- ilkokul birinci sınıfın ilk günü. annem o zamanlar çok küçük olan kız kardeşimi komşuya emanet ettiği için beni pek bekleyememiş, bir an önce gidip çocuğu alayım diyerek beni okula bıraktıktan sonra hemen gitmiş. sınıfa girdik işte bi' şeyler oldu, sonra teneffüs zili çaldı. koridora baktım, herkesin annesi var. benimki yok. dışarı çıktım ben de. teneffüs bittikten sonra dank etti: hangi sınıftan çıktığımı bilmiyordum. bütün okulu gezdim. zaten çok telaşlı, utangaç çocuktum. girdiğim hiçbir sınıfta öğretmenimi göremeyince ağlayarak koşmaya başladım. bir allahın kulu da durdurup "dur çocuğum sen ne arıyorsun?" demedi. evimizin nerede olduğunu biliyordum. koşarak eve gittim. anneme yalvardığımı hatırlıyorum en son, "nolur bugün gitmeyelim anne, yarın gitçem okula söz!" diye. dalga geçerler falan diye utanmıştım çünkü. affedersin ske ske götürdü annem. dalga da geçmediler. ilkokulum muazzamdı aslında, çok güzel bir okuldu ama bu olay yüzünden kızgınım hala. bi' araba çarpsa bir şey olsa öldüm işte. 7 yaşındayım daha. sınıfın kapısını açıyorum, ağlayarak kapatıp koşuyorum. bir tane öğretmen arkamdan gelip "nereye?" diye sormuyor. hayvanlar.
- sanırım 8 ya da 9 yaşındayım. annem çalışıyor o ara. gün tarzı bi' şeye gidiyorum yengemle. annem de gelecek ama başkasıyla gelecek galiba, yengem de bizde miydi neydi ben de onun arabasıyla gidiyorum o yüzden. ön koltukta bir kadın var. ben de arkada, ortadayım. yine sağımda ve solumda da bir ya da ikişer kişi olmalı. geldik ineceğimiz yere. araba durdu, kapılar açıldı, herkes indi. mucizevi bir şekilde, beni arabada unuttular. hala hiçbir fikrim yok nasıl olduğu konusunda. araba camlarının, apartman girişindeki soğuk "cam"dan olmadığını o gün fark etmiştim. pencereyi nasıl yumrukladığımı, "kıramam ki ben bunu, plastik bu!" hayal kırıklığımı çok net hatırlıyorum. yukarı çıktıktan sonra fark etmişler anca olmadığımı, öyle inmişler. yalnız burda yine hata benim değil... ben yanımdaki kadın insin diye beklemiştim, hani acele etmeyeyim falan. kadın inince hiç arkasına bakmadan kapıyı kapattı. hamle bile yapamadım aq.
bu iki olay hakkında ne zaman konuşsak annem istemsiz olarak ağlamaya başlıyor. ilki için kendisini suçluyor, ikincisinin de özgüvenimi yeni yeni kazanmaya başladığım dönemde olduğu için beni çok kötü etkilediğini ve travmaya neden olduğunu söylüyor. kötü anılardı evet ama öyle travma mravma olmadı yani, o an korkmuştum sadece. geçti gitti sonra.
0