti. evlenmek istememeye sonuna kadar saygı duyuyor ve hak veriyorum. ama 30+ yaşında olan birinin en basit ilişkiye başlarken bile bunu karşısındakine söylemesi gerektiğini düşünüyorum. zira mevzu sadece imza atmak değil. şu yaşımda hayatımda biri varsa hafta sonumu kimle geçireceğim, tatile kimle gideceğim vs. düşünmeme gerek kalmamalı. “birlikte” olmak karşılıklı sorumluluk alabilmek istiyorum. imza olması ya da olmaması bu durumu değiştirmiyor. belli bir yaşta insanların bunu önceden konuşup üstünde anlaştıkları takdirde ilişkiye başlamaları gerektiğini düşünüyorum. + yaşlanınca yalnız kalma durumundan korkuyorum ama korkunun da ecele faydası yok. yalnız kalmayacağım diye de evlenilmez ya da birlikte kalınmaz olmadım biriyle.
özetle: kısmet.

hypathia +1

25 yaşındayım, biraz daha gençken "aman ya ne evlenicem" kafasındaydım ama şu an oturup düşününce çevrenizde her ne kadar arkadaş, aile, sevgili vs. olsa da bir yaştan sonra yalnız kalmak ve bu durumun üzmesi kaçınılmaz. o yüzden şu an daha sıcağım, asla evlenmem demiyorum illa da evleneyim de demiyorum. kısacası uygun birisi olursa neden olmasın kafasındayım.

ama çocuk konusunda kendimi bildim bileli istemiyorum. hamile kalmak, doğurmak, bir çocuğun sorumluluğunu üstlenmek bana aşırı korkutucu ve zor geliyor.

Asla evlenmiş olmak için evlenilmemeli düşüncesinde biriyim. İnsanlar gerçekten birlikte yaşamayı ve aile kurmayı çok istediklerinde evlenmeliler bence. Yalnız kalmamak için yapılan evlilikler hep boşanmayla ve yalnız kalmayla sonuçlanıyor zaten.

Ek olarak 30 yaşına merdiven dayamış bir kadın olarak her zaman evliliği saçma bulmuştum. Şimdi sevdiğim insanla birlikte yaşamayı çok isteyen bir ruh haline büründüm.

Yani zaman ne gösterir bilinmez. Büyük büyük konuşmamak lazım hayatta.

%99: evlenmeyeceğim + %1: belki = kısmet ve olasılıklar.

Kesin ve net olarak evlenmeyeceğim(büyük çaplı bir felaket olmazsa), biriyle birlikte yaşayabilirim ama evlenmeyi düşünmüyorum. Yaşlanınca evli ve çocuklu olduğu halde eşi ve çocuklarının bakmadığı bir çok kişi biliyorum, üstelik bu kişiler çalışma hayatlarının tamamını eşi ve çocukları istediği gibi yaşayabilsin diye uğraşarak geçirdiler. Yaşlanınca eşiniz veya çocuğunuzun size bakacağının garantisi yok ama onlara harcayacağınız paraları kendinize ayırırsanız çok sağlam bir birikiminiz olabilir.

ben varım. 28 yaşında adamım. yaşıtlarımın çoğu evlendi, çocuğu oldu. hiçbirine özenmedim, aklımdan bile geçmedi evlilik. bana çok sıkıcı ve sıradan geliyor evlilik. en sevdiğim insanla bile evlenmeyi kırk kere düşünürüm. belki ilerde evlenirim ama büyük ihtimalle boşanacağımı biliyorum:) yaşlılıkta yalnızlıktan ise hiç korkmuyorum.

Yas ilerdeikce bir cok konuda kafa yapımının degistigini gordukce artik hemen hemen hicbir konuda o kadar kesin konusmuyorum kendimle ilgili. Yarın ne olacagi belli olmaz. Dolasiyla hiçbir zaman evlenme heveslisi biri olmamakla birlikte kesinlikle asla evlennem diye bir iddaam yok.

33 erkek kişisi.

Zaman zaman sevdiğim biriyle evlensem, kendi halimizde tatlı bir aile olsak, kızım olsa diye düşündüğüm oluyor ve zaman zaman gerçekten de istediğim olur ama işin içinde çocuğun sorumluluklarını da düşününce bir ürpeme geliyor. Evlilik zaten başlı başına bir zor süreç, çocuk apayrı bir süreç. İlla evleneyim diye tabii ki bir düşüncem yok. Bazen iyiyim ya böyle dediğim de oluyor.

Öbür taraftan sanki hiç evlenecekmişim gibi geliyor. Ben seviyorum sevmesine ama tek taraflı kalıyor. Bir karşılık alamıyorum. Dediğim gibi illa evleneyim diye bir düşüncem yok.

Kısaca bilmiyorum.

Benim evlenmem ülkemizde yasal değil. Açıkçası hayatım boyunca da bu durumun değişeceğini düşünmüyorum. Biraz da bu yüzden evlilik hiç gündemimde olmadı. Yanlızlığımı seviyorum, ama belki de tersini hiç yaşamadığım içindir onu bilemem. Yukarıdakilerin de dediği gibi hayatın ne getireceği bilinmez. Göreceğiz. Çocuk kesinlikle istemiyorum ama. Bu konuda kararımı asla değiştirmeyeceğimden adım gibi eminim.

Erkek bakis acisindan bu evlilige direnme mevzusu da solculuk gibi, birisi parayi bulana kadar suruyor, oburu de dogru zamanda dogru hatunu.

Evlenmeyecegim kafasinda olan birsuru arkadas evlendi. Hemen evlenmeliyim diyenler evlenemedi hala bekliyor. Kimisi evlendi coktan bosandi, ikinciye evlendi. Hayat zaten cogunlukla sizin istediginiz kulvardan ilerlemiyor.

Ortada korkulacak birsey yok, uzerinde asiri dusunulup kafa yorulacak birsey degil. Herkes evlenmek zorunda da degil. Hayatin akisina birakin kendinizi, olursa olur, olmazsa olmaz.

pakete ve çeke bağlı da, çek daha garanti

Çek.

hediye çeki

Çek. Paketin içinde yemediğim tonla şey oluyor genelde.

Hiçbiri, güzel bir zam :)

60 liralik ceki 100 liralik pakete tercih ederim.

Çek.

çek plz

ben paketi alayim.

sıradan günlerde burst mode, bir giriyorum 3-4 soruya cevap, 3-4 saat sonra bir daha girip 3-4 soruya cevap, şakkadanak. bu süre zarfında fazla soru sorulmamışsa, ki artık duyuru eskisi gibi değil, sanki her soruya bir cevabım varmış hissi oluşuyor.

bunun dışında, önemli olayların öncesindeki sessizlik anlarında burada çok yazıyorum. sene kapanışı var 2 gün sonra. öncesinde biraz sakin zamanlardayız. kapanış zamanı 3-5 gün telsizleri kapatıp cebrail'e yol çekiyor, reks eyliyorum.

canım sıkılıyor, tek sebep bu

"Nasılsınız? iyi misiniz?"
Valla tiyatrodan çıktım keyfim yerinde az biraz, iyiyim, siz nasılsınız?

"Neden buradasınız? neden insanların sorularını cevaplıyorsunuz?"

Canım sıkılıyor bazen. Müzikle ilgili ya da bildiğim yerden soru gelirse cevaplıyorum. Artık gelenek haline getirdiğim üzere yılın ilk 6 ayı duyuruya girmiyor, ikinci yarısında sıkılmaya başlayınca tekrar giriyorum. Şimdi de malum yıl sonu diye yoğunluk başladı:D

"Kendinizi nasıl olup da tekrar düzene sokuyorsunuz?"

Kendimi isteyince düzene koyabiliyorum çok şükür otokontrol mekanizmam iyi seviyede:D

"Döngüden çıkmak için teknikleriniz filan var mı?"

Valla kendime biraz zaman tanıyorum boşlamak için, sonra zaten çok sürmüyor sıkılınca düzen arayışı başlıyor:D

yoğun çalışıyorum, kafam dağılıyor. bir nevi kaçış noktası oluyor. çekirdek çitler gibi yazıyorum sonra işime dönüyorum.

roket +1

ben yoğun çalışmıyorum gerçi. iki bilgisayar açık birinde işe bakıyorum, diğerinde binance'te trade yapıp arada buraya bakıyorum. her duyurunun altından çıkma sebebim bu.

saygılar.

Roket +1
Benim için kafa dağıtmak demek dikkati başka şeye vermek demek. Kafam doluyken(genelde iş sebepli) pür dikkat buradaki sorulara odaklanmak tazeleyici oluyor. O yüzden okuyan için "yuh bu kadar detaylı cevap vermeye üşenmedin mi" dedirten cevaplarım var genelde. Bakınca işsizlik gibi duruyor ama aksine, soruyu soranın derdini dert ediniyor, empati yapıyor ve önemseyerek yaklaşıyorum; bu sayede dikkatimi başka şeylerden koparmış oluyorum. Burada verdiğim cevaplar için harcadığım vakti başka şeye harcayıp da bu kadar kısa sürede dikkat yoğunlaştıramıyorum.

Bi de işim gereği problem çözmek, çözüm üretmek, alternatif bulmak, başka açılardan bakmak standart düşünme şeklim, dürtü gibi bişey haline dönüştü. Bunu iş icabı değil kendi seçtiğim bir şey üzerine yapınca hem o dürtüyü tatmin etmiş hem de odağımı değiştirmiş oluyorum.

Benim için paylaşım ve öğrenmek.

2000lerdeki forum dünyasının etkisinde kaldım sanırım.
Alışkanlık oldu.

Ya maalesef şu an buradan iyi bir yer yok türkçe interwebzde. Maalesef burayı sevmediğimden değil, aksine muadili yok diye. Eski internet ruhu hala burada bir parça yaşıyor bence.

yaklaşık 10 yıldır bağımlıyım.
müptela olmadan kurtulun. :)

Roket +1, 8 yıldır kopamadım.

can sıkıntısına iyi gelmesi ve forumların son mohikanı olması görüşlerine katılıyorum.

fena değilim, siz de iyisiniz umarım kaptankedi.

buradayım çünkü bir işe yarama konusunda iflah olmaz bir dürtüm var. boşa düştüğümde hep önce buraya bakıyorum. gerçi artık eskiden aldığım keyfi almıyorum ve çok az süre geçiriyorum burada ama olsun. bunun dışında bazen hakikatten objektif fikir almam gerekiyor bazı konularda, sorumu soruyorum cevabımı alıyorum yoluma bakıyorum.

ek olarak zayıf anlarımda buraya bakıp başka dertlerle, sorunlarla oyalandığım, çözüm sunarak rahatladığım oluyor. siz böyle bir şeyden mi bahsediyorsunuz? eğer böyleyse bu bir ihtiyaç, öğrendiğiniz bir kendinizi güçlendirme modeliniz ve o döngü kendi kendine kırılıyor bence yeterince güçlendiğinizde. bir metodum yok maalesef. kendime zaman veriyorum, düzene giriyor.

tamamen seninle aynı sebepten buradayım diyebilirim. yapacak işim olmadığı esnada kendime sarmamak için soru cevaplıyorum. Kendimi oyalamaya çalışıyorum internette. Sözlükte entry, birkaç twit, instagram ve burası arasında mekik dokuyorum. Filme diziye odaklanmak dahi zor geliyor çünkü bazen. Ama bu kafanın da kendinden başka yere gitmesi lazım, kendime döndüğünde sıkıntı çıkarıyor. :)

ben gecerken ugruyorum, ya da bir soru soracaksam.

ama internete sardiysan en güzeli disari cikmak

arkadasim yasadi benzer durumu. enerji seviyesi farkli dedi. sonra patladilar. bence kafalar uyuyorsa sorun yok. yasa ve akisina birak derim

19 - 30 deseniz epeyce bir fark olacaktı; üniversiteye yeni başlayan <-> artık işini gücünü eline almış gibi. 26 ise epeyce artık olgunlaşmış ya da olgunlaşılmış olması gereken bir yaş.

Bu bakımdan elbette farklılıklar olur ama eğer karşılıklı olarak güçlü duygular varsa, ve bu doğrultuda taraflar birbirini anlamaya ve uyum sağlamaya gayret ederse olur gider.

Mesela yoğun iletişim beklentisini yaşıyla değil de kişiliğiyle değerlendirmek daha yerinde olabilir. Bazı insanlar daha yoğun iletişmek, daha çok dokunmak, sarılmak vesaire isterken bazıları öyle değil. Yaşla çok ilgisi olmayabiliyor.

Bir başka örnek, siz bir ilişkinin içinde pat diye uzun vadeli planlar yapmaya girişmeyen biri olabilirsiniz. Ama karşınızdaki daha ilk görüşmeden gelinlik modelleri düşünmeye başlayan biri de olabilir.

Sizi çok rahatsız eden konuları açıklıkla konuşmanızı öneririm. Tabii açıklıkla deyince de keserle kafasına vurmayın, uygun bir üslupla konuşun :)

Biraz da akışına bırakırsanız ne güzel olup gider.

tavsiye etmem, biz yapamadık.

akışına bırakma, başarılı olma ihtimali daha düşük bir ilişkiye emek verme, geriye alınmaz bu zamanlar.

26 37 gayet normal, hiç takılmayın. olursa olur, olmazsa olmaz, aynı diğer tüm ilişkiler gibi. yaş farkınızın hiç bir önemi yok.

klasik, sıkıcı "önemli olan sizin uyumunuz" cevabını vereceğim en başta ama bence böyle bir ilişkinin uzun vadede yürümesi zor. yapan yapar, asla olmaz diye bir kaide yok ama bence kolay değil.

kadınlara bakmayın, onlara kalsa zaten hepsi analarının karnından 70 yaş tecrübesi ve bilgeliğiyle çıkıyorlar... 26 dediğiniz yaş bugün üniversite, yüksek lisans yaşı. çoğu insan 30'una kadar doğru dürüst kariyer veya hayat planı bile çizememiş oluyor kendine. çok genç. kaldı ki ilişkilerim hep yakın yaş aralığında oldu diyorsunuz.

birbirini hoş bulan, iyi anlaşan insanların arası başlangıçta her zaman iyi olur zaten. bu bence çok ciddiye alınacak bir kriter değil. yani şöyle düşünün daha ilk günden aranız bozulacak olsa görüşür müydünüz? arada hoşlantı varsa ilk dönemler zaten hep iyi olur, yaşlar 25-50 olsa da aynısı olurdu. mesele bunun devamında böyle gidip gitmeyeceği. iş ciddiye bindi diyelim, uzun süreli ilişkiniz oldu, kadın 30'ların ortasına gelmemişken siz 50'ye yaklaşmış olacaksınız. bilmiyorum, ben erkek olarak çok rahat hissedemezdim böyle bir ilişkide, karşımdaki dünyanın en iyi insanı da olsa gözden çıkarılmaktan korkardım. siz yaşlı değilsiniz ama o çok genç. şahsi düşüncem 30-35 yaş altındaki neredeyse herkesin (kendim de dahil) gerizekalı olduğu. 37 yaşında olsam 31-32 yaş altıyla duygusal ilişkiye hiç bulaşmazdım sanırım.

11 yaş büyütülecek bir fark değil bence. Bahsettiğiniz şeyler yapı meselesi, yaş ile bir ilgisi yok.

@ruhen hastayim ben Ya bence bu tip detayların yaşla da kesinlikle bağlantısı oluyor.

Kendi üzerimden gideyim; 26 yaşındayken ikili ilişkilerimde yaptığım bir sürü şeyi bugün yapmıyorum. Fevri olmamayı, yeri gelince yutkunabilmeyi öğrendim. İlişkide birbirine konfor alanı bırakabilmenin önemini, baskılayıp da bunaltmamayı öğrendim. Yıllar, yaşanmışlıklar, türlü tecrübeler, insanı bir miktar değiştirebiliyor. Demleniyorsun kaçınılmaz bir şekilde...

önceki ilişkileri yüzünden sana ihtiyaç duyup ilgi manyağı yapmadıysa sorun olmaz bence

"Bana fazla geldi bu iletişim yoğunluğu. Bu konuda bir şey desem bozulacağını da biliyorum"
ayrıca şu an kız seni üzüyor ama farkında değilsin

hepimiz bir hamileliğin sonucuyuz korkacak bir şey yok, bu doğal bir süreç diye düşünüyorum. bedenim bir insan yapabiliyorsa elbet onu da çıkarabilir diyorum doğum kısmı için. ondan da korkmuyorum. (kendi hamile olan kadın)

tabii ki çok beter hikayeler var. ama bu her şey için söz konusu. iyi ihtimallerin haberi yapılmaz, sıradan süreçler genelde coşkuyla aktarılmaz, onu hatırlamak lazım bazen.

ilk haberi aldığımdan beri pek de dank etmemişti. kalp sesini duyunca ohaa insan yapıyorum laan diye biraz dank etti. tekmelere başlayınca hele cidden çok değişik bi duygu, nasıl anlatsam bilemedim şimdi. bi bebek dünyaya getireceğimi idrak ettiğimi sanıyodum hamileyken. ta ki doğum anına kadar. doğduğu zaman ilk kez gösterdiklerinde fark ettim ki o ana kadar dank etmemiş bana. ne zaman ki doğurtup gösterdiler yukardan, ohaa insan yaptım laan dedim. o zaman anladım tüm ağırlığıyla ve sorumluluğuyla her şeyiyle birden.

doğumdan korkmuyodum ya, olacak bitecek bi şey sonuçta. sonraki evre korkutuyodu beni. nasıl bakıcam, dayanıcam, uykusuzluk, bebek ağlaması vs. o kısmı da büyük ölçüde hormonlar hallediyormuş zaten onu gördüm. büyük ölçüde diyorum özellikle, zaman zaman çocuğu camdan atasım geliyor çünkü hormonum yetmiyor evet.

henüz doğurmadım ama sorulara cevap verebilecek yerdeyim sanırım tam olarak :)

vücudun içinde bir insan olmasından korkmuyorum, sanırım bazı insanlara içlerinde "alien" var gibi geliyor olabilir :) ama bana hiç öyle gelmedi. hareket ettikçe mutlu oluyorum (zaten hareket etsin istiyor insan, etmedi mi sıkıntı). bazı hareketleriyle eğleniyorum. hele etkileşebilirseniz çok eğlenceli, en azından bana öyle geliyor. önceden de sağda solda gördüğüm böyle görüntüleri severdim, karnın içinde bir şey var, dışarıdan oynadığı gözüküyor falan. tüm süreç doğa belgeseli gibi :D

doğumdan da çok korkmuyorum açıkçası, yani bilinmez bir yer gibi görüyorum şimdilik. neler olabileceğini bilemediğiniz, çok bilinmeyenli denklem gibi bir zaman dilimi tüm doğum süreci. belki çok kolay olur, belki çok zor olur, belki sezaryen olması gerekir, belki acil durumlar çıkar, her şey olabilir, bilemeyiz şimdiden. doktora güvenip geçmekten başka çare olmadığını kabullendim, gidiyorum öyle. en azından doğum nasıl bir şeydir onunla ilgili bilinçlenmeye, bazı nefes teknikleri çalışmaya, egzersizle vücudu desteklemeye falan dikkat etmeye çalışıyorum. ama bunların hiç bir faydası da olmayabilir, herkesin süreci kendine özgü oluyormuş.

bir de insan bir çeşit memeli hayvan işte, hamilelik ve doğum da yapımızın normal bir parçası, normal dışı denebilecek bir durum yok. riskler var ama hep var ve her canlı için var. başımıza her an her şey gelebilir, korku belki o anlamda olabiliyor, "bebeğe bir şey olur mu" korkuları gibi, bebeğin kendisinden/hareketinden/büyümesinden korkmak gibi değil de. riskleri de kontrol etmeye, takip etmeye çalışarak ve en iyisini umarak süreçte ilerlemeye devam ediyorsunuz. gibi geliyor bana.

Hamile olduğumu ilk öğrendiğimde korkmuştum oha içimde insan mı var şimdi diye ama sonra geçti o korku birkaç güne

İşimi düzenimi kurdum, düşünmüyorum.

çünkü insanların çoğu düşünüp sorgulamaz, sürüye uyar.

Duzeni kursam da kurmasam da birine onunla evlenecek kadar guvenmem cok zor

çünkü çoğu insan için evlenmek liseden üniversiteye geçmek, üniversiteden sonra askere gitmek, askerden gelip işe başlamak gibi bir hayat basamağı... kadroya geçince de garantilemiş oluyorlar bir şeyleri...

Herkesin hayatına kimse karışamaz. Belki de gerçekten evlenmek istedikleri için evleniyorlardır. Herkes böyle yapmak zorunda değil tabii ki. Kafa yapısıyla alakalı.

Bana mesela 1 milyon dolar da versen sapıtacak bir adam değilim. Finalde yine evlenmek isterim.

He bir de kadro olayı biraz farklı. Üniversiteler aynı soyadlı onlarca çift ile dolu. Sorsan torpil yapmadık derler. Bir çeşit kapak atma operasyonu da olabilir.

evlilik zorla olan bi şey değil (genelde). isteyen evleniyor, istemeyen evlenmiyor. evlenenler için evlilik basamak da olabilir zirve de dip de anlamsız bi formalite de zevk de hobi de iş de gereklilik de. her şey olabilir yani. bazılarının bu kafada olmalarının bu kafada olmayanlara nihayetinde bir zararı yok. sözde bu basamakları uygulamak istemeyince büyük resmi görmüş, olayı çözmüş, saçmalamış veya mamış da olmuyor kimse. asıl bu kadar karşı olanlar/her fırsatta evliliği kötüleyenler evliliği çok büyütüyor gibi geliyor bana da.

kısaca bazı insanların hayatında zirve evlilik olabilir, bazılarında olmayabilir. biri diğerinden yeğ değildir.

cocuk yaparsam yaslanip elden ayaktan dustugumde bana bakar, arada hatrimi sorar diye dusunuyorlar.

Biraz yaşam tarzı ile alakalı. Ben aslında toplumun insana dayattığı gibi göründüğü ; üniversiteyi bitir ,iş bul ,evlen, çocuk sahibi ol döngüsünün yanlış olduğunu düşünmüyorum. Aksine kendime çok uygun buluyorum. Yaşım çok ilerlemeden çocuk sahibi olmak istiyorum. Benim anne-babam geç çocuk sahibi olmuşlar bu nedenle babamla öyle top oynamışlığım vs çok yoktur. Bu nedenle yaşım çok ilerlemeden çocuk sahibi olup, çocuğumla eşimle uzun uzun vakit geçirmek istiyorum

Evlilik doğru kişiyle olursa gayet güzel bir şey. Daha güvenli bir yaşam ve ekonomik açıdan da daha rahat oluyorsun.

Ben özgür insanım, evlenmem diyenlerin zorlama evlilik yapma ihtimali daha yüksek. Birini tanıdın hoşlandın, ekonomik durumlarınız ve entelektüel seviyeniz de denk diyelim. Evlilik bu durumda gayet mantıklı

Benim düşünceme göre evlilik, insanların doğup büyüdükleri ve beraber yaşadıkları aile hayatından sıyrılıp, kendi düzenlerini kurmalarında bir basamak. Belli bir yaştan sonra anne baba ile anlaşamıyor insan, e evlenip kendi evine geçmek hatta deyim yerinde ise kaçmak güzel bir seçenek oluyor. Tabi belli yaştan sonra yapılan evlilik baskısı da var. Ancak siz zaten kendi ayrı evinizde, kendi düzeninizdeyseniz evlilik düşüncesine ısınmak daha da zorlaşıyor. Açıkçası ben tam olarak bu durumdayım. Direniyorum hâlâ bakalım, ben genel kanıdan farklı düşünüyorum şimdilik; yalnızlıktan ölmeyeceksem, evlilik şart değil.

çünkü daha iç rahatlatıcı. "doğru yapıyorum" hissi uyandırıyor insanda. hatta toplumun bazı kesimlerinde evlilik, askerlik, çocuk yapmak için uygun görülen yaşı geçtiğinizde bile kınanırsınız.

evlilik zirve değil ama çok önemli bir köşe taşı. evlilikten sonra gurur duyacağınız çocuklar yapmanız gerekiyor. sonra onların da hayatlarını sizin gibi toplumun standardına ve normlarına uygun bir şekilde yaşamaya zorlamanız gerekiyor.

bir de çok dışa dönük bir insan değilseniz evlenmeyip n'apacaksınız? :P insanın yaşı ilerledikçe partner bulması zorlaşıyor, bu yüzden yaş ilerlemeden hallediliyor sanırım bu işler.

yapacak bir şey kalmayınca evleneyim bari diyor olabilirler.

İki sebebi var. Birincisi insanlar çocuk yapmak istiyor. Bunun için mevcut toplum normlarında evlenmeleri gerektiğini düşünüyorlar.

İkincisi de insanlar yaşlandıklarında yalnız kalacak olmaktan korkuyorlar. Uzun dönemli karşılıklı bir bakım anlaşması olarak görüyorlar evliliği.

30 yas ustu bekarsan etrafinda kac tane adam kaliyor bir bak o zaman soruna cevap bulursun.

Ben soyleyim 1 tane bile kalmiyor.
Evlenen evine kapaniyor seninle gorusmuyor.

Kariyla kizla da arkadaslik bir yere kadar.
Normal cevrenden oyle kiz da bulamazsin.

Cogu insan mecburen evleniyor.
Yoksa 40 years old virgin filmindeki gibi evde maket boyuyorsun.

Bunlardan bir kısmı zaten evlenebilmek için düzenini kurmayı bekliyor. Eğer evlenme hayaliniz yoksa bir dolu şey var tabii hayatta. Kadınlar için doğurganlık dönemi maalesef kısa, ama erkekler öyle değil.

Başka yapacak bir şey olmadığı için galiba. Bunu birlikte olduğu biri olmadığı halde bu şekilde dile getirenler bile var. Sanırım siz de onları kastediyordunuz sorarken. 4-5 yıl önce evliliği kötüleyen, saçmalığına dair vaaz veren arkadaslarimdan bile o cümleyi su aralar duyuyorum, 30'a yaklasildigi ya da geçildiği sıralar yani şu ara derken.

Güzel bir kolye ya da bileklikte olursa ben beğenirdim şahsen.

hanfiniyi tanısak ona göre fikrimiz olur da tanımadığımızdan genel konuşucam. saçma olur.

Nazar boncuğu gördüğüm en kıro şeylerden biri. Gördüğünüz gibi bizim fikrimizin bir belirleyiciği olamaz. Kıza sorun.

cok kibar zevkli kolye ya da bileklik uclari var oncelikle. degisik formlarda yapiliyor nazae boncugu renkleriyle. modern yani.
bence bileklik en guzeli.
arti nazara inanmaya gerek yok.
ben begenirdim aranizda madem esprisi de var guzel olur bence

Arada nazar boncuğu emojisi attığınızdan hareketle güzel bir kolye ya da bileklikte bence de güzel olur. Nazar boncuğu güzel görünen bir şey bana kalırsa.

Ben nazar boncuğunu nazarsavar olarak değil bir obje olarak çok beğenirim mesela. Neden olmasın.

Zarif bi nazar boncuğu baya da klas olur. Hele spritüel/doğu kültürünü beğenen biriyse. Yabancılar bile bayılıyor nazar boncuğuna.

İçine güzel bir notla çok hoş olur bence.

başvurun reddedilmiş ama cv'n ileride oluşabilecek pozisyonlarda değerlendirilmek üzere kaydedilmiş.

nasip ;) veya kısmet ;) veya "ne yazıldıysa o" diyip bırakabilirsin sonuçta bu işler nasip kısmet alın yazısı meselesi :)

pohpohlanma ve ego ihtiyacım insta'da profilimi görüp "tanışmak istiyorum" yazan adama meyledecek kadar yüksek, üstelik ikiyüzlü ve çirkin karakterli birisiyim; bu yüzden kötü görünmek istemiyorum, aklımı çelemezsen zaten sorun yok ama çelebilirsen de sana çamur atıp kendimi bu işten sıyırırım diyor işte.

senin ilgini çekmiştir, mesaj atmışsındır filan ona bir şey diyemem ama böyle cevap veren bir kadından saniyesinde uzaklaşmak lazım diye düşünüyorum. yarın aranızda güzel bir şey yaşansa başka erkeklere aynı mesajı atmayacağına inanıyor musun cidden? "bi şey olmasına gerek yok sevişelim yeter" diyorsan da ilişkisi olduğunu söyleyen bir kadınla bu işlere girişmek çooook lüzumsuz bir risk. sevgilisinin nasıl bir tip olduğunu bilmiyorsun, durduk yere başına bir dünya iş alabilir hatta daha kötüsüyle karşılaşabilirsin.

"ilgin için teşekkür ederim ama bir ilişkim var, bu nedenle ilgilenmiyorum" veya "tanışalım kankito" işin doğrusudur bence, bunun ortası yoktur; öyle istemem yan cebime koy ayağı yapan sinsilerden hayır gelmez hiçbir zaman, hiçbir şey için.

ah, tabudeviren'in cümlesini yazacaktım geç kalmışım.

yani cv'ni açmışsın, ön yazını eklemişsin, karşındaki de seni havuza atmış. allah bilir havuzda kaç kişi var. 10 mu 100 mü. gülüp geçmen lazım. dönmüyorlar zaten.

Instagram'dan erkek arkadaşının kim olduğunu bulup bu postu ona göndermeni istiyor

Sevgilisini seven bir kız mesaj isteklerini kabul etmez, anında siler, cevap yazmaz. Kız açısından bunun doğrusu mesaj isteğini silmekti. Kızın sana erkek arkadaşı olduğunu söylemesi gereksiz. Teşekkür etmesi de saçmalık. Gözü dışarıda olan biri işte. Ben bunu aldatma olarak da görüyorum aynı zamanda.

Senin açından bana göre doğrusu sevgilisi olduğunu bildiğin bir kızla iletişimi kesmek.

dissendium +1

ne açıklama yapıp rapor sunuyor ki? saçmalık.
bugün sevgilisi varken sana rapor sunuyorsa, yarın sen sevgilisi olduğunda da başkasına rapor sunacak.

(bkz: hipergami)

Gel de aldatalim diyor ne diyecek.
Fotonda araban falan varsa hosuna gitmistir.

20 dakikalık bir scouting (stalk) aktivitesinden sonra yedek kadroya girebileceğine kanaat getirmiş.

"Beni ikna edebilirsen, erkek arkadaşımı seninle aldatabilirim, çünkü seni beğendim." diyor.

İlgilenirsen sevgilimi seninle aldatabilirim diyor, böbrek.avi olabilir.
Sevgilisi mesajları görüp kendisi yazıyor ve buluşmaya gidersen dövecek de olabilir :D

İlk senemde ben kendime geleyim diye beni ana dal dersim olan Gitardan bıraktılar. Oysa fakülte içi geçişler çok kolaydı ve risksizdi Ses Teknolojileri bölümüne geçebilirdim. Gitar çalmaktan bezmiş bir hale gelmiştim emeğimin karşılığını vermeyen bir enstrümandı ve ortam gereği üzerimizde inanılmaz bir baskı vardı. Hem sosyal hayatımdan oldum, hem de panik atak hastası oldum. Günün sonunda sadece klasik müzik gitaristi oldum ve o da para etmiyor. Oysa müzikten anlamak bir tarafa dursun elektronik, coding ve donanım benim zaten nerd ü olduğum bir şeydi yerim tamimiyle Ses Teknolojileriydi. Bunun yanında mutsuzca sırf alışkanlık olduğu için süren ilişkim. Ailemin benim hayatıma karşı olan vurdum duymazlığı. Neyse gece gece açtı kutuyu zor kapanır.

Ohoooo nereden başlasam

* AFL'yi kazanınca zekiyim ben yaparım her şeyi tanrıyım ben diye dolandım 1.5 sene, sonra kurtaramadım tabii.

* Yine de h*cettepe yerine yarı burslu da olsa bilkent gitmeliydim

* İlkokulda ailem gitar hocasıyla tanış bi, istersen ders aldıralım dediğinde gidip meh diyip reddetmem büyük hataydı.

* Anksiyete sahibi ama extrovert biriyken yıllarca kendimi introvert sanıp kandırmam da gelişimime zarar verdi.

* Yine korkup sevgili edinmeye uzun yıllar uğraşmadım. Sonra olaya acemi olduğum için ilk sevgilime çok aşırı abartılı sevgi gösterdim, bunaldı gitti; sonraki ilk ciddi ilişkimde de sevgimi yansıtamadım istediğim kadar, ondan gitti. Şimdi çözdüm gibi bilmiyorum.

* Yine lisede beden eğitimi dersi yerine kesinlikle müzik seçmeliydim.

* Ha bir de sivilcelerimle oynamamalıydım izler iyileşti bayağı ama psikolojik olarak hala o eski halindeler kafamda hkgfdlh
- - -

Sanırım büyük pişmanlıklarım bir tek ilişkiler konusunda. Diğer her şey yoluna girdi.

spor abi spor. çocukken hem futbolu hem basketbolu şahane oynardım, kulüplerden teklif almıştım ki basketbolda o zamanki Ülkerspor'un altyapı sorumlusu tarzı birisi ilgilenmişti ama ailem ne yazık ki hiç üstüne düşmedi. atlattık artık tabii ama ne zaman düşünsem çok üzülürüm. ben çekingen çocuktum, fazla yırtık değildim, o yüzden kendi başıma o işlere girişip kulübe yazılmak ve bu yolu zorlamak akıl edebildiğim bir şey değildi. bir de hoca kontrolünde oynamayı sevmiyordum, o yüzden kaçtım biraz.

annem babam bu yeteneğimin farkındaydı aslında. evde akşamları haber yerine basketbol maçı izlenirdi ki babam ters adamdır, normalde böyle şeylere kızar. akşam izlemeyi geçtim bazen ben rica edince gece 3'te nba maçına bile kaldırırdı, uyandırmazsa ertesi gün çok üzülüyorum diye kıyamazdı, "iyi madem ben gece uyumıcam boyum kısa kalıcak gelişemicem diyorsan izle pezevenk bana ne" derdi kdkdkdld. evde bile potam vardı, okulda zaten hep oynuyordum ama okul yoksa sürekli alıp götürürlerdi ya okula ya başka potaya, sürekli oynardım yani.

kısacası ben bilinçsizdim ve ailem de bu tutkumu profesyonelleştirmem için yardımcı olmadı, hiç "oğlum emeksiz başarı olmaz, koçla da oynaman lazım, canını dişine takıp bol bol azar yiyip her şeyin üstesinden gelmen lazım" demediler. halbuki çocuğum ben, ne kaba soksan onun şeklini alacağım zaten ama yok abi, biraz fazla serbest bıraktılar, maymun gibi herif oldum çıktım sonra.

bazen "sen o disipline gelemezdin, takıma soksalar da profesyonel oynayamazdın, karıya kıza uyuşturucuya düşerdin, hem zaten boyun uzun değil" diye avutuyorum kendimi...

ama diğer taraftan... belki çocuk yaşta kulüpte disipline edilseydim farklı bir gelişim süreci (hem mental hem fiziksel) geçirebilirdim. bunu hiçbir zaman bilemeyeceğiz.

şu an ayakta zor duran bir şişkoyum. iki üç sene önce okuldan arkadaşlarla biraz oynamıştım bir gün. çok şaşırdılar. oha aq sen 10 dakika yolu üç saatte yürüyen adamsın, nasıl böyle oynuyorsun, babam böyle pasta yapmayı nerden öğrendi muhabbeti olmuştu. gururum okşanmıştı, çok mutlu olmuştum ama eve geçince ağlayacaktım neredeyse.

bi jordan olmazdık belki ama royal halı gaziantep'te rotasyona girerdik be abi. yazık oldu. ailem hep sevdiğim şeyler için beni destekledi ama yönlendirmedi... olm ben 8 yaşındayım desenize oğlum seni kulübe verek, gitmiyorsan kurşuna dizeriz gitmen şart diye. anca "oo kralsın kamki yapıyosun bu işi haa" diye gazlayıp öyle kenardan izlediler. ünlü filozof uğur ışılak'ın da söylediği gibi... bu kafayla kurulamaz koalisyon.

kısacası çekingen olsam bile şu ana kıyasla çok daha az ürkek olduğum, dünyayı tanımayan bir çocuk olduğum dönemde cesaret edip "koç boyunduruğu" altına girme konusunda direnç göstermemiş olsam belki şu an her şey farklı olabilirdi. en büyük pişmanlıklarımdan, "acaba nasıl olurdu"larımdan biri, belki de en derini budur.

keske o evlilik teklifini kabul etseydim. en buyuk pism. bu.

keske bana mobbing yapan kadini sikayet etseydim isten stifa edecegime.

keske o arkadasimla kusmeseydim.

keske bana ortalama ustu kazandiracak o isi kabul etseydim birkac yil once. is kolaydi da basarisiz olmam mumkun degildi. bu is bircok derdime kisa vadeli uzun vadeli dermandi.

Keşke sarışın kıza evlenme teklifinde bulunsaydım. Şimdi çoluğa cocuğa karışmıştım. Swh.

İşin aslı, böyle büyük bir keşkem yok. Çünkü keşke demeyeceğim şeyleri yaptım ve her fırsatı değerlendirip, denemeye gayret gösterdim. Bir ihtimal son ciddi ilişkimin böyle uzun sürmesine izin vermeseydim diyebilirim. Ama herşey bazan senin elinde olmuyor.

Düşünüyorum artık çember daraldı. 1 yıl içerisinde ya çok keşkem olacak ya da bu başlığı okurken gülümseyeceğim.

Yani bu butterfly effect olaylari biraz karisik. Ben de sorsan "keske 5 sene once ayrildigim sevgilime karsi daha ilgili davransaydim, daha fazla cabalasydim" diyorum ama o 5 sene icinde cok iyi arkadaslarim oldu, muhtemelen sevgilimin cevresinde kalsaydim muhtemelen onlarla tanismazdim. Ayrilmamin hayatima net olarak pozitif etkisi oldu sanirim ama ote yandan o zamandan beri tek bir iliskim bile olmadi, bir daha da ne zaman olur bilmem.

Gene klasik, universitede tip veya bilgisayar muhendisligi gibi dise dokunur bir sey okusaydim diyorum. 20'li yaslarimda hic zora gelemeyen bir yapim vardi, simdiki aklim olsa buyuk resme odaklanirdim hehe.

Diger yarismacilar gibi zamaninda bir spor ogrensem fena olmazdi. Yani hala gec degil de sifirdan baslamamis olurdum.

o kadar çok var ki. hayatı baştan alsaydım daha iyi olurdu.

bir kaç tanesini yazayım:

üniversite sınavında derece yaptım, herhangi bir okulun herhangi bir bölümüne gidebilirdim ama saçma bir yere girdim. Girdikten sonra çok sevdim, okulu ve arkadaşlarımı ama başka bir yerde de oranın insanlarını ve ortamını severdim.

iş hayatında yaptığım yanlışlar var. 25 yaşındayken büyük bir bankanın iştiraklerinden birinde mali işler direktörlüğü görevini yaşım ve tecrübem yetmez diye geri çevirmiştim. aşırı saçma bir hareket.

2009'da fransız bir kız arkadaşın ilişki teklifini reddetmiştim: bu işlerde o kadar saçmayım ki, kız bana "beni lütfen incitme, çok incindim" dediğinde aslında ilişkimizin çoktan başladığını düşünmüş. ben sadece türkiye'de iyi vakit geçirmesi için empati yaparak ona destek oluyordum ama yanlış anlamış. uzak ilişki bana göre değil diyip hızlı bir şekilde çözdüm olayı ve kız da garip bir şekilde aynı gün dostluğa çevirdi ilişkiyi. ilişki mi, ne ilişkisi :) neyse öyle saçma bir şey. şimdi çok sevdiğim bir insan, evli ve 3 kız annesi, kızlar inanılmaz olağanüstü şirin şeyler ama bizim olabilirdi o kızlar. bizimki belki o kadar sarışın olmazdı :) ama güzel olurdu. ondan sonra yaşadığım o kadar dramaya da gerek olmazdı belki. ama aşık değildim, ilişki aklımdan bile geçmiyordu.

sonra sözlükten biriyle tanıştım, çok kültürlü biri, benden çok daha fazla kültürlü, bilgi birikimi olsun, zekası olsun, pırlanta gibi. profesyonel voleybolcu. benden epey uzun ve çok daha güçlü :) bi baldır var, benim koşucu baldırımın iki katı. ama kötü durmuyor, orantılı. yere öyle sağlam basıyor ki, iki kolumla kaldırmaya çalışıyorum ama ayağını santim hareket ettiremiyorum. aynı zamanda biontech kurucuları gibi araştırmalar yapan doktor. yurtdışında üniversitelerde araştırmalar yapıyor. adını koymadığımız bir kaç ay süren ilişkimiz oldu. sonra görüşmeyi kestik. orada minik bir keşkem var. bir sene sonra tekrar gördüğümde obez olmuştu. en az 30-40 kilo almıştı. tabii ki, benden kaynaklı diyecek egom yok ama belki bir şeyler yaşadı ve ben destek olabilirdim derim hep.

Seo,dijital marketing, google analytics gibi konularda tum dunyanin cahil oldugu bir donem vardi.
Ben bunu daha amerika'da moda olmadan kesfetmistim. Google bile olayi anlamayip bedava veriyordu datayi.
Hatta google hesabim cok eski oldugu icin su an menuler bile calismiyor, google benim hesabi bozdu komple bug'da kaldi hesap.

O donem bu isten para kazanmayi kendime yediremedim.
Muhendisim illa kod yazicam diye dusunuyorum.
Cok aptalca ve cok basit geldi, menuden 2 tane degiskenle oynayip google'da onemli bir konuda ilk siraya geliyordum.

Benden 100 kat cahil arkadaslara gosterdim, simdi onlar silikon vadisinde villada yasiyor. yesil cimlerini bicip, sonra karisi jessica'yi opuyor.
haftasonu cocuklarinin beyzbol macini konusuyorlar.

Turkiye'de kalanlarin da 2 milyonluk arabalari 100bin tl maaslari var.
Ve bu heriflerin hic calismasi gerekmedi sadece menuden 2 yere tiklayarak head of marketing oldular.

dogduguma pismanim diyebilirim ehehehhw

yazılanları okudum hayatımı gözden geçirdim ve hiç bulamadım. :) hiç yok. hep ortalama bir hayatım oldu. ne en önde oldum ne sona kaldım. hep ortalarda oldum hayatım boyunca. :)))

4 ay önce birine bir şey söyledim, üstelik 4/5 alternatifi düşündükten sonra en kötü seçeneği seçtim. bu sıralarki en büyük pişmanlığım. genel olarak hayat pişmanlıkları içerisinde pek bir şey yok. genel olarak böyle iyiyim. sadece bazen liseyi bırakmasaydım sosyal yeteneklerim çok daha iyi olurdu diye düşünüyorum o konuda ufak bir pişmanlığım var ama bu sadece sosyal zeka ve becerilerim için geçerli mesleki anlamda elbette faydası olurdu ama bu o kadar da önemli değil, internet lebiderya bilgi konusunda.

İş hayatında daha "talepkar" işlere kariyerimin ilk yıllarında atılmaya çalışırdım. Aile firmalarında çok vakit harcadım.

Her şeye rağmen okumak için İstanbul'da kalmak yerine Ankara'ya gitmeyi göze alsaydım.

4 Haziran 2013'ü tekrar yaşayıp o gün verdiğim kararların tam tersini yapsaydım.

Bu ikisi şimdilik yeterli gibi.

Birkaç keşke de benden gelsin:

- Lisede ve üniversitede 2. bir dil öğrenme şansım vardı keşke üzerine eğilseydim.
- Ailemden başka şehirde üniversiteye gitseydim.
- Bir arkadaşım ile kötü ayrıldık keşke öyle kesip atmasaydım.
- Ülkeden ayrılmak için daha erkenden çaba harcasaydım.

aslında ciddi anlamda yok öyle ah keşke dediğim şey ama soruyu okuyunca lisans son sınıftayken bi hocamın bana ve en yakın arkadaşıma "gpa'iniz yüksekmiş, amerika'da bütünleşik doktoraya başvurabilirsiniz. bunu bi düşünün." dediği an aklıma geldi. demek ki içten içe öyle yapsaymışım diyorum.

yıllar önce çok samimi olduğum bir arkadaş grubu ile saçma sapan bir olaydan dolayı iletişimimi sonsuza dek kopardım. bende de onlarda da hata vardı. keşke o zaman krizi daha düzgün yönetseydim.

Yurtdışında kalmaya kassaydım keşke. 1 sene bitti mal gibi döndük hemen.

bir cocuk vardi, bir is toplantisinda tanistik, bana yürümedi, kostu. Ben de cok rahatsiz olmustum, napiyo bu ya? sapik mi bu ? diye söylenip durmustum, daha sonra yine konusmaya calisti, teklif etti ama ben tanimadigim icin de kactim.
bu bugünlerde oluyor, o yüzden pismanligim, baska bir arkadasimla fotografini görünce ona sordum megerse tam benlik biriymis.

sıgaraya hiç başlamamalıydım.

hangi birini sayayım.
arkadaş ilişkilerim,
üniversite tercihim,
kpss tercihim,
off offf

Valla pişman olduğum bazı şeyler var ama halen ne olduğunu tam olarak belirlemedim bir türlü.

2007 senesinde üniversite eğitimini İngilizce olarak seçmem, hayatımın en doğru kararıydı. Hazırlık sınıfını geçip, birinci sınıfa başladığımda iyi kötü bir İngilizce altyapısı vardı.

- Mallığım bu pişmanlığın üstüne koymamaktır. Ulan İngilizce seçmişsin, üstüne koysana mal mısın?

- Üniversite geçirdiğim 4+1 seneleri bir insan anca bu kadar boş geçebilir. Gerçi İngilizce ile ne kadar utangaç biri olduğumu hazırlıktayken fark etmiştim. Bu açından olumlu tabii ama bugün düşünce ne kadar mal olduğumu görebiliyorum. Dönüp dönüp ne kadar malmışım diyorum sürekli.

Daha fazla sinemaya gitseydim, daha fazla kitap okusaydım. Bir şeyler yapsaydım keşke.

- Valla bilmiyorum cidden. Ortada bir pişmanlık var ama çözemedim. Dur bakayım, halledeceğiz inşallah.

Takıntılı biri gibi. Nasıl davranmadı gerektiğini bilmiyor.

Eski sevgilisini unutamamış gibi. Her eşyada aklına geliyosa ve konuşacak kadar aklına geliyosa aklında demekki hala. Ben 4 sene önceki sevgilimin bana aldığı hediyeyi hatırlamıyorum bile. Acil uzaklaşmanı öneririm.

Anlam veremediğin soğukluklar, suçlamalar ve saçma sapan davranışlarla karşılaşabilirsin. Çok bariz bi eski sevgiliyi unutamama durumu var gibi.

Arkanıza bakmadan kaçın.

Şu bahsettiğiniz detayların bir kadına iyi şeyler hissettirmeyeceğini bilecek olgunluğa ulaşamamış bir sevgiliniz var ne yazık ki.

Ne yapacağınız kısmı sizi ilgilendirir tabii ama net tablo bu şekilde.

red flag

magni +1

kendisinin psikoloğa ihtiyacı olduğunu çünkü ayrılığının travmasını atlatamadığını düşünürdüm. sürekli bahsettiğinde kendimi rahat hissetmediğimi ama eğer üstesinden gelmek/durumu değiştirmek isterse psikolog konusunda onu destekleyeceğim önerisinde bulunurdum ama gitmek istemiyorsa, farkına varmak istemiyorsa o zaman kalbimize gömüp yol alıyoruz… çünkü bunu düzeltmek ya da tolere etmek bizim görevimiz değil.

Bunu yapan erkek maldir ve bundan baska bir suru sacmaligi da su yuzune cikacaktir zamanla. ayril +1

Eski sevgili unutulamayabilir, olabilir.

Ama eski sevgiliyi yenisine sürekli hatırlatmak sıkıntılı bir durum. Yani bunun (en hafif tabirle) nezaketsizlik olacağını düşünmemek ayrı bir odunluk seviyesi.

Kadın-erkek farketmez, uzak durmak isterdim böyle birinden.

Adamın davranışı normal değil. Bu anlamda magni +1

Kadının 3-4 aydır bu durumdan rahatsızlık duyduğunu ve eski sevgilisinden bahsedilmemesini istediğini söylememesi de çok normal değil.

Kısaca "bana ne lan eski sevgilinden" diyerek savuşturulabilir. Buna rağmen devam ediyorsa o ilişkiden bir halt olmaz.

Bana ne lan eski sevgilinden +1
Bu rahatsızlık dile getirilmesine rağmen devam ediyosa onu psikoloğa yönlendirmek de sizin göreviniz değil, iyilik meleği filan olma niyetiniz yoksa şayet…

Ayrıca “eski sevgiliyi unutamamak normal…” gibi bakış açısına yeni ilişkiye başlanmışsa katılmıyorum, madem unutmamış o kadınla olmasaymış, onu yara bandı niyetine kullanmaya yeltenmeseymiş. O kadın acil bu adamdan kaçsın izini kaybettirsin derim.

adamı anlıyorum. seviyorsan azıcık dişini sık yok olacak eminim. sadece biraz sana güvenmeye ihtiyacı var ve güvendiğinde inan bana "bunları atalım mı ya" diye kendisi soracak. ama sen de söyleyebilirsin "çok fazla konuşmuyor muyuz hakkında?" diye ve bu durumdan hoşnut olmadığını belirtebilirsin. Şimdi cancel culture çok popüler kimle konuşsan sana harcatır elemanı ama onun da bir hikayesi var.

monnie, diğer duyurularındaki aynı erkek arkadaşından bahsediyorsan kendine gerçekten yazık ediyorsun.

ayrılmalarının üzerinden 4 yıl geçtiği halde hala ayrıldıkları noktada pausede kaldıysa bunu anlayış/empati göstermekle falan çözemezsiniz. kim ne derse desin normal değil bir yetişkinin 4 yıl önce bitmiş bir ilişkiyi hala bu ölçüde hatırlaması ve kendi içinde yaşaması. amacı falan yok, zaten amaçsız biri olduğu için hayatına aldığı kişiye bütün bu şuursuz açıklamaları yapıyor.

Sıcak çikolata

İçiyorum, içiyoruz :D

1.5 litrelik ucuz kırmızı şaraplardan (evin, dimitri, akdeniz incisi vs) ve cappy vişne suyu alarak o an içeceğin kadar miktarda bir cezvede kendine sıcak şarap hazırlayabilirsin

Her akşam 1 büyük kupa içsen bir haftada biter, bu sürede dolapta bekleyen şarap da bozulmaz

Tatlandırma çeşnilendirme kısmı sana kalmış, tarçın, karanfil, yarım dilim kabuğu ile birlikte portakal vs damak zevkine göre

Valla alkolun mevsimi yok bende, hele biranin hic yok. Her daim icilirler.

biranin mevsimi yok+1 evde bi ton icki cesidi var duzenli olarak bira tuketmeye devam ediyorum :(

Kış aylarında şarap içebiliyorum sadece :(

Ben her mevsim dizi, şarap, çerez yapabilirim.

Ama kışın bir de loş ışık, müzik, battaniye, sıcak şarap zevkimiz var. Yapması çok zor değil, ayrıca çok güzel uyku getiriyor. Tariflere bakabilirsiniz.

İçiyorum ama yaz gibi olmuyor. Bira= yaz

Beyaz şaraptan devam ama kışın kırmızı içilir. Hele bir de yanan ateş varsa off.

Nerdeyse her gün içiyorum

su dışında hiçbir şey içesim yok. artık mevsimden mi benden mi kaynaklı bilemiyorum.

remy martin içiyorum. fransız konyağı. kışın soğuklara birebir. fiyatı biraz tuzlu ama tadı çok hoş. şiddetle önerilir.

Frankfurt ve Münih'e gittiğimde içiyorum. İstanbul'da daha çok şarap.

düşünce o kadar ilginç bir şey ki, neyi sürekli ve yoğun bir biçimde düşünürseniz, sonunda o gerçekleşir. hep "zaten kötüyüm, yalnızım, parasızım hep böyle olacak işte" derseniz daha beter hale gelirsiniz. inanın ya da inanmayın ama hep olumlu olmanız lazım. ben bunları yaşadım ama ders çıkardım ve her geçen gün az az ilerleyeceğim ve gelişeceğim demeniz lazım. sonra da harekete geçmelisiniz.

iş konusunda mesela, ne okudunuz? tecrübeniz hangi firmada ne üzerine? artık insanlar 27'ye yakın mezun oluyorlar, geç bir yaş değil. hergün düzenli olarak kariyer, yenibiriş, linkedin vs. işlere başvurun ama hergün oturup yapın. alanınızda bulamıyorsanız başka yapabileceğiniz alanlara yönelik işlere başvurun. biri olmazsa biri olacaktır illaki. kpss'ye girdiniz mi ya da? 6-7 ay var ona da, çalışmak için yeterli bir süre. bölümünüzü bilmiyorum ama en kötü düz memur olursunuz, 80 küsür puanlarla yapabilirsiniz.

aşk olayına gelirsek de insanlar 30'larda evlenmeye başlıyorlar artık, 27'de daha yeni sevgili bulmak kötü bir şey değil. 27 yaşında 5 senelik ciddi ilişkisi olanı düşünün, ayrıldılar mesela. ee ne oldu? o da sizinle aynı durumda şu an. yaşı dert etmek yerine düzgün birine denk gelmek, güzel bir aşk yaşamak için dua etmek gerek. şu an işsizseniz muhtemelen biraz daha asosyalsinizdir. işe girip yeni insanlarla tanışıp çevreyi genişletince bu problem de hallolur, içinizi ferah tutun.

özetle su akar yolunu bulur. bunları dert etmek yerine oturup "evet elimde neler var, ne yapabilirim, kendime nasıl bir rota çizebilirim" diye düşünüp harekete geçin. çocuk değilsiniz ki ağlayıp oflayıp puflayınca bir şeyler değişsin ya da düzelsin. hayatınızı güzel hale getirecek olan sizden başkası değil.

2-3 hafta sonra 30a giriyorum, evliyim, iyi denebilecek bir isim var, yurtdisindayim bende de hayata gec kalmislik hissi var. neden bilmiyorum, bu his herkeste var sanirim :/

en.wikipedia.org
Örneklere bakın. 27 hiçbir şey için geç değil.

23 yaşında ünivden mezun oldum. 2 senede 4 iş değiştirdim. 27 yaşındayken işsizdim ve 2 senelik despot bir ilişkim vardı. annemden aldığım parayla çok ilgilendiğim bi eğitimi aldım. sonra instagram sayfası açtım ve sıfır parayla işimin adımını atmış oldum. bildiklerimi yazarak paylaşıyordum (despot erkek arkadaş kimliğimi açık etmeme izin vermiyordu.)
30 yaşımda asıl okumak istediğim bölüme girdim. 32 yaşıma girerken despotu def ettim. işi şirketleştirdim. 33 yaşında kendi evime çıktım (kira). 34 yaşında bölüm ikincisi olarak mezun oldum (bu temmuzda yani). o araya bi sevgili daha sıkıştırdım. :))) gala da geç kalmış hissetmiyorum, aksine daha çoğu şey için çok erken gibime geliyor.
tamamen hayata bakışınla alakalı. bunaldığın sıkıldığın yaşın geçti gibi hissettiğim anlarda “daha ne yaşadım ki?” diyorum. 80 yıl ömrüm varsa daha yarısına bile gelmedim ve sonra bir o kadar daha var!

hayatımdaki ilk işe 27 yaşımın sonlarına doğru girdim. şu an 38,5 yaşındayım. kariyerim gayet iyi, bir bankanın genel müdürlüğünde bir bölümün yöneticisiyim. 2 yıl önce de evlendim.

hiçbir şey için geç değil, hele 27 ne istediğinize karar verebileceğiniz, yolunuzu çizebileceğiniz bir yaş. hatta şöyle söyleyim 30 yaşına kadar bile geç değil. rahat olun ve hayattan ne istediğinize odaklanın, sonra da ona doğru yürüyün. aceleyle "elimden bir şeyler kaçıyor" diye karar/lar almayın.

hayata geç kalınmaz öte yandan. iş ve evlilik hayatı tanımlamaz. sizin hayatınızda iş ve aşk olmadan da bir şeyler gelişebilir. bunlar da deneyim olarak size geri döner. ileride illa ki kullanırsınız. bir yere geç kalmadınız yani, herkesin gittiği o yolda birazcık geridesiniz o kadar. ama o yola da girmek zorunda değilsiniz.

Muşta

Güzel bir kasket de olabilir diye düşündüm ama farklı ne olabilir başka?

geçen yıl sosyetik bi düğüne katıldım. en pahalı otelde en lüks servis falan. düğün sahibi kapıda gelenleri karşılıyor. zaten orda kabul ediliyorsun. ya red yiyorsun. herkesin oturacağı yer belli. ismin yoksa oturacağın yer de yok.

Sosyetik olsun olmasın, four seansda da böyle idi , istanbul yelken klübünde de

Eğer lcv li (lütfen cevap verin) birdüğünse elinizde davetiye var mı diye bakılmıyor ama isminiz listede var mı, hangi masada oturacaksınız diye bakılıyor

Oturacağın yer belli +1

Nikahlarda genelde olmuyor. Hatta bir sonraki nikahların davetlileriyle falan oturulduğu oluyor.

>> Sizce ailede meşru bir otorite veya karizmatik liderlik olmalı mı?

Valla olmalı / olmamalı sorusu çok anlamlı değil bence. Çünkü insan bir sürü hayvanı, sürünün olduğu yerde de hiyeraşi olur. Balıklarda bile var.

Yani doğa canlıları böyle evrimleştirdiyse bir sebebi vardır diyorum, o yüzden bana olması mantıklı geliyor. Zaten "olmasın" desen ne olacak ki? Değiştirmek imkansız değilse bile çok zor, bir de doğal süreci yapay müdahalelerle değiştirmeye kalkarsan bozarsın yüksek ihtimal. Bir süre sonra olması gerektiği hale döner her türlü, arada bozulanlar zarar gördüğüyle kalır.

>> Sözünü dinletemiyorsa ne yapsın?

Sözünü %100 dinletmek zorunda değil. Yani nasıl bazı noktalarda müdahale etmesi faydalıysa (uyuşturucu bağımlısı olan çocuğu zorla tedaviye göndermek gibi), bazı durumlarda da çocuğun isyan edip söz dinlememesi faydalı, çünkü birey olarak kendi kararını vermeyi öğreniyor.

Dolayısıyla bir şey yapmasın, önemli bir şey olsa ikna edebiliyor olurdu zaten. Edemiyorsa demek ki edememesi gerekiyormuş. Çocuğun kendi kararını kendisi verip, ardından zarar görmesi de faydalı bir süreç. Kalıcı bir sakatlığa falan yol açmıyorsa paniğe lüzum yok bence.

Milyon yıllık evrim, on binlerce yılda oluşmuş kültürel süreçlerden bahsediyoruz. İnsan 3 kuruşluk aklıyla bu kadar büyük tecrübeyi küçümsememeli bence. Geleneğe saygı mühim.

Valla bu olay cok karmasik bir konu bence. Karmasik cunku cevap sadece aile ile sinirli olacak bisey degil. Aile dedigin sey aslinda bir toplumun en temel birimlerinden biri oldugu icin aileyi toplumdan ayiramazsin. Toplum ise oyle ya da boyle bireylerin yasamini duzenledigi icin onemli. Toplumu etkileyen seyler ise din, ekonomi, kultur vs gibi seyler oldugu icin onlarin da neredeyse her sey uzerinde etkisi var. Dolayisiyla bu saydigim tum seyler aslinda aile yasamini etkiliyor.

Mesela bizim toplumu ele alip, en distan baslayalim. Nedir bunlar? Din, ekonomi ve kultur. Baskin olan din ve kultur bireyselligi ve ozgurlugu oldukca kisitlayici sekilde. Dolayisiyla bu da toplumdaki durumu ve genel yasayis bicimini etkiliyor, ekonomi de simdilik kotu oldugu icin bu da oldukca kisitlayici bir duruma sebebiyet veriyor. Simdi bunlarin aile uzerindeki etkilerine bakalim. Din ve kultur ortada bir hiyerarsiyi olusturuyor, hadi diyelim ailedekiler dinlere inanmiyor. Bu durumda ise kulturel sebepten dolayi yine bir hiyerarsi/otorite figuru kendini gosterir. Hadi diyelim aile gelenekselci degil bu durumda ise ekonomi ailedeki iliskileri etkiliyor. Eger ailede kazanan tek kisi babaysa bu durumda ona karsi bir bagimlilik olusuyor. O bagimlilik da bir gucu beraberinde getiriyor vs.

Bunlari neden anlattim cunku ailede mesru bir otorite olmali ya da olmamali sorusunun cevabini toplumdan ayri olarak veremezsin. Bana gore ailede otorite falan olmamali ancak bunu saglayabilmek icin oncelikle toplumda bu durumu/anlayisi gelistirmelisin. Diger turlusu kalici sonuc vermez.

Bunun disinda bir de aile kavrami onemli. Misal bizde aile sadece cekirdek aile degil ancak hadi bunu goz ardi edip cekirdek aile kavrami uzerinden gidersek(anne,baba ve cocuklar) bu durumda olay kisiler arasindaki iliskilere bagli. Anne ve baba iliskisinde otorite ya da baskin figur olmamali diyebiliriz ancak en ideal durumda bile ebeveynler ve cocuklar arasindaki iliskide otoriteyi tamamiyla yok edemezsin. Cunku cocuklarin belli bir yasa kadar bakimlarinin ve ihtiyaclarinin giderilmesi gerekiyor. Direkt soz hakkini da cocuklara veremezsin belli yasa kadar cunku duzgun karar verme becerileri vs yok.

Belli bir yastan sonra ise(atiyorum 15 ya da 18 olsun) cocuklar tum kararlarini kendileri verebilecek duzeye gelebilir ancak bu durumda ekonomik olay ne olacak? Bence ideal bir toplumda cocuk bu yastan sonra kendi parasini da kendi kazanmaya baslayip aileye ekonomik bagliligi bitirmeli ancak bu her toplumda olan bir yaklasim mi? Degil dolayisyla onun etkileri de bisekilde devam ediyor.

Neyse, sanirim bayagi uzun oldu yine. Kisaca ozetlemek gerekirse ailede herkes kendi kararlarini kendi verebilecek yasta ve yeterlilikteyse otorite figuru olmamali.

otorite değil, saygı duyulan liderlik olabilir. ben babama, dedeme, anneme saygı duyarak yetiştim, bu saygı da korkudan değil onların başarısını gördüğüm için zamanla oluştu. yine de onların dediği şeylerin %15-20'sini yapmamışımdır hayatımda. onlar da iyi ki zamanında bizi dinlememişsin vs vs diyorlar zaten. yani en kral otoriter bile olsan dediklerinin tamamı yapılmayacak, bu da dünyanın en doğal şeyi.

onların zamanı için olabilir bir durummuş (doğru olup olmadığı ayrı konu). günümüzde bunu uygulamaya çalışsan kadınlar boşanma davası ile gelir. kimse kimsenin kendisini sindirmesine/ezmesine otorite adı altında izin vermiyor artık. aman evliliğim devam etsin de hor görüleyim diyen yok.

Bütün dünyada Y ve Z nesilleri olarak neredeyse hepimizin derdi bu. Şanslı bir azınlık haricinde hepimizin ebeveynleri öyle ya da böyle, çeşitli seviyelerde bunu yaptı/yapmaya devam ediyor. Ne yaptığının çoğu zaman farkında bile olduklarını düşünmüyorum, onlar da kendi babalarından gelen alışkanlıkları refleks olarak sürdürüyorlar. Özellikle orta doğu ve asya coğrafyasında tüm milletlerin gençleri konuştuğu zaman aynı şikayetleri duyuyoruz. (batı'da aile baskısı yok değil, sadece uygulama şekli farklı. Orta doğulu biri ailesinden şikayet ettiği zaman bire bir aynı şeyi görüyorum.)

Karizmatik liderlik demek her istediğini istediği zaman zorla veya manipülasyonla yaptırmak demek değil ki. Çocuğunun ihtiyaçlarını ve isteklerini sözel, psikolojik, beden dili, gelecek, durum analizi gibi çeşitli seviyelerde gözlemleyip, hatalar yapmasına izin vererek hayatı öğrenmesini sağlarken daha üst seviyede korumacı olarak rahatsız etmeden akranlarının gerisinde kalmadan geliştmesine yardımcı olmakla ilgili. X nesli konuşmayı ve iletişim kurmayı bilmediği için "bence en iyi bu, ıh, ha, otur yap" gibi mağara adamından hallice iletişim kurmaya çalıştıkları için çatışmalar yaşanıyor.

Meşru bir lider olmalı mıdır derken, ebeveynlik(eğer tek ebeveyn değilse) zaten takım işi. Tek bir kişinin liderliği demek = otokrasi. Tek adamcılıkla iyi aile yetiştirmek yüzde 80 başarısız olur, başaran için de ailesi için de çok yorucu oluyor çünkü biraz bala göte tutuyor o işler.

Programda ne vardır bilmiyorum ama Gazhane'de güzel etkinlikler oluyor, bir bakın isterseniz.

Sensus wine’ı deneyebilirsiniz de hesaplı kısmına pek uymuyor muhtemelen.

Illa bişey yapmak istiyorsanız izin verin bir süre. Kafanı topla sonra gel deyin.

j r r +1

dostum şu an hiçbir şey yapma derim. ekranları muhakkak bırak. çayını suyunu al kenara çekil.

doktora git ilaç versin

Hardcore spor yap. Uzun koşulara çıkıp vücudunu bir süre yor. Kendini çok daha iyi hissedeceksin.

ekranları muhakkak bırak+1
vaktin varsa sabahları 15dk güneşte otur/yürüyüş yap.

Valla kisa sureli gozlem mi yoksa uzun sureli gozlem mi ona gore degisir olay. Yani atiyorum beynin iflas etmis gibi oldugunu sadece bugun icin hissediyorsan ve genel bir durum degilse o zaman gidip bir uyku cekmen ya da dus alman iyi olabilir. Yok olay uzun suredir boyleyse, o vakit saglik ile ilgili olabilir doktora gitmek ise yarayabilir.

ara vereceksin ama gerçekten ara vereceksin. yani video müzik telefon internette gezme vs hiç bir şeyin olmadığı bir yarım saat lazım.

uyku sorunun var mı? önce onu çöz. çok geç yatma ve sabah erken kalk. ve ekrana maruz bırakma kendini. hatta sabah 30 dakikalık bir açık hava yürüyüşü yapabilirsen günün geri kalanında daha dinç olursun.

(bkz: brain fog)

beslenmeni değiştir tahıldan uzaklaş, eti azalt, peynir yeme paketli gıda, şekerli içecek yok.

dehidrasyonu azalt, abartmana gerek yok ama günde 1-1.5 lt suyun altına düşme.

kan tahlili yaptır ve eksiklerini gider. b12, d vitamini, magnezyum ve omega 3 bunları düzenli kullan.

kaliteli bir probiyotiği en az 3 ay kullan.

haftada 3 defa min 45 dakika yüksek tempolu bir spor yap.

uyku apnesi, huzursuz bacak sendromu gibi uyku kaliteni düşüren bir etken var mı bunu araştır.

Beyfendi gidici gibi, yolunu yapıyor sanki. Güvenilmez geldi bana. Coco ayrılmalı bence.

Gidici+1

Bir daha okudum da ekleme gereği duydum. Adam kadını ev arkadaşı olarak bile istemiyor. Biz de burada normal mi değil mi tartışıyoruz:D Bu adam yurtdışına giderse bir daha dönüp arkasına bakmaz.
Kadın "sunk cost fallacy" etkisi altında şu an muhtemelen. 5 yıl falan demesin adamın gidici olduğunu bilerek plan yapsın.

edit: adam sınırlarını çizmiş ergence

normal mi derken, eleman işte 5 senedir ne güzel istediğim zaman geliyorsun, istediğim zaman gidiyorsun, bunun ötesine de geçmek istemiyorum demiş açık açık. bunun normalliği kişiye göre değişir. kadın tarafı ben de takılıyordum zaten diyorsa bir sıkıntı yok, anladığım kadarıyla kadının evlilik planı da yok. o zaman hiç bir problem yok bu işte. birbirini bulmuş bir ilişki yani.

ama kadın içten içe deli gibi evlenmek ciddileşmek isteyen ama bunu dışarıya yansıtmamak için evlilik meraklısı değilim abi diyen biriyse o zaman tabii bu tarz şeyler kafasına takılacaktır.

sıkılmış, gidici.

ayrıca ergen. olgun, nerede ne konuşulur ne konuşulmaz bilmiyor.

bu konular arkadaş ortamında muhabbet esnasında konuşulmaz, geyik konusu olmaz, çok ayıp bence.

"eğer yurtdışında bir iş teklifi alırsam ilk önce tek başıma gidip denemeyi istiyorum." - burada normalligi kisiden kisiye degisecek bir sey yok, "ciddi dusunmuyorum" demek bu. gidici, baskasini bulana kadar idare ediyor.

la lykia +1. Hic sevmem ozelini her yerde konusan insan tipi.

sadece gidici değil, beyfendi hiç gelmemiş zaten. kadını başından beri geçici biri olarak gördüğünü, vakit geçsin, yalnız kalmak yerine biriyle olayım diye takıldığını düşünürüm.

yani bi soruya istinaden cevaplansa belki ok ama ne arkadas ortaminda konusulur ne de normal bir sey. gidici degil hic gelmedi, vakit geciriyor ve farkli anlamlara cekilmesini istemiyor sanirim bundan korktugu icin vurguluyo

üstteki yorumlar +1

ayrıca bunları böyle laubali bir şekilde, arkadaş ortamında gündelik hayattan bahsediyormuş gibi konuşması bile olayı ne kadar ciddiye almadığının göstergesi.

diğer yandan, kıza karşı kendinden fazla emin.
yani kızın onunla olmak, yurtdışına gelmek isteyeceğinden çok emin ama son karar kendisine aitmiş gibi bir takım havalar, haller falan...

çocukça falan olduğu kısmına hiç girmiyorum bile.

Kadına saygısı olsa başkalarının yanında bu lafları etmezdi. Hem kadını kırmış hem de bu adamda ciddi niyet yok. İlk fırsatta basıp gider. Kadın vaktini onunla harcamamalı

Arkadaş kaçacak belli , yolunu da hazırlamış.

20 li yaşlarda ben de olabildiğine hızlı yaşayan bir insandım, duygusal ilişkiler de kurdum gelip geçici ilişkiler de simdi ise 30 larında tamamen duygularından arınmış bir adamım

ben en baştan beri çok duygusaldım ama yaş aldıkça arttı bu durum.

yalnız kalmamaya bak. bundan sonraki ilişkini de çok doğru seç, rastgele ilişkiye geçme ve ilişkinde hata yapma. İlişkini doyasıya yaşa, boş geçirme, duygularını ifade etmekten çekinme. Geriye baktığında, ne güzel yaşamışım diyebil.

"I wish there was a way to know you're in the good old days before you've actually left them." -Andy Bernard, 'The Office,' Season 9, Episode 27

Adamım Andy Bernard.

Benzer bir durumun içindeyim, sanırım sizin kadın versiyonunuza çok yakınım. Yıllar geçtikçe mantıksal zekamın düştüğünü, akılcılıktan uzaklaştığımı hatta ve hatta zekamın düştüğünü hissediyorum. Bu duruma canım sıkılıyor, kendimi güçsüz ve saldırıya açık hissediyorum.

30 yaşından sonra konfor alanından çıkmak güçleşiyo. Konfor alanından çıksanda bunu atlatması güçleşiyor. 20 yaşındayken zaten neyin konfor alanı her şeyi denemek, kanatlanmak istiyorduk beaa

ben otuz yaştan itibaren daha duygusuz oldum. içsel bir duygusallık olabilir ama insanlara karşı yok.

Olayın adı konmuş muydu bir de ne zamandır devam ediyordu? Kimi insan tamamen sevgili olunmadan farklı insanlarla aynı anda beraber olunabileceğini, sonra birinde karar kılıp devam edilebileceğini düşünür; kimi de biriyle beraber olmak için önce sevgili olunması gerektiğini. İkinizin anlayışı farklıymış, öyle tahmin ediyorum.

Yurtdışında kalmış, Türkiye'de de farklı milletlerden biriyle ev arkadaşlığı yapmış biri olarak normal olduğunu söyleyemem, orada da normal karşılanmıyor (karşılayan vardır elbet). Sizi erkek arkadaşınız aldattı galiba, kadınlar da yapıyor.

Tamamen karakter meselesi cinsiyeti, milliyeti yok. Kurtulduğunuza dua edin bence, herkes dengini bulmalı. O da kendisi gibi birini bulmalı.

> aynı anda birden fazla kişiyle birlikte olmanın normal olduğunu düşünüyor.

kime göre, neye göre? yaygın ortalama bu mudur diyorsanız değil. ama bazı insanlara göre normal olabiliyor. bunları konuşmak ve ona göre ilerlemek daha iyi olur.

bazı insanlar, özellikle 'artık exclusive olalım' diye konuşmadıkça serbest gezen tavuk/horoz modu açık şekilde devam ediyorlar.

sevgiliyken başkalarıyla da birlikte olan, bu şekilde inanan insanlar var, açık ilişki deniyor buna.

ama buradaki kilit nokta, iki tarafın da bilgisi ve rızası dahilinde olması :)
sizin anlattığınız ise klasik bir aldatma ve üste çıkmaya çalışma vakası maalesef.

değişiklik yılı olsun. her alanda seviye atlayalım. yaşlanınca, geriye baktığımda güzel hislerle anacağım bir yıl olsun. 2022 ne güzel bir seneydi, diyelim.

çok para kazanalım. çok sağlıklı olalım. çok gezelim. çok görelim. çok sevelim, sevilelim, sevişelim.

2021 maalesef ikinci yarısıyla benim için devasa bir hayalkırıklığı ve üzüntü, depresyon kaynağı oldu.
Çok pişman olduğum büyük hatalar yaptım.
Umarım pişman olduğum son yıl olur.
2022'den tek beklentim, pişman olmamak.

daha iyi bir ülkede daha iyi bir işe girmek olabilir - aşırı zaruri değil
kafamdaki istediğim arabayı bulamıyorum - fakat bu da zaruri değil
yalnızlığım bitsin isterim kafamdaki insan profili ile - direkman nikah basarım o derece
onun dışında sağlık sıhhat çok lazım, o varsa umut var
2019 ortalama, 2020 ve 2021 çok boktan yıllardı. 2022 de böyle geçecek galiba.

gram altının değeri artsın :)

isteğim yurt dışına gitmek ve ölene dek yaşamak için buraya bir daha asla dönmemek. hedefim de bunu gerçekleştirecek atılımları bu yıl içinde yapmak.

emeğimin maddi olarak değerini kazanmak ilk sırada. Bunun içinde daha çok ve odaklı çalışmak gerek. Onun dışında iyi ve psikolojisi düzgün insanlarla bir arada olmak istiyorum. Sağlıklı olmak da çok önemlii

yok. yaşam hevesi kalmadı.

iş.

Valla çok bir isteğim falan yok, şu covid virüsü akıllı olup bu diyarları terketsin yeter. Mehter takımı gibi iki ileri bir geri gitmek canımı sıkmaya başladı.

satmadıysanız kaybetmiş sayılmazsınız, realize olmamış yani. ben tekrar yükseleyeceğine inanıyorum. Bekleyin.

Kardan zarar 180 bin civarı eksideyim. 9.85'den almıştım.

ben 10k kadar kaybettim o gün. hepsiburada da az önce bi 5k zarara soktu :D. 1.si kendi kararım olduğu için çok koymadı. zamanla yine kazanırız, önemli olan sağlık. 2.si sinir etti günümü piç etti resmen. benim hiçbir hatam yok.

Olmusla olmuse care yok diyip geciyorum. Ozellikle para kaybi konusunda bu kafayla rahatlarim.

hiç üzülmem. maddi kaybın telafisi mümkün. arkadaş kaybetmek, sevdiğini kaybetmek, aileden birini kaybetmek, bunların telafisi yok ya da çok zor.

yönün doğruysa iniş çıkış olur mutlaka. önemli olan bununla tecrübe kazanıp kazanmadığın.

Fed 2022de 3 defa faiz artiracak. Secim var mi yok mu gelecek ne olacak ciddi yatirimci icin buyuk belirsizlik. Ulkede adalet ‘noktasinda’ ciddi sorunlar var, bankadaki paranin bile guvencesi yok. Ulkenin cds yani risk primi 600un uzerinde (yani kac amk kac seviyesi).

Ozet: 2022de usd, tl’nin icinden gececek. Uzun vade dusunmeye bakin, uzun bile degil orta vade dusunmeniz de yeter. kuru sıkca takip etmek caninizi sıkıyorsa bakmayin ve her bakasiniz geldiginde 8 liralardan dolar alanlarla eksi sozlukte dalga gecildigini hatirlayin (su an yaklasik %50 kardalar). Tl ancak yapisal degisikliklerle deger kazanabilir bunu unutmayin; bunu corap falan ureten su anki yonetimin yapabilecegini dusunuyorsaniz uzulmeye devam edebilirsiniz.

kar ve zarar kardeştir, her zaman kar edemezsiniz. bugün zarar ettiniz, başka bir zaman bu yaşadığınızı da hesaba katıp daha doğru bir yatırım yapıp kar edeceksinizdir.

bariz hatam olmadığı derken, yanlış bir yatırım yapmak da bariz hata sayılır. hatalarınla barışmakla başlaman lazım bence. spekülatif işlemlerden kaçınıp daha orta - uzun vadeli düşünürsen bu tarz anlık kayıpları tolere etmen daha kolay olur. döviz sonuçta yine artacak, kısa vadeli düşünme yani.

şöyle bir durum var. 1.5, 2 aydır türk lirası ciddi değer kaybetti. geçen hafta cumbaba çıkıp faiz düşürücem dedi. dolar 17 liraya geldi. bu noktada kim dolar almaz? asıl almamak ahmaklık olurdu. sonra öğreniyoruz ki pazartesi 7 milyar dolar satmış mb. sen yolda yürüyorsun ve biri ayağına çelme çakınca düşüyorsun. suçlu sen mi oluyorsun? o yüzden suçlama kendini. ben de üzüldüm, ağrıma gitti ancak sorumlusu biz değiliz. asıl bu süreçte türk lirasında kalmak saçma olurdu ve herkes mantıklı olanı yaptı. ama mantıklı bir ülkede yaşamıyoruz.

para kazanılır elbet ama herkes için aynı kolaylıkta değil bu. bende baya bir zarar ettim kar üzerinden (kar denilemez aslında ama terminoloji biraz öyle diye kar diyorum) ancak olaya şöyle bakıyorum, elimde X dolar vardı hala elimde X dolar var.

yani aslında bir şey kaybetmedim.

benzer şekilde bitcoin 100 dolarken 100 btc almıştım, 1.2 milyona kadar geldi ve sonrası malum para gitti, geri kalan yıllar içerisinde ilk yatırdığım paraya komple çöküldü vs. kaybım 1.2m dolar gibi görünürken aslında sadece ilk yatırdığım parayı kaybettim, geri kalanı zaten benim değildi diye düşünüyorum. bu yaşadığımız durum elbette bunun gibi bir durum değil ancak zihin yapısı bu.

Bende 50 k kaybettim elden gelen bir şey yok ne yazikki bekleyecegiz araba alacaktim gene yalan oldu

Dolar bozmadıktan sonra bir zararın yok.

eğer paranın aciliyeti yoksa, kredi, borç alarak dolar yapmadıysan hiç kafana takmaya bile değmez.

yakın zamanda diğer arkadaşların dediği gibi yükseleceğine inanaıyorum.ytd

ne insanlar var, ev araba satıp, hatta kredi çekip 15 16 liralardan dolara giren, zararda olan onlar. sen değilsin.

Yakın bir arkadaşım sizinle aynı durumda. Her iş yaparken pazarlık yapmaktan, mücadele etmekten yorulmuş bir halde. Özellikle ekonomi bozuldukça artıyor tabi. Kişinin işi öğrenene kadar verdiği emek iş için harcayacağı mesai göz önüne alınmadan gelen teklifler artık küfür gibi gelmeye başladı. Değersiz hissediyor bu yüzden de ruh sağlığı için yüz binlerce kişi gibi yurtdışına gitmeye yol bakıyor.

freelance sitelerinden komisyon ödeyerek de olsa iş alın. hiç muhatap olmadan saatlik ücret şu kadar gibi belirtin

Piyasının zaten ortalama olarak biraz altında ya da ederi kadar teklif verdiysen sorun etme.
Tok satıcı ol bu durumda.

satış işinde her bölgenin, her sektörün, her segmentin her müşteri kitlesinin iş yapış şekli farklıdır. ufak müşteri "50 dolar olmasın da 40 olsun" diye pazarlık yapar, 10 binlerce çalışanı olan enterprise müşteri "liste fiyatından %95 indirim ver" diye darlar. bu kültürel kodları bilip oyunu ona göre kurman ve karını maksimize etmen lazım, satış budur zaten. burada etik olmayan hiç bir şey yok. sen yukarıdan fiyat vermeye devam et. çer çöp ölücü müşteri fiyat yüksek diye uzak durur, o parayı verecek adama da indirim verirsin, olur biter. eğer standart olarak piyasa ortalamasında ya da piyasa altında iş veriyorsan satıcı algın da buna göre oluşacaktır ve dolayısıyla bu ölücülerle daha fazla uğraşman gerekecektir.

Arkadaşlar, teşekkür ederim ama derdim yalnızca para değil. Yani ben de isterim çok param olsun zengin olayım falan, ama o ayrı konu.

Adamın ne fiyat verirsem vereyim, zaten fazla para isteyip de onu kazıklamaya çalışıyormuşum gibi düşünmesine alınıyorum ben. Bu değilse de, "ne koparsam kâr" diye düşünüyor olması can sıkıcı geliyor. Zaten o yüzden duyuruyu gönül işlerine açtım.

Bir de bu işlerin "iş hayatı böyle" olarak ayrıca ele alınabileceğini de düşünmüyorum. O yüzden pazarlık skill'lerimi geliştirip, fazla parayı alıp çıkmayı tercih etmek istemiyorum.

Çünkü bence verdiğimiz her karar karakterimizi şekillendiriyor. Yani ben de iş hayatında çakallık yapıp 3-5 fazla kazanabilirim, ama bu benim karakterimi yontar, o da iş-dışı hayatıma da etki eder, ondan sonra da hem kendim hem de çevrem için daha tatsız bir insan olurum diye düşünüyorum. Bu yüzden böyle insanlarla iş yapmak da canımı sıkıyor.

Valla hocam teklifi verirken nasil konustugunu tam bilmiyorum ancak ben freelance calisirken eger indirim yaptiysam fix lafim 'normalde X lira ancak senin icin Y olur'(X>Y) seklindeydi. Diger turlusu dedigin gibi oluyordu cunku verdigim teklifin aslinda indirimli teklif oldugunu bilmiyorlardi. Dolayisiyla teklifinin indirimli teklif oldugunu muhakkak belirt bence, bu sayede oyle pazarlik yapmak zorunda gibi hissetmezler.

Yıllar önce üniversite öğrencisiyken özel matematik dersi veriyordum. Onda bile pazarlık yapan oluyordu. Pazarlığın mantığını anca kendiniz pazarlık yapma ihtiyacı ya da isteği duyduğunuzda tam olarak anlayabilirsiniz. Diyelim ev kiralayacaksınız. Kiraya 2100 demişler. Yani oradaki 100'ün indirim payı olduğu çok belli. 100 lira gitmesin diye siz de pazarlık yapmaya çalışabilirsiniz.

Hatta bazen siz demeden 100 lira indirim yapabilirler. Amaç size kabul ettirmek. Siz de onlar demeden normalde 60 ama size 50 derseniz inanılmaz bir ikna atmosferi oluşturabilirsiniz. Bu sefer karşıdaki 10 dolar indirdi, hemen kabul edeyim diyebilir.

@dissendium, hocam işte dediğim tam olarak da bu. Yani eve 2000 istiyorsan 2000 de, ben de bana uyuyorsa "tamam" diyim veriyim o parayı. 2100 dediğinde de pazarlıkla 2000 oluyor, aynı sonuca varıyorsak o aradaki eforu niye sarfediyoruz, çok saçma değil mi?

sen bunu yapmak istemiyorsun, bunu anlıyorum. teknik işler yapan insanlar bu oyundan hoşlanmaz zaten genel olarak, daha düz ve öngörülebilir bir fiyat tablosu olsun gelen gelsin gelmeyen gelmesin istiyorsun haklı olarak. ama paranın yansıdığı hiç bir yerde öyle olmuyor maalesef, özellikle hizmet pazarlarken mutlaka bir satış stratejisi olmak zorunda.

freelance çalışan olarak bunu yapmak zorundasın çünkü işi yapan da sensin, satan da sensin. o zaman bunu çakallık, etik-dışı vs olarak görmekten ziyade bir strateji, bir oyun, işin gereği olarak görecek şekilde mindset'ini değiştirmen gerekiyor. yanlış bir strateji izlersen de ucuzcu müşterilere ucuza iş yapıp işinden nefret etme riskin yüksek. ama yok ben bununla uğraşmak istemiyorum abi dersen (bu da gayet normal haklı bir tercihtir yani), o zaman satışla hiç uğraşmayacağın bir işte, mesela direkt bir şirket bünyesinde çalışman daha mantıklı. bırakırsın başkaları bunlarla uğraşır, sen de işini yapar geçersin.

dediğim gibi dünyanın her yerinde, her müşteri segmentinde farklı bir practice var bu konuda. ama bir kural mutlaka var ve her projede, her işte bu tiyatro oynanıyor. alanında apple gibi bir şey değilsen de öyle "benim fiyatım bu kardeş" deme şansın olmuyor maalesef.

bunu kişisel almamak lazım öncelikle. zaten tanıdığınız olsun, tanımadığınız olsun, farklı ülkelerden insanların aynı talepte olması olsun bu durumu da kanıtlar nitelikte bir şey.

george carlin'in bir gösterisinde söylediği bir şey vardı "iş dünyasındaki herkesin işi gücü karşıdakine nasıl daha çok geçiririmdir." gibi bir şey söylüyordu. piyasanın düsturu bu. üreten yüksek fiyat veriyor ki bir umut pazarlık yapılmazsa veya çok zorlanmazsa aradaki farktan kazandığını kâr sayıyor. tüketen de yıllar içinde pazarlık yaparak fiyatın iyi kötü %10-15 düştüğünü deneyimlemiş hep, ilk teklif edilen fiyatın her zaman şişirilmiş olduğunu düşünüyor bu yüzden. e bir de ölücülük diye bir şey var, satıcının zor durumda olmasını umarak belirtilen fiyatın yarısını teklif ederler "ya tutarsa" diye.

yıllardır beraber çalıştığınız insan bile hala indirim kovalıyorsa demek ki bu zaman içinde geliştirilebilen bir anlaşma da değil, ki benim deneyimim de o yönde. o yüzden her zaman pazarlık paylı fiyat vereceksiniz. hem sizin cebiniz yanmayacak hem de alıcı da "oh be fiyatı kırdım biraz" diye iyi hissedecek.

@plutongezegendegilmi, abi sen tamam diyorsun da başkası tamam demiyor. Evi kiralayacak kişi nasıl bir insanla karşılaşacağını bilmediği için pazarlık payı bırakıyor. 2000 desen adam 1900 olmaz mı der. Bir de indirim yaptırmış olmanın getirdiği bir tatmin duygusu var. İnsan garip bir canlı. 2 liralık şeyi 1 liraya alınca deli gibi sevinebiliyor. Bir de bu işlerde süreklilik önemli. İndirim olunca müşteriyi bağlıyorsun. Gerçek bir indirim olmasa da insan böyle küçük oyunlarla kandırılabiliyor.

Valla kurumsal etiket fiyatın olmadığına göre bundan kaçarın pek yok gibi. Sektörünüzde dünya çapında böyle bir anlayış oluşmuş sanırım tüm dünya vatandaşları yaptığına göre. Ben turizm sektöründeyim, bir iki futbol kulübü pazarlığın anasını ağlatıyor resmen, onun dışında pazarlık yapan kimse olmuyor. Futbol kulüplerine de artık ayar olduğum için 50% fazla fiyat çekiyorum. Hiç uğraşmak istemiyorsam cümleyi 'verebilecegim en düşük fiyat x$' gibi kurarım yine de pazarlık yapıyorsa malesef olmaz deyip geçiştiririm.

@roket adam, normal çalışan olarak da durum farklı değil ki. Adam iş ilanını açmış, kaç para istersin diyor, 1000 diyorum mesela, 900 olmaz mı diyor. 900 olacak olsa niye 1000 diyeyim?

Yani şöyle pazarlık olsa anlarım, ya bütçemiz 900, ama sana da 1000 lazımmış, o zaman 900 verelim ama 2 hafta da fazladan izin hakkı verelim, ortada anlaşalım. Bu mesela bence mantıklı bi pazarlık, ama durduk yere "hadi bana indirim yap" işini anlamıyorum cidden. Niye yapayım? Kaldı ki baştan adama sempati duyup indirim yapsam bile adam bu sefer daha da fazlasını istiyor. Ayıp yav. Sanki baştan hakkımdan fazlasını istemişim muamelesi gibi.

Asperger değilim bildiğim kadarıyla, konsepti de anlamadığımdan ya da beceremediğimden değil. Hiç hoşlanmıyorum sadece. Dilencilik gibi geliyor. Tüm dünya buna nasıl okey olmuş, o da çok acayip.

Rant yapıyorum bu arada, yani cevaplar için teşekkürler. Sinirim bozuldu süreç esnasında, burada biraz ağlayıp rahatlamaya çalışıyorum :D

freelance adam alanlar zaten cakalin onde gideni oluyor.
Sen bedava yaparim desen ona da itiraz etmez, bana hala 40 dolar odeyecek ucus okulu sahibi amerikali var.

Bu adamlar zaten duzgun olsa gidip bir sirketle anlasiyor 200bin dolar veriyor. Dusunmuyor bile.
Ama nerede sinegin yagini cikarmanin pesinde adam var hepsi freelance sitesinde takiliyor.

Tabi bir de is yapanlarin sirf isi kapmak icin 3 kurusa is almasi var. Bunlarin yuzunden alisiyorlar.

Benim de cidden ustteki gibi belese is yaptigim oldu.
Cok les ortamlar ya, dayanan adama helal olsun.

Freelance iş özelinde demiyorum ama pazarlık konusu hayatın her yerinde var. Şirketler arası dev satın alma sözleşmelerinde bile pazarlık olur. Tabii yaklaşım birebir konuşma gibi "şu fiyata olmaz mı?" şeklinde değil. Bunun yerine satıcıya 'hedef fiyat' gönderilir veya direkt teklifini 'revize etmesi' talep edilir. Hatta satın almacının, teklif vereni arayıp hiç olmadığı halde "elimde şöyle bir teklif var ama işi size vermek istiyoruz, bunun altına inemez misiniz?" diye sorduğu pazarlık şekli bile var.

Uzun lafın kısası bunu dert edinmemeye çalışmak lazım. Özellikle alınacak hiçbir şey yok. Pazarlık payı koymayı diğer insanlar çakallık olarak değil de hak olarak gördükleri için pazarlık yapmakta da bir beis görmüyorlar.

Ben pazarlık yapabilen biri değilim ama örneğin araba falan alıyorken mutlaka yaparım. Çünkü ikinci el otomobil piyasasında pazarlık payı koymamak anormal hale gelmiş. Sıfır araç alımında bile 10 farklı bayiden 10 farklı fiyat alabiliyorsun. Böyle bir ortamda insanların fiyatta indirim istemesi gayet normal.

1- Evet. Pazarlik artik her sektorde, her toplumda var. Insanlar zenginlestikce cimrilesiyor. Benim tanidigim cimri adamlarin ezici cogunlugu cimri ama alakasiz konularda. Gider $5000 bir sise sarap alir ama pizza getiren cocuga 1 dolar bahsis verirken eli titrer.
2- Evet, cozumu yuksekten baslayip dusunce istedigim rakama gelmek, culsuz adamla is yapmamak, mumkun olduguna kendini ucuzdan satmamaya calismak. Sen indikce degerin azaliyor.
3- Bedeva isi ben cok sevdigim, dost bildigim arkadaslara ve yakin akrabalarima yaparim. Onun disinda para mevzusunu cozduysen zevkine saga sola kiyak yapilabilir.

1- Benzer gözlemleriniz var mı, siz ne düşünüyorsunuz?
evet, herkes pazarlık derdinde, çünkü kazıklayanlar çok. o kadar kazıkçı arasından hangisi hakkaniyetli fiyat hangisi değil tüketicinin anlayacağı bi şey değil bu. böyle düşünerek yola çıkarsa kazıklanır. müşteri ne bilsin sizin fiyat şişirip şişirmediğinizi, herkes şişirdiği için her satıcıya yaklaştıkları gibi yaklaşıyorlar. çok normal. en güzeli bu mu, hayır. ama olay bu.
2- Boşuna mı dert ediyorum bunları? Nasıl çözeriz?
boşuna dert ediyorsunuz. çözümler: 1. satış kısmını başkalarının yüklendiği bir iş modeline geçersiniz (ya partner bulursunuz ya da başkasının yanında çalışırsınız). 2. yüksek fiyat çekersiniz, indirimle normale düşer. 3. bende fiyat bu kardeşim deyip kapıyı gösterirsiniz.
3- Bu çağda sırf güzellik için, maddi bir karşılık beklemeden iş yapılamıyor mu?
bunu anlamadım. siz sırf güzellik için, maddi bir karşılık beklemeden mi iş yapıyorsunuz? öyle iş mi yapmak istiyorsunuz? bunun pazarlıkla alakası ne?

edi: üç kuruşun derdine bi müşteri düşüyormuş gibi sormuşsunuz ama madem üç kuruş siz de derdine düşmeyebilirsiniz.

1- Hocam sadece senin mevzunda da değil, genel olarak insanlar pazarlık seviyor ve ilk fiyattan almayı istemiyor. Sırf bu yüzden fiyat çalışırken hep üstünü söylüyorum şurdan bırakırım gibi düşünüyorum. Şöyle diyim koca firmalarda bile durum bu.

2- Dert etme çünkü insanları değiştiremezsin. En güzeli yüksek fiyat çak pazarlık yapıp mutlu olsunlar. Çakallık değil bu, olması gereken oldu artık.

3- Yapılabilir ama iş ayrı dostluk ayrı

"fazla para isteyip de onu kazıklamaya çalışıyormuşum gibi düşünmesine alınıyorum ben. Bu değilse de, "ne koparsam kâr"

çoğu kimse böyle düşünmüyor, siz onların böyle düşündüklerini iddia ediyorsunuz, kim size gelip sen beni kazıklamaya çalışıyorsun dedi? öyle demiş olsalardı X işi Y fiyatına yapıyorum bunu dediler haklılar mı yoksa kendimi çok mu abartıyorum diye sorardınız.

" Yani eve 2000 istiyorsan 2000 de, ben de bana uyuyorsa "tamam" diyim veriyim o parayı. 2100 dediğinde de pazarlıkla 2000 oluyor, aynı sonuca varıyorsak o aradaki eforu niye sarfediyoruz, çok saçma değil mi?"

değil, insanlar küçük mutlulukların peşinde koşmayı büyük mutluluklara tercih ederler. oradaki 100 lira indirim yada pazarlık payı karşı tarafın psikolojisini rahatlatmak için. insanlar kar etmeyi severler. sevdikleri şeyi onlara vermenin ne kötü yanı var?

"Adam iş ilanını açmış, kaç para istersin diyor, 1000 diyorum mesela, 900 olmaz mı diyor. 900 olacak olsa niye 1000 diyeyim?"

yine yukarıdaki şey, adamın bütçesi 900 lira için değil zaten, maliyeti düşürmek için yaptığı bişi, bu şekilde kar maksimazsonuna gitmeye çalışıyor ancak bunlar böyle defter kitap üzerinde düşünülerek yapılan şeyler değil, icgüdüsel şeyler.


"1- Benzer gözlemleriniz var mı, siz ne düşünüyorsunuz?"
bende çok hoşlanmam bu işlerden, bir gün biri bana pazarlık sünnettir demişti orada anlamıştım konu aslında pazarlığın alıcı için biraz keyif verici olması durumu var.

2 - bence boşuna dert ediyorsun, kimse senin kazıkçı olduğunu düşünmüyor onlardan fazla para almak istediğini düşünmüyor/hissetmiyor sadece maliyetini düşürmeye çalışıyor, milyonluk projelerdede böyle çünkü milyonlıuk projede tek çalışan sen değilsin herkesten 100 dolar kar etse belki 100 bin dolar kar edecek. onu da reklam bütçesine katacak vs. vs. elindeki kaynakları mümkün olduğunca efektif kullanma peşindeler, dediğim gibi icgüdüsel bir hareket bu. en az eforla max verim elde etmenin modern toplumdaki yeri bu.

3 - yaparsan yapılmış olur, bir yerden birinin başlaması lazım değil mi? ama şunu unutma ki fiyat vermeden yaptığın her şey daha sonra görevin olur ve diğer işlerindede aynı beklentiye girerler ve zorlamaya başlarlar insanlar bunu tecrübe ederek öğrendikleri için yapmamayı tercih ediyorlar.

Bizde de çok var pazarlık yapan. Hatta öylesine var ki senenin başında hazırlanan tarife yıl sonuna kadar her müşteriye özel fiyatlandırma şeklinde bölünmüş hale geliyor. Üstelik fiyatlara benim karar vermediğimi söylememe rağmen yine de benimle pazarlık yapmaya çalışıyorlar hala. İnsanlar hem iş iyi olsun istiyor hem de para harcamak istemiyor. Mesela benim işim hukuki alanda olduğu için yurt dışındaki partnerlerimiz saat ücreti ile çalışıyorlar. Burada müşteriler fiks fiyata sabah akşam soru sormaya, saatlerce telefonda konuşmaya, sonsuz gereksiz toplantıya alışıyorlar. Aynı muameleyi yabancıya yapınca görüyorlar ki adam çatır çatır harcadığı her dakikanın parasını alıyor. Sonra neden bu kadar pahalıya geldi diye soruyorlar. Parayı verince seni satın almış gibi davranıyorlar bazen gerçekten sinir bozucu.

Büdüt: "Bu çağda sırf güzellik için, maddi bir karşılık beklemeden iş yapılamıyor mu?" demişsiniz bence iş dünyasında bu olmamalı. Bu "biz bir aileyiz" diyen şirketler tadında mesela. Sonuçta ben bir iş yapıyorum sen de bana parasını veriyorsun. Sınırlar olmalı diye düşünüyorum ben. Belki çok duygusuzca yaklaşıyorum ama kesinliği, nerede durduğumu bilmeyi seviyorum.

herkesin yaptığı gibi eksradan bir 'pazarlık payı' koyup düşebilirsin. 50 dersin 40'a düşersin kabul ederler. bu arada kendi emeğine istediğin fiyatı biçebilirsin. bunda da yanlış bir şey yok. çakallık değil yani. yani yüksek ücretlere de çalışabilirsin. bu yüzden saatlik ücretini bir tık yükseltebilirsin.

1- var, bizzat ben yapıyorum. öncelikle sen değilsindir belki ama ortalık çakal kaynıyor. hakketmeden para kazanmak isteyen, 1 liralık işi 5 liraya pazarlayan insan kaynıyor ortalık. para kolay kazanılmıyor, hele bu devirde işimiz hepten zor. o yüzden paramızı nerden kurtarabilirsek bizim için kar. arada senin gibi düşünen insanlar da oluyor işte.

2- biraz öyle, çözümü yok.

3- çok insanla çalıştım, çok insana iş yaptırdımm ama maddi karşılığında yapması gerekeni bile yapmayan o kadar insan var ki, dediğin biraz ütopik.

Arkadaşım vallahi yanlış anlama deeiğim; her Allah' ın günü nasıl pazarlıklar içinde bulunduğuma çok değil bi' kaç defa şahit olsan koşa koşa eve gider, yorganın altına girip titrersin.
21 senedir tam zamanlı olarak iş hayatının içindeyim - ki sektör pazarlığın en tepesindeki sektör desem yeridir heralde - yurtiçi olsun yurtdışı olsun ürünümü dediğim ilk fiyattan sattığım müşteri ya 1 ya 2dir inan.

Normal değil. Bu tür şeylerle meşgul olmamak için tercih etmiyor muyuz zaten bunu?

mesaj atarak atlatın? bi daha arayıp sormayacağız, mesajlaşmayacağız, aramızda başka şeyler olmayacak diye sözleşme mi imzalıyorsunuz gecenin sonunda? belki sizin normaliniz budur.

"tek gecelik" sonrası normal degil ama aradigin iliski tarzi tek gecelik degil de fuckbuddy olabilir mi acaba? o biraz daha sohbet muhabbet barindirir. fuckbuddy seklinde devam etmek istersen de tekrar gorusmeyi teklif edebilirsin yani gece ikiniz icin de guzel gectiyse zaten karsi taraf da muhtemelen istekli olur boylece arada sirada nasilsin ne yapiyorsun gibi normal sohbet muhabbete yazabilirsin. ama diyorsan ki yok ben sadece tek gece takildim gectim o zaman maalesef ne yaptigini merak etmeni gerektirecek bir durum yok ortada

Ya da belki siz istiyor Friends-with-Benefits? Belki karşı taraf da istiyordur?

Ya da siz bir sevgili, uzun sureli bir iliski ariyor olabilir misiniz?

içinizde zaten var olan duygusal boşluk seks sonrası daha da öne çıkıyordur.
seks yüzünden olmuyor, seks sayesinde fark ediyorsunuz.
yani siz zaten kendinizi halihazırda yalnız hissediyorsunuz.

bir süre tek gecelik ilişki yaşamadan, normal ilişkilere yönelin, bağ kurun.
gerçi duygusal boşluğun ve yalnızlık hissinin nedeni genelde daha gerilere dayanır, belki profesyonel yardım alabilirsiniz.

soruyu acman gerekiyor.
ozellikle tek gecelik iliski mi ariyorsun yoksa oyle mi gelisiyor?

doğru yapmışsınız.

Teyze kendi sorumluluğunu sana yüklemek istemiş. Hiç karışma, ısrar ederse ben de destekliyorum aslında hiç konuşmasam daha iyi dersin:)

Valla annesinin gelecek konusundaki endişelerini anlıyorum çünkü cidden şimdiden bu kadar estetik yaptırdıysa ileride sıkıntı çok büyük olur gibi geliyor bana da. O yüzden seni arayıp da "endişelerimiz konusunda bir de sen konuşup sen aktarmaya çalış" demiş olsa o konuda sıkıntı yoktu bence.

Mesele ise yukarıda bahsettiğim gibi değil de direkt "dövme yapacak vazgeçir" meselesi olduğunda ise haksız çünkü direkt kendi istediğini dayatmaya/yaptırmaya çalışıyor. O yüzden bence yanlışın yok.

Doğru yapmışsınız tabii ki. Şahsen benden birkaç yaş büyük bir erkek gelip bana kendince abilik yapıp dövme yaptırmamamı, estetik yaptırmamamı falan söylese inanılmaz sinir olurdum.

Kızının kendiyle derdi var, bunun sebebini öğrenmek lazım teyzoş; bi psikoloğa gönder çözüm onda bende değil de.

Bunun doğrusu yanlışı yok. İstediğiniz gibi davranmışsınız da bu durumun aklı başında olmakla alakası yok. Üniversite bitiren her insan mantıklı biri olup çıkmıyor. Yaşça büyük olup 0 beden takıntısı olan bir sürü insan var. BBC'de okumuştum. Meksika'da genç kızlar suç çetelerinin istediği kadın tarzına sahip olabilmek için estetik yaptırıyorlarmış.

Haber de şu.

www.bbc.com

Demek istediğim, bu tip yoğun estetikler psikoloji kaynaklı olabilir. Gerçekten de kendine zarar vermeye başlamış olabilir.

Vazgeçirmeye çalışmadan da aranız iyiyse bir konuşabilirsiniz diyorum ben.

Yani bence de keşke yaptırmasa, ancak insan nasıl olmak istiyorsa öyle olmalı değil mi ? Belki ilerde fikirleri de değişir .Ben de bir ara kulağımı deldirip küpe taktırmıştım ama üniversite bitince hevesim de kaçtı bir daha hiç takmadım

"benim aklım bi karış havadaydı çekip karşıma düzgünce anlatıp ikna etmeyi deneseydin keşke" diyebilecek bir ilişkin varsa kuzeninle çek konuş doğru bildiklerini aktar bence.

yaptıklarını destekliyorsan da "annen sana ulaşamıyor beni yokladı, yine bildiğini yaparsın sıkıntı yok ama onlarıda dahil et süreçlere" diyip kendini sıyır ortamdan..

Yani genelde baskıcı bir aile olarak tanımlanabilirler, kuzenimin yaptıkları da biraz onlara karşı öc almak gibi oldu sanırım . Yani kızı lisede bile arkadaşları ile bir yere göndermezlerdi gönderirlerse almaya babası giderdi vs.

Teyze kendi sorumluluğunu sana itelemeye çalışmış +1
Bana küseceğine ailece bir terapiste gitseniz de kök sorunun ne olduğunu anlasanız +1
Bir de dövme bana kalırsa kuzenin yaptırdıkları arasında en az marjinal olan şey. Sokaktaki 5 kişinin 3'ünde dövme var gibi zaten. Oraya gelene kadar burun, dudak, göğüs estetiğini kim fonladı acaba? Kendisi mi çalışıp kazandığını buraya yatırıyor, yoksa başta çocuk istedi diye göz yumup sonradan mı akılları başlarına geldi?

Estetik yasliyken yaptirilmasi gereken bir sey degil ki? Begenmedigi yerlerini degistirerek ozguvenini arttirip hayatinin tadini gencken cikarmasinda yanlis bir sey goremiyorum ben. 60 yasinda gogsumuzu yaptirsak ne olacak, onceki 40 sene boyunca bu yuzden mutsuz olduysak, kiyafetimizi yakistiramadiysak, cinsel hayatimizi vs etkilediyse, mutlulugumuza ket vurduysa yani. Yani demem su ki, teyzenizin yaklasimi ve sizin dusunceniz daha bastan dogru degil, teknik olarak, haliyle bir kisiyi o tutuma yonlendirmek de manasiz.

Ayrica 'abi olarak' demenizden yola cikarak soyliyorum, yetiskin bir erkek olarak akrabaniz olan yetiskin bir kadinin vucudu hakkinda yorum yapmaniz teyzenizin kizinin hayatina bu kadar karismasindan daha garip ve urkutucu olurdu bence. Dogru yapmissiniz.

ameliyatları başarılı ve doğal olduysa
silikon taktırmadıysa kötü bi şey yapmamış

dövmeleri de zaten kafaya takmıştır, ömür boyu fit olmak zorundasın şeklinde giriş yapıp
yaşlı ve dövmeli insanlardan iyi-kötü örnekleri gösterip
ufak ve doğru bölgelere yapmasına yönlendirebilirsin belki de vazgeçmesine

bunları önce teyzenle konuş tabi

@sopiro size katılıyorum .Ayrıca ben kız arkadaşıma bile bir konuda uyarıda bulundupğumda inadına tersini yapıyor :)

Doğru yoldasın karışma

Boyle genel bir sekilde yazacagınıza spesifik ornekler verseydiniz daha net olurdu sanki. Mesela, 'bunu yapmadık ayıp oldu' dediginiz sey duruma gore ayıp olmus da olabilir, kuruntu da olabilir.
Yani herkes gibi ben de terapi diyecegim tabii ki.
Sarah Knight'ın 'Hayır De Gitsin' kitabında da faydali tavsiyeler bulabilirsiniz.

zararlı olmayan her ortama girip psikilojini davranış bilgini zorlayacaksın
her ortama gircem diye esas yapman gerekenleri ihmal etmeden

Sosyal zeka geliştirmeye yönelik şeyler yapmanızı öneririm. İnternette bolca var.

öncelikle kimin ne düşündüğünü takmayın. hayatı başkalarının ne düşündüğünü düşünerek yaşamak çok saçma. kaygıdan kendinizi geliştirerek değil başkalarının ne düşündüğünü takmayarak kurtulursunuz.

ikinci olarak "zararlı olmayan her ortama girip psikilojini davranış bilgini zorlayacaksın"+1

etrafınızda çok fazla manipülatif narsist tip varsa da bunlar hakkında biraz okuma yapmak ve savunma yöntemleri geliştirmek işinize yarayabilir.

son olarak dik durun. duruş özgüveni çok etkiliyor.

ufak ufak başlayın, işinize yarayan yöntemleri not alın ve uygulamaya devam edin.

Bir savunma sporuna başlayabilirsin. İstanbul'da ve evin yakınsa Ercan Şarbat'ı öneririm.
Hem kendini savunmayı öğrenirsin hem özgüvenli olursun hemde yeni insanlarla tanışır pişersin.

öğrenildiğinde ufku iki katına çıkaran şeyler başlığı şükela modunda okunabilir. arada videolar olabiliyor.

film, dizi, oyuncu, yönetmen, yazarlarla ilgili bilgileri, anektodları 'alın bu bilgiyi de ne yaparsanız yapın' kafasıyla anlatan bir youtube kanalı var mesela:

www.youtube.com

neleri bilmediğini yazabilir misin

Youtube'da akademik link guzel kanal bence. Turkce icerik ureticileri arasinda en iyi bile olabilir

veritasium'u tavsiye ederim.

Dilozof takma isimli bir felsefeci var onun videolarını izliyorum youtubedan. Felsefeye ilgin varsa...

Bio'da birsey yoksa fotograflardan birindeki bir detayla ilgili hafif flörtümsü, hafif komik birseyler yaz.

ne yazacağının çok bir önemi yok çünkü cevap vermeyecek. daha doğrusu, cevap vermesini sağlayacak bir şey yazma ihtimalin çok düşük. hele buradan alacağın cevap çok daha düşük.

illa bi trick paylaşmak gerekirse.
sosyal medyada insanların etkileşime girmesini sağlayan şey soru sormaktansa yanlış bilgi vermek-miş. sence şu anda dolar almalı mıyım diye sormak yerine "tl'nin önlenemez yükselişine karşı gelemeyeceksiniz sizin gibi yatırım uzmanları, seni gidi dış mihrak" yazabilirsin. cevap verip vermeyeceği senin tipine bağlı ama olsun, selam'dan iyidir.

Bu kadar düşünmeye gerek yok sen bunları düşünürken eşleşmeyi kaldırabilir, ya da cevap vermeyebilir o yüzden taktik arama.

1250. Kişi olduğunu bilerek yaz. Milyonda bir şansını iyi değerlendir

parali asker olabilir boyle bir ihtimal de var.

dünyanın yarısı kadın biraz fazla abarttın olayı
böyle yaklşa mevzuya

Ben olsam ''asl plz:)'' yazardım, eski chat sitelerinde olduğu gibi.

Bu işin genel geçer bir kuralı yok ki :D Olması gerekeni diyorsan hiç temas etmeden en iyisi tabii ama kusacak kadar sarhoşsan o aklına gelmeyebilir.

tabii ki kuralı yok. bu kadar yaygın mı yani bu rahatlık demek istiyorum.

Evet, aynen böyle yapıyorlar. en az 3 arkadaşımı bu şekilde kusarken buldum. O an için akıllarına hijyen filan gelmiyor.

Eğer temizliğini kendin yapıyor ve başkası kullanmıyorsa oluru var bence.

2010'da bi pubda canli muzik yapiyorduk, orada sarhos olup cikarirken tuvalette burnu ile klozeti kiran kadin biliyorum. bildigin burnunu da klozeti de kirmisti.
donunu unutan iceride bayilan ilac alip intihar eden turlu turlu tipler. alkol varsa her sey var arkadasim.

sarhoşlukta her şey oluyor +1
kendim için konuşacak olursam; türlü iğrençlikler yapmışımdır ama klozete asla dokunmadım. diz bile çökemem önüne, elleri duvara dayayınca yeterli oluyor gerek kalmıyor.

Ben hiç yapmadım, gerçi şimdiye kadar bir kere kusacak kadar sarhoş oldum onda da sims karakteri gibi yataktan kalkıp bir iki saniye yatağın yanında dikildikten sonra ayakta pozisyon olarak yere kusmayı "tercih ettim" : )

Kustuğuna şahit olduğum insanlar da genelde lavaboları tercih ediyorlardı. Alkolün bu kadar ateş pahası olmadığı zamanlarda bar tuvaletlerinde sıkça görmek mümkündü.

Bruce +1

Ben daha niye tuvalete kusulduğunu anlamamışım ki, bırakın sarılmayı.

Normal değil tabii ki. Bu tür yerlerde çok fazla kusan biri olarak sadece bir kez yerlere oturup sarılma olayı oldu onda da gerçekten kötüydüm. Normalde bir yere dokunmadan kusulur. Dışarıda hiçbir yerde klozeti ya da kapıyı ellememek lazım.
Normal bir vatandaşsa dokunmaz. Çok kötüyse ya da bu tür şeylerden tiksinmiyorsa dokunabilir.

ay evet ya, yurtta oda arkadaşım odaya sarhoş geldikten sonra kusmaya diye tuvalete gitmişti. klozetin üzerinde sızmıştı bu pozisyonda. çok iğrenç, allah düşürmesin asdfghj

ben lavaboya kusuyordum, klozet tiksinc geliyordu. sabah lavaboyu temizlemek de tiksinc gerci.

o haldeyken elin ayağın sarhoşluktan dolayı gücünü kaybettiğinden düşmemek için refleks olarak tutarsın. sonra bir güzel kusarsın. sonra tekrar kusarsın sonra tekrar... kustukça alkolün bir kısmını attığın için ayılır gibi olursun ama daha da güçsüz hissedersin öğürmekten... duvarlara tutuna tutuna yatağa atarsın kendini. sabah da ne gerek vardı dersin. iki günün rezil olur.

güzel şeyler değil bunlar neden sordun anlamadım da. umarım bir gün deneyimlemek zorunda kalmazsın.

anlamı yok, süs niyetine. ayrıca serçe parmağına tek taş takanı da ilk defa duydum. muhtemelen normal yüzüktür, siz tektaş sanmışsınızdır.

Ben bu tip şeyleri yalan olarak görmüyorum ya, illaki oluyor ama söylesem de bir şey fark etmeyecek diye anlatmaya değer bulmuyorum. Ama hayati önemde şeyler olursa söylerim tabi. Mesela inançsız biriyim ama aileme bunu anlatıp da ne kazanacağım

Sadece erkek arkadaşımda kalacağım zamanlarda kız arkadaşımda kalıyorum diyorum. Onlar da zaten kurcalamıyorlar tamam diyip geçiyorlar. Onun haricinde izin almamı gerektirecek bir durum yaşanmıyor ya da kızarlar diye fikirlerimi saklamıyorum.

Ben daha çok hiç konuşmuyorum. Beni dürüst olunca pişman ederler. O nedenle kısa kısa konuşuyorum. Ya da son onda onların müdahale edemeyeceği şekilde söylüyorum. Örneğin; yarın akşam 9 da bir yere gideceğim, o vakit gelmeden söyler, çıkarım. Erkek arkadaşım olursa asla söylemem. ''onlar da benim kendi kararlarini kendisi veren neyin dogru neyin yanlis oldugunu ayirt edebilen ozgur bir birey olduguma asla alismiyorlar.'' benimkiler de böyle. Hatta annem, o evlenmedi, onun özeli olamaz demişti ağabeyime. 30+ üstüyüm özelim olamazmış!

@geçerkenugradım evet bi de özel konular var. benimkiler de içten içe evlilik durumum olsun istiyorlar hatta eşe dosta sitem ediyorlar telefonlarda duyuyorum. gelin gorun ki sosyallesmeye gezmeye tozmaya da bin laf ediyorlar. gokten eve adam inecek sanki nasil evlenmemi bekliyorlarsa bu kisitladiklari hayatimda.

hepsini söylemediğim oluyor
aileler gereğinden fazla meraklı kişisel alan tanınmalı kötü olmayan şeyler için

Ohoooo Türk aile yapısının şanındandır bu
Şimdi kimse bizi linç etmesin ama yaş 35 de olsa Çok nadir aileler dışında aileden hepimiz gizli saklı takla atarız..ha takla dediğim kötü bişi mi yoo hayır. Konsere gidilecektir ahmet mehmet değil ayşelerle gidilir. Tatilde asla içilmez, hep yemeğin yanına kola açılır.

Ben gidip falan yeri tek gezeceğim desem höt otur evinde diyeceklerini bildiğim için kaç kere günü birlik uçağa binip gezip akşam dönmüşümdür.
Arkadaşların bunu duyunca sana bin türlü akıl verir, sanki sende bir eksik varmıi gibi.

Bu bizim eksiğimiz değil.
Değişir mi ? Değişmez.

Ama benim gördüğüm kadarıyla aileden gizli saklı işler yapmak da zamanla hataya itiyor.
O baskı yüzünden yanlışa sürükleniyorsun.

Çocuklarının onlardan gizli yaşamaması için onlara birazcık destek olan ailelerde ise çocuklar daha başarılı oluyor

Ne çok özgürlük ne çok baskı.
İkisinin ortası olmalı.
Aşırı özgür arkadaşlar da aşırı baskı görenler de çok hatalı yollara saptı.

Ama ailesi ile konuşabilenler gördüğüm kadarı ile daha istikrarlı.

Erkek arkadaşlarını örneğin ailelerinin evine davet edebilen kızlar böylece ailenin fikrini anlayabildi. Gizli saklı yaşamak zorunda olanlarsa hatalı seçimlere düştü.

Yaş takvimde artmış olabilir. Ama tablo değişmiyor

Babam 65 yaşında hala annesine yalan söylüyor :)

Gerektiğinde ben de söylerim vicdan vs yapmam. Her şeyi bilmeleri gerekmiyor.

çok söyledim, iyi ki de söylemişim. hala da söylüyorum. bazı konuları benim kendim çözmem lazım.

genelde cok irdelemeseler de yalan söylediğim olur ama haber vermemeyi tercih ederim. haber vermeden yurt dışı tatili yapıp geldiğim bile oldu dönüşte magnet alıp dolaba yapıştırdım. iki saat corona var muhabbeti dinlemek beni yapacağım şeyden vazgeçirmez zaten kararım belli. söylediğim yalanlar da onlar üzülmesin, gerilmesin diyedir. yaşamak istediğim bir şey için tartışmalara girmeyi istemem. genelde yapacağımı yaptıktan sonra da anneme fısıldarım "he ben şunu yapmıştım" gibi. bir gram vicdan yapmıyorum zaten nisbeten özgür kafadalar onlar da niye söylemedin diye kahrolmazlar. herkes kendi hayatını kurmaya çalışıyor/yaşıyor

cesitlilik olsun, ben soylemiyorum ya. bazi seyleri anlatmadigim oluyor ama a sandiklari sey b olmuyor. 8-9 yasindan beri boyle yetistim, bu oknuda bi sekilde hep orta yolu bulduk memnunum bu durumdan.

Türk aile yapısının şanından+1

Evlenene kadar çektiğimi ben bilirim. Yalnız ya da arkadaşlarınla tatile gidemezsin. Akşan bir saatten sonra konserdi, gezmeydi olmaz. Erkek arkadaşın olmayacak ama mümkünse kendin eş bulup evleneceksin (nasıl oluyorsa). Evlenince de karışmaya çalıştıkları oldu da o zaman "hayırdır?" dedim.
Pek yalan söyleyebilen biri değildim. O halimle evlenmem mucize oldu gerçekten.
Bir iş arkadaşım (büyüğüm diyeyim) o zamanlar üniversiteye giden kızı için bana şöyle demişti. "Bazen arkadaşlarıyla akşam çıkmak istiyor. Gece geç gelecek, biliyorum. İçim gidiyor. Diyorum ki kendime "şimdi sen ölmüş olsaydın ne yapacaktı, kendi istediğini yapacaktı. Bak yaşıyorsun. Bir ihtiyacı olursa gider koşarsın ama kararları artık kendinin vermesi lazım". Budur.

Ülkedeki hadsizliğin en yüksek çıtası belki de bu olay. Bu sorundan kurtulmak imkansız ya, en mürekkep yalamışı bile soruyor maalesef. Bence takmamayı öğrenin.

6.5 yillik evliyiz, bu soru bitmedi. dusunmuyoruz desen de gelmeye devam eden bir soru. kisiriz dersen o zaman vazgecerler sormaktan ama bu sefer de acimaya baslarlar, kesin bunu da bir sekilde belli ederler, yine sinir ederler. kurtulus yok yani.

Bence çocuk düşünüyor musunuz sorusuyla çocuk düşünmüyor musunuz farklı anlamlara sahip. Samimiyet varsa çocuk düşünüyor musunuz bence çok anormal değil. Çocuk düşünmek deyince akla hemen cinsellik geliyor ama bu soru daha genel anlamda çocuk sahibi olmak anlamını taşıyor. Bu normal bir şey. İnsanlar fikir sorabilir. Çocuk düşünmüyor musunuz ise bence anormal. Evlendiniz, bu kadar zaman geçti, çocuk düşünmüyor musunuz anlamını taşıyor biraz. Ona sınırı geçmek diyebilirim duruma göre.

Çevreyi değiştirin. Böyle özel konuları soran kırsal kafada insanlardan uzaklaşın. İnsanları tanımak için bir fırsat olmuş .

Garly lineker, bu soruyu soranlarin büyük kısmı yüksek lisanslı, egitimli, entelektüel seviyesi görece yüksek kişiler. Diğer grup da iş yerlerinde denk geldiklerim. Velhasıl her kesimden biri bu soruyu illa ki soruyor; bir gruba has değil maalesef.

Gülerek, nazikçe sana ne deyin.

Kesinlikle çok tuhaf. En yakın arkadaşlarıma bile sormam, zaten paylaşmak isterlerse kendileri paylaşırlar. Bu soru o kadar özel alana giriyor ki. Çocuk olmuyor olabilir, tedavi görüyor olabilirler (ki duyduğuma göre hem madden hem manen çok yorucu bir süreç), bunun ötesinde maddi olarak kendilerine güvenemiyor olabilirler, ailelerinden de yeterli destek gelmiyor olabilir, evliliklerinde sıkıntı yaşadıkları için henüz emin olamamış olabilirler, çocukluk travmalarından dolayı düşünmüyor olabilirler. Daha da sayarım yani. Gerçekten hadsizliğin son noktası.

Benim kullandığım cevaplar:
"Henüz hazır değiliz, çift olarak deneyim biriktirmek istiyoruz." (Genel olarak makul olup yine de bu soruyu soranlara)
"Senin oğlanı bekliyoruz Fatma Teyze, o yapsın biz de yaparız."(Annemlerin hadsiz komşusuna)
"Kısmet bakalım inşallah." (Tecrübeme göre bu cevap konuyu kapatıyor.)

bu sorudan kurtulamazsınız. herkes bu soruyu evirir çevirir gerekirse yüklemi başa özneyi sona getirir, bir başka dil öğrenir ama ille sorar. tavsiyem şu ki bu soruya bu kadar mana yüklemeyin. çünkü yakın aile dışında kimse mana yükleyerek sormuyor genelde muhabbet olsun diye soruluyor. düşünmüyoruz diyin geçin, anlayacaklarını düşünüyorsanız bu sorunun neden uygunsuz olabileceğiyle ilgili konuşun.

örneğin ben yakın aile dostlarımıza tatlı dille diyelim ki bir sorun var, deniyoruz ama olmuyor çok üzücü olmaz mı böyle sormanız, kimseye sormayın nolur dediğimden beri kimse ağzını açıp bir şey sormadı.

Bu tip soruların sonu gelmiyor, evlenmeyecek misiniz, neden evlenmiyorsunuz, çocuk düşünmüyor musunuz, ikinci çocuk ne zaman? Çok kafaya takmamak lazım, 9,5 yıl boyunca ne zaman evleneceksiniz sorusuna defalarca maruz kalmış olmalısınız. İnsanlar herkes aynı yaşamı, aynı sırayla yaşasın istiyor, kimse kendi haline bırakılmıyor, benim de hiç hoşuma gitmeyen bir durum açıkçası.

hayatımın hiç bir döneminde çocuk düşünmemiş bi insan olarak bu soruyu densizlik, hadsizlik olarak görüyorum. bir de evlenmeyi de hiç düşünmediğim için yıllardır boğuştuğum neden evlenmiyosun versiyonu var aynı etkiyi yaratıyor. insanları da kırmak istemediğim için geçiştiriyorum bir şekilde ama özellikle belli yaşın üzerindeki insanlar bunları sormaktan asla yorulmuyor.

bugüne kadar bir şekilde gülerek geçiştirdiğim bu sorulara sanırım ülkenin de (maalesef) hali ortadayken , bundan sonra sorulsa, delirdiniz heralde ne çocuğu, ne evlenmesi? derim. soruyu sormalarını engelleyemezesiniz ama belki mevcut durumda bu sorular biraz azalır.

Ne zaman evleneceksiniz
çocuk düşünmüyor musunuz
kardeş düşünmüyor musunuz


bunlar kacamayacagimiz hadsiz sorulardan bazıları

okul ne zaman bitiyor
is bulamadın mi vs

Ben tuhaf bulmuyorum, aksine bunu sorup cevaben şu anda düşünmüyoruz ya da çocuk istemiyoruz diyene "niye evlendiniz o zaman?" diye soruyorum. Çocuk yapmayacaksan evlenmek saçma geliyor çünkü bana.

Sana ne diyen olmadı ama diyen olursa da aynı şeyi derim, "evlendiniz ya, o yüzden sordum; çocuk yapmayacaksan evlenmek gereksiz bir şey" diye cümlemi tamamlayıp biramdan bir yudum alırım.

Soru tuhaf değil ama kime sorduğuna göre hadsizlik olabildiğine katılıyorum. Sadece, "some men just want to watch the world burn"

Oha Bruce ağzın bal yesin karsim. Her şeyi de o kadar abartmaya gerek yok. Muhabbet ediyo işte insanlar. Her konuda bu denli hassas olmanin manası yok. Yok dusunmuom de geç. O zaman neden evlendin +9 çocuğa mantikli sebep bulamiyorsan evlilige hiç bulamazsin yani.

Çocuk sahibi olamamayi belki sizin kadar buyutmuyor ve utanilacak bir şey olarak gormuyorlardir ayrıca.

Kime/kimin sorduguna bagli olarak bir tık hadsizlik vsvsvs +4

hadsizlik ve gelişmemişlik artı cahillik. eğitim seviyesi fark etmez. bu soruyu soran bir insanın nazik olma, “eğitimli” olma olasılığı yok.

Çocuk yapmayacaksam bende evlenmeyi manasız bulanlardanım.

İnsanlar sohbet etmeye çalışıyor. Çok rahatsızsanız, "düşünmüyoruz" diyip geçilebilir. Tabi sürekli aynı kişilerse "havalar da çok soğudu" derdim anlardı.

Abuzer ve Bruce, buradaki kritik nokta bugün aynı soruya 6 kere maruz kalmam mesela; hem de 'yok şu an için dusunmuyoruz' dedikten sonra 'aa ama neden? Erkenden yapin sonra çok zorlanirsiniz' vs vs gibi ikna çabalarının devam etmesi aslinda. Bir de çok tanımadığım insanlarla hayatım ile ilgili konuları bu kadar derinlemesine konuşmak istemiyorum.

Ve çocuk sahibi olmamayi/ olamamayi utanılacak bir şey olarak görmüyorum tabii ki ama çok yakın iki arkadaşım çocuk sahibi olurken bayağı zorlu sureclerden geçtiler. O dönem onları en çok zorlayan şey de bu sorulardi, her sorulduğunda kendilerini çok kötü hissedip uzulurlerdi. Ben özellikle bu nedenden hiç kimseye sormamayi yeğlerim, karşımdaki kişiyi uzup üzmeyecegimi bilemiyorum çünkü. Mesleğim gereği de bazı insanların anlık olarak yaptığı/ sorduğu şeylerin karşıdaki insanlarda ne kadar uzun süre etki bıraktığını iyi bilen biriyim.

Çocuk yapilmayacaksa evliliğin gereksiz olduğunu düşünmek farklı bir mesele, herkesin bakış açısı farklı; ben bu soruyu soran çoğu kişinin bu sebeple sorduğunu da düşünmüyorum açıkçası.