Bence bu emek vermekle dogrudan ilintili, ilk gunden itibaren dunyada hicbir seye vermediginiz bir emek ve ozen veriyorsunuz bebeginize, bu cok buyuk bir bag, sevgi ve sorumluluk doguruyor, hepsi bir arada inanilmaz yogunlukta bir sey yaratiyor.
Aileye gereginden cok anlam yukluyor muyuz bilemem ama toplumumuzda sagliksiz bir aile yapisi oldugu bir gercek bence.
Genel olarak birini sevmekle kendini terk etmenin/feda etmenin dogru orantili olduguna inanan bir toplumuz, hatta anlamsiz bir yaris var bu konuda. Birey olmayi ogrenememis (dolayisiyla ne istedigini, istemedigini, sinirlarini, gercek ozunu vs.) insanlar arkadaslik/es/aile/is iliskilerinde sinir koymayi bilemeyen, kendini terk eden ve bunun dogal sonucu olarak da aynisini karsidakinden bekleyen, gormeyince icerleyen/bilenen garip iliskiler yasiyorlar (kontrol etmeye calismak, fedakarlik yarislari, sanki birinin hayatina ne kdr cok karisirsak onu o kadar seviyormusuz yarislari, bunu yapmayani yaftalamak). Yine bununla baglantili olarak cocugu uzerinden kendini gerceklestirmeye calisan ebeveynler cok fazla. Neden, cunku kendine 'kendi' olabilme izni vermemis, bunun ne oldugunu bilmiyor, dolayisiyla cocuguna da bu izni veremiyor, elinde degil. Baska birini yonetmeye calisiyor.
bu da birey olmayi ogrenememekten ve 'kendimiz olarak' sevilmemekten ileri geliyor. Hep baskalari ne der diye yasamis ve cocuklarimizi da oyle yasatmis bir toplumuz, kim ne der, ne dusunur. Kimse aslinda bizkm gercekte kim oldugumuzu bilmiyor, cunku biz de bilmiyoruz. Hayir demek isteyip, evet dediginiz milyonlarca deneyimde ufak ufak kendimizi terk ediyoruz, oz benligimizin ne istedigini unutuyoruz ve kendimize 8hanet ediyoruz.
Aslinda iliskilerimiz siklikla "bagli" degil "bagimli".
Bir soylem var siklikla, yurtdisinda insanlarin cocuklarini bizim kadar sevmedigine/onemsemedigine dair. Acaba onlar cocuklariyla saglikli iliski kuruyor olabilirler mi? Kendi hatalarini yapmalarina, kendi sinirlari olan bireyler olmalarina izin veren, kontrol etmeye calismadan destek olan, gercekten cocuklarina birey olarak saygi duyan, ebeveynlik surecinde 'kendini' ve kendine verdigi 'insan olabilme, hata yapabilme iznini' kaybetmeyen ve dolayisiyla cocuguna da bu izni veren aileler. Birine, onu gercekten oldugu kisi olarak, hosumuza gitmeyen secimleriyle, hatalariyla sevmekten daha degerli ne hediye verebiliriz ben bilmiyorum. Dolayisiyla bu pencereden baktigimizda kimin kimi ne kadar sevdigi tartisilir.
0