Benzer bir sey lazim olmustu daha once. Mac'te yapilamiyordu.

Tam nasil yapildigini unuttum (bulamazsan bakabilirim) , su sekilde oluyordu:
Excel'de formatlamayi vs yapiyorsun (gridline filan olmamali)
Sonra o hucreyi powerpoint'e linkli sekilde yapistiriyosun (bunun nasil yapildigini unuttum :( )
Excelde o hucre guncellendiginde powerpoint'teki sayi da guncellenir. (Powerpointteki sey resim seklindeydi, sayiya manuel mudahale yapamiyorsun, sadece excelde degisince degisiyor)

Edit: aynen peki madem'in anlattigi gibi oluyor

Şu sanırım?

support.microsoft.com

@peki evet hocam o ama çıkmıyor link kutucuğu çıkmıyor ben de. Mac kullandığım için midir?! ne saçma iştir bu o zaman ahahha

Mac'te yapilamiyor malesef :( en azindan son iki versiyonunda yoktu

Yazıklar olsun Steve Jobs

bu bahsettiğin diziler trtdeki kore dizileri gibi mi? saraydaki mücevher falan?

-My Mister (En güzel dizilerinden birisi, ostlarıda çok güzeldir.)
-Stranger (Diğer adı Secret Forest)(Hukuk dizisi ama ben çok beğendim)
-Kingdom (Zombi dizisi ama güzeldir tavsiye ederim, zaten kısa)
-Six Flying Dragons (Tarihi dizi severseniz eğer bunu şiddetle öneririm.)
-Signal (Bu açık ara en iyi kore dizilerinden)
-You Are Beautiful (Bu 2009 yapımı falan ama coffe prince sevdiyseniz bunuda seversiniz)
-Fated to Love You (Ağlamaya ihtiyacınız varsa bunu öneririm:)))
-Vagabond (Aksiyon severseniz bu iyidir.)

Ben çok eski izleyiciyim, yaklaşık 5 yıldır çok az seyrediyorum, eğer sormak istediğiniz bir dizi olursa memnuniyetle cevaplarım:)))

Neira, hayır ilgisi yok. Abuk sabuk romantik komedi bunların hepsi.

Vincenzo iyi diye duymuştum.

stranger +1 güzel dizi ama ben 2. sezonda koptum. izleyeceksen peşpeşe izlemeni tavsiye ederim, çok karakter var çok olay var karışıyor sonra.

mad for each other. romantik-komedi biraz da polisiye. çerezlik niyetine iyi gidiyor.

Vincenzo
Crash Landing on you
Sisyphus
Vagabond
It's Okay to Not Be Okay
Descendants of the Sun

Bir tek Romance is a Bonus Book diye bir Kore dizisi seyrettim. Çok klişeydi ama arada ve sonda çıkan günlük yazıları hoşuma gitti, bir samimiyet yakalamışlar, sıcak geldi.

ben de ayrı bir kore dizisi bağımlısıyım. since 2009 :D bu zamana kadar varın siz düşünün hem ne kadar klişe hem de ne kadar keyifli diziler izlediğimi.
-vincenzo
-memories of the alhambra
-crash landing on you
-lawless lawyer
-romance is a bonus book
-descendants of the sun
-jealousy incarnate
-suspicious partner
-answer me 1997
-fated to love you
ve fantastik olarak her zaman göz bebeğim olacak olan goblin i tavsiye verebilirim.
önerirken azıcık güncel gittim eskiler bazen meeh kalıyo şu an bakınca :)
tüm dizilerin ostlarını da ayrı ayrı güzel.

Word ile daha kolay yapabilirsin
Yazdırırken orijinal boyut seçersin olmazsa pdf çevirip yazdırırsın.

Lazer kesime göndermeden önce tasarımları öyle yapıyorduk örneğin

ücretsiz şu basit program çok iş görüyor.

faststone photo resizer

www.faststone.org

Halihazırda photoshop var ise image size kısmında pixeli cmye değiştirebiliyorsunuz. Oradan direk cm olarak boyutu ayarlayabilirsiniz. Bir de normalde fotoğraflar 10x15 cm olur. Eğer elinizdeki fotoğraflar böyle ise tam 5x8 olsun istiyorsanız biraz kırpmanız gerekebilir çünkü oranlar tam aynı değil.

5x8 cm boyutunda döküman açın. Fotoğrafınızı koyun, boyutunu ayarlayın. Kaydedin.
Sonra a4 boyutunda döküman açıp diğerini a4'ün içine koyun, istediğiniz şekilde ve adette yerleştirin.

@pccopath senin allahına gurban kardeş

Açık. Okunup okunmadığını görmek istiyorum.

Hepsi kapalı ilk çıktıkları günden beri. Kime ne zaman neden cevap vermediğim konusunda insanların fikir yürütebilme imkanının olmasından rahatsız oluyorum.

kapalı. böyle bir özellik olduğunu bile unutmuşum hatta.

Kapalı. Bir sebebi yok.

Kapalı. Rengini sevmedim.

Açık. Başkası mesajımı okumuş mu görmek istiyorum

Açık. Niçin? Niçin olmasın?

kapalı. tripcanlarla uğraşmamak içün.

Özelde açık şirket hattında kapalı

Açık. Son görülme saatim de açık. Vardır herkesin kendince sebepleri ama birinin mavi tiki kapattığını fark edince puanını kırıyorum. Canı ne zaman isterse o zaman cevap verme rahatlığına sanki kendi imkanlarıyla ulaşamıyor da bişeyin birinin yardımına ihtiyaç duyuyor gibi. Bi çeşit zayıflık geliyor bana.

kapalı.

her arayanı da anında açmam. öyle gıcık biriyim.

açık saklı gizlim yok

açık. ayarları kapalı birini görünce aha bu da kendini çok ayrıcalıklı ve özel zanneden, sabancı triplerindeki tiplerden biri pehhhh diyorum. görüldü yapıp yanıt yazmazsam buna hiç bir arkadaşım bozulmuyor. ya da onlinesin bana yazmıyorsun diyen adam seçmiyorum. özelliklerde sorun yok, seçilen insanlarda sorun var. gibi gibi.

son görülme kapalı, mavi tik açık.

açık her şeyim.
neden kapatmam gereksin bilmiyorum.

işim varken yazılanı okuyup yazacağımı sonradan yazdığım da oluyor.
en fazla "pardon hemen yazamadım" diye giriş yapıyorum gerekirse.
çok da şey yapmamak lazım gibi.

Açık. Son görülme de açık.

Kapatmak için bir sebebim yok.

açık. en baştan beri hiç karıştırmadım o özellikleri. uğraşmam. gece vakti neden online'sın, gördün neden cevap vermedin vs diyen, düşünen biriyle birlikte olmam, arkadaşlık yapmam. benim de böyle şeyler aklıma gelmez.

Açık,çünkü neden olmasın, varsayılan ayarı o şekilde, kapalıya çevirmek için bir sebebim yok, açıkçası whatsapp mesajlaşmaları üzerinden çıkarım yapmayı komik buluyorum.

Açık. Tam olarak @incredi ve @phoebe +43

kapali. unuttum bile +1 (son gorulme de ayni sekilde)

biri mesajimi gordu mu gormedi mi veya ne zaman online oldu bilmek istemiyorum.

kapalı.

hem kendim için kem karşıdaki için. mesajımı okudu/okumadı online oldu yazmadı triplerine girmek ve kimseyi bu triplere sokmak istemiyorum.

bilmemek mutluluktur.

Hepsi kapalı. Çok anlamsız geliyor.

mavi tikler açık. son görülme saati kapalı.
mavi tik bana samimi geliyor. son görülme de bir o kadar hadsizce.
son görülme için dolu dolu bir sana ne? diyebilirsin ama mavi tikte 2 kişiyi bağlıyor olay. mesajın gidip gitmediğini bilmek önem arz edebiliyor. cevap gelir gelmez o ayrı. trip atma hakkımız yok. bunun bilincinde kullanırsak mavi tik candır.

Tesisat sorunu var mı
Rutubet var mı
Apartmanda üst-alt komşu sıkıntılı mı

bunlar önemli.

Bir de ev sahibiyle kira artışını konuş. Sonra enflasyon yüksek diye %50 artış istemesin.

Gördüğünüz tüm kırık dökük şeyleri sözleşmeye yazın. Bana kırık duşakabinli ev veren ev sahibi bunu bile bile sen kırdın deyip depozitoma çökmeye kalkmıştı. Tabi aldı ağzının payını. Hatta camdaki silikon sünger de eskimiş onun parasını da istiyorum dedi. Bunu talep hakkı vs zaten yok tabii. Bi çok kırık şeyi ben tamir edip sizden talep etmedim madem öyle ben de bunları icraya koyacağım deyince susturmuştum. Kırık mırık varsa hepsini tespit ederek girin eve o yüzden.
Ayrıca, boyasız alın boyasız iade edeceğinizi yazın.çıkarken duvar temiz olsa bile illa boya istiyorlar.
Cam kapı kolu vs sağlam mı kontrol edin.

Bazı söylediklerim orası için ne kadar geçerli olur bilmiyorum ama, şöyle:

- Muslukları açın bakın, kaloriferlere bakın ısınıyor mu.
- Etrafa dikkatlice bakın, hasar görmüş bir şey var mı diye. Taşınılan gün evin video ve fotoğraflarını çekin, göze çarpan şeyleri direkt söyleyin. Sonra depozitoya çökülmesin.
- Ev çok hoş olabilir ama akşam/gece saatlerinde de bulunun çevrede. Hem mahalleyi hem de komşuları gözlemleyin.
- Kazıklanmamak için etraftaki dairelerin fiyatlarını araştırın.
- Önceki kiracının bıraktığı borç vs olmadığına emin olun. Sizi bağlamaz belki ama uğraştırabilir.

Merkezi ısıtma yerine pay ölçerli olmasına dikkat edin.

-Ev badanalı teslim alınıp badanalı teslim edilecektir, veya ev badanasız teslim alınıp badanasız teslim edlecektir, şeklinde bir madde olsun kontratta.
Depozitoyu dolar olarak belirleyin ve şu kadar dolar karşılığı olan tl diye ibare koyun sözleşmeye. Yasal değildir ama depozitonuzu enflasyona karşı korur.
Banyo ve mutfak tavanına bakın, akıntı ya da akıntı izi varsa kaçın.
Herhangi bir duvarda rutubet izi, kalorifer yanarken herhangi bir duvarda aşırı soğuk, herhangi bir pencerede yaşarma görürseniz kaçın.
Üst komşunun kapısını çalın, insan mı diye bir bakın, 7*24 koşan bir çocuk var mı diye bakın.
Bazı aileler konuşarak değil de bağırarak anlaşıyor. Öyle komşu varsa kaçın.
Sokak başında dikilici ve gelene geçene bakıcı genç erkek kadrolaşması var mı diye bakın.
Bazı apartmanlarda genelde giriş katında geleni gideni kontrol edici bir pencere teyzesi olur, olmamasına dikkat edin.
Kontratta emlakçı maddesi olmamasına dikkat edin ve onun komisyonunu öder ödemez onun işine son verin. O arada gerekli her şeyi ev sahibiyle konuştuğunuzdan emin olun.
Apartmanın veya sitenin yönetim planını isteyin. Size uygun olmayan madde var mı bakın.
Yöneticiyle tanışın ve mutlaka konuşun.
Sizden önceki kiracının yönetime bir borcu olmadığından, elektrik su ve doğalgazı kestirmiş olduğundan emin olun.
Radyatörlerin baş son ve alt ve üst taraflarında ısı farkı olmadığından emin olun.
Üşenmeme mesafesinde Bim, Şok, Migros vs olsun.
Ulaşımın kolaylığı şart.
Çift cephe olması iyi bir şeydir, karanlık oda kötüdür.
İstanbul, Ankara veya bir Kuzey ilindeyse öğleden sonra güneşi alan, İzmir, Antalya veya Güney ilindeyse Öğleden sonra güneşi almayan bir ev olsun.
Maddi durum elveriyorsa ara kat olsun.
Yeni ev ve ankastre ürün varsa garanti belgelerini isteyin.
Park yeri kumandası varsa isteyin.
İlk iş olarak kilit göbeklerini mutlaka değiştirin.

Yukarıdakilere ek olarak:
- Evin içindeki kapılar düzgün kapanıp açılıyor mu diye kontrol edin. Benim evdeki kapıların yarısı kapalı durmuyor mesela. Bakmak hiç aklıma gelmemişti.
- Evde kombi, termosifon vs gibi cihazlar var ise düzenli bakımının yapılıp yapılmadığıyla, sigorta durumuyla ilgili bilgi belge isteyin. Mesela benim evdeki termosifona önceki kiracı hiç bakım yaptırmamış, ben çağırdığımda açarsak elimizde kalır dediler bakım yaptıramadım. Sonra da kazan delindi komple değişmesi gerekti falan onlarla uğraştım.
- Bir de her şey yazılı olsun. Mesela ileride kira artışıydı, tamir işleriydi falan bu tür işleri telefonda sözlü olarak konuşsanız bile en azından mesaj atarak yazılı şekilde elinizde olsun.
- Komşularla konuşun +1, mesela bizim burayı yazın küçük sinekler basıyor, her gün sinek ölüsü temizliyorum. Binanın kendine özgü sorunları olabilir yani.

muhtemelen otogar'dan tekirdag'a gündüz vakti. saat basi sefer vardir. istanbul seyahat kesin gider.

soruya cevap: cok sefer oldugu icin muhtemelen o kadar ileri tarih acik degildir. zaten bayram-seyran degilse bilet almana bile gerek yok. otogara gıtsen bınersın :)

Pamukkale ve metronun günde 3-4 seferi oluyordu yer sıkıntısı olmaz büyük ihtimal

istanbul seyahat saat başı olması lazım. küçük minibüsler de gidiyor. ismi yolunda turizm sanırım.

Beylikdüzü metrobüs durağının oralardan düzenli minibüs de oluyor diye duymuştum. İstanbul trafiğini es geçmek için mantıklı gelmişti.

Beykent metrobüs durağında inip(sondan bir önceki metrobüs durağı) üst geçitten E5'in güneyine, benzinciye geçtin mi düzenli kalkan minübüsler var.

Yüksek lisans tezini her gün hiç aksatmadan 3-5 sayfa arası yazarak yaklaşık 1.5 ayda tamamladım. Motivasyonum yoktu. Akademik devam etmek istemiyordum ve işte bana bir maddi kazanç getirmedi. Başladığım işi yarım bırakmayı sevmiyorum. Sadece bu sebeple her gün düzenli yazdım. Motivasyondan ziyade disiplin gerekiyor, motivasyon çok geçici.

Tez konusuna ne kadar hakim olduğunuza göre değişir. Benim zaten iş hayatında da çalıştığım bir konu olduğu için kaynak araştırma ve okuma surecinde çok vakit kaybetmemiştim. 2-3 ayda da yazım sürecini tamamlamıştım. Size tavsiyem kendinize bir takvim çıkarın ve şunu en geç bu zamanda tamamlayacağım diye deadlinelar belirleyin.
Motivasyon ise ayrı bir konu. Ben ders sürecinde de çok zorlanmıştim bir yandan çalıştığım için. Ancak tüm o süreç tamamlandıktan sonra tezi bitireyim artık bu kadar uğraş boşa gitmesin motivasyonu ön planda olmuştu. Size tavsiyem kendinize çok da stres yüklemeden planınıza sadık kalarak ilerlemeniz. İnanın özellikle yazıma geçtikten sonra gerisi daha kolay geliyor.

2019 ağustos'ta savunmam vardı. veri toplama işlerini son birkaç aya girmeden tamamlamıştım galiba. son 2-3 ayı her akşam tez yazarak geçirdim diye hatırlıyorum. o zaman askeriyede çalışıyordum bi de mesai felaket. akşam 8-10'da işten gelip gece 4-5'e kadar tezle uğraşıyordum. çok kötü zamanlardı ya. hatta iş için denizli'deydim, deprem olmuştu. deprem olurken ben de tezle uğraşıyordum, millet masasının altına saklanırken çığlık atarken ben başımı pc'den kaldırmamıştım bile. sonra kameradan izlemiştim kendimi, çok acayipti valla o kafa. demem o ki süreç korkunç ama bitiyor. ben de tez yazarken hep bırakmayı düşünüyordum ama hep. işkence gibi geliyordu. askeri ortam vs zaten psikolojim de bitikti (stresten 47 kiloya düşmüştüm 47). beni yazmaya iten tek şey yazmazsam çok daha berbat bi kafaya girecek olduğumu bilmemdi. ne yapıp edip yazın. kötü olacağını düşünüyorsanız bile yazın. sonra çok iyi hissedeceksiniz. ya da en azından daha kötü hissetmeyeceksiniz...

edi: o tezi sonra makaleye çevirdik hocamla. şimdilerde academia'dan "Are you the XX who wrote YY?" diye mail geliyor. yes, academia I am the XX who wrote YY. güzel bi his :)

Bitmesi gereken normal zamanda bitirdim. Danışman da pek kasmıyordu açıkçası. Ülkedeki akademiyi görünce motivasyon falan da kalmamıştı.

Motivasyon düşüklüğü ve ne yapacağını bilememe durumu toplam kaç bin kelime yazılacak, beklentiler genel olarak nedir gibi kuralların net olmamasından da kaynaklanıyor olabilir. Geçti-Orta-Kaldı gibi bir puanlama ile değerlendirilmiyor, ne kadar yazman gerektiği hocaya kalmış durumda. Hal böyle olunca da hangi görevi tamamlaman gerektiğini bilemiyorsun.

Tavsiye: hoca ne diyorsa yap. master tezi tamamen hocanın onayına bağlı.

Yillar sürdü. Tüm dersleri vaktinde verip hallettim ve teze bir türlü baslamadim, korktum tez yazmaktan ve tezi bitirmekten. Arada sürekli is buldum, stajlar, tez icin yurtdisi calismalari... On kez tekrar basladim ettim. Yasal olarak fakülteye gidip basvuruyu yapmasam hala bitirememistim.

O nedenle tavsiye veremeyecegim.

Enstitüden tez teslim tarihimin 10 Mayıs olduğu ve teslimini yapmadığımda öğrenciliğimin biteceği emailini aldığımda 13 Nisan civarıydı. Danışman hocamla tek kelime konuşmamış hatta belli bir yol haritası bile çıkartmamıştım.

Neyse ertesi gün atladım okula gittim elimde tek sayfa taslakla :) Hocam odasında başka bir doktora öğrencisiyle konuşmaktaydı, sonra tam mesai bittiği için ayaküstü naaptın ne ettin diye sordu. Elimdeki tek sayfayı gösterdim. Birşeyler yazdın mı dedi, bende 10-15 sayfa gibi yazdım dedim, ok dedi yarın işlerim var sonraki gün emaille gönder bakayım dedi. Tamam diyerek oradan ayrıldım, eve geldim 10-15 sayfa yazı yazıp birkaç fotoğraf ekleyip gönderdim.

Güzel böyle devam dedi hocam, 100 -120 sayfayı hedefleyerek 13. günde bitirdim yazmayı.

Kendi işimle ilgili yazdığımdan sadece bilgisayar başında yazma kısmı zor geldi. Savunmada da hocalar okumamış bile, orada rastgele 3-4 soru sordular o kadar.

En zor kısmı ciltletme, 2 hafta okulun atadığı mimarlıktaki okutman kızla uğraştım. Yok şurası 1cm olacak yok şurası satır başı. Günde 50 emaille yazıştık öyle bitti gitti.

Lisans 2 gun surdu, yuksek lisans da 1 hafta falan.

Aleti yapip onlerine koyunca kagit isine bakan olmadi.
Yuksekte de program gorduler yetti zaten.

Yüksek Lisansımı 1.5 yıl gibi bir sürede tamamladım. 2017 yılının Kasım ayı civarında fiileen yazmaya başladım. 2018 tamamen yazarak geçti. 2019'da Mayıs ayının ortalarında tezi fiilen düzeltmeleri de dahil herşeyiyle bitirdim ama bir iki hocam yurtdışında olduğu için savunmayı Haziran sonuna anca yapabildik.

Sonuçta 19 ay boyunca yazdım. Ama resmi olarak teze geçişim 2017 Temmuz bitirişim de 2019 Haziran olduğu için 4 yarıyıl oldu.

Şimdi atılma geldiği için tez süresine minimum 1 maksimum 2 yıl diyorlar ama bu tarihler pek birşey ifade etmiyor aslında. Bazı alanlarda bazı konular 1 yıldan da kısa sürede biter ama yoğun araştırma gerektiren bir teze 2 yıl bile yeterli olmayabilir. Benim alanım Tarih alanı. Tezimin uzunluğu 350 sayfa kadardı ve çok detaylı ve yorucu bir incelemeyi içeriyordu. 1.5 sene dediğim zaman inanmıyorlar tezi görenler.

Motivasyon konusu biraz aktiflikle ve arkadaşlarla alakalıydı bende. Aynı anda bitirmeye çalıştığım iki üç arkadaşım vardı, sürekli bir araya gelir tezlerimizle ilgili dertleşirdik, birbirimize birşeyler anlatırdık. Bir taraftan tez yazdığım 1.5 yıl boyunca 3 ayrı sempozyuma katılıp konuşma yaptım mesela, o da çok etkiliydi. Şimdi doktora tez aşamasındayım ama hiç başlamadım bile çünkü aynı ortam yok ve pandemi de bir tembellik getirdiği için evden de çıkmıyorum. YL sırasında haftanın 4 günü kütüphanedeydim mesela, alanınızla ilgili bir kütüphaneye müdavim olmak da çok etkili motivasyon konusunda.

Yüksek lisans 10 ay, doktora 24 ay.

Bunaldıkça 1 hafta hiçbir şeyle ilgilenmemek faydalı olmuştu.

Yüksek lisans tezimi yazma kısmı 1 ay kadar sürdü diyebilirim. Benim alanım kimya idi ve deneysel çalışıyordum o kısım 1 buçuk yıl sürdü. Bir de bizim grupta birkaç kere projem ile ilgili sunum yaptığım için aslında reaksiyonlarım, verilerimin düzenlenmesi, şekiller ve tablolar falan gibi işler zaten büyük ölçüde hallolmuştu. Son dakikada hocanın istediği deneyleri yapmaya çalışırken bir yandan da giriş kısmını yazmıştım orası gerçekten angaryaydı. Alanınız sözelse süreç daha farklı işliyordur diye tahmin ediyorum.

Marketten kristal aliyorum yillardir.

datça'ya gidince alıyorum.

onun dışında monteida alıyorum.

monteida.com

50 tl litresi. Zeytin bahçesi olan tanıdıklardan alıyorum.

gabe h coud +1
bende Datça'ya gidince alıyorum.

Çok anladığımdan değil ama iyi olduğunu duyduğum için Tariş alıyorum. En son Migros'tan indirimle 2 litreyi 59 liraya mı ne almıştım. Şimdi baktım 185 lira olmuş.

50 tl aydin’dan

magaza.ozgunzeytin.com.tr

Yemeklik (yemek yaparken kullanmak için naturel birinci sızma) polifenol değeri %60 dan düşük 70TL
Salata, ot yemekleri sonrası soğukken üstüne dökmelik trilya soğuk sıkım polifenol değeri %180 üstü = 200 TL civarı.

Polifenol değerlerine önem veriyorsanız, satın alacağınız partinin analiz raporunu görmeden almayın.

Analizsiz sadece asit değerine göre bizim buralarda güney ege zeytinyağları 1 asit altı litresi 50 tl den satılıyor.

saglıklıyasıyoruz grubunun ay sonu indirimleriyle zeytinseli.com'dan alıyorum.

Hilmi yildirim aldım bu sene. 60 lira şu an olgun hasatın litresi.

Aydın'ın köy pazarlarından geçen ay 35 ve 40 liraya yeni hasat aldık. Egeliyiz ve zeytinin içinde büyüdük. İnternetteki fiyatları görünce şok geçiriyorum.

bim :)

başlık çok faydalı.
migrostan indirimde alıyorum ltsi 50-55 tl arasına geliyor

Gecinemiyorum deyip bir de 4 bin TL ek masraf mi yapacaksın?

Normal. Benzer maaşı alıyorum. 2350 lira kiram var. Maaş dışında 5-6k ek gelirim var. Anca yetiyor.

kazık kadar halimle aile evinde yaşamaya devam mı edeyim

Valla ne tarz harcamalarin oldugunu bilmeden direkt normal ya da degil tarzi yorum yapmak cok da dogru olmaz gibi. Genel olarak bakildiginda kira vs gibi harcamalar olmadan 10 bin ile gecinememek biraz anormal gibi geliyor ancak atiyorum kira vermemene ragmen aile evinde 10 kisiyseniz ve tum masraflar sendeyse ya da ailenin kredi borcu vs varsa ve sen onlari ustleniyorsan isin rengi degisir. Ya da nasilsa kiram yok deyip bir takim gereksiz harcamalar yapiyorsan eve gectiginde belki onlari da kisarsin falan filan.

Bunun disinda istanbul ozelinde kira/maas orani hakkinda bisey diyemem ancak ben bu oranin genel olarak 1/3 u gecmemesi gerektigini dusunuyorum.

Aile evinde yaşamanın kötü olması olayı tamamen toplum dayatması. Ailenle aran iyiyse gayet yaşanır. Rezidansta eve çıkarsan 3klık evin toplam masrafı min 5k olur ona göre hesap yap. Aile evinde eve destek vermiyorsan 10k ile geçinememek biraz da senin sorunun bence harcamaları gözden geçirmen lazım.

10 bin tl sana zengin bir hayat yaşatmaz ama "geçinemiyorum" da demezsin. harcamalarını gözden geçir ve takip et derim.

aile evinde yaşamak istememen mantıklı, bence de 4 bin tl verilir. ama kalan 6 bin ile idare edebilmen ve mutlu olabilmen lazım yani.

abi şimdi doğruya doğru konuşayım. aile evindeysen kira vermiyorsundur. 10bin liraya gayet geçinirsin. kesinlikle normal değil bu durum üzgünüm. kılçıksız 10bin lira parayı yeme içmeye sosyal hayata ulaşıma rahat rahat harcarsın. ama şimdi aile evindeyim diyorsun kiradaysanız ve kira(3-4)+faturalar sendeyse falan ancak öyle zorlanırsın

başka türlü harcamalarına dikkat etmelisin bence

3000'e stüdyo bulabilecek misin? 1+1 rezidans daireleri 5000 falan olmuş üstüne hayvan gibi aidat veriyorlar.

Kafa rahatlığı için yapılabilir ama ben ailemle yaşarken neden ev veya araba kredisine girip bunlardan birini almadım diyorum.

aile evinde 10 binle geçinememek normal değil.

arkadaş var, aileden zengin. evini arabasını almışlar. yardım de ediyorlar. üstüne aylık 10k maaşıyla tek başına geçinemiyor. her hafta sonu bir yerlerde 3-4 bin lira harcıyor. yazın tatilin gecesine 4-5 bin lira veriyor. sürekli viski puro saat fotoğrafı, motor ya da kayak fotoğrafı paylaşıyor. dünya kadar borcu var. sen sen ol, ayağını yorganına göre uzatmayı öğrenmeden, aile yanındayken aylık 4-5 bin lira rahatlıkla biriktirmeyi başaramadan, son olarak da kenarda 50 bin lira paran olmadan eve çıkma. istanbul'da kira maaş oranı %30'un altına olmalı. %20-25 iyidir. mümkünse %4-5 olsun ama senin için pek mümkün değil gibi.

önce bir akvaryum al, balık bak. kedi, köpek, kuş bak. gönüllü işler yap. tek başına eve çıkmak sorumluluk ve irade ister.

aile evinde 10 binle geçinememek bence de normal değil. Zaten şu an en büyük gider kira ve fatura evde. Sen ayrı eve çıksan bide onlar binecek hiç uğraşma.

bence normal ama harcamalarını yazsan daha mantıklı olur.aile evnde yaşayıp her gun dışardan yemek mi söylüyorsun veya alkole yatırım mı yaparsın ya da sürekli gezer misin? kredi kartı batagına mı düştün, taksitlerin var mı geçiçi ödemelerin mi var kredi mi çektin neden geçinemediğin sorgulanmalı. belki kendine yatırım amacıyla düzenli harcama yapıyosun bu sefer iyi bi şey yapıyorsun diyeblirizx ama gelirinle birikim yapamıyorsan kısman gereken seyler var demektir.
eve çıkmak asla kira ödemek değildir içinde her türlü gider hesaba katıp eve çıkılmalı. sıfırdan beyaz eşya almak, faturalar, koltuk, yatak, perde, taşınma masrafı bilmem ne. birikim olmadan aile evinden ayrılmayı tavsiye etmiyorum

Rezidansta yasarken kiraya ek olarak neredeyse kira kadar aidat odeyeceksiniz, ayrica her mevsim donumunde "isitma sisteminizde xyz tespit edildi - 500 tl' veya 'sogutma sisteminizde tadilat gerekiyor - 800 tl' gibi mesajlar alacaksiniz. Yani sadece kira olarak dusunmeyin, muhakkak bir tampon miktar birakin gelirinizde bu ek masraflari odemek icin.

yasam stiline gore gecinememen normal olabilir ama ekstradan 4 bin lira masraf yapip nasil gecinmeyi dusunuyorsun burasi daha da ilginc.

Genel kural olarak kiranın maaşın 1/3'ünden fazla olmaması, ya da sabit giderlerin (kira + faturalar) maaşın yarısından fazla olmaması gerekir diye okumuştum. Eğer aile evi ile ilgili giderleriniz yoksa, kiraya, faturalara, krediye, market alışverişine falan yardım etmiyor, 10 bin lirayı kemiksiz kendinize harcayarak geçinemiyorsanız çok normal değil bence. Birkaç ay yaptığınız her harcamayı bir yere yazın, bir uygulama kullanabilirsiniz ya da en basitinden excelde tablo yapabilirsiniz. Parayı nereye harcadığınızı görüp nereden kısabileceğinizi belirleyebilirsiniz. Bir de taşınırken de bir masraf olacağını göz önüne alın. Mesela eşyanız yoktur diye tahmin ediyorum, eğer eşyasız eve çıkacaksanız bir sürü ek masraf olacak. Yani en basitinden evin perdesi bile yüksek miktarda bir kalem olabiliyor.

Tam olarak o demek

Bazen taksit sayısı artınca toplam ödenen miktar artabiliyor. Mesela:

ibb.co

Ona dikkat edebilirsiniz.

Banka aşılverişi yaptığın yere kart bakiyenden 120 lirayı aktaracak.
Taksit taksit sen bankaya yani kartına ödeyeceksin.
Kart bakiyemden 120 tl komple düşecek

master yapacağınız programın gerekliliklerine göre hesaplanır. sözel bölüm ise sözele ağırlık vermeniz gerekir. soruları çözmeye hangisinden başlayacağınız ise sizin sınav tekniğinizle alakalı bir konu.

@makarnavodka +1

Ek olarak ben genellikle sayısaldan başlıyorum çünkü sınav moduna girip beynimin ısınması için biraz zaman geçmesi gerekiyor, bir tur sayısal baktıktan sonra sözele geçince okuduğumu daha iyi anlayabiliyorum. Ama yukarıda dendiği gibi sizin sınav tekniğinize bağlı. Önerebileceğim tek şey bir soruyu nasıl çözebileceğiniz hemen aklınıza gelmiyorsa o soruyu direk boş bırakın ve bir sonraki turda bakmak üzere bir sonraki soruya ilerleyin. Kesinlikle takılmayın. Bazen bir sayfadaki hiçbir sorunun nasıl çözüleceğinden ilk bakışta emin olamayabilirsiniz, bu moralinizi bozabilir ama buna takılmayın.

Bölüme göre bakılır. Ales sözel diye bir puan oluşuturuluyor ve o puanla giriyorsunuz. Ama tabi sözel puanını sayısal netleri de etkiliyor diye biliyorum.

En son girdiğim Ales'te süre sorunu yaşamıştım ve pek çok kişi aynı sorunu yaşamış. O nedenle eğer sözel puanı lazımsa sözelden başlamak en mantıklısı çünkü diğer bölüme süre kalmayabilir.

Afganistan'da Afrika'da falan savaşmış paralı askerlerin yanında Ruslara karşı ne kadar şansım var diye soruyorsan hayatta kalma ihtimalin %0

Muhtemelen en önde olacaksın

Yol bilmezsin, dil bilmezsin, savaş tecrübesi desen yok. Rusya'nın kapasitesini de ekleyince...

Ukrayna'nın bu kararı tamamen çaresizlik ve köşeye sıkışmışlığın bir sonucu. Putin şu an düşük yoğunluklu bir operasyon yürütüyor. Tam anlamıyla yüklendiğinde Ukrayna'nın hiç şansı yok gibi.

Bi helvanı yeriz kanka. Ben %100 diyorum. Allah taksiratını affetsin.

Askeri tecrübe olsa bile önermem çünkü dil çok önemli böyle durumlarda. Adamlar kaç diyecek, şuraya ateş et diyecek ama anlamiyacaksin muhtemelen. Gitme o yüzden.

Ölürsen sorun yok da esir düşersen ve Rusya senin Ukrayna askeri statünü tanımazsa (ki tanımayacaktır) o durumda Cenevre insan hakları sözleşmesinin harp esirlerine tanıdığı bütün haklardan mahrum olursun ki ölmediğine bin pişman olursun.

gidemezsin
diye bir haber var.
oraya gidince -trnin isteğiyle- silahsızlandırıp geri yollanan bir adam çıktı isimli cisimli. teyitsiz.

En öne seni sürerler, dil konusunda bildiğim kadarıyla ingilizce konuşan birlikler oluşturuluyor ama askeri deneyimin yoksa cortlarsın. Savaşta bile olmadığımız halde TSK'da dost ateşiyle ve kazayla ne kadar çok şehit olduğuna inanamazsın. Hakkâri'de ne olaylar gördüm, karanlıkta kendi adamını vuranlar, muhaberat eksikliğinden birbirini düşman sanıp vuranlar, kazayla kendini vuranlar. Velhasıl, intihar etmek istiyorsan git.

Birisi birkaç gün gitmeye çalışma sürecini yazmıştı, tüfek kullanabiliyorum, ülkemdeki (Türkiye değil) Ukrayna konsolosluğuna başvurdum geri dönüş bekliyorum diye. Askeri deneyimi olmadığı için geri çevirdiklerini söyledi. Eğitim al öyle gel demişler. Askerlik yaptıysanız ne kadar sayılır bilemedim. Hele bedelli ise pek sayılmaz diye düşünüyorum. Onun dışında haberlerden takip edebildiğim ve anlayabildiğim kadarıyla giderseniz ölme ihtimaliniz yüksek.

Hocam oyle onune geleni almiyorlar. Gunde 1000dolar ucretten bahsediliyor ve bunun için de bazı sartlsr ariyorlar.

Sartlardan bir tanesi 5yillik askeri tecrübeye sahip olmak ve bolgede gorev yapmış olmak bunlardan biri. Bunu Ukrayna icindeki seferberlik ile ksristirma, profesyonel asker aliyorlar. Gonulluluk ayrı parali asker ayri. Adam sana gorevine göre gunde 1-2k arasi odeme yapacak, olum makinesi ariyorlar yani paraya ihtiyacı olan gozunu karsrtmis sıradan vatandas degil.
Boşuna heveslenme yani.

50 lira için ben ev sahibini aramazdım.

Ben de aramazdım 50 lira için.

Ben de ev sahibini aramazdım, kendimi de enayi yerine koymazdim. Yanlış yapmışsınız demiyorum, huzuru on plana koyuyorsanız aramayın böyle meblağlar için.

50 lirayı ev sahibinden istemezdim. ama arayıp "böyle böyle bir iş oldu, halletti usta. 50 lira tuttu ben halletim bu seferlik" derdim ki daha sonraki masraflar için enayi yerine koymasın sizi.

uygun fiyata oturuyorsanız ağzını bile açma:) alt katın yarı fiyatına oturuyoruz kirada. ev sahibi anama sövse eyv. abi çekiyorum.

200 liraya kadar aramıyorum. 200 lira olunca, ödeyip fişini alıp kiradan düşüyorum.

Başka büyük onarımlar gerekti, adam hiç uğraştırmadan hemen yaptırdı. Kira artışında da insaflı. O yüzden bazı şeyleri kendim halletmeyi dert etmiyorum.

50 lira bence de ev sahibini aramak için az. Yukarıdakilerin dediği gibi evden de memnunsanız huzurunuz için bazı şeyleri siz halledin.

Ben kardesim istedigi icin (ayni evde yaşıyorduk) bazi sartlar karsiliginda kabul etmistim mesela. Herhangi bir sorumluluk almam kedi ile ilgili diyordum şuan uc kedimiz var. Ikisini sokaktan ben getirdim. Evet asiri mutluyum iyi ki yapmisiz boyle bir sey.
Esyaya anlamsiz bir anlam veriyorsaniz, vay kedinin patisi takildi elbisem delindi, perdeyi yirtti, bunlari dert edecekseniz belki almamaniz yerinde olabilir. Ama kedi var kedi var. Kimisi cok uslu kimisi yaramaz oluyor. Bunlar hic olmayabilir de.
Temizlik toz tuy gibi ince tasalariniz varsa da belki almamaniz yerinde olur. Ama bence bunların hic biri kedinin var olmasinin verdigi mutlulukla kiyaslanamaz. (Benim gozumde)

Kedi her yeri tuy yapar, bazen gece uyutmaz cesitli sebeplerle, kimisinin kotu huylari olur cok ugrastirir maddi manevi zarar verir. Mesela cok sevdigin bir esyayi sebepsiz yere atip kirabilir.

Boyle zahmetlere giremiyorsan hele bir de kedi de istemiyorsan sahiplenilmez bosver

Ben hiç aklımda yokken ansızın sahiplenmiştim. Kedi bakımı konusunda hiçbir deneyimim yoktu.
Deneye yanıla öğrendim :)
Temizlik konusunda çok hassassanız kedi sahiplenmemeniz daha iyi olur.
Her gün eve geliş saatleriniz düzensizse, gece dışarıda kalma, uzun seyahatlere çıkma durumlarınız oluyorsa da sahiplenmemeniz daha iyi olabilir. Ha ben bunları yapmıyor muyum, yapıyorum :d 24 saat nöbetlerim oluyor mesela, annem ilgileniyor kedimle. Seyahat durumu olursa da benim kadar iyi bakacağını düşündüğüm biri var yani. Böyle biri varsa kedi sahiplenebilirsiniz mesela.
Kedinin masrafları, tüyü, evde devirdiği eşyalar (evimde biblo, lambader yok, sınırlı sayıda tablo var kedim sayesinde;)), veteriner ziyaretleri vs hiçbiri değil de onun ömrünün benden daha kısa olduğunu bilmek yaralıyor beni. Bir gün onu kaybedeceğim gerçeği ve çekeceğim acı beni tüm bu ıvır zıvırdan daha çok endişelendiriyor.

Ondan sonra bir daha kedi sahiplenebilir miyim bilmiyorum...

Alerjisi olan almasın derim :)

Gerçi sonradan da alerji olabiliyor. Ben 5-6 yıldır kedi bakıyorum ama son bir yıldır alerjim çıktı, ilaç kullanıyorum. Aerius bir tane de adını unuttum o var. Neyse bazen her gün ilaç almam gerekiyor bazen de iki üç günde bir.

Kedinin benim için tek zorluğu var açıkçası, o da tatil zamanı 1000 km yol yapıyoruz hayvanlarla. Hem onlara zorluk hem bana zorluk. Tatilde bırakacağınız biri yoksa sahiplenmeyn derim.

Bu çok şans işi gibi bir şey. mesela bizim kedimiz 5 yaşına girecek yakında, 40 günlükten beri bizimle birlikte. Şimdiye kadar bir tane eşyayı devirip kirmisligi, bir yeri tirmalamisligi yoktur. Herhangi bir kuralı çabucak öğrenir ve yapar. Kuru maması dışında hiçbir yiyecek ile ilgilenmez. Maması da odasında şeffaf bir kutuda, bizi bekler vermemiz için. Öyle masaya atlama olayları vs de yok yani.

Hatta geçen haftadan örnek vereyim, hala içimde vicdan azabı nedeni çünkü. Plansız bir şekilde arkadaşlarımızda kaldık; bir gün tam gün evde tek basinaydi. Yine de plansız olduğu için eve erken dönmeye karar verdik ki iyi ki de öyle yapmışız; tuvaletinin olduğu banyonun kapısını kapalı unutmuşuz (5 yıldır ilk kez böyle bir şey yaşanıyor. Normalde elli kere kontrol ederiz). Eve girer girmez nereye tuvaletini yaptı acaba diye düşündüm ve çok çok üzüldüm. Yavrum 1 gün boyunca tutmuş tuvaletini, hiçbir yere yapmamış ya, ki yapsa hakkiydi. Böyle akıllı olmasının yanında sizin için sorumluluk nedeni aynı zamanda.

He bizimki bu kadar akıllı diye her kedi böyle mi? Hayır. Bizimki tamamen bizim şansımız. Arkadaşlarımın boydan boya perdeleri yırtan, evdeki tüm yemeklere atlayan, tek başına evde kalınca evi birbirine katan kedileri var. Kuzenimin kedisi tüm parkeleri kemirmisti mesela.

Tüy döküyor mu? Döküyor. Bunun için iyi bir robot süpürge, kurutma makinesi, kaliteli mamalar ve vitaminlere yatırım yaptık biz. Büyük ölçüde azaldı ama bahar aylarında tüy döküyor. Bu kedili bir evde illa ki olacak. Ben de saç döküyorum mesela. Çok uzun süre tek kalırsa oyun oynamak istiyor. İlgi istiyor.

Bu kadar akıllı olmasa yine de sever mıydım? Tabii ki. Sahiplenirken kavun olmadığı için nasıl bir karaktere sahip olacağını bilmiyorduk. Buna rağmen her şeyini kabul ederek aldık. Hem kendi karakteri hem de yetişme şekli nedeniyle biraz da böyle oldu. Çocuk gibi düşünün. Surekli sorumluluğunu kabul etmeniz ve ona zaman ayirabilmeniz en önemli kıstas bana kalırsa.

Edit: alerji ve tatildeyken bakacka biri olmasına da +1 vermeliyim. Benim alerjim olduğu için (aklınıza gelebilecek çoğu şeye) kedime de var tabii ki. 2 egunde bir alerji ilacı içiyorum bu sebeple. Ve tatile giderken bırakacak birileri yoksa çok zor olur.

yavru kedi düşünüyorsanız eğer bakımı ilk aylarda zordur, işe/okula gitmeniz gerekiyorsa sahiplenmeyin.

Sizi gayet iyi anlayabiliyorum. Tabii merak ettiklerinizin tek bir yanıtı yok, kişiye, kediye göre değişir. Kendimce yanıtlamaya çalışayım.

Kısa cevap; iyi ki kedi almışız.

Çocukluğumdan beri hep sokakta kedi bakar, ailemden gizli eve sokmaya çalışırdım. Evlendikten sonra da hep istedim ama eşimi ikna edememiştim 2 sene öncesine kadar. O da kedileri sever ama neticede ömürleri bize göre kısa olduğundan kediye bağlanıp onu kaybedince yaşayacağı üzüntüyü düşünür, eve almak istemezdi. Nihayet o da kararını değiştirdiğinde o kadar çok kedi isteyen ben panikledim, nasıl bakacağız, biz işteyken ne olacak, rahat uyku uyuyabilecek miyiz, temizlik nasıl olacak (toz/tüy ve eşyalar konusunda kıl bir adam[d]ım) gibi bir sürü soru vardı aklımda. Kedilerin manyak hayvanlar olduklarını bilsem de 7/24 birlikte yaşamak farklı oluyor. Ben mesela artık eskisi kadar toz/tüy ve eşyalar konusunda takıntılı değilim, biraz saldım artık ve daha rahatım. Çünkü kedi söz dinlemez, gider yine o koltuğun köşesini kemirir, oyuna davet eder ve iştirak etmezseniz gider kızdığınızı bildiği bir şeyler yapar. Tabii bunlara önlem alabilirsiniz belki ama kedi yine bir alternatif yaratıyor zamanla, o yüzden kediyle birlikte yaşamaya devam etmek istiyorsanız salıyorsunuz kendinizi. Kedi insanın sivri yanlarını törpülüyor. Denemeden bilemeyeceksiniz bazı şeyleri. Bu arada eşim de kedi eve geldikten sonra o kadar çok sevdi ve bağlandı ki, iyi ki var diyor. O benim kadar istekli, kedilere aşkla bağlı birisi de değildi başta.

Yalnız uyumayı sevenler örneği mesela, kimi kedi yatağın içine girer, size yer bırakmaz, uyutmaz, gecenin bir yarısı oyun ister bağırır, kimisi (bizimki mesela) gelir komodinde yatar, sabaha kadar gıkı çıkmaz. Kimisi eşyaları parçalar, kimisi miskin miskin oturur. Çeşit çeşit kedi var ama bazı ırkların bazı özellikleri daha baskın olabiliyor. British’lerin tekirlere göre daha sakin olması gibi.

Özetle kedi eve girince insanın hayatı dramatik şekilde değişiyor, ister istemez kedi evin merkezi oluyor. O yüzden kişisel alanınıza, sakinliğe, tertip düzene çok düşkünseniz bence kedi almakta aceleci olmayın, iyice düşünün taşının. Bir de kedi evde uzun süreler yalnız kalacaksa (3-5 günlük iş seyahatleri gibi) ona da şimdiden bir çözüm bulmak lazım (birkaç günde bir uğrayacak arkadaş vb).

Benim kedi beni sahiplendi aslında. Sokak kedisiydi (ki hala dışarı çıkar) ufak ufak içeri gelmeye başladı. Şimdi zamanının çoğunu benim evde geçiriyor. Ben hep böyle bir sorumluluğun altına giremem diyordum ama bir şekilde girmiş buldum kendimi. İyi ki beni bulmuş diyorum yoksa yalnız yaşarken evden çalışma ile kafayı yerdim.

Tüylere-kumlara tahammülü olmayan biri kedi sahiplenmemeli. Kum büyük ölçüde engellenebilir ama tüy için yapacak pek bişey yok, kurutma makinesi ve dyson süpürge en etkili çözümler bence.

Yiyeceklere atlaması da olağan karşılanmalı, mesela benim kedim elimde gördüğü her şeyi önce kendisi koklamak istiyor. Barkod gibi, bazen o gelmeden ben götürüp koklatıyorum kendisiyle ilgili bişey olmadığını görünce gidiyor. Kokladığı şey etse, ezine peyniriyse, sütse bir damla veriyorum çünkü vermezsem benim yememe müsaade etmez.

Gece aniden uykunun bölünmesine karşı çok titiz-hassas biri de sahiplenmemeli. Benimki önce yatağa sonra pencere kenarına zıpladığı için gecede birkaç kere yastığıma basılmasıyla uyanıyorum. Bazen de sadece sıkıldığı için oyun isteyerek uyandırabiliyor.

Ben tam da o bahsettiğiniz, olaya sıcak bakmayan biri olarak kendimi bu durumda buldum. Kardeşim çok istediği için reddedemedim ama şu an idare ediyoruz. Pozitif yanlarını yazmama gerek var mı bilmiyorum ama klasik şeyler, dalaşmak çok tatlı oluyor :))

Ama sorulan negatif yanları için sayayım;
-alerji durumu
Alerjik yapım olduğu için nefes almakta zorlanıyorum bazen, kediyi odaya almamaya çalışıyorum çoğu zaman ama yararı tabii ki olmuyor.
-tüy durumu
Çok tüy döküyor, felaket bir şey. Her taraf tüy. Eğer kıyafetlerinizin çoğu siyah ya da koyu renkse ve kediniz beyazsa bitti... imkanı yok tertemiz kıyafetlerin. Bir de inada yapar gibi gidip koyu renkli kıyafetlerin üzerinde yuvarlanıyor hep. O zamanlar kardeşimle sıkıntı yaşıyoruz :/
-uyku durumu
Bazen bizim ufaklık geceleri uyumuyor, kapılara gelip miyavlıyor kapı cırmalıyor kafa atıyor falan kapıya, çılgın bir şey. Ben odama almadığım için deliriyor genelde. Uyku hassassa çok sıkıntı. Ben bir kere uyanınca bir daha uyuyamayanlardanım :/
-veteriner vs.
Yani üşengeç bir yapınız varsa biraz zorluyor, ben hastaneye hasta olduğumda gitmeyen biriyim, bu arkadaşın sürekli bakımı oluyor. Neyse ki kardeşim ilgili daha çok.
-koku
Bilmiyorum bizim kedide mi var sorun emin değilim ama maması dışında yemek yerse (bizim yaptığımız yemeklere dadanıyor da bazen ehehe) koku yapıyor arkadaşta. Yani oluyor öyle bir kokusu :/

Durumlar az buçuk böyle. Daha bir sürü şey vardır da şu an bunlar aklıma geliyor. Ben bir eve çıkarsam kedi sahiplenir miyim çok emin değilim çünkü temiz olmak, kesintisiz uyumak, rahatça nefes almak vs bence daha önemli ama yalnızlığı paylaşmak için ideal bir arkadaş inkar etmiyorum.

Gideceğiniz ülkenin para birimi euro ise dolarla gidip orada da bozdurmak bir çözüm olabilir belki.

Yapı Kredi'nin mobil app'inde "çapraz döviz işlemleri" menüsü var, orada usd/eur ve daha bir sürü çapraz çift var.

yurt dışına gittiğinizde çevirme işini yapsanız olmaz mı?

Yurt dışında (uçakla gidecekseniz havalimanı hariç bir yerde mümkünse) çevirmek daha makul olabilir bizim gibi arada vergi de almıyorlar, makas da Türkiye’deki kadar açık olmuyor normal bir ülkedeyseniz.

Mesai saatlerinde arbitraj yapın bankanızdan. Direkt usd-euro

30lu yaşlarda evli biri olarak,eşimin ailesi ile aynı şehirde yaşıyorum.
Yatılı kalma olayı çok nadir oluyor ama haftada 1 gün kesin görüşüyoruz.
Özlenir sonuçta, kendi ailem başka şehirde yazdan beri bi fırsat bulup gidemedik ama.( onlar geldiler tabi görüştük arada)

Aramızda arabayla maksimum 20 dakika var. Açıkcası bazen aylarca görmediğim hatta bayramlarda gitmediğim oluyor. Vicdan yapmaya gerek yok. Herkesin kendi kurulu düzeni. Sadece bu ay her hafta sonu gittim, onda da kız kardeşim ziyarete gelmişti. Böyle özel durumlarda gidiyorum.

35-40 dklık mesafe var (aynı şehir). haftada 1-2.

Ailem İstanbul Avrupa yakası ben de Anadolu yakasında oturuyorum. 3-4 haftada bir ziyarete giderim. Yatıya kalmıyorum. Evim varken bana anlamsız geliyor. Yaşım 30+ ve tek başıma yaşıyorum bu arada.

10.000km uzaktayim, son 20 senedir 2 senede bir 2-3 hafta goruyorum.
Hayat kisa, buyukleri ihmal etmeyin..

27 yaşına kadar beraber yaşadık.
sonra ben sevgilimle yaşadım. onlarla beraber aynı şehirde içen her hafta bir kere evde eşya indir bindir yapardım. o an da 15-20 dakika görüşürdük.
sonra yurt dışına taşındım. 1.5 senede beraber 3 haftaya döndü.
eylül ayında gideceğim inşallah.

Ben kendi ailemden ayrı bir ülkede yaşıyorum; ortalama iki ayda bir; bir hafta civarında görüyorum.

Eşimin ailesiyle aynı sehirde ve hatta aynı semtteyiz. Onlarla da ekstrem bir durum yoksa ortalama iki haftada bir görüşürüyoruz. Yatıya kalma olmuyor zaten evler çok yakın.

Eskiden tam tersiydi, cenaze evine komşular yemek vs getirirdi. Nasıl oldu ne ara oldu anlamadım ama şimdiki duruma evrildi durum. Saçma ve bırakmak gerekiyor acilen.

Şehir dışından gelen akrabalara vs zaten verilir de kültür olarak pide veya lahmacun vs dağıtmak doğru değil.

Normalde cenaze sahibi yemek dağıtmaz cenazeye gelenler yemek getirir dağıtır ama sonradan bu şekilde evrilmiş enteresan bi şekilde.

Aslında uzak yoldan gelenler için sanırım.

"Hayrına olsun" mantığıyla da birleşince zamanla yemekli davete evrilmis

Aşırı saçma bir gelenek. Son derece haklısın.
İnsanlar cenazesine mi üzülsün, yemekle mi uğraşsın, o yemeğin servisiyle, bulaşığıyla mı uğraşsın? Nereden tutsan elinde kalıyor.

Bilgi olarak ilçe ve il belediyeleri cenaze evlerine pide gönderiyor genelde. Ben İzmir'de şahit oldum. Babamın amcası vefat ettiğinde hem İzmir BB hem de ilçe belediyesi pide göndermişti epey bir miktar.

Bizde hala akrabalar/arkadaslar ayarlar yemegi. Cenaze sahibi yapmaz.amac da insanlar tum gun cenaze yerinde durabiliyor ya da sehir disindan gelenler oluyor, bunlarin ac kalmamasi.

Bu ülkedeki en sacma adet bana göre. Ulan adam olmus biz yemek yiyoruz. Ölenin yakinlari acisindan bakarsak da yakınıni kaybetmisler oturup milletr yemek vermeye uğrasiyorlsr. Nerden baksan saçma bir adet. Yemek kutlamada verilir. Olunun arkasından yemek vermek sacma.
Oldum olasi sorgulsrim bu adeti.

Bizim çevremizde hiç görmedim bunu. Sadece internette okuyorum ve çok garip geliyor. Bizde yakınlar yemek getirir ve dağıtır. Cenaze sahipleri yemek işiyle uğraşmasın, özellikle uzaktan gelen misafirler ve yine cenaze evinde uzun süre duran diğer yakınlar aç kalmasın, hayat bir şekilde devam etsin, ölenin hayrı olsun diye yemek verilir ama kesinlikle cenaze sahiplerine hizmet ettirilmez, yemek yaptırılmaz.

Hatta bizim köylülerin bir cenaze yardım hesabı var, herkes istediği zaman istediği kadar para atıyor. ZAten cenaze sahipleri bu işlerle uğraşmıyor ama ilk gün onların yakınları da bu işlerle uğraşmasın diye köy derneği o hesaptan yemek ayarlayııp dağıtıyor cenaze töreninden sonra filan.

Valla saçma adet bence de ancak ben bunun çıkış noktasının şu helvanın dağıtılması olayı olduğunu düşünüyorum. Bunun dışında bir de ölümün 7.gunu bilmem kaçıncı günü vs şeklinde yine helva ve mevlid tarzı şeyler de olayı hızlandırmıştır. Yani hep cenaze evi bişeyler dağıttığı için de olay en son buna dönüşmüştür.

bu kadar saçma sapan bir şey olamaz.

anan-baban ölmüş sen gidip pide sipaşi veriyorsun. saçmalığın daniskası. birde yemek nerede diyen açlar var ki gidip olduğu yere gömesim geliyor.

olabilecek en saçma şey.

Gereksiz, anlamsız bir adet.
Uzaktan gelenler aç olurmuş, ayıp olurmuş vs gibi sebepler..
Dinen de uygun değil.

bence bunu mevlütte falan yemek dagitilir ya onunla karistirdilar zamanla.

Günümüz ulaşım ve yeme-içme imkanları da düşünülünce bugünün şehir yaşamı için saçma geliyor ancak kırsal alanlarda bir amaca hizmet eden birşey, köyde bir cenaze oluyor ulaşım sıkıntılı, bir sürü insan günü birlik cenaze için geliyor ancak böyle yerlerde lokanta, restaurant büfe v.s yemek yenecek hiçbir yer olmuyor, bu gibi durumlar için ortaya çıkmış birşey bazı bölgelerde sadece bu iş için dernekler kurulur ki vefat edenin yakınları bu işlerler uğraşmasın diye, cenazeye gelmek isteyipte aracı olmayanlar için toplu otobüs kaldırırlar, cenaze olduğunda dernek cenazeyi alır defnedileceği yere götürür, mezarı hazırlar, topluca yemekleri hazırlar, dağıtır v.s

@anthemis nobili +1 diyorum benim içinde bulunduğum ortamda da bu şekilde yapılıyor, köy tarafı içinde yukarıda yazdığım şekilde yapılıyor ve bence olması gereken davranış şeklide bu insanları böyle günlerin de yalnız bırakmamak, destek olmak gerekir.

Eşimin ailesinden vefat olduğunda Trabzon'da cenaze evinde sizin dediğiniz gibi cenaze sahibi gelenlere pide dağıttı. Millet pide salonu gibi yedi içti. Kimsenin eve yemek getirdiğini görmedim.

Bizim de yakın zamanda cenazemiz oldu. İzmit'te. Yemek falan yapmadık. Eve gelenler yemek, börek, pide vs getirdiler. Ziyarete gelenlere onlar dağıtıldı.

Valla ben çok seviyorum bu adeti. Kendi evimde yapmadım o yüzden o kısmı bilemiyorum ama dedem ve babaannem vefat ettiğinde orada yapmıştım.

Adet eski bi şaman adeti aslında. Birisi öldüğünde eve iyi ruhların yanında kötü ruhlar da geliyor. Ama hem yemek kokusu, hem de kalabalık kötü ruhların dikkatini dağıtıyor, böylece ölen kişinin ruhu, rahatsız edilmeden evden ayrılabiliyor.

Aynısı bizde bebek doğduğunda da var. 7'sinde ve 40'ında hamur pişirilip dağıtılır, bir nevi rüşvet, kötü ruhlar bebeği rahat bıraksın diye.

İşin bu "yoldan geldiler" vs. gibi pratik kısımlarıyla hiç ilgilenmiyorum, benim hoşuma giden mitolojik kısmı. Çünkü pratik hayat her nesilde değişir, mitoloji kısmı değiştirmen mümkün değil.

Bir de bu adeti sadece TR'de değil, Kırım'da, balkanlardaki Türklerde, Gagavuz Türklerinde de gördüm. Moldova'da köyün birinden geçiyorum, baktım bahçede kazanı koyup hamur kızartıyorlar, gittim hem yedim, hem de oo nerede bebiş diyip gidip bebek sevdim falan.

"Bizim kültürümüz değil" kısmının 2 boyutu var. Birincisi Anadolu'da yaşayanların çoğu zaten Türk değil, ayrıca İslam yüzünden yaşanan büyük bi Araplaşma var. Bir de üzerine cumhuriyet & modernizmi eklediğinde, bu toprak insanının bahsetmeye değer bir kültürü zaten kalmadı. O yüzden öyle düşünmen normal.

Cenaze törenleri de apar-topar gerçekleşen, hastaneden belediyeye koşturmaktan yolda heba olduğun çok çirkin bi hal aldı. Halbuki ister şimdi ister 1000 yıl öncesi olsun insan ölüyor, modern zamanların günlük pratiklerini unutup, hiç değişmeyen şeylere odaklanabileceğin, o adetleri yaşatabileceğin bir ortam olması lazım. Ama değil maalesef.

O kadar kötü bir hal almaya başladı ki bu durum Anadolu'da, bazı ilçelerde Kaymakamlık bazı köy/mahallelerde muhtarlık yasak bile getirdi bu duruma. İlgili haberler bulunabilir internette.

Hani biz öyle bir milletiz ki bu saçma geleneği kırmak istesek de "elalem ne der" diye saçmalığa alet olmak zorunda kalırız, ama bir yasak olunca en azından sorun kökten çözülmüş olur.

Diyanetin de bu konuda fetvası/açıklaması vardı, bunun uygun olmadığına dair.

Cenaze evine komşular yemek yapar getirir +1

Aslında örfümüz bu yöndeydi yüzyıllardır, ne oldu da bu hale geldi hakikaten ilginç.

"Yemek/pide yok mu?" diye soranlara da bireysel olarak "cenaze evine yemek getirmek adettir, biz de siz getirirsiniz diye ummuştuk" diyecek cesurların çoğalması dileğiyle.

sözde ölen kişi için "hayır yapmak" amaç. ama günümüzde cenaze değil de sanki altın günü gibi. asıl olan o yemekler o halde cenaze sahipleri yemek hazırlayamaz mantığı ile onlara getirilmesi olmalı. gerçekten hayır yapmak için yemek dağıtılması da hoş ama insanlarımız cenazeye değil de yemeğe gidiyor mantığında olduğu için artık anlamını yitirmiş bir gelenek.

Aslında normalde birinci dereceden yakınların bu işlerle ilgilenmiyor olması lazım. Yemektir, servistir bu işler orta derece akrabalar/tanıdıklar tarafından halledilir.

Şirket olarak yardımcı olamıyorum ama sanırım aradığınız patent değil marka vekili. Muhtemelen biliyorsunuzdur ama aktif olan vekillerin listesi Türk Patent'in sitesinde var:

portal.turkpatent.gov.tr

Buradan İzmir'deki marka vekillerini görebilirsiniz. En azından fikir olur.

Body chain denen zincirlerden olur bileklik kolye yerine

İlgisi var mıdır bilemem ama beraber yapacağınız bir etkinliğe bilet olabilir belki, konserdir, tiyatrodur, resim kursudur falan gibi?

hiçbir şeye ihtiyacı yoksa tema'ya, lösev'e ya da istediğiniz bir vakfa bağışta bulunup onların gönderdiği sertifikayı hediye edebilirsiniz.

MSA'da güzel bir workshop ısmarlayabilirsin mutfağa merakı varsa tabi.

Biz birbirimize sanat sepet ürünleri almaya başladık bir suluboya çizim aldım, o da bana erenboustan bişi aldı vs.

O paraya iyi bir parfüm alınabilir.

Evine odasına dekoratif bir şey olabilir. Mesela şuradan bişeyler alıcam diye kaydetmiştim henüz alamadım.
www.shopier.com

kesinlikle etkinlik daha mantıklı, alısverıs yapan bır kadın ıcın kendı zevkının azıcık dısında bır detay bıle kullanmamak ıcın sebep olabılıyor.
konser olur, workshop olur, yemek olur, su grubu maddiyetcı degıldır asla duygular onemlı

İlk izlediğimde aslında ölüm sebebini pek düşünmemiştim. Şimdi sen böyle sorunca minik bir beyin fırtınası yaptım. Fantazilerini dikkate alınca beyin sağlığı yerinde değil diyebiliriz ama filmin adı aslında intihara dair koca bir mesaj.

İkinci defa izliycem galiba :v

@lüzumsuz adam Filmin adını ben de düşündüm, ama bana şey gibi geldi, hani Jake hep düşünüyor intihar etmeyi, intihar bir yoldaş gibi hep yanında olan bir fikir ama onu bile gerçekleştiremeden ölüyor.

Belli bir sebebe bağlamak da anlatı açısından sanki filme tezat olurmuş gibime geliyor. Film fazlasıyla olağanın dışında, gerçek fantazi birbirine geçmiş; kalp krizi ya da başka bir sebebe bağlı ölüm tutarsız olurdu. Ama söylediğin de kulağa tatlı geliyor, intihar da diyemeyiz tam anlamıyla. Aslında sadece ölüp gidiyor.

Şu an kahvaltımi bitiyorum 1 gibi spora ardından yüzmeye gidicem

Valla plan falan yok büyük ihtimal "ne ara bitti hafta sonu" diye hayıflanmakla geçiririm günü.

ders çalışmak.

bime gitcem, çöp atcam, perdesiz bass kaydı yapıcam.

hastayim, o yuzden sabahtan aksama kadar mac izlicem. gerci hasta degilken de farkli bir sey yapmiyorum ama olsun

Popomu kaldırabilirsem temizlik yapacağım.

ikea gezmesi

tez için gerekli belgeleri okuyacağım. akşam bir film izlerim. arada da alış verişe çıkarım belki.

yatmaktan başka çarem yok. covid pozitifim. dizi/film izlerim herhalde. daha başka neler yapabilirim diye düşüneceğim.

Erken kalkıp kahvaltı eşliğinde online eğitim
Eğitim bitti uyku
Şimdi dev bir temizlik yapmam gerekiyor ama yatıyorum

Yatmak istemiyorum ama yatıyorum. Gaza gelemedim

işim gereği 8-10 şehrine gitmişimdir
sanırım lviv güzel seçenek gibi
odessa da derdim fakat bildğiniz gibi rusya ile oluşan gerginlikte odessanın da adı geçiyor.
kiev de büyük şehir, ben elerdim.
lvivden keyif alırsınız

Her an savaş çıkabilir şu an Ukrayna için hiç doğru bir zaman değil bence.

bu son durumlar olmasa kesin odessa idi cevap. bu durumda bence de lviv.

Lviv güzel yer, ülkenin en batısı olması sebebiyle en Avrupalı gibi olan şehri. İnsanları iyi, güzel yemekler yemiştim. Ülkenin doğusundaki 'gergin' bölgelerden çok ama çok uzak. Küçük ama çok küçücük de değil. Ulaşım rahat.

''turist gibi değil citizen gibi yaşamak istiyorum'' dan kastın turist muamelesi görmek istemiyorum tarzı bi duşunceyse lviv elenebilir çunku lviv full turist. ve ukrayna değil lviv, lviv atanamamış polonya şehri gibi bir yer. meydan falan aşırı turistik. kaynıyor. suburb'de yaşamak istiyorsan onu bilemem. citizen kafasında yaşamak istiyorsan kiev seni bağrına basar asıl çunku çok fazla expat var. ama hangi şehir guzel dersen lviv guzel. hem her şey elinin altında hem öğrenci/genç bol hem de daha sakin, kendi halinde. metropol değil. hafta sonları kiev'e falan gider gezersin zaten. ama o aradığın citizen liği bulamayabilirsin. sıkıntıdan patlarım gerekirse diyorsan gerçek citizenlik için kharkiv falan dene.

kiev tabii ki. Lviv küçücük bi yer. Kiev en güzel şehir.

Belki yaşayanlar daha iyi bilir ama, Lviv ve Kiev'e turist olarak gitmiş biri olarak :

Lviv bence de çok çok çok turistik bir şehir. Belki biz sadece oralarını gördüğümüz için öyle, ama 3-4 gün detaylı gezmeye çalışmıştık. Kiev ise daha şehir hayatı, daha canlı, daha güzel bence.

Ben olsam Kiev'i denerdim.

lviv, oddessa, kiev arasında kiev derim, sessiz sakin bir şehir, büyüklüğü büyük ama sessizliği çok iyi, bir hafta boyunca bir tane bile korna sesi duymadım. lviv ise tam bir eğlence şehri, her yer eğlence dolu gibi geldi bana.

Bence bu zaman gitmeyin. İlla gidecekseniz de Lviv'e gidin. Kiev'de oturan arkadaşım ailesi orada olduğu için bırakamıyor ama elimde olsa ailemi de toplayıp Lviv'e taşınırdım, bombalanması en az ihtimal olan yer orası dedi.

Yazın 3 ay ordaydım, remote çalıştım. Tabiki Kiev. Gezicek bir sürü yer, keşfedilecek bir sürü cafe var. Dümdüz şehir. Metro yakınında bir ev bul misss

Kafamın içindekileri deşifre etseydim derlerdi hatta korkup kaçarlardı.

Kendi kendime diyorum ben ama dinlemiyorum da

Bazı şeyleri sırf toplum benden bunu ciddiye almamı bekler diye umursuyorum. Bana yapılan şey suç teşkil etmediği sürece pek umursamam.

hayır, üzerine uyurum, düşünürüm, sebebini, kaynak nedenini bulmaya çalışırım. kendi hatalarımı kendi kendime itiraf ederim. samimi bir şekilde düzeltmeye çalışırım.

Hiç büyütmem, refleks olarak unutup bir daha üzerine düşünmeme moduna giriyor beynim. Hatta büyütmem gereken şeyleri de büyütemiyorum bu sebeple.

Büyütmem, hiçbir şey büyütmeye değmez

Büyütmem, büyütemiyorum daha doğrusu.

İnsanlara anlatmadığım için "amma abarttın" diyen yok ama gereksiz şeyleri inanılmaz büyütme, sürekli argüman üretme ve geceleri uyuyamayacak kadar düşünme yeteneğine sahibim evet.

hem de nasil.

Bu konuda bir dünya markasıyım.

Kaygı bozukluğundan muzdaripken inanılmaz büyütür, etrafımdaki insanlara da negatif enerji saçardım. Hastalıktan kurtulunca bakış açım da değişti, olayı büyütmem veya pişman olmam geçmişi değiştirmeyecek, geleceği olumlu yönde şekillendirmeyecek ne üzeceğim kendimi kafasına ulaşabildim. Büyük rahatlık.

aboov hem de nasıl. karşılıklı harala gürele mevzuu değil de genel olarak en ufak şeyi bile kafama takarım, dert olmayan şeyden dert çıkarıp içinde boğulurum. biraz aşama kaydettim sanki ama yeterli değil hala.

İnanılmaz derecede büyütüyorum. Karşı tarafın hiç haberi olmuyor ama ben kendimi bitiriyorum. Çok yorucu bir durum, son günlerde farklı yöntemler deneyerek odağımı başka yönlere çevirmeye çalışıyorum.

Belki bu konuda dünyada rakibim yoktur. Maalesef...

2017'de iphone x almıştım, 2021 haziran gibi iphone 12'ye geçtim. memnunum genel olarak, gayet iyi ama gözüm 13 pro max'de kaldı açıkçası. şahane bir cihaz yapmışlar.

2017 de aldığım sony telefonu kullanıyorum, snapdragon 650 işlemcisi ve 3gb ram iyle hala ben yüklendikçe işini yapıyor takılma vs yok

2021 tam bir telefon yılıydı demen bana da komik geldi ne yalan söyleyeyim :)

18 bin lirayken 13 pro max aldım ama ben aldım demeyeyim, şirket verdi.

2017de aldığım Xiaomi mi 6 yı Poco x3 pro ile değiştirdim.

kibar telefon seven ve düne kadar iphone 5s kullanan babama (artık vatsap desteği kesileceğini öğrendiğimizden) iphone 12 mini aldık. telefon gayet iyi

Iphone 6s kullanıyorum 4 sene olacak bu yıl. Tek sorunu bataryası, iki senelik yan sanayi batarya. Performans düşüşü oldu ondan dolayı.

Benim 6 yıllık Asus Zenfone öldüğü için ben de Samsung Galaxy A52 aldım geçen yıl. Memnunum.

erkek arkadasimin eski iPhone'unu devraldim (XS) o 2018'de almisti, 2020'de yeni cikani aldi bunu bana verdi. (bunu aldigi zaman da 6S'i vermisti heheh)

o yeni bir telefon alana kadar bunu kullanirim her ne kadar pili %78 olsa da (evdeyiz yetiyor :))

telefon degistirmeyi hic ama hic dusunmuyorum acikcasi. iPhone 11 de degistirmek icin daha cok genc ama tabi herkesin kullanim sekli, fikri bir degil. ben daha cok bilgisayar kullaniyorum.

acıbadem bölgesini pek bilmiyorum ama kadıköy çarşı'dan bulabilirsiniz.

tabii, orası size uzak kalacaktır tahminen. o yüzden, akasya'daki macro center'ın içinde de somon vardır tahminen. biraz tuzludur ama.. :)

yakinlarda balikci yoksa bazi migros ve carrefour marketlerinde balik reyonu oluyor. somon da banko oluyor. acibadem cad uzerinde bir carrefour var oraya bakabilirsiniz.

www.carrefoursa.com telefonla sorabilirsiniz

ayrica akasya avm icinde hangi market var biilmiyorum ama buyuk bir markettir ve kesin balik reyonu vardir

Yukarıdakilere ek olarak eğer Nautilus AVM'ye gitme imkanınız var ise (metro ile Ayrılıkçeşme durağı) oradaki Carrefour çok büyük, içinde restoran bile var. Orada kesin bulursunuz. Ama dendiği gibi Akasya'daki Macro'da da illa vardır.

avm icindeki macrocenter'da somon satiliyor.

akasyanin biraz ilerisi metro da somonun alası var.

En mümkün olanı,
çocuk uyuduğu sürece denilebilir.

evden de çalışsanız günde 8 saat iş ile ilgilenmeniz gerekecek, telefonlar, toplantılar, odak gerektiren işler olacak, bebek ile ilgilenecek başka kimse yoksa mümkün değil.

çok yakın bir arkadaşım evden çalışıyor, bebeği sabah karşı dairedeki annesine veriyor, aksi halde bebek anne varken başka birinde durmuyor zaten.

Benim şimdilik planım 4. ay sonrası dönmek evden çalışmaya. Ama 2. aydan sonra 1 hafta süreyle günde birkaç saat ilgilenmem gereken bir iş olacak. Daha önce doğum yapmış bir iş arkadaşım bebek çok hareketlenmeden önce-uyuduğu zamanlarda evden çalışmanın mümkün olduğunu söylemişti. Ama standart bir bebek düşünülünce tabii, kolik vs gibi durumlar olursa ne olur bilemiyorum. Sizin şansınız annenizin ve eşinizin destekleyecek olması. Bende bu imkanlar pek yok.

Tam sizin durumunuz değil ama bir iş arkadaşımın oğlu evden çalışmaya geçtiğimizde tam 1 yaşındaydı, bir de o zaman 10 yaşında olan bir oğlu daha var. Ablası bakmaya geliyordu çocuklara, o durumda bile gün içinde hiç çalışamadığından, ancak gece çocuklar uyuduğu zaman birkaç şey halledebildiğinden yakınıyordu. Çünkü anne evde olunca çocuklar ilgilensin istiyor.

Kadina ve ise bagli.

Ben kadin olsam ertesi gun donerim cunku benim isim tamamen mail'e dondu.
Toplanti ac, kamera ac olayi yok bizde.
Ama uzaktan calismayi anlamamis cok sirket var.
Sabah aksam ictima alan holdingler var.

Bebek dedigin en az 7 ay uyumadigi her an vikvik ilgi talep eden bir sey.
7 aydan sonra yurutecle oyuncakla kendi takilabiliyor.
Minimum bu olmali bence.

Ben de divitin tam tersine yorumda bulunayım. ilk 6 ay destekleyici unsurlarla rahatlıkla çalışabilir ancak devamında muhtemelen anne kokusu sebepli çocuğun bir şekilde anneyi arayacağı sebebiyle tam destek almanız gerekecektir. Bizim sıpa yürümeye başladı 4 aydır her fırsatta hanneğ hanneğ diye sandalyesine yapışıyor.

Ama bu divit ile yorumların ters düşmesinden de anlayacağınız üzere bu işin matematiği yok. Bebeğin standardı yok. Sonsuz ihtimaller serisi, hiçbir sorunu olmaz belki sizi rahat bırakır ancak memeyi bırakıp mamaya ya da yemeğe geçtiğiniz zaman size inanılmaz zorluk yaratabilir ve bir öğün için 2 3 saat vermeniz gerekebilir. Yemesi çok güzel olur ancak haylaz olur, ayaklandıktan sonra elini sokmadığı delik kalmaz gibi gibi.

Emzirecekseniz ilk 3 ay cok zor olur. Hatta baya zor.

6. Aydan sonra ek gida baslayinca biraz daha rahatlama basliyor.

Bakici var evde, esim de evden calisiyor. Verim yine dusuk ama idare edebiliyor. Annesi baksaydi calisamazdi. (Kadinlar anneleriyle ozellikle kurallar konusunda sikca kavga halinde gordugum kadariyla)

Diger bi arkadasimizin annesi bakiyor mesela, calissa bile kulagi hep bebekte.

Dedigim gibi, size, annenize, yaptiginiz ise bagli hepsi.

Ben 9 aylıkken işe döndüm üç hafta sonra pandemi var %100 eve dediler.
Emzirdiğim için çok zorlandım açıkcası bir yaşında ayaklanında kapıyı yumruklayıp anne meme diye evi yıkmaya başladı. Annemden kaçıp kaçıp benim kapımda yatıyordu. Kapıyı açsam işim aşırı dikkat isteyen ve bol toplantılı olduğu için bu sefer orada problem yaşıyordum.
Benim açımdan bakarsak geceyi defalarca kalkıp emzirerek geçirdikten sonra mesaiye başlamak beynimi parçalıyordu açıkcası.
İlk iki sene psikolojisine çok zarar verdiğimin farkındayım ama babasından fayda olmadığı için mecburdum devam ettim.
Şuan iki buçuk yaşında üçe yaklaştı, sabah uyanında illa beni istiyor bir sarılıp öpüyorum geri dönüyorum masama. Yürüteç felan zaten taş çatlasın yarım saat oyalar kemik gelişimine de zararlı zaten durmaz da. İpad vs desen zaten en baştan zarar.
Gündüz uykusundan daha uzun sürecek işler için 2 yaş diyorum ben.

1 yas bebesi annesi olarak diyebilirim ki 7-8 ayliktan sonra sizin evde oldugunuzu bildigi surece sizi rahat birakmayacaktir. yine de anne ve es destegiyle cok rahat edersiniz mutlaka ama bebegin ortamindan uzak bi noktada ve ayri bir odada calismaniz isinizi epey kolaylastirir. aktif bir telefon ve mail trafiginiz olacaksa bebekle ayni alanda calismaniz pek mumkun olmayacaktir ama eger belli donemlerde ise bakmali, maillere cevap vermeli ve az ya da hic telefonla gorusmeli sessiz sakin yapilabilecek bir isiniz varsa altindan kalkilabilecegini dusunuyorum. annenizin destegi kisa bir sure oyalar onu ama babasi siz calisirken full time destek olacaksa ve siz de emzirecekseniz sizi sadece meme icin arayacaktir. emzirmeyecekseniz ise surekli babasiyla birlikte oldugu surece bebegin de bu durumu pek sorun yapacagini sanmiyorum. cok kucuk oldugu donemde zaten yoklugunuzu cok hissedemeyecek, akli ermeye basladiktan sonrasinda da boyle alismis oldugu icin pek problem cikarmayacaktir diye dusunuyorum.

Doktor değilim, mutlaka doktora danışın ama Sudocrem iyi gelebilir sanki.

madecassol, hametal, bepanthol, fito gibi birsürü krem var bunun için. ben sizin saydıklarınızı sürmezdim.

silverdin ve sarı kantaron yağı benim deneyimime göre yanıklara en iyi gelen şeyler

bana da bir benzeri oldu, kantinde kaynar cay damlamisti, kahverengi oldu, 1 yil sonra gecti.

yanık anında gerçek aloevera çok iyi geliyor ancak şimdi üstünden geçmiş ve tahriş oluşmuş iyi gelir mi yoksa daha da kötü yapar mı bilemem. doktora gitmekte fayda var onun da kremleri vs vardır mutlaka

doktor değilim ancak fito meddacassol ve aloe vera +1

bulabilirseniz veya hassasiyetiniz yok ise, domuz yağı sürün. çabucak iz kalmadan geçer.

küçükken denizden yüzüm komple yanmıştı benim. kaşlarımın altındaki deri, dudaklarım her yerim sarı su toplamıştı. yazacağım merhemleri karışım yaptırdı doktor. bir de ampul verdi. bir tane bile izim yok çok şükür. eczacınıza da danışabilirsiniz. silverdin, madecassol, anestol, furacin, rif (ampul). çok geçmiş olsun.

oncelikle kaynar su olmasi iyi. kimyasal veya yag yanigindan iyi yani. yanigin oldugu bolge de cok ince deri degil gibi duruyor, bu da iyi.

silverdin gibi gumus icerikli urunler yanigin iyilesmesi icin, iz birakmamasi icin degil. tam aksine iz kalmasina da sebep olabilir iceriginden dolayi. bunu bir bilene sorun.

iz kalmamasi icin onemli olan bolgeyi nemli tutmaniz. bio oil denen yag karisimlarina sahip bir urunu surebilirsiniz. bir de abd'de mederma denen icinde allantoin olan bir urun suruluyor.

diger bir onemli nokta da, yeni olusan derinin gunese maruz kalmamasi. pigmentler kararir. ancak goguste oldugu icin zaten acikta degildir.

@durgunfoton+1 Benim de 1 yıl sonra geçmişti.

4k video downolader diye bi program var, liste miste hepsini indiriyo.(ister video ister mp3 istersen başka bişeyler)

malum yerlerde ilaçlısı var

Newpipe ya da spotiflyer uygulamaları

videonun youtube linkini ssyoutube olarak değiştirip enterleyin.

9xbuddy kullanıyorum ben hem video hem müzik için.

youtube-dl

İçmem. Hem sevmem hem bi faydası yok da hem de yetişkinler için gerekli bir ürün değil, ayrıca gaz maz etkilerine girmiyorum.

bu bir alışkanlık.
ailem ve onların büyükleri de içerdi. bizim evde sürekli olarak "içmelik" süt bulunur. süt içilir.
bahsettiğim uht değil günlük, olabildiğince besin değeri yüksek süt. yazlıkta köylülerden manda, keçi vb taze çiğ süt alınır mesela.
yoğurdu da marketteki günlük şişe sütlerden yaptığımız için biraz fazla alıp içmek için de ayırıyoruz.
tam tarif ettiğiniz gibi düzenli, istikrarlı severek çeşit çeşit süt içiyorum.
aşırıya kaçmadan içiyorum, içiyoruz.

bir de yine beslenme alışkanlığı açısından hayvansal gıdayı çok tüketen bir aile olmadık hiç. mevsiminde bol balık alıyoruz, beyaz et hormonlu/antibiyotikli diye almaz olduk. kırmızı et yemekleri dağarcığımız dar. dolayısıyla hayvansal proteini de karşılıyor biraz vs.

*özellikle inek sütü, doğrudan ve çok fazla tüketildiğinde (herhalde günde 2 bardak ve üzeri) yetişkinler için faydalı değil.

Soğuk süt içmem. Isıtıp içerim. Genelde hava soğukken olur.

İçmem. Psikolojik olarak rahatsız oluyorum. Memeden çıkıyor diye :(((

Düzenli olarak sek içmiyorum. Daha önceleri özellikle geceleri bir bardak süt ve bir dilim kaliteli ekmek tükettiğim olurdu, onu da bıraktım.

Ama şunu yapıyorum. Sütü sık sık porridge yapmak için kullanıyorum. Aman kalmasın diye değil, baya baya sadece porridge için süt alıyorum artık eve.

cok kucuklugumden beri sut sevmiyorum. anaokulu yasinda bile ancak zar zor kakaolu sut icerdim. simdi de oyleyim. tadi midemi bulandiriyor.
ama kakaolu veya balli tarcinli sicak sute bayilirim.

ben içiyorum.
bebekliğimde de, çocukluğumda da çok içerdim.
öyle ki, bir keresinde 3-4 yaşlarındayken bir litreye yakın içmişim, daha da isteyince annem vermemiş artık.
çok severim.

hatta daha dün gece bir arkadaşımla bunu konuştuk, canım süt istedi ve evde yoktu.
gecenin 11'inde banabi'den sipariş verip yarım litre süt içtim resmen.
ayrıca evde toz nesquik de bulundururum arada bir canım istediği için.
36 yaşındayım.

direkt sek içmiyorum, ama bol sütlü kahve ve yulaf lapası ile baya süt tüketiyorum günlük olarak. dolapta hep süt bulunur, bitmeden yenisi alıyorum sütsüz kahvaltı ettiğim nadirdir.

sadece günlük süt içebiliyorum. aoç'nin şişe sütü güzel. pastorize sütler midemi rahatsız ediyor. markette gözüme çarparsa alıyorum yoksa gidip süt alayım diye düşünmüyorum.

Küçüklüğümden beri severek düzenli içerim. Annemle babam pek içmez ama anneannem ve dedem de çok süt içerler.

normalde kalkıp da asla içmem. iki durumda içiyorum.
bir, mısır gevreği yiyeceğim zaman,
iki, hasta olduğumda ballı şekilde

Hahah 32 yaşındayım ve ben içiyorum valla, özellikle eşim kakaolu cookie, brownie falan yapınca yanında 3-4 bardak içiyorum hatta. Tadı güzel diye içiyorum yani direkt.

ben içiyorum. hemen hemen her gün sabah veya akşam süt içerim. bazen yarım yağlı süt bazen protein süt içerim.

Sabahları cicibebe'ye katıp yiyorum, sayılır mı? Mısır gevreği ya da yulaf bir de.

Sek günlük süt, kakaolu kek ve muz üçlüsünü seviyorum ama en son ne zaman böyle süt içtiğimi hatırlamıyorum.

Yazları nadiren muzlu, ballı ve bol buzlu süt yapıyorum. Sıcak süt kokusundan tiksiniyorum.

içmiyorum, gerekli değil inek sütü selüloz sindirebilen ineğin yavrusu için gerekli bir besin insan için değil + toplumun çoğunda kazein hassasiyeti var ve haberi yok.

Düzenli olarak değil ama içiyorum. Yani haftada bir falan demem ama bazen günde, bazen haftada, bazen ayda olmak üzere birkaç bardak içerim. Sütü severim. Küçükken de severdim. Küçükken bir yere kadar soğuk süt içemiyordum bir şey ile karıştırmadan (nesquik vs.) sonra değişti. Şimdi arada canım çekiyor, gidiyor içiyorum.

sek içmiyorum, sütlü kahve yaparken kullanıyorum bir tek.

Bazen çok tatlı bir şey yediğimde o tadı kesecek tek şey soğuk bir bardak süt oluyor. Onun dışında düzenli süt içme alışkanlığım yok.

latte içiyorum, o da kahveli süt.
haftasonumu da donmuş muzla milkshake yapar, 1 öğün yerine onu içerim.

ben şirkette içiyorum soğuk soğuk ohh

Yerken yanında içmeyi sevdiğim birkaç şey var, onları yersem ki ayda yılda bir yerim mesela fındık ezmesi, kakao kremasıni ekmeğe sürmek ya da kakaolu kek ile birlikte.

Bazen de yazın dolaba koyduysam soğuk su ikamesi olarak yarım kalmış kutuyu kafama diktigim oluyor.

Ama düzenli içici değilim, hiç olmadim.

Çok nadir, eski günlerin anısına, kaynatıp yanında cookie ile içtiğim olur. Düzenli içmem.

Süt cilde zararlı.

annem icer dumduz sut. IYY!

süt sadece cilde değil, komple zararlı bir ürün.

hayvanların sütünü bebekleri içer, insan da anne sütü içer doğunca.

bunun harici süt zararlıdır.

sadece nesquik yiyeceğim zaman kullandığım bir şey :D

Sade süt, soğuk süt, çikolatalı süt, ballı süt, tarçınlı süt. Hastasıyım.

Sivilce yaptığı için az içiyorum ama :/

her sabah kahvaltıda 1 bardak süt içiyorum, bazen yatmadan önce de içiyorum. bizim milletimizin çay bağımlılığından gözü kör olmuş ama kahvaltılık ürünlerle harika gidiyor süt.

Ben içerim. Yaz, kış, soğuk, sıcak, muzlu, ballı, sade, Kahvaltıda, akşam, gün içinde, durup dururken... hiç farketmez.

yuzde 90'ini su oldugunu ogrenince arama mesafe koydum.
Yogurtu da artik eskisi kadar yemiyorum o da komple sudan olusuyor.

Yokluk zamani icecegi bence.
Cocukken de nefret ederdim.

Küçükken çok içmişimdir artık reflüden dolayı bayıyor, faydası da yok diyorlardı. Şişkinlik, mide ekşimesi yapıyor. Ama mısır gevreği, yulaf benzeri bir şey yersem sadece onlarla birlikte içerim.

Çok severim. Bazen bir litre sütü soğuk soğuk gün içinde içerim ama laktozsuz.

Ama öyle çok aklıma gelmez. Yani sürekli içtiğim bir şey değil.

Mide asidimi düzenlemek istediğimde yarım çay bardağı şat vurmak haricinde içmiyorum.

Bekarken annem her gece ballı süt yapar getirirdi.
Ben evlenince düzenli devam etmedim ama annem ve kardeşim hala her gün içiyor. Annem 55 kardeşim 26 yaşında.
Ben de düzenli olmasa da canım çektikçe dolaptan alır içerim. Daha çok soğuk seviyorum. Mesela su açmak için dolabı açarım süt gözüme çarpar dur süt içeyim derim.

Bu ara her sabah mısır gevreği yiyip, o şekilde tüketmeye çalışıyorum.

Ofise her daim 3-5 tane ufak sütüm olur. Pandemiden evvel her sabah bir tane içerdim şimdi hibrite geçince düzen bozuldu.

divit arti 1.

ben ictigimiz sutlerin ciddi ciddi ineklerden falan sagildigini dusunmuyorum artik.

bu dünyada bir pırasa bir süt. hayatta içmem yemem.

1. begendim ben.

Var. Sanat fakültesinden bir öğrenci mezuniyet sonrası ülkesine dönmeden önce çalışmalarını satıyordu, onları alıp astım.

Hiçbirini beğenmedim ama 1 daha iyi.

kismisolungac +1

3. fazla windows duvar kağıdı gibi, pek hoş durmaz. 2. de pek iç açıcı gelmedi bana.
1. baya iyi.

Ben bunları asmazdım ama içlerinden 1 daha iyi diğerlerine göre.

Sevdiğim ressamların tabloları asılı bende. Herkesin zevki farklı tabi.

göçebe yaşadığım için tablo işlerine hiç girmiyorum ama kendi evim olsa birkaç tablo isterdim. guernica mesela bayıldığım, müthiş bir tablo. gerçi onu evimin salonuna asmak ister miydim bilmiyorum, bakınca bile çok üzülüyorum çünkü sürekli göz önünde olması ne kadar mantıklı bilmiyorum.

senin paylaştıklarından ilki sevimli geldi bana ama diğer ikisini beğenmedim. ikincisi korkunç geliyor (hatta "dalga dalga dalga dalga dalgalanıyor" diye ağlayan murat övüç geldi aklıma, abooov) ve üçüncüsü de windows wallpaper'ı gibi çok düz, ben bunun olduğu yerde uyuyamam ki ya ya ye koko cambo diye dans edesim gelir

Bence de 1 en güzeli

Bir de bazı müzelerin arşivleri open access olarak halka açık oluyor, oradan yüksek kalitede resimler indirerek kendiniz bastırabilirsiniz.

www.nga.gov

www.metmuseum.org

Büdüt: Benim odamda bir tane suluboya kuzey ışıkları posteri var Etsy'den almıştım dijital olarak, bir tane Henri de Toulouse-Lautrec posteri var, bir de şunun çıktısı var:

www.reddit.com

2.

1 cok fos duruyor. Soluk ve belirsiz. 3 de fazla yapay duruyor.
He bana kalsa hicbirini koymam, güzel bir kaplan resmi koyarim buyuk bir tane.

"Tablo" yok ama ünlü ressamların meşhur resimlerinden biri puzzle olarak çerçeveli.

Bi de başka bi puzzle var.

Var. Iyi kalitede posterler. Chagall : www.marcchagall.net[image1]/0/

Evimde hep Chagall asili. Cok severim kendisini.

benim odamda da deniz ve gemi temalı bir tablo vardı.

diğer soruna gelirsem 1 oldukça güzel, 2 olabilir, 3'ü beğenmedim.

Aivasovski'nin 9. Dalga'sı var benim uyuduğum odada

Freelance degilim ama home officeim.

Sosyallesemiyorum. Kiz arkadasim olmasa kafayi yerim.

Freelance olmayan homeoffice çalışanım 2017'den beri. Floydian+1 sosyalleşemiyorum. Ortak çalışma alanı veya arkadaşların ofislerine yancı olmayı düşünüyorum arada bir.

homeoffice, sosyalleşemiyorum +1

işten başka sosyalleşme ortamımız yokmuş resmen, ne acı.

ofissizler diye bir oluşum vardı, farklı meslek ve disiplinlerden freelance çalışan insanlar bir araya gelip ortak bir mekanda çalışıyorlardı, pandemide ne yaptılar sekteye uğradı mı bilmiyorum fakat bi araştır istersen

Geçen sene "adı üstünde iş arkadaşı, arkadaş değil" cümlesini kurmuş biri olarak şimdi hem ayrıldığım hem de işyerimiz kalıcı uzaktan çalışmaya geçtiği için ben de dertliyim :D

Haftada bir işyerinden birkaç kişi "iş çıkışı bar kültürü" bunu diriltmeyi planlıyorum. Board game'leri öğrenip oradan sosyalleşmek de istiyorum ama hem türk hem nerd insanlardan korkuyorum.

haftada belirlediğimiz bir gün ofise gidip, sonrasında da beraber içmeye gidiyoruz genelde. işteki kişiler kafa insanlar, beraber bir şeyler yapmak keyifli oluyor. bir de yine üniversiteden konuştuğum bir iki arkadaşım var, onlarla görüşüyorum.

ha bi de geçen bi iş görüşmesinde home office çalışıyorum keşke ara sıra ofise gidebilsem deyince billur geçtiler. mesafe çok uzak tabii falan dedim, yoo bizim de burada çardağımız var horozlarımız var falan diyorlar.

ne full ev, ne full ofis. hybrid çok ideal geliyor bana şu an.

iş harici arkadaşlarımla görüşüyorum iş dışında. ya da karşı cinsle buluşmalar işte.
işten hiç arkadaşım olmadı zaten.

bi insanın tüm sosyalliği işten ibaret olmamalı ki zaten bence iş sosyallik değil.

Arkadaşlar Tinder Okcupid öcü değil. Eğer düzgün fotoğraf koyup amacınızı yazarsanız gayet de arkadaş bulabilirsiniz. Ben asıl arkadaş grubu kurmak için bir app bekliyorum böyle 5 kişilik gruplara karakter özelliklerimizle aday olup, gruba neler katabileceğimiz vs içe dönük dışa dönüklükle karma, her gruba en fazla 1 tane çapkın kadın veya erkek olsa. Bir grupta en fazla 1 adet sevgili gibi basit kurallar. Yok hiç basit değilmiş :) Ama bir nevi casting tadında keyifli olabilir. Çok seçici olduk, içinde farklı dinamikleri olan arkadaş gruplarımı özledim.

yoga stüdyosuna kaydoldum, oradan arkadaş buldum. ama o olmasa sosyalleşme gruplarına girecektim artık ankara’daki activuss, friend active vs. (6 senedir home office)

Hayır bir de sosyalleşme uygulamaları berbat. Zamanında meetup kurdum, 7/24 elon musk paylaşıp grind mindset falan yazıp duran çöp insanların grupları vardı sadece ankara'da.


@sadegazoz Ayrılmamdan ve sevgilimden önce Tinder'dan tanıştığım 4-5 kişiyle hala arkadaşım, ama zaten en yakın arkadaşlarım da kadındı, çok yakın erkek arkadaşım yok resmen bir tane var. O platformlarda da standart arkadaş aramak için tercihlerini değiştirip gereksiz erkek flörtüne maruz kalmak istemez kimse :/

Pandemi sayesinde home office tadına baktım ve bırakamıyorum. Asla dönmek istemiyorum ve yavaş yavaş işe çağırmaya başlayacakları için remote iş arayışına girdim. Benim sosyalleşmeme eksi bir yönü yok hatta çok büyük artı. Mesai bitince hemen sahile iniyorum, 10dk sonra arkadaşlarımla buluşuyorum, yarım saat sonra sporda oluyorum. İşe gidiyor olsam tüm zamanım trafikte geçecekti. Yöneticimle de bu süreçte iletişimi koparmamak için iş çıkışı yemeğe çıktık hep. Sonsuza kadar böyle devam edebilir.

öncelikle normal ofis hayatına göre daha çok zaman var, bu zamanı yine insanlarla tanışmak için kullanmaya çalışıyorum. mesleğim için olan sosyal medya platformları, facebook grupları çok işe yarıyor. yine mesleğim ile alakalı olan her türlü etkinliğe katılmaya çalışıyorum, konunun ilgimi çekmesi çok farketmiyor. tanıştığım insanlara birlikte çalışabileceğimiz projeler veya gidebileceğimiz yeni etkinlikler öneriyorum, bu durumda genelde arkadaşlarını da davet ediyorlar, grup genişliyor vs.

Evden çalışıyorum, yazın mesela kız arkadaşım yoktu, sahilde sokakta muzik yapanlara katilmistim ben de soylemistim. Duyan geldi gören geldi derken kalabalik olduk.

Sonra ben bir arkadasla ayrildim beraber calip soyledik, yine kalabalik olduk.

E pek tecrubem olmasa da tinder falan yukledim ilk defa seks veya sevgililik dusunmeden. Bazi arkadaslarim oldu mesela sirf fotograf cekmek icin cikiyorduk, o konulardan sohbet ediyorduk.

Birisi pc oyunlarina sarmis mesela onunla sohbet sarmadi, benim yasim gecmis herhalde sacma geliyor artik yoksa oynarim 6 yasindan beri pc oyunu.

Hayvan haklari toplulugugu buldum onlarin etkinliklerine katildim, yeni insanlar tanidim.

Belediyenin veya meb'in ucretsiz kurslari oluyor ilgi alanlariniza gore. Onlara kayit olup cevre edinilebilir.

Ama kış + pandemi olunca sanirim zor olurdu yine belki meeting uygulamari imdadima yetisirdi.

Biz de evden çalışıyoruz pandeminin başından beri. Yakın oturan birkaç iş arkadaşım var bazen beraber bir yere gidip çalışıyoruz, sonra da bir yere gidip içiyoruz, muhabbet ediyoruz. Bir değişiklik oluyor.

Açıkçası bir de bence yeni insanlar tanıma isteği ile halihazırda tanıdığın ve bir hukukun olduğu insanlarla berber olma isteği farklı. Ama biliyorum ki ilkini yapmadan ikinciye ulaşamıyorsun, büyük sorun gerçekten.

2 yıl dolmak üzere. Artık kafayı yemeye başladığımı hissediyorum. Eski ofis arkadaşları da dağıldı. Zaten %90 evli herkes. Bir şey yapmak şart ama ne..

HBO Max Harry Potter 20. Yıl görüntüleri paylaşıyor bir süredir. Üye olsaydım onu izlerdim. Üyeyseniz bakabilirsiniz.

cem yılmaz ın gösterisi gelecekmiş netflixe. onu izleriz.

@dissendium 1 Ocakta gelicek diye biliyorum :(

Ghostbusters: after life malum ortamlara düştü, bugün yarın da online sitelere yüklenir, ben izledim önerebilirim güzel olmuş eğlenceli

Cem Yılmaz gösterisi 31 aralıkta netflixte, ama ben sonraki bir gün rahat kafayla izlerim şahsen.

Yılbaşı gecesi kanal kanal gezip dansöz arayacağız yine :)

Çocuk uyuduktan sonra Cem Yılmaz izleriz Nekflişten.

netflixte cem yılmaz
gain de doğu demirkol standuplarını izlicem
(gainde kampanya var bu arada yıllık 48 lira gibi bişi fyi)

The Witcher'ın 2. sezonunu izleyemedim hala, ona başlamayı planlıyorum.

cem yılmaz + gibi 2. sezon 1. bölüm. ikisi de 31 aralık'ta geliyormuş.

Bol ünlülü talk show eğlence vs arıyorsanız digitürkte kaan sekban - yekta kopan ikilisi var, ben ona bakarım bi 5 10 dk, sonra salarım :)

Mahsunlu, sibel canlı, acunlu yılbaşı programlarına gerek yok :)

yılbaşında bile çalışacağım ama yine de cem yılmaz'a bir bakarım herhalde.

cem yılmaz

maalesef çalışıyorum. yine kenarda açık olur cem yılmaz vs.

Bence gecenin yıldızı FOX TV'nin yayınlandığı "Ata Demirer Gazinosu" oldu. Harika şarkılar ve gösteri performanslarıyla, dolu dolu, çok eğlenceliydi.

Keşke burada veya başka bir yerlerde 31 Aralık'ta yayınlanacağına denk gelebilseydim diye hayıflanıyorum, bilmediğim için tekrarının ortalarından itibaren izleyebildim.

Ben öyleydim. Daha doğrusu ergenliğimde ve genç yetişkinliğimde öyleydim, sonrasında o kadar katı değildim (bu katılığı açacağım) ama evlilik hedefim de olmadı. Sonra evlendim çünkü hayata aynı baktığım, evlilik konusundaki çekincelerimi (ortalama Türk erkeği toksik cinsiyetçiliği) bünyesinde neredeyse hiç barındırmayan bir adama aşık oldum. 30'ların ortasında/ikinci yarısında evlendik.

O kadar katı olmak orta yaşlara gelmiş insanlar için biraz saçma geliyor bana, ergen inadı gibi geliyor. (Ha evlenmeden de çocuk yapabileceğiniz, devletin sizi çift olarak kabul ettiği, partnerinizle birbirinizin sağlığı, resmi işleri vs konusunda aile saydığı bir ülkede yaşıyorsanız o ayrı.) Evliliği ulaşılması gereken bir hedef sayıp önünüze çıkan ilk kadınla evlenin, sizi evlendirmek isteyen akrabalar temiz aile kızlarıyla tanıştırsınlar demiyorum. Fakat "olsa da olur olmasa da olur, bir gün bir sevgilimle evlenmek istersem bakarız" yaklaşımı daha sağlıklı sanki.

Ha bir de, evlenince yaşlılığınızın eşinizle huzur içinde geçeceğinin garantisi yok. Gayet huzurla evliyken eşi erken ölünce 40'larında, 50'lerinde yalnız kalan çok insan var. Ne yapmak lazım o zaman, yalnız kalmamak için hemen yeni birini bulup evlenecekler mi?

30 yaşındayım. Hayatımı birlikte geçirme niyetimin olduğu kadınla ilişkim geçen sene sonlandı. Uzun bir ilişkiydi. Bu da bana uzun vadeli plan yapmamın pek de anlamı olmadığını öğretti. Etrafımda evlenen çoğu insan da zaten bunu hedef edindiğinden değil öyle süregeldiği için evlendiler. O yüzden en fazla 8-9 gün sonrasını düşünüyorum galiba artık :)
Yalnızca kendi kontrolümüzde olmayan planların hayalkırıklığı hoş olmuyor.

bu baskının varlığı yalnızlığınızdan/düzenli bir ilişkinizin olmayışından mı yoksa bekar oluşunuzdan mı kaynaklanıyor?

@kobuzchu kiz+1

yakınlarınız hayat tek başına tatsız, birini sevince daha güzel demek istiyor da olabilir. yoksa tabiiki evlenmek bir hedef olmamalı, öyle olması saçma zaten.
çok küçük yaşlardan beri kendi kendine yetebilen biriyim, birey olmayı erken öğrenmiş biriyim. dolayısıyla "aile" ye aşırı anlam yükleyip ihtiyaç duymadığım gibi, aile olmak için evliliğe gerek olduğunu da düşünmüyorum. insanın tüm sosyal çevresi geleceğini şekillendiriyor aslında. sırf partneriz değil. motivasyonum bu konularda attığım, atacağım doğru adımlar. ancak yine de @kobuzchu kiz+1111

20li yaşlarımda evlilik için aile ve toplumun da etkisiyle belki diyordum, okul biter evlenir çocuk sahibi olur aile kurarım klasik düşüncesi vardı.

30 lu yaşlarıma gelince evlenmeyi gerçekten istemediğimi fark ettim, bunda 18 yaşımdan itibaren aileden ayrı, kendi başıma yaşamaya başlayıp kendi istediklerimi yapma özgürlüğünün ve kendimi tanımanın da etkisi oldu. aklımda tek soru biyolojik saatim işlemeye başladığında çocuk istersem ne olur acabaydı. yine şanslıydım ki bu da bende olmadı. çocuklara aşık bir insanım, birlikte vakit geçirmeye bayılıyorum ama kendi çocuğumun olması düşüncesi beni çok rahatsız etti. bu arada ablam da evlenip çocuk yapınca ailenin evlen baskısı da yok oldu, ben de çocuk sevgimi bu şekilde giderebilir hale geldim.

40a yeni girmiş bir insan olarak evlenme ve çocuk yapma konusunda almış olduğum kararlardan asla pişman olmadım. hatta tersi bir durumda olsam ülkenin de malum durumu yüzünden anksiyete krizleri geçirirdim, şu an kararlarımı tek başıma alıyorum, hayatımı nasıl sürdüreceğime, ne yapmak istediğime tek başıma karar veriyorum.

yaşlanınca ne olacağını açıkçası pek umursamıyorum, son 2-3 yıldır yaşanılanlardan sonra anladım ki önümüzdeki ay bile ne olacağı belli değil. bu konudaki mottom "tanrı'yı güldürmek istiyorsan ona planlarından bahset" sanırım.

evlenip aile kurup çok mutlu olan insanlar da var, yalnız yaşayıp ileriki yaşlarda bu durumdan pişman olmayanlar var, çocuklarının bakmadığı yaşlılar var. emekli maaşını verip huzurevinde yaşamak, ya da elden ayaktan düşene kadar kendi başının çaresine bakıp, gerekirse bakıcı ile son zamanları yaşamak bana rahatsız edici gelmiyor. yaşayıp göreceğiz modundayım.

Kritere bağlı olarak benim kriterlerime uyan biri olmadığında öyleyim.

kobuzchu kiz +1

Hayatımın hiçbir döneminde evlenmeyi düşünmedim. Evlenmek, çocuk sahibi olmak hiç istemediğim şeylerdi. Ergenlik zamanında bu konuda çok keskin söylemlerim vardı ama insanların "aa öyle mi, peki" demek yerine sürekli seni ikna etmeye çalışmaları bi noktada o kadar bunaltıyor ki pes ediyorsun.

Son yıllarda "yoo düşünmüyorum" demekle yetiniyorum uzarsa da "bakalım hayat bu belli olmaz" diyorum.
33 oldum hala aynı fikirdeyim.

Yalnız kalma konusunda yine kobuzchu kiz +1 diyeceğim.

Evlenmek ya da evlenmemek konusunda katı olmak gerektiğini düşünmüyorum. Bu kadar anlam yüklenecek bir şey değil evlilik. 34 yaşında bekarım, olursa evlenirim olmazsa meh dedim.. Hala da öyle diyorum. Evlenmem diye ciddi ciddi konuşanlar çocuk yapıyor şu an.

Evlenmeyeceğim değil ama çocuk doğurmayacağım netliğindeyim şahsen. Hoş, hayat bana "evlenemicen sen" netliği göstermeye başladı ama... bakalım.

hypathia +1

34 yasında, kadınım ne evlilik ne de cocuk isteğim var. buna katılık değil de soru baslıgındaki gibi "netlik" demek daha doğru. istemiyorsan istemiyorsundur, biri fikrimi değiştirirse evlenirim diyorsan ılımlısındır, istiyorsan da istiyorsundur. hiçbir zaman evlenmeyi dusunmedim ve istemedim.

34 yaşındayım, son ilişkimi “benimle gelecek yok” cümlesi yüzünden bitirmek durumunda kaldım. evlenme niyetinde değildim, ama birlikte yaşamak da dahil hiçbir gelecek düşünememek de geri kalan kısımları yolunda giden bir ilişkiyi bitirmeme yetti. evlenmek istememeye sonuna kadar saygı duyuyor ve hak veriyorum. ama 30+ yaşında olan birinin en basit ilişkiye başlarken bile bunu karşısındakine söylemesi gerektiğini düşünüyorum. zira mevzu sadece imza atmak değil. şu yaşımda hayatımda biri varsa hafta sonumu kimle geçireceğim, tatile kimle gideceğim vs. düşünmeme gerek kalmamalı. “birlikte” olmak karşılıklı sorumluluk alabilmek istiyorum. imza olması ya da olmaması bu durumu değiştirmiyor. belli bir yaşta insanların bunu önceden konuşup üstünde anlaştıkları takdirde ilişkiye başlamaları gerektiğini düşünüyorum. + yaşlanınca yalnız kalma durumundan korkuyorum ama korkunun da ecele faydası yok. yalnız kalmayacağım diye de evlenilmez ya da birlikte kalınmaz olmadım biriyle.
özetle: kısmet.

hypathia +1

25 yaşındayım, biraz daha gençken "aman ya ne evlenicem" kafasındaydım ama şu an oturup düşününce çevrenizde her ne kadar arkadaş, aile, sevgili vs. olsa da bir yaştan sonra yalnız kalmak ve bu durumun üzmesi kaçınılmaz. o yüzden şu an daha sıcağım, asla evlenmem demiyorum illa da evleneyim de demiyorum. kısacası uygun birisi olursa neden olmasın kafasındayım.

ama çocuk konusunda kendimi bildim bileli istemiyorum. hamile kalmak, doğurmak, bir çocuğun sorumluluğunu üstlenmek bana aşırı korkutucu ve zor geliyor.

Asla evlenmiş olmak için evlenilmemeli düşüncesinde biriyim. İnsanlar gerçekten birlikte yaşamayı ve aile kurmayı çok istediklerinde evlenmeliler bence. Yalnız kalmamak için yapılan evlilikler hep boşanmayla ve yalnız kalmayla sonuçlanıyor zaten.

Ek olarak 30 yaşına merdiven dayamış bir kadın olarak her zaman evliliği saçma bulmuştum. Şimdi sevdiğim insanla birlikte yaşamayı çok isteyen bir ruh haline büründüm.

Yani zaman ne gösterir bilinmez. Büyük büyük konuşmamak lazım hayatta.

%99: evlenmeyeceğim + %1: belki = kısmet ve olasılıklar.

Kesin ve net olarak evlenmeyeceğim(büyük çaplı bir felaket olmazsa), biriyle birlikte yaşayabilirim ama evlenmeyi düşünmüyorum. Yaşlanınca evli ve çocuklu olduğu halde eşi ve çocuklarının bakmadığı bir çok kişi biliyorum, üstelik bu kişiler çalışma hayatlarının tamamını eşi ve çocukları istediği gibi yaşayabilsin diye uğraşarak geçirdiler. Yaşlanınca eşiniz veya çocuğunuzun size bakacağının garantisi yok ama onlara harcayacağınız paraları kendinize ayırırsanız çok sağlam bir birikiminiz olabilir.

ben varım. 28 yaşında adamım. yaşıtlarımın çoğu evlendi, çocuğu oldu. hiçbirine özenmedim, aklımdan bile geçmedi evlilik. bana çok sıkıcı ve sıradan geliyor evlilik. en sevdiğim insanla bile evlenmeyi kırk kere düşünürüm. belki ilerde evlenirim ama büyük ihtimalle boşanacağımı biliyorum:) yaşlılıkta yalnızlıktan ise hiç korkmuyorum.

Yas ilerdeikce bir cok konuda kafa yapımının degistigini gordukce artik hemen hemen hicbir konuda o kadar kesin konusmuyorum kendimle ilgili. Yarın ne olacagi belli olmaz. Dolasiyla hiçbir zaman evlenme heveslisi biri olmamakla birlikte kesinlikle asla evlennem diye bir iddaam yok.

33 erkek kişisi.

Zaman zaman sevdiğim biriyle evlensem, kendi halimizde tatlı bir aile olsak, kızım olsa diye düşündüğüm oluyor ve zaman zaman gerçekten de istediğim olur ama işin içinde çocuğun sorumluluklarını da düşününce bir ürpeme geliyor. Evlilik zaten başlı başına bir zor süreç, çocuk apayrı bir süreç. İlla evleneyim diye tabii ki bir düşüncem yok. Bazen iyiyim ya böyle dediğim de oluyor.

Öbür taraftan sanki hiç evlenecekmişim gibi geliyor. Ben seviyorum sevmesine ama tek taraflı kalıyor. Bir karşılık alamıyorum. Dediğim gibi illa evleneyim diye bir düşüncem yok.

Kısaca bilmiyorum.

Benim evlenmem ülkemizde yasal değil. Açıkçası hayatım boyunca da bu durumun değişeceğini düşünmüyorum. Biraz da bu yüzden evlilik hiç gündemimde olmadı. Yanlızlığımı seviyorum, ama belki de tersini hiç yaşamadığım içindir onu bilemem. Yukarıdakilerin de dediği gibi hayatın ne getireceği bilinmez. Göreceğiz. Çocuk kesinlikle istemiyorum ama. Bu konuda kararımı asla değiştirmeyeceğimden adım gibi eminim.

Erkek bakis acisindan bu evlilige direnme mevzusu da solculuk gibi, birisi parayi bulana kadar suruyor, oburu de dogru zamanda dogru hatunu.

Evlenmeyecegim kafasinda olan birsuru arkadas evlendi. Hemen evlenmeliyim diyenler evlenemedi hala bekliyor. Kimisi evlendi coktan bosandi, ikinciye evlendi. Hayat zaten cogunlukla sizin istediginiz kulvardan ilerlemiyor.

Ortada korkulacak birsey yok, uzerinde asiri dusunulup kafa yorulacak birsey degil. Herkes evlenmek zorunda da degil. Hayatin akisina birakin kendinizi, olursa olur, olmazsa olmaz.

İlk senemde ben kendime geleyim diye beni ana dal dersim olan Gitardan bıraktılar. Oysa fakülte içi geçişler çok kolaydı ve risksizdi Ses Teknolojileri bölümüne geçebilirdim. Gitar çalmaktan bezmiş bir hale gelmiştim emeğimin karşılığını vermeyen bir enstrümandı ve ortam gereği üzerimizde inanılmaz bir baskı vardı. Hem sosyal hayatımdan oldum, hem de panik atak hastası oldum. Günün sonunda sadece klasik müzik gitaristi oldum ve o da para etmiyor. Oysa müzikten anlamak bir tarafa dursun elektronik, coding ve donanım benim zaten nerd ü olduğum bir şeydi yerim tamimiyle Ses Teknolojileriydi. Bunun yanında mutsuzca sırf alışkanlık olduğu için süren ilişkim. Ailemin benim hayatıma karşı olan vurdum duymazlığı. Neyse gece gece açtı kutuyu zor kapanır.

Ohoooo nereden başlasam

* AFL'yi kazanınca zekiyim ben yaparım her şeyi tanrıyım ben diye dolandım 1.5 sene, sonra kurtaramadım tabii.

* Yine de h*cettepe yerine yarı burslu da olsa bilkent gitmeliydim

* İlkokulda ailem gitar hocasıyla tanış bi, istersen ders aldıralım dediğinde gidip meh diyip reddetmem büyük hataydı.

* Anksiyete sahibi ama extrovert biriyken yıllarca kendimi introvert sanıp kandırmam da gelişimime zarar verdi.

* Yine korkup sevgili edinmeye uzun yıllar uğraşmadım. Sonra olaya acemi olduğum için ilk sevgilime çok aşırı abartılı sevgi gösterdim, bunaldı gitti; sonraki ilk ciddi ilişkimde de sevgimi yansıtamadım istediğim kadar, ondan gitti. Şimdi çözdüm gibi bilmiyorum.

* Yine lisede beden eğitimi dersi yerine kesinlikle müzik seçmeliydim.

* Ha bir de sivilcelerimle oynamamalıydım izler iyileşti bayağı ama psikolojik olarak hala o eski halindeler kafamda hkgfdlh
- - -

Sanırım büyük pişmanlıklarım bir tek ilişkiler konusunda. Diğer her şey yoluna girdi.

spor abi spor. çocukken hem futbolu hem basketbolu şahane oynardım, kulüplerden teklif almıştım ki basketbolda o zamanki Ülkerspor'un altyapı sorumlusu tarzı birisi ilgilenmişti ama ailem ne yazık ki hiç üstüne düşmedi. atlattık artık tabii ama ne zaman düşünsem çok üzülürüm. ben çekingen çocuktum, fazla yırtık değildim, o yüzden kendi başıma o işlere girişip kulübe yazılmak ve bu yolu zorlamak akıl edebildiğim bir şey değildi. bir de hoca kontrolünde oynamayı sevmiyordum, o yüzden kaçtım biraz.

annem babam bu yeteneğimin farkındaydı aslında. evde akşamları haber yerine basketbol maçı izlenirdi ki babam ters adamdır, normalde böyle şeylere kızar. akşam izlemeyi geçtim bazen ben rica edince gece 3'te nba maçına bile kaldırırdı, uyandırmazsa ertesi gün çok üzülüyorum diye kıyamazdı, "iyi madem ben gece uyumıcam boyum kısa kalıcak gelişemicem diyorsan izle pezevenk bana ne" derdi kdkdkdld. evde bile potam vardı, okulda zaten hep oynuyordum ama okul yoksa sürekli alıp götürürlerdi ya okula ya başka potaya, sürekli oynardım yani.

kısacası ben bilinçsizdim ve ailem de bu tutkumu profesyonelleştirmem için yardımcı olmadı, hiç "oğlum emeksiz başarı olmaz, koçla da oynaman lazım, canını dişine takıp bol bol azar yiyip her şeyin üstesinden gelmen lazım" demediler. halbuki çocuğum ben, ne kaba soksan onun şeklini alacağım zaten ama yok abi, biraz fazla serbest bıraktılar, maymun gibi herif oldum çıktım sonra.

bazen "sen o disipline gelemezdin, takıma soksalar da profesyonel oynayamazdın, karıya kıza uyuşturucuya düşerdin, hem zaten boyun uzun değil" diye avutuyorum kendimi...

ama diğer taraftan... belki çocuk yaşta kulüpte disipline edilseydim farklı bir gelişim süreci (hem mental hem fiziksel) geçirebilirdim. bunu hiçbir zaman bilemeyeceğiz.

şu an ayakta zor duran bir şişkoyum. iki üç sene önce okuldan arkadaşlarla biraz oynamıştım bir gün. çok şaşırdılar. oha aq sen 10 dakika yolu üç saatte yürüyen adamsın, nasıl böyle oynuyorsun, babam böyle pasta yapmayı nerden öğrendi muhabbeti olmuştu. gururum okşanmıştı, çok mutlu olmuştum ama eve geçince ağlayacaktım neredeyse.

bi jordan olmazdık belki ama royal halı gaziantep'te rotasyona girerdik be abi. yazık oldu. ailem hep sevdiğim şeyler için beni destekledi ama yönlendirmedi... olm ben 8 yaşındayım desenize oğlum seni kulübe verek, gitmiyorsan kurşuna dizeriz gitmen şart diye. anca "oo kralsın kamki yapıyosun bu işi haa" diye gazlayıp öyle kenardan izlediler. ünlü filozof uğur ışılak'ın da söylediği gibi... bu kafayla kurulamaz koalisyon.

kısacası çekingen olsam bile şu ana kıyasla çok daha az ürkek olduğum, dünyayı tanımayan bir çocuk olduğum dönemde cesaret edip "koç boyunduruğu" altına girme konusunda direnç göstermemiş olsam belki şu an her şey farklı olabilirdi. en büyük pişmanlıklarımdan, "acaba nasıl olurdu"larımdan biri, belki de en derini budur.

keske o evlilik teklifini kabul etseydim. en buyuk pism. bu.

keske bana mobbing yapan kadini sikayet etseydim isten stifa edecegime.

keske o arkadasimla kusmeseydim.

keske bana ortalama ustu kazandiracak o isi kabul etseydim birkac yil once. is kolaydi da basarisiz olmam mumkun degildi. bu is bircok derdime kisa vadeli uzun vadeli dermandi.

Keşke sarışın kıza evlenme teklifinde bulunsaydım. Şimdi çoluğa cocuğa karışmıştım. Swh.

İşin aslı, böyle büyük bir keşkem yok. Çünkü keşke demeyeceğim şeyleri yaptım ve her fırsatı değerlendirip, denemeye gayret gösterdim. Bir ihtimal son ciddi ilişkimin böyle uzun sürmesine izin vermeseydim diyebilirim. Ama herşey bazan senin elinde olmuyor.

Düşünüyorum artık çember daraldı. 1 yıl içerisinde ya çok keşkem olacak ya da bu başlığı okurken gülümseyeceğim.

Yani bu butterfly effect olaylari biraz karisik. Ben de sorsan "keske 5 sene once ayrildigim sevgilime karsi daha ilgili davransaydim, daha fazla cabalasydim" diyorum ama o 5 sene icinde cok iyi arkadaslarim oldu, muhtemelen sevgilimin cevresinde kalsaydim muhtemelen onlarla tanismazdim. Ayrilmamin hayatima net olarak pozitif etkisi oldu sanirim ama ote yandan o zamandan beri tek bir iliskim bile olmadi, bir daha da ne zaman olur bilmem.

Gene klasik, universitede tip veya bilgisayar muhendisligi gibi dise dokunur bir sey okusaydim diyorum. 20'li yaslarimda hic zora gelemeyen bir yapim vardi, simdiki aklim olsa buyuk resme odaklanirdim hehe.

Diger yarismacilar gibi zamaninda bir spor ogrensem fena olmazdi. Yani hala gec degil de sifirdan baslamamis olurdum.

o kadar çok var ki. hayatı baştan alsaydım daha iyi olurdu.

bir kaç tanesini yazayım:

üniversite sınavında derece yaptım, herhangi bir okulun herhangi bir bölümüne gidebilirdim ama saçma bir yere girdim. Girdikten sonra çok sevdim, okulu ve arkadaşlarımı ama başka bir yerde de oranın insanlarını ve ortamını severdim.

iş hayatında yaptığım yanlışlar var. 25 yaşındayken büyük bir bankanın iştiraklerinden birinde mali işler direktörlüğü görevini yaşım ve tecrübem yetmez diye geri çevirmiştim. aşırı saçma bir hareket.

2009'da fransız bir kız arkadaşın ilişki teklifini reddetmiştim: bu işlerde o kadar saçmayım ki, kız bana "beni lütfen incitme, çok incindim" dediğinde aslında ilişkimizin çoktan başladığını düşünmüş. ben sadece türkiye'de iyi vakit geçirmesi için empati yaparak ona destek oluyordum ama yanlış anlamış. uzak ilişki bana göre değil diyip hızlı bir şekilde çözdüm olayı ve kız da garip bir şekilde aynı gün dostluğa çevirdi ilişkiyi. ilişki mi, ne ilişkisi :) neyse öyle saçma bir şey. şimdi çok sevdiğim bir insan, evli ve 3 kız annesi, kızlar inanılmaz olağanüstü şirin şeyler ama bizim olabilirdi o kızlar. bizimki belki o kadar sarışın olmazdı :) ama güzel olurdu. ondan sonra yaşadığım o kadar dramaya da gerek olmazdı belki. ama aşık değildim, ilişki aklımdan bile geçmiyordu.

sonra sözlükten biriyle tanıştım, çok kültürlü biri, benden çok daha fazla kültürlü, bilgi birikimi olsun, zekası olsun, pırlanta gibi. profesyonel voleybolcu. benden epey uzun ve çok daha güçlü :) bi baldır var, benim koşucu baldırımın iki katı. ama kötü durmuyor, orantılı. yere öyle sağlam basıyor ki, iki kolumla kaldırmaya çalışıyorum ama ayağını santim hareket ettiremiyorum. aynı zamanda biontech kurucuları gibi araştırmalar yapan doktor. yurtdışında üniversitelerde araştırmalar yapıyor. adını koymadığımız bir kaç ay süren ilişkimiz oldu. sonra görüşmeyi kestik. orada minik bir keşkem var. bir sene sonra tekrar gördüğümde obez olmuştu. en az 30-40 kilo almıştı. tabii ki, benden kaynaklı diyecek egom yok ama belki bir şeyler yaşadı ve ben destek olabilirdim derim hep.

Seo,dijital marketing, google analytics gibi konularda tum dunyanin cahil oldugu bir donem vardi.
Ben bunu daha amerika'da moda olmadan kesfetmistim. Google bile olayi anlamayip bedava veriyordu datayi.
Hatta google hesabim cok eski oldugu icin su an menuler bile calismiyor, google benim hesabi bozdu komple bug'da kaldi hesap.

O donem bu isten para kazanmayi kendime yediremedim.
Muhendisim illa kod yazicam diye dusunuyorum.
Cok aptalca ve cok basit geldi, menuden 2 tane degiskenle oynayip google'da onemli bir konuda ilk siraya geliyordum.

Benden 100 kat cahil arkadaslara gosterdim, simdi onlar silikon vadisinde villada yasiyor. yesil cimlerini bicip, sonra karisi jessica'yi opuyor.
haftasonu cocuklarinin beyzbol macini konusuyorlar.

Turkiye'de kalanlarin da 2 milyonluk arabalari 100bin tl maaslari var.
Ve bu heriflerin hic calismasi gerekmedi sadece menuden 2 yere tiklayarak head of marketing oldular.

dogduguma pismanim diyebilirim ehehehhw

yazılanları okudum hayatımı gözden geçirdim ve hiç bulamadım. :) hiç yok. hep ortalama bir hayatım oldu. ne en önde oldum ne sona kaldım. hep ortalarda oldum hayatım boyunca. :)))

4 ay önce birine bir şey söyledim, üstelik 4/5 alternatifi düşündükten sonra en kötü seçeneği seçtim. bu sıralarki en büyük pişmanlığım. genel olarak hayat pişmanlıkları içerisinde pek bir şey yok. genel olarak böyle iyiyim. sadece bazen liseyi bırakmasaydım sosyal yeteneklerim çok daha iyi olurdu diye düşünüyorum o konuda ufak bir pişmanlığım var ama bu sadece sosyal zeka ve becerilerim için geçerli mesleki anlamda elbette faydası olurdu ama bu o kadar da önemli değil, internet lebiderya bilgi konusunda.

İş hayatında daha "talepkar" işlere kariyerimin ilk yıllarında atılmaya çalışırdım. Aile firmalarında çok vakit harcadım.

Her şeye rağmen okumak için İstanbul'da kalmak yerine Ankara'ya gitmeyi göze alsaydım.

4 Haziran 2013'ü tekrar yaşayıp o gün verdiğim kararların tam tersini yapsaydım.

Bu ikisi şimdilik yeterli gibi.

Birkaç keşke de benden gelsin:

- Lisede ve üniversitede 2. bir dil öğrenme şansım vardı keşke üzerine eğilseydim.
- Ailemden başka şehirde üniversiteye gitseydim.
- Bir arkadaşım ile kötü ayrıldık keşke öyle kesip atmasaydım.
- Ülkeden ayrılmak için daha erkenden çaba harcasaydım.

aslında ciddi anlamda yok öyle ah keşke dediğim şey ama soruyu okuyunca lisans son sınıftayken bi hocamın bana ve en yakın arkadaşıma "gpa'iniz yüksekmiş, amerika'da bütünleşik doktoraya başvurabilirsiniz. bunu bi düşünün." dediği an aklıma geldi. demek ki içten içe öyle yapsaymışım diyorum.

yıllar önce çok samimi olduğum bir arkadaş grubu ile saçma sapan bir olaydan dolayı iletişimimi sonsuza dek kopardım. bende de onlarda da hata vardı. keşke o zaman krizi daha düzgün yönetseydim.

Yurtdışında kalmaya kassaydım keşke. 1 sene bitti mal gibi döndük hemen.

bir cocuk vardi, bir is toplantisinda tanistik, bana yürümedi, kostu. Ben de cok rahatsiz olmustum, napiyo bu ya? sapik mi bu ? diye söylenip durmustum, daha sonra yine konusmaya calisti, teklif etti ama ben tanimadigim icin de kactim.
bu bugünlerde oluyor, o yüzden pismanligim, baska bir arkadasimla fotografini görünce ona sordum megerse tam benlik biriymis.

sıgaraya hiç başlamamalıydım.

hangi birini sayayım.
arkadaş ilişkilerim,
üniversite tercihim,
kpss tercihim,
off offf

Valla pişman olduğum bazı şeyler var ama halen ne olduğunu tam olarak belirlemedim bir türlü.

2007 senesinde üniversite eğitimini İngilizce olarak seçmem, hayatımın en doğru kararıydı. Hazırlık sınıfını geçip, birinci sınıfa başladığımda iyi kötü bir İngilizce altyapısı vardı.

- Mallığım bu pişmanlığın üstüne koymamaktır. Ulan İngilizce seçmişsin, üstüne koysana mal mısın?

- Üniversite geçirdiğim 4+1 seneleri bir insan anca bu kadar boş geçebilir. Gerçi İngilizce ile ne kadar utangaç biri olduğumu hazırlıktayken fark etmiştim. Bu açından olumlu tabii ama bugün düşünce ne kadar mal olduğumu görebiliyorum. Dönüp dönüp ne kadar malmışım diyorum sürekli.

Daha fazla sinemaya gitseydim, daha fazla kitap okusaydım. Bir şeyler yapsaydım keşke.

- Valla bilmiyorum cidden. Ortada bir pişmanlık var ama çözemedim. Dur bakayım, halledeceğiz inşallah.

Normal zamanlarda iki haftada bir ideal bence.

biz çarşaf ve yorgan kılıfını iki haftada bir değiştiriyoruz ama yastık kılıfları daha sık değişiyor (4-5 günde bir gibi).

Ben haftada bir degistiriyorum kışın; yazın 4-5 Günde bir. Bunun ideal bir sıklığı yok sanırım ama ayda bir de değiştirilmez.

daha dün düşündüm bu konuyu, değiştirdiğimin 6. gününde yumuşatıcının kokusunun gittiğini fark ettiğimde: acaba değiştirsem mi, kaç gün oldu ki, üzerinde herhangi bir vücut sıvısı etkileşimi de olmadı, acaba ne zaman kirli sayılır, normalde kaç günde değiştiriyorum...
sonra fark ettim ki aşağı yukarı 10 günde 1 değiştiriyormuşum.
bu arada yastık 4-5 günde 1 cevabına +1

fraise +1

Nevresim yastık yorgan kılıfının üzerinde gözle görülmeyen ev tozu akarları yaşar, bunları çıplak gözle görebilseydiniz saat başı değişirdiniz nevresimleri. Ordan pay biçin işte.

Ben iki haftada bir değiştiriyordum sonra bir zaman önce benzer bir soru yine sorulmuştu duyuruda en pasaklı ben kalmıştım cevaplar arasında o nedenle ben de haftada bir değiştiriyorum artık :)

yastık kılıfı haftada 1, nevresim 2 haftada 1.

O akarlar 60 derecede temizleniyormuş diyorlar. Ben hiç 60 derecede yıkamam galiba mikroplu yaşıyorum :))
40 derecede, haftada bir.

Normalde haftada bir. Sevişmeli günlerde her sevişme sonrası.

nası değişiyo muyduk onu ya?

yastık kılıfı 3 gün

diğerleri ne kadar kirlendiği ile alakalı, duş alıp yattığım için özellikle kışın çok uğraşmam değiştirmekle

çarşaf haftada 1-2, yastık kılıfları haftada 2, yorgan kılıfı 2 haftada 1

kisin haftada 1, yazin haftada 2 kez degisiyor, 40 derecede yikanip kurutucuda kurutuluyor.
bu kis yorgani degistirdik daha sicak tutan aldik bu yuzden sanki kisin da haftada 2 degisecek gibi.

Askerde 2 haftaydi.
Evde de aklima ne zaman gelirse.

Degistirince ortalik cok toz oluyor.

haftada bir, üşenirsem ongüne kadar çıkabilir. ve tabii ki aktivitenin ertesi günü.

Haftada 1. Yazın bazen 4 ya da 5 güne düşebiliyor.