sizin davranışınızda bir problem göremedim, kendi çocuğuma da aynı şekilde davranırım ecnebilerde sizin gibi davranıyor, hasta vs. olmadığı sürece ağlasın ağlasın susar, düşerse kendi kalkar diyor (uzmanlarda öyle diyor), serbest ama gözetim altında (başına bişi gelirse müdahale edilecek şekilde) olması doğru olan, bir olay yaşandığında da sence neden böyle oldu falan diye kendi kendisini tartmasını sağlamak lazım.
bir anı: bir arkadaş meclisinde herkes çantasını ceketini bir sandelyeye asmıştı, arkadaşlardan birininde çocuğu var 4 yaşında, sandelyeye çıkmaya çalışıyor, dediler ki dikkat et düşersin, çocuk dinlemedi çıktı sandalyeye, arkasına yaslanıp kaykılınca sandeye ile beraber düştü, biz aa düştü falan derken çocuk ağlamaklı oldu yüzü buruştu falan, annesi ilgilenmeyin kafanızı çevirin dedi sessizce; bizde öyle yaptık bende yan gözle seyrediyorum, çocuk sustu, yüzünü normale döndü sandalyeyi düzeltti tekrar oturdu, bizde çantalarımızı falan aldın kendi sandalyemize astık, çocuk arkada hep çanta var ya ondan düştüm dedi.
yine başka bir mecliste aynı çocuk bir köpeği sevmeye kalktı, köpeğinde çocuklara gıcığı varmış (sadece çocuklara ilginç şekilde) kolundaki monttan tuttu çekiştirdi falan, çocuk korktu ağlamaya başladı, bizde korktuk tabii neyse köpek çocuğu bıraktı, annesi fazla ilgilenmeyin dedi, iki dakika geçmeden çocuk tekrar köpeği sevmeye başladı ne korku nede başka bişi kaldı.
sizin durumunuzda ise çocuk sizin çocuğunuz değil, çocuğun alıştığı davranış biçimi sizin davranış biçiminiz değil, iki davranış biçimi arasında uçurum var, bir gündeki davranışınız ile çocuk ne bişi anlar ne siz nede çocuğun ailesi rahat edersiniz.
yani doğduğu günden bu yana nasıl davranılıyor ise aynı şekilde davranmak gerekiyor ki tutarlılık olsun.
ve tabii ki lovemyself'in de dediği gibi bekara karı boşamak kolay :)
0