korkuyorum. korkmak degil de aslinda istemiyorum daha ziyade. hayatim hicbir bka benzemiyor ama baska bir sansim olduguna inanmiyorum. bari 80-90 yil guzelce yasayabilsem 200 olmuyorsa bile. yasamaya dair ozel bir istegim yok ama olmek istemiyorum. tum buhranlarima, anksiyeteme, manyakligima ragmen burada olmayi seviyorum sahsen. ilginc yani. aci bile hayatta oldugum icin var sonucta. varliktan, yasamaktan baska bir seyi bilmiyoruz biz. olum kadar yasam da gercek.
o yuzden korkuyorum aslinda. neblim yapmak istedigim, gormeyi arzuladigim seyler var. onlar olmadan olursem uzulurum ve tam olarak bu tavrim yuzunden yakin zamanda olecegimi hissediyorum. yasama bu kadar siki tutunmam tuhaf. icgudusel bir sey olduguna inanmaya basladim. onceden hissetmek gibi. umarim olmem yav hic hosuma gitmiyor.
0