bu noktada işin içine sınıf mevzusu giriyor.
"adam kendini geliştirmiş zengin olmuş" 'un da bir geçerliliği yok. "ilkokul mezunu zengin" nasıl medyatik bir kavramsa, "sınavda derece yapan çoban" da öyle. ülkede on binlerce çoban var, köy çocuğu var, hepsi gerizekalı mı? hayır. aranızda çabasıyla tırmalamış, yükselmişler vardır, hariç tutarak genelliyorum, çok büyük kısmımız ait olduğumuz -muhtemelen "orta"- sınıfın avantajıyla okumuş insanlarız, hiç bir şey olmasa bir vizyon elde etme, dünya görüşü kazanma şansı bulmuşuz, o çocuklar ise bulamamış ve tek tük, piyango isabet edenleri de haber oluyor gelir adaleti reklamı olarak.
dolayısıyla "okumamış zengin" olmak için insanın ya özellikle hiç umurunda olmaması, ya da mal olması lazım. şehirde yaşa, en iyi okullara parasıyla gidebil, her imkanın olsun, ailen kalburüstü insanlar olsun, her istediğin kaynağa ulaş, ve daha okuma, pes. ha bunlara rağmen sağlam bir üniversitede okuyamıyorsan da sorun değil, özel veya yurtdışına gidersin. bu çizginin diğer ucundaki çocuk ya okulu hiç görmemiş, ya da güç bela başladığı eğitim serüveni parasız yatılıyı kazanamadığında bitmiş olur, aynı ligde değiller kısacası. "üniversite mezunu fakir" de ayrı bir dram öyküsü, ama onun temeli sadece sınıfsal farklar değil, mevcut eğitim sisteminin komik, şaka gibi bir şey olması, ki türkiye şartlarında kaç insan istediği gibi bir eğitim alabiliyor, lüks böyle şeyler. bir de şu var, bu işin sadece eğitim kısmı, bunun bir de networkingi var, maddi ve manevi bırakılan bir miras var.
özetle: zengin okur, okuyabilmesi için her avantajı var, ihtimal yüksek. fakir belki okur, okursa da istediğini büyük ihtimal yine okuyamaz, okusa bile çevresi olmaz, çevre edinse bile sıfırdan kendi hayatını kuracağı vizyonu, "iş bilme" avantaj olmaz, serbest çalışacak olsa sermayesi olmaz, vesaire vesaire. çok başarılı bir fakir, ya da hakikaten beceriksiz bir zengin olmanız lazım ki haber değeri taşıyın, öteki türlü benim tarafım, "herkes kendine biçilen rolü oynar" tarafı.
konuyu özetleyen bir karikatür:
deadstate.org