biraz geç bile kalmışsın.
iki seçeneğin de avantajları ve dezavantajları var. ailenle kaldığın süre boyunca kolay kolay ne depresyona girebilirsin ne yalnız kalabilirsin, evin yükümlülüğünü,sorumluluklarını hissetmezsin,fatura yatırma derdin olmaz paran sana kalır,kendine harcarsın, aile genel olarak huzur dolu bi yapılaşma olduğu için hayatın stresinden bunaldığında oturup 1 şişe şarap içip bayılmak yerine derdini sıkıntını konuşacağın seni dinleyecek birileri hep yanında olur.
eve çıkarsan sana getirisi özgürlük olur. ama götürüleri çok daha karmaşık olabilir,özellikle maddi anlamda. yalnız yaşıycaksan şu olay fixtir, eve kedi almak. darlanabilirsin, için sıkılabilir, çok fazla düşünmekten psikolojini kaydırabilirsin, başına kötü bi olay geldiğinde kimseyi bulamayabilirsin, paranoyaklaşıp eve av aletleri doldurmaya başlayabilirsin, her tıkırtıya uyanıp bütün evi gezmeden rahat edemeyebilirsin, ocağı kapattım mı kapıyı kitledim mi kediyi doyurdum mu gibi bi ton soru kafanı kurcalayabilir, finansal konularda tecrübeli değilsen kışın soğukta kalabilirsin, aç uyumak zorunda kalabilirsin(öğrenci sıtayla).
ama tabii ki ayrı eve çıkmalısın, 25 yaşında bi insan 2. seçenekte anlattıklarımı yaşamalı ki hayattan bezsin, olgunlaşsın, torun sahibi olabilecek sabırı ve bezmişliği elde edebilsin.
aile evinden ayrılalı 2 yıl oldu, bi haftasonu otobüse atlayıp gittiğimde önce seviniyolar sonra yollamaya çalışıyolar 'geri taşıncak kesin' diye. iyi düşün bence aile evinden çıkınca bi daha giremiyosun
* diye biliyorum.
önemli not: eve çıkmadan önce yalnızlığın ne olduğunu öğren, pişman olma.