Sık sık "kötü hissediyorum, ayrılmak istiyorum" deyip ayrılan, sonra geri dönen bir kadın var. Karşıdaki adam hiç takmıyor ayrılmaları ve her seferinde sorun etmeyip kaldığı yerden devam ediyor görüşmeye. Bu arada bu ciddi değil de daha çok cinsellik üzerine bir ilişki. Adamın her seferinde sorun etmeyip barışması kadını hiç ciddiye almadığını mı gösteriyor?

Şöyle ki; yaklaşık 5 yıldır devam eden bir ilişkimiz var ve küçük sorunlar dışında genel olarak sorunsuz mutlu bir yaşantı oldu. Her şey yolunda zannederken geçen gün şöyle bir tokat yedim: Yaklaşık 2 haftadır bunun üzerine düşündüğünü ve artık ilişkimizde eskisi kadar çok bir şey paylaşmadığımızı bu yüzden ciddi olarak ayrılık olayını düşünmeye başladığını söyledi. Son 2 yıldan beri böyle olduğunu hissettiğini ve son 2 haftadır üstünde iyice düşündüğünü söyledi. En başta kesin ayrılık noktasındayken şimdi "birbirimize süre verelim, beraber yaşamaya devam edelim, sıkıntılarımızı açıkça birbirimizle paylaşalım" durumuna geldi konu. Üstünde düşününce haklı olduğuna karar verdim. Çokça şey paylaşıyoruz. İşten geriye kalan vakitlerimizi ya beraber ya arkadaşlarımızla ya da ayrı ayrı kendi arkadaşlarımızla geçiriyoruz(evde ya da dışarda). Cinsellik konusunda da hiçbir problemimiz olmadı. Öğrenciyken daha çok vaktimiz olduğundan daha çok şey paylaşabiliyorduk gibi geliyor bana. Mezuniyetten sonra ikimiz de iş hayatı falan derken azaltmış gibiyiz paylaşımları. Öğrenciyken ayrı yaşıyorduk. 3 yıl. Mezuniyetten sonra beraber yaşamaya başladık. Neredeyse 2 yıl oldu.

Çok değer verdiğim biri ve ilişkide ikimizin de büyük emeği var. Bu şekilde bitebilecek olması canımı ne kadar acıtıyor anlatamam. Buraya kadar okuduysanız sizden isteğim, bunu nasıl canlı tutabilecegimize dair düşünceniz nedir? Herhangi bir şey, bir öneri... Her şeye açığım.

Not: Ben erkeğim, sevgilim kadın

Okuyan herkese teşekkür ederim.

Bitcoin vb. para birimleri ne derece güvenli? Global anlamda bir keriz silkeleme projesi olabilir mi? Geleceği konusunda ne düşünüyorsunuz? Soru bu teşekkürler.

5 yıllık kız arkadaşım 2 ay önce ayağım kırıldıgı andan itibaren beni aldatıyormuş. bir zibidi okul arkadaşı var geçen sene bak sana asılıyor diye uyarıp kızmıştım, mesajlarını görmüştüm fazla canım diyorsunuz diyip kızmıştım. abartıyorsun falan dedi tabi. ve ben her sefrinde gerginleştim. ve eylülde sakatlandım o sırada sana eskisi gibi aşık değişim diyordu. kendi hastalığım ile ilgilendiğim sırada o herifle sevgili gibi olmuşlar dedi BUGÜN. ve beni sevmiyormuş artık. daha detay var ama neyse. eylülden beri işi düşünce arıyor, keyfi olunca konuşuyor hatta son iki hafta benimle bulusuyor, ama bir yandan herifle sevgili gibi olduk diyor. gözümde değeri bitti. nasıl bu kadar kolay 5 yıl bitiyor. hala beni sevdiğini ama aşık olmadığını söylüyor. pes doğrusu.

edit. bugün yazısını görmeyip yanlış anlayanlar için tekrar yazıyorum: kız bana dün dedi başkası ile sevgili olduğunu. ben de bitirdim ve bu duyuruyu açtım. yani iki aydır az da olsa görüşüyoruz ama ben olayı bilmiyorum yeni öğrendim

bu arada an itibariyle benden özür diliyor, af diliyor, ne istersen yaparım diyor, barışalım diyor. cevap vermeyeceğim. hep aynı terane

Durumu olmayanlar için özet sondadır.

Merhaba arkadaşlar,

Büyük kardeşimin 7- 8 yaşlarında biri kız biri erkek birbirinden fırlama 2 tane çocuğu var. O kadar fırlamalar ki gittikleri her yerde terör estiriyorlar. Terbiye denen bir şey yok. Her istedikleri yapılıyor, alınıyor. Hiç hayır denmiyor. Eğer istedikleri yapılmazsa ağlayarak yaptırmaya çalışıyorlar. Gittikleri her yerde ortalığı birbirine katıyorlar, kimse bir şey demiyor, uyarmıyor. Uyarılsa dahi yalancıktan. Çocuklara anne kızsa baba çocukları kayırıyor, baba kızsa anne kayırıyor. Zaten her şeyin sorumlusu anne ve baba.

Bu çocukları etrafta seven kimse yok, herkes yaka silkiyor. Biz bile lanet ediyoruz o derece. Ben bize geldiklerinde yaramazlık yaptıklarında bağırdığım için çocuklar da annesi de pek sevmez beni. Ama asla vurmam, sadece kızarım. Çünkü çabuk sinirlenen bir insanım. Onun dışında anneleriyle ben pek sevmeyiz birbirimizi.

Her neyse az önce bize geldiler. Erkek olana babası istediği topu almamış da başka bir top almış. O yüzden beyefendi ortalığı birbirine kattı. Ayrıca çok da küfürbaz. Ağza alınmayacak küfürler ediyor, kimse bir şey demiyor. Her neyse bu anneme, annesine vuruyor, onlar uyardıkça onlara küfür ediyor. Bizimkiler de o daha da kudurmasın diye sadece uyarmakla yetiniyor. Kapıları tekmeliyor, benim şalterler attığı için kızdım, kızınca bana da küfretti. Ben de yakasından tutup sendeledim, bu sefer de vurmaya başladı, ben de sert olmayan şekilde vurdum. Annem araladı.

Bu arada annesinin yanında oldu bu olay. Annesi de ona sinirliydi. Annesini falan görmedi gözüm. Belki küsmüştür bilmiyorum ama sabrım tükendi. Ama onlar gittikten sonra küstüklerini düşünüp üzülür gibi oldum. Bazen ne kadar haklı olursam olayım sinirlenince verdiğim kırıcı tepkilerden sonra pişman oluyorum.

Her neyse siz olsanız ne yapardınız? Sizce küsmüşler midir? Olaya diğer taraftan bakınca ebeveyn olsaydınız ne yapardınız? Yorumlarınızı bekliyorum. Teşekkür ederim. Kusura bakmayın uzun olduysa.

Özet: Ortalığı birbirine katan fırlama yeğenime birkaç tane vurdum annesinin yanında. Yanlış mı yapmışım? Küsmüşler midir? İki taraftan da bakınca nasıl duruyor?

Aileden size bir daire ve iki dükkan kaldı diyelim.
Birden 10 bin TL aylık kira geliriniz oldu hesapta yokken.
Eşinizin de kendi işinden aylık min. 20 bin TL kazancı var.

On küsur yıldır farklı şirketlerde çalıştığınız iş hayatı koşullarına dayanamıyorsunuz artık. Maaşınız da 7 bin TL olsun.
Bebek bekliyorsunuz bu arada, hamileliğin ilk ayları. İlk çocuğunuz olacak.

Bu koşullar altında işi bırakır mısınız?
Ya da evde oturamam ne olursa olsun muhakkak çalışmam lazım mı dersiniz?

Dürüst olalım:)

1990 öncesi türk filmlerinin vizyona giriş tarihlerini nereden öğrenebilirim? bilen varsa çok büyük sevap işleyecektir. teşekkürler

Bu neden oluyordur? Sağlık açısından bi açıklaması var mıdır yoksa tamamen psikolojik mi.

Şöyle ki, günlük hayatta çok kibar biriyim. Hatta abartıyorum, yumuşak bile dersiniz, o derece kibarlık ve sakinlik :) ama sinirlenince, damarıma basılınca gözüm dönüyor ve bazen gerçekten başka boyutlara varabiliyor iş. Bir gün kötü bir sonucu olarak diye korkuyorum.

Ne önerirsiniz? İlaç? Tedavi? Terapi? Vitamin kontrolü? Başka bir şey?

Merhaba,

Biriyle uzun birlikteliğe karar verirken nelere dikkat edilmeli?

Teşekkürler

Merhaba duyuru ahalisi. 1,5 yıllık bir ilişkim var. Ciddi düşünüyoruz, önümüzdeki yaz evlilik var planlarımızda bir aksilik olmazsa. Ben dişi tarafım. Onun ciddi bir mücadelesi sonucu çıkmaya başladık. Başta ben bir deneyeyim diye başlamıştım, ama zamanla bana olan ilgisi, sevgisi, davranışları “işte bu insan doğru insan” dedirtti. Çok seviyorum, o kabul etmiyor ama belki şu an ben ondan daha çok seviyorum. Onun bana olan sevgisinden de şüphem yok, ama ilgi her geçen gün azalıyor.
İlişkimiz başladığında aynı yerde çalışıyorduk. Her gün birlikteydik. Bir süre sonra o iş değiştirdi. Şimdi haftada bir gün 1-2 saat görüşebiliyoruz. Yan yana olduğumuzda hiçbir sıkıntı yok. İlgisi hep bende. Sarılsın, öpsün, saçımı okşasın, uğraşsın vs. Hep böyle. Ben kendimi ayarlayabildiğim müddetçe (benim aile meselelerimden dolayı haftada bir görüşüyoruz, ben ayarlayamıyorum) buluşma teklifimi reddetmedi. Bir saat görüşecek bile olsak 30 km yoldan kalkıp geldi hep. Ama benim de türlü fedakarlıklarla onunla görüştüğümü biliyor, ne onun hakkını yerim buluşma konusunda ne kendi hakkımı yediririm. İkimiz de çabalıyoruz.
Ona kalsa çoktan evlenmiştik. Baştan beri niyeti ciddi. Ailesiyle çok önceden tanıştık. Onlar da çok sevdiler beni. Bir an önce gelip isteyelim diyorlar. Erkek arkadaşım ev aldı bizim için. Arada düğün salonu bakıyoruz. Sürekli gelecek için planlar yapıyoruz, hayaller kuruyoruz.

Amaaa. Gel gelelim ki yan yana değilken bu adama bir haller oluyor. Aramıyor, sormuyor, yazmıyor. Öyle ki koca bir gün birbirimizden haber almadığımız oluyor. Haftasonlarını hep dışarda arkadaşlarıyla geçiriyor. Arkadaşlarıylayken birinin ona yazmasından/aramasından rahatsız oluyor, bu nedenle ben de yazmıyorum. Çünkü okey oynarken bana müsait değilim canım yazdığında çıldırıyorum. Yazıp sinirimi bozmamak için yazmıyorum. Ve ona bu durum normal geliyor. Sevgiliilerin sürekli konuşması gibi bir zorunluluk olmadığını, işimiz düştüğünde birbirimize yazabileceğimizi söylüyor. Benim hissettiğim şey ise, sadece yalnız kaldığında aklına geldiğim, arkadaşlarıylayken umrunda olmadığım. Bu durum beni gelecek için endişelendiriyor. İlişkinin başlarında sabahlara kadar benimle konuşmak isteyen adam 1.5 senede bu hale geldiyse, evlilikten, benimle sürekli yan yana olmaktan ne zaman sıkılacağını düşünüyorum sürekli. Kafamda bu soru işaretleri ile kendi kendimi yiyorum. Çok seviyorum, yanındayken çok mutluyum, çok eğleniyorum onunla. Ama evlilik çok farklı bir şey. Bir ömür belki 50 yıl yan yana olacaksın. Açıkçası güvenemiyorum. Yanlış mı düşünüyorum? Şu an böyle davranıyor diye, evlenince de aynı şekilde devam edecek diyemez miyiz? Bir akıl rica ediyorum. He akıl alıp ne yapacağım? Onu da bilmiyorum. Sadece dışardan bir gözden yorum almak istedim sanırım. Biraz uzun oldu, affola.

Kadınlarda en çok hangi renk ojeden hoşlanıyorsunuz?

Bilgisayardan 1 gr anlamayan bir insanım. Ofisin bilgisayarı internete bağlanmadığı için mikrosoftu arayıp yardım istedim, sonra bana bu bilgisayarın yazılımı orijinal değil dediiler, bireysel kullanımda mı dediler, evet dedim. Bilgisayar kiminse o bizi arasın dediler, ben de okey dedim kapattım. Şimdi nolcak yaaa yazılım orijinal değil sonuçta :(( ve ben mal gibi bildirdim bunu :(( ne gelir başıma bi anlatın :(((

Telefonu garantiye verecem. Tamircinin Sildiğim Fotoğraflarıma ulaşmaması için ne yapabilirim?

selamlar, bir oyun için turnuva düzenleyeceğim, bunun için online ve kolay şekilde bir kayıt sistemi oluşturmak istiyorum, bunun için her öneriye alışığım. teşekkürler.

bir kullanıcı adı ve mail adresi bilgisi vb. bilgileri alıcam sadece.

eski spider man 90larda yapılmıştı. ultimate olan yeni versiyonu gibi bir şey mi,2010larda çıkmış. karakterler aynı gibi çünkü.

Bu duyuru muhtemelen fark edilmeyecek ya da fark edenler de okumaya üşenecek belki, ama ben gene de yazacağım çünkü içimdekileri bu kadar uzun bir yazıya dökecek kadar doldum. Bu kadar dolmama neden olan yaşadıklarımdan ziyade bu yaşadıklarımın kısır döngü olduğu ve bu döngüden hiç kurtulamayacağım düşüncesi. Yaşadığım her şey ve kendi zayıflığım bu düşünceyi sürekli körüklediğinden ve kuvvetlendirdiğinden artık bu düşüncenin doğruluğuna kendimi inandırdım. Belki bu yazıyı okuyan biri çıkar, belki benle benzer durumları yaşayanlar vardır. Bunlar da dert mi diye düşünecek kişiler de olacak belki ama bizzat yaşayan bilir, bunlar çok ağır geliyor insana ve ben bu döngüden çıkamama gerçeğine daha fazla dayanamayacağım.

Küçüklüğümden beri hep grupların dışında kaldım, girdiğim grupların da zayıf halkası hep ben oldum. Bir kişi oyun grubu oluştururdu, ben oluşturmaya kalksam kimse katılmazdı bile. Sanki yokmuşum gibi. Arkadaş gruplarında bir yere gidileceği zaman unutulan tek kişi ben olurdum. Öğle teneffüsü olurdu, grupça kantine inilirdi, işi uzayan sona kalan kim olursa olsun grup o kişiyi beklerdi, benim dışımda. Eğer sona kalan ben isem grubun çok umrunda olmaz ve sınıfa çıkarlardı. Sona kalan Ayşe, Fatma bilmem kim ise onlar beklenirdi. Bu çocukluk zamanlarımla sınırlı kalmayıp ergenliğime de sıçradı. En iyi arkadaşım dediğim kişilerin en iyi arkadaşları hiçbir zaman ben olmadım. Ergenlik dönemimde beraber sinemaya gidelim diyeceğim ya da beni davet edecek bir arkadaşım hiç olmadı. Elimden geleni de yapıyordum halbuki, sıcakkanlı davranıyordum, fazla yılışmıyordum her şeyi kararında götürüyordum ya da ben öyle sanıyordum. NE ZAMAN BİRİYLE TANIŞSAM İLK ZAMANLARDA ÇOK SICAK DAVRANAN BU BİRİ, İLERİKİ ZAMANLARDA SANKİ HAKKIMDA UTANÇ VERİCİ BİR DEDİKODU DÖNMÜŞ GİBİ BENDEN HIZLA UZAKLAŞIYORDU. Lisenin bahar şenliklerine " yanımda kimse yok tek başıma nasıl eğleneceğim ki" deyip hiç gitmedim. Yalnızlığımdan utanırdım ama kaçamıyordum da üstümde bir kara büyü varmış gibi. Okulda ya da dershanede sanki vebalıymışım gibi sınıfta yanı boş olan kişi hep ben oldum,istisnasız, inanın.

Üniversitede de bu durumdan kurtulamadım. Bu sefer bir tane arkadaş edinebilmiştim kendime ancak o arkadaşın da bir arkadaşlığını göremedim. Yine de yalnızlıktan iyidir deyip attığı kazıklara rağmen yanında olmaya devam ettim. İlk defa sinemaya gittiğim arkadaşım oydu, cafeye gittiğim de. Asosyal değildim ama bilmediğim bir sebepten insanlar hep benden uzaklaşıp bana karşı tiksinti ya da acıma dolu bakışlar atıyordu. Tanımadığı kişiyle bile notlarını paylaşan öğrenciler nedense bende hep bir bahane buluyordu. Mezuniyet günümde de bu dışlanılmışlığın utancını ve kaygısını yaşadım. Diploma için ismi anons edilen her kişi alkışlanıyordu. Ben ise alkışlanmayacağımı biliyordum ve ailemin bu dışlanmışlığa şahit olmasının vereceği ağır utanç duygusu beni daha da streslendiriyordu. Evet dışlandığımdan utanıyordum ve ailemin de bu dışlanmışlığımı ve ezikliğimi görmesinden çok korkuyordum. Ama ilginçtir orada ismim anons edildiğinde alkış sesleri geldi çok olmasa da. Sanki hiç hazırlanmadığım çok önemli bir sınav birkaç ay sonraya ertelenmiş gibi müthiş bir rahatlık ve mutluluk yaşadım. Bu alkış herkes için olağandı ama benim için imkansız gibi bir şeydi.

Şu an 29 yaşındayım ve çalışmaktayım. Ofiste 6 kişiyiz. Tahmin edeceğiniz gibi tek dışta kalan kişi benim. Günaydınına cevap verilmeyen iyi akşamlarına kem küm ses çıkartılan kişi benim. Yemekhanede genelde yalnız yemek yiyen, ya da ofisteki grubuyla gittiğinde sona kalırsa beklenmeyen tek kişi benim. Hiç sevgilim de olmadı, dostum da. Sadece arada bir iki yazdığım üniversite arkadaşım var yukarıda bahsettiğim.

Bunları hak etmek için ne yaptım bilmiyorum, hayatımın her anında ve her ortamda böyle ezik ve dışlanmış olmak için bilmeden insanlara hakaret falan yağdırıyorum herhalde. Milletin telefonları susmazken bana haftada anca bir iki kere gelen whatsapp mesajı, ona da şükür diyorum aylarca kimsenin mesaj attığı olmadığı zamanları da yaşadım çünkü. Daha fazla böyle devam edebilir miyim bilmiyorum. Birkaç kez intihara kalkışmıştım ergenken, şu an da aklıma gelip gelip gidiyor. Hiçbir psikolog psikiyatr da çözüm etmiyor sanki hepsi para tuzağıymış gibi, boş boş dinliyorlar ve seans bitimini bekliyorlar.

soru başlıkta

Sizce bu yaş farkı ne kadar olmalı?

Ben oturdum, mantıklı bir şekilde düşündüm ve 12 yaş fark olması gerektiği kararına vardım. Çünkü erkekle kız arasındaki yaş farkın az olması evlilikte mutsuzluklara ve boşanmalara neden olabiliyor.

Mesela evlenen kızla erkeğin aynı yaşta olduğunu varsayalım... Erkekler 40 yaşına geldiğinde mesleklerinin zirvesinde, yüz hatları oturmuş, yakışıklı karizmatik ve genç kızlar tarafından arzulanan bir konumda oluyorlar. Kadınlar ise 40 yaşındayken gençliklerini ve güzelliklerini büyük oranda kaybetmiş, hayatlarının zirvesinden oldukça uzak bir konumdalar. Bu nedenle erkekler genç kızlara yöneliyorlar ya da kendileri yönelmeseler bile baştan çıkarılıp ayartılabiliyorlar. Ha, aynı yaşta olup mutlu olan çiftler yok mu? Az da olsa var tabi ama bu tarz istisna evlilikleri katmayalım buradaki tespitime.

Peki 30 yaşında bir erkek 18 yaşında bir kızla evlenirse? O zaman erkek 40'a geldiğinde 28 yaşında bir kadınla evli oluyor. Böylelikle kadın erkeği elinde tutmakta hiçbir problem yaşamıyor. Bence ideal evlilik yaşı bu şekilde olmalı. Siz ne düşünüyorsunuz bu konuda?