Selamlar,
Kaç yıldır buradayım, ilk kez gönül işleri için soru soracağım.
Eşimle geçenlerde bir konsere gittik. Güzel içki içtik, konserden keyif alacak kıvama geldik, önlere doğru da geçtik. Bir noktada eşimin yanımızdaki bir adama laf attığını gördüm, ne dediğini duymadım. Laf attıktan sonra adam sürekli eşimi kesmeye başladı. Birkaç defa baktıktan sonra bakışlarımı diktim, benim baktığımı anlayınca kesmeyi bıraktı ama yine de uzağa gitmedi. O aşamadan sonra konserden bir gram keyif alamadım.

O akşam konuşmadım hem sinirli olduğum hem de konser keyfini baltalamamak için, ertesi gün eşimin tanımadığı kişilere laf atmasının beni rahatsız ettiğini söyledim. Eşim böyle konser ortamlarını kendiyle benzer şekilde düşünen ve kendisini rahat hissedebileceği bir ortam olarak gördüğünü, o yüzden böyle bir şey yaptığını ve yaptığı harekette bir yanlışlık olmadığı söyledi. Olayı kendi açımdan anlattım, ona güvenmem gerektiğiyle alakalı diretti. Attığı laf: yanımızdaki kişi çok coşkuluymuş, "x grubunu çok seviyorsun herhalde" dediğini söyledi. Bunun karşı taraftan flört başlangıcı gibi algılandığını, o yüzden o aşamadan sonra sürekli tetikte olduğum için konserden keyif alamadığımı, eşimin bunun farkında olup zaten böyle bir şeyi yapmamasını beklediğimi söyledim. "Tamam senin bulunduğun yerlerde yapmam" dedi. Böyle diyerek bana hakaret ettiğini söyledim.

Şimdi durum şu ki aslında eşimle bu olay olana kadar birbirimize güvendiğimiz, sevgi dolu bir birlikteliğimiz vardı. Eşim laf atsa da atmasa da başkalarının ona yürüyebileceğinin farkındayım, ben olsam da olmasam da yürünebileceğinin farkındayım, eşimin de uygun cevabı vereceği konusunda içimde bir çekince yok. Öte yandan durduk yere neden böyle bir hareket yaptığını da anlamıyorum ve içimde ona olan güvenin azaldığını hissediyorum.

Daha önceden(en az 10 yıl önce) o dönemki kız arkadaşımdan benzer ortamlarda bana güven dediği ve aldatıldığım bir durum yaşadığım için konuyu doğru değerlendirememe riskim var. O yüzden siz sevgili duyuruculardan objektif görüşlerinizi rica ediyorum.

Arkadaşlar selamlar , bana müthiş bir ilgi ile gelen kız arkadaşımla yaklaşık 4 aydır birlikteyiz. Sosyo ekonomik olarak benim çok altımda bir pozisyonda , ancak bana maddi olarak hiç yük olmamaya çabalıyor. pahalı aktivitelere gitmek istemiyor , 3 defadan birinde hesabı ödüyor. evime hep elinde alışveriş poşetleriyle geliyor, tatil masraflarını kendisi ödüyor vs. vs. yiyici bir tip değil kısacası.

Aramızda müthiş bir çekim var , durmadan ve saatlerce sevişiyoruz. Birlikte yiyip içip şehrin güzel noktalarını geziyoruz. Annesinin kişisel bir işini görmek durumunda kaldım ve bu sebeple tanıştık. Beni cinsel hayatımıza kadar , en yakın arkadaşına, annesine ve kuzenlerine dahi anlatmış. Sürekli sen benim karşıma çıkan en iyi şeysin diyip duruyordu, "ben bir yerlerde büyük bir iyilik yaptım ki sen bugün benim oldun" diyordu.

ilişkinin en başlarında, her şey yolunda giderken bir gün şöyle bir şey söyledi, "bir gün ben sana , olmuyor yapamıyoruz desem ,sen hemen tamam dersin, oldurmaya çalışmazsın" demişti. ben de "olmuyor diyen kişi bunu düşünüp tartmıştır , bunu söyleyecek noktaya geldiyse saygı duyup yoluma giderim tabi ki" demiştim.

Ancak kızda sürekli bir terk edilme korkusu mevcut. Kapıdan çıkarken biraz hasta gibiyse , "kendine iyi bak olur mu?" gibi bir şey söylesem , "bir daha görüşmeyecekmişiz gibi konuşuyorsun" tarzı tepkiler alıyorum. Bir gün bir organizasyona katılırken giymek istediği kıyafete karıştım. Bu konuda benimle inatlaştı "ben bunu giyeceğim" dedi ve ben de "herkes kendi hayatını yaşar , kendi kararlarını verir" dedim. kalktı gitti 1 saat balkonda sigara içti ve sonra yanıma gelip özürler diledi, "sen ne dersen nasıl istersen öyle olsun" dedi. sabahında ise seni kaybetmekten çok korkuyorum diye ağladı yatağın içinde.

Bir gün , kız arkadaşım ve annesi ile denize gittik ve dönüşte , geç saatte bir erkeğin laubali bir üslupla kıza mesaj attığını gördüm. Hesap sormadım , ama yüzüm düştü ve çok yorgun olduğumuz ve ertesi gün de erken saatte mesaimiz olduğu için o gece kızı evime davet etmedim. Kız bunu, o mesajı gördüğüm için yaptığımı zannetmiş ve "saçma sapan bir şey yüzünden ben şu an kendi evimde kendi yatağımda yalnız yatıyorum" dedi.

Ben de durumu izah ettim, rahatsız olduğumu ancak eve davet etmeme sebebimin farklı olduğunu belirttim. 2 gün sonra kız arkadaşlarıyla bir planı vardı, ben de kızlı erkekli bir ortamdan davet edildim gün içinde ve bunu söylediğimde "neden bu saate kadar haber vermiyorsun , benim akşamki planım iptal olmuştu oysa ki" diye bir başladı , kendi kendine "adam yerine konulmuyorum" temalı söylenmelere başladı.

Buradan itibaren yokuş aşağı gitmeye başladık , ben iletişimde bir onun bir benim adım atmamız gerektiği düşüncesindeyim ve sürekli mıç mıç mıç mesajlaşmayı sağlıklı bulmuyorum. buna rağmen her akşam en az 1-2 saat konuşuyoruz telefonda.

kız babasına, erkek kardeşine ve yeğenlerine bakıyor. evde annesi yok ve hem çalışıp hem de 4 erkeğin yaşadığı evi çekip çevirmek zorunda kalıyor. aradığımda "ev işi yapıyorum" dediyse , ben de tamam "işin bitince konuşuruz" dediysem, işini bitirip beni aramasını bekliyorum. çünkü işinin ne zaman biteceğini bilmiyorum. bense kendi evimde yalnız yaşayan bir adamım.

bir gün işten döndükten sonra annem bana uğramıştı ve ona kahve yapmıştım. kızı aradım, annem burada bir kahve içip kaçacak, senin de işin bitince konuşalım mı demiştim. o akşam beni aramadı. gece yatmaya yakın bana işimle ilgili teknik bir soru sordu, bir paragraf güzel bir cevap verdim. hiçbir tepki yok, teşekkür yok, iyi geceler demek yok.

ertesi gün işe geldiğinde onun bana gelip iletişim kurmasını bekledim, gelmedi. sabahtan yoğunduk , bir sürü insan etrafımızdaydı, akşam merkez ofise döndüğümüzde ise ben yine ona gitmedim. en son mesai bitimine doğru dayanamayıp yanına gittim, sarıldım öptüm. ama bana buz gibi bakıyordu.

akşamına ilişki sorunlarını konuşup durduğu en yakın arkadaşına gitmiş. sabah da telefonu ağlayarak açtı aradığımda. ben çok kötüyüm , ben bağımlı biriyim vb. şeyler söyledi. son derece özenli bir şekilde onun yanında olmak istediğimi belirttim. ama kötü göründğünü söyleyip gelmedi.

nereye gittiğini sürekli haber veriyordu, ama güzel sözler söylemekten, güzel sözlere karşılık vermekten kaçıyordu. ben ona güzel sözler söylemezsem panikliyordu, ismimle mi hitap ediyorsun diyordu.

ben , ilgi istediğini düşünüp onun yanında olmaya çalıştıkça ufak ufak fireler vermeye ve bana yakınlaşmaya başladı. ayrılık konuşması yapar gibi başladığı geceyi sarmaş dolaş evimize gidip sevişerek noktaladık.

sonra şöyle bir şey yaşandı; "benimle ilgili ne düşünüyorsun, ilişkimiz nereye gidiyor sence" dedi , ben buna net bir cevap veremedim , "sence?"
diye sorduğumda ben seni annemle bile tanıştırdım ve soruyu önce ben sordum dedi. ben onun ne düşündüğünü ısrarla sorunca bozuk bir şekilde "akıştayım ya" dedi kaşlarını kaldırarak. ben de onu anneme anlattığımı söyleyince çok şaşırdı, sevindi ve hakkında ne söylediğini merak etti.

ilerleyen haftada her şeyi rayına koymaya başladık gibi hissederken , gecenin 2 sinde gelen up uzun bir mesaj attı. beni çok sevdiğini, benim ona çok iyi geldiğimi, güvende hissettirdiğimi , ama benim ilişki ve iletişim tarzımı kökten değiştiremeyeceğini , benim ona yalnız hissettirdiğimi vs. söyleyerek, teşekkürler ederek , bana karşı hep sıcacık kalacağını belirterek, "belki çözülemeyecek şeyler değildir ancak devam etmenin de doğru olduğunu düşünmüyorum" şeklinde noktaladı.

bense ertesi gün , ilgiyi sevgiyi boca etmenin durmadan yazışmanın uzun ve sağlıklı bir ilişki değil, saman alevi gibi parlayıp sönen bir şey inşa edeceğini söyledim. onu hayatımın geri kalanında da istediğimi, sağlıklı , dengeli, sağlam bir ilişki inşa etmek niyetinde olduğumu, duvarlar örmek niyetinde olmadığımı, ancak istediği şey ayrılık ise , benden gitmek ise ona da engel olamayacağımı söyledim.

iki gündür görüşmüyorduk, işe gitmedim, aramadım , sormadım. 2. günün sonda beni arayarak ulaştı, tatlı tatlı gün içinde neler yaptığımı vs. sordu. ben de sıcak bir şekilde cevap verdim. sonra da onu yemeğe davet ettim. eve geçip durumlara bakacağını ve gelip gelemeyeceğini haber vereceğini belirtti. mesai sonrasında ise arayıp başının çok ağrıdığını, geceden uykusuz kaldığını eve gidip dinlenmek istediğini söyledi.

şu an halen iletişime geçmemekteyim ve kızı kafamdan atıp yoluma devam etme niyetim var. sizce bu kızın amacı nedir? beni neden aradı ve davetimi neden reddetti?

Sorum kendini iyi insan olarak görenlere. Ya da bir altta saydığım davranışları yapmayanlara.
Kötülükten kastım bariz suç oluşturan kötülükler değil.

Kötülükten kastım;
Manipülasyon, duygu sömürüsü, kandırma, yalan söyleme, aldatma, entrika vs türü şeyler.

Bunları yapınca kendinize yarar sağlayabilecek olmanıza rağmen neden yapmıyorsunuz? Sizi tutan ne?

Somutlaştırmak için örnek vereyim. Manipülasyon yaparak iş yerinde yükselme imkanınızın olduğunu biliyorsunuz, ancak bunu yapmıyorsunuz?
Ya da ne bileyim entrikalar çevirerek birini yanınıza çelebileceğinizi biliyorsunuz ama yapmıyorsunuz gibi...

Dini inanç kısmını irdelemiyorum. Bunun haricindeki kısmı merak ediyorum. Yani lütfen "çünkü günah" demeyin :)

Tşk ederim.

eski bir arkadaşım kahvaltıya gelmişti.

evde zeytinyağının içinde duran iki küçük bidon milas yağlı zeytinı var, ondan çıkarmıştım. çıkarırken de anlatmıştım, "işte bu zeytin böyle yağın içinde duruyor, yağda durmazsa hemen küfleniyor, coğrafi işaret aldı daha yakınlarda" vs. diye. o gün kahvaltı yapıldı, dağıldık.

ben bir süre sonra bir baktım o zeytinin içinde durduğu yağ yok olmuş, haliyle zeytin de küflenmiş.

eve de başka kimse gelmemişti. duruma hiçbir anlam veremedim. acaba ben tuvalete gittiğim bir ara arkadaşım biraz daha çıkarmak istedi de yağı mı döküldü, belki elinden kaydı, olur ya insanlık hali. ama öyle bir şey olduysa bana niye söylemedi? belki unutmuştur ya da utanmıştır dedim.

arkadaşıma nazikçe sordum: "bizim o gün çıkardığımız zeytinin yağı mı döküldü o gün? zeytinler yağsız kalmış küflenmiş" dedim. haa evet ya galiba döküldü biraz dedi o kadar.

çok tuhaf buldum tavrını. zeytin de o bölgeye giden birinin getirdiği zeytin, markette falan satılmıyor, üzüldüm haliyle, koca bidon zeytin çöpe gitti. ama yine de zeytinde değilim, tavır ve rahatlığı tuhaf geldi ama neyse dedim üzerinde durmadım.

aynı arkadaşım başka bir gün akşam oturmasına geldi. tuvalete gitmiştim. döndüğümde mutfaktaydı, ben de mutfağa yöneldim, bir şey lazım mı dedim. yok peçete alacaktım dedi, önümü kesti, yani mutfağa girmemem için. bir şey istiyorsan ben vereyim dedi. ben yine bir şaşırdım, ne alaka benim evimde, sen bir şey istiyorsan ben vereyim asıl diye düşündüm ama bir şey demedim. yok su alacaktım ben de dedim, girdim mutfağa.

mutfağa girdiğimde gördüğüm manzara: evinden iki tane cam kavanoz getirmiş, bizim diğer ikinci bidondaki zeytinin yağını onlara aktarmış.

ne yapıyorsun dedim? ya işte bu yağ fazla gelmiş zeytine, aktarayım dedim falan diye saçmaladı. dedim ne alaka, o zeytinler yağın içinde duruyor, diğeri zaten küflendi, anlattım sana. sen ne yapıyorsun bana bir anlatır mısın dedim.

bu sefer itiraf etti, işte benim yağım bitmişti, bu yağ da bu zeytine fazla gelmiş diye düşündüm, bir şey olmaz nasıl olsa diye birazını alayım dedim dedi.

diğer zeytinin yağını da mı almıştın dedim, çok az almıştım dedi.

o kadar afalladım ki, ne diyeceğimi, ne tepki vereceğimi bilemedim. yemin ederim zeytininde, yağında değilim tabii ki, ama evime giren çıkan insan, bu düpedüz hırsızlık değil midir? kendimi salak gibi hissettim.

siz olsaydınız ne yapardınız, nasıl tepki verirdiniz? arkadaşlığınızı bitirir miydiniz, konuşur muydunuz?

*** ekleme 1 ***

ön yargı olmasın diye yazmamıştım başta:

bu kişi çok eski bir çocukluk arkadaşım. aynı mahallede büyüdük, ailesini tanırım. ben tahmin ediyordum ama arkadaşım yakın zamanda itiraf etti; babası ve baba tarafı çok sorunlu tipler maalesef. evde psikolojik, ekonomik, fiziksel şiddetle büyümüş.

kendisinin de kişilik bozukluğu ve/veya psikolojik sorunları olduğuna ve son zamanlarda daha da belirgin hale geldiğine inanıyorum.

işsiz ve aylardır iş bile aramıyor ve her gün düzenli alkol alıyor.

ben biraz manevi destek olmak istemiştim kendisine. aylardır iş aramasına yardımcı oldum, derdini anlamaya çalıştım, konuştum vs vs.

benden zeytin ve yağ istese veya para istese verecek biri olduğumu da, sırt çevirmeyeceğimi, bunun da asla lafını yapacak biri olmadığımı çok iyi biliyor ama bence asıl derdi "istememek" idi çünkü isteseydi kendini ezik hissedecekti muhtemelen.

zeytini anlatma nedenim ise; böyle şeylere çok meraklı ve ilgili olmasıydı. kahvaltıda sofraya çıkarırken bu nasıl zeytin böyle diye sordu. zira dediğim gibi markette olan bir zeytin değil. ben de anlattım.

yağ miktarı: 2 tane 5 litrelik cam kavanozdu. yarısında zeytin vardı. sanırım her iki seferde de 2 litreye yakın yağ yapıyor. bu arada yazmayı unutmuşum. ilkinde de yağ almış, dökülmemiş. benim evden bulduğu boş bir pet şişeye almış.

*** ekleme 2 ***

olay günü yani evden henüz gitmemişken biraz sert bir tepki verdim ve konuştum. bu yaptığın çok yanlış, başkasının evinde yapsan adın direkt hırsıza çıkar, niye benden istemedin vs. gibi bir konuşma. o da evet, çok haklısın, salaklık bu yaptığım, ben de çok üzüldüm seni üzdüğüme falan dedi.

ama ben olay günü ciddi şok yaşadım. hani insanlar bazen der ya, olay anında bağıramadım diye. o kilitlenme hissi nasıl bir şeymiş direkt yaşadım. insan birkaç dakika içinde aa 20 yıldır tanıdığım insan hırsızmış diyemiyor. gerçek anlamda afalladım.

olayın üzerinden birkaç hafta geçti şu anda. olaydan 1 hafta sonra ben bir mesaj attım. kendisini iyi görmediğimi, arkadaşı olarak destek olmaya çalıştığımı ama benim de yapabileceklerimin sınırlı olduğunu, düzenli ve az olmayan miktarda alkol alımının uzun vadede illaki ciddi sorunlara yol açacağını, en kısa sürede profesyonel destek alması gerektiğini nazikçe yazdım.

tamam konuşalım falan dedi ama o zamandan beri ben uzak duruyorum, o da bir tuhaf davranıyor. tersliyor, sonra şaka yaptım diyor. ben de biraz kaçtım açıkçası. zaten hakikaten işlerim de çok yoğundu ama biraz da bahane edip görüşmedim. eve zaten davet edemem artık.

bu arada ben psikoloji mezunuyum ama klinik uzmanlığım yok, terapi eğitimi de almadım. onun için tam bir yorum yapabilecek ya da tanı koyabilecek durumda değilim ama aklıma gelen şeyler var tabii.

son zamanlarda tam olarak şöyle bir tablo çiziyor: sürekli bir haklılık hali var. eleştiriye karşı çok hassas. her şeyi biliyor, herkesten farklı, herkesten zeki, kimse onu anlamıyor. evden çıkmıyor, kimseyle görüşmüyor ve sıkı alkol alıyor. işsiz ve iş aramıyor. şimdiye kadar yaptığı birikim ile geçiniyor. (erkek, yaş 38)

yani baya bitik bir halde aslında. biz de pandemide çok görüşmemiştik. sonra birkaç şey oldu, ben iş aramasına yardımcı oldum, bulduk da iş ama oradan da 2 günde gönderdiler. hatta patron demiş ki, sen çok tuhaf bir tipsin, adını koyamıyorum ama sana güvenemedim, birlikte çalışamayız. belki orada da birşey yaptı bilemiyorum.

benim de bundan sonra görüşmeye niyetim yok zaten.

çocukluk arkadaşımdı, eskiden böyle biri değildi. bir şeyler yapmaya çalıştım, sırtımı çevirmek istemedim bu haldeyken ama çoğu kişinin dediği gibi kimsenin doktoru değiliz, yapabileceklerimiz sınırlı.

yani öyleyken böyle...

Kimi görsem içiyor. Çalıştığım yerde sadece ben icmiyordum. Siz içiyor musunuz? Çok ilginç bir şekilde çoğunluk içiyor sanki.

İş arkadaşlarınız ya da birlikte çalıştığınız insanlar zeki mi? Bazen bir şey konuşurken saçmalıyorlar. Bazen de anlatılanı anlamıyorlar. Hepsi öyle değil tabii zekiler de var. Normal düzeyde olabilir tabii ki ama bazen anlam veremiyorum.
Sizin çalışma arkadaşlarınız da böyleler mi?

selamlar.

hani bir yakınınız/tanıdığınız/arkadaşınız veya tarihi bir figür olabilir. sıfırdan başlamıştır, türlü zorluklarla karşılaşmış ama yılmamıştır, iyi bir yerlere gelmiştir vs vs. sizde hiç "vay be, ne güzel, helal olsun. ben de aynısını yapabilirim <3<3<3" diyor musunuz? örnek aldığınız oluyor mu kendinize?

valla ben tanıdığım biriyse gerçekten onun o sürecine tanıklık ettiğim için sevinme ve takdir etme olayı oluyor ama asla "o yapabildiyse ben de yaparım" mevzusu olmuyor. sevinişim bile onun adına oluyor, yoksa beni alakadar etmiyor. bakış açım "yav onun karakteri, hayatının dinamikleri başka, benimkiler çok başka" şeklinde oluyor.

mesela bir çobanın herhangi bir sınavda birinci olması, engelli birinin engeline çok ters yönde bir sergi açması, falanca kişinin orada seçilmiş ilk x olması, 108 yaşındaki adamın yepyeni bir üniversite/dil/okula başlaması bende yaprak oynatmıyor. sizde de öyle mi?

çok sevilen ve sevildiğimiz kişi zarar vermemek için uzaktan sevicem ama seni çok seviyorum diye uzak duruyorsa ona mesaj atar mıydınız?

not: ben daha inatçıyım, ölsem yazmam

Selamlar. Mesela biraz hızlı şeyleri seven bi arkadaşımla izlemeyi düşünüyoruz. midhunter pek sarmamıştı ona. Hani ben izlerim de, arkadaşım daha böyle hareketli, hızlı ilerleyen şeyleri seviyor. Dexter'ı çok seviyor herkes de, bu anlattığım profilde birisi, ilk bölümü açtığımızda şey der mi "sarmadı". yani ilk bölüm önemli. o yüzden sorayım dedim.

Biz pek düşünemiyoruz. Ben 30, eşim 32 olacak ama mantıklı gelmiyor. Aslında ben evlenmeden önce daha yakındım. Yani ileride çocuğum olur, babalık ve hatta dedelik hislerini yaşamak isterim diye düşünürdüm. Evlendikten sonra ülke, dünya, ekonomi, çevre vs. yüzünden ben de biraz uzağım ama eşim mesela kendini bildi bileli istemiyormuş, hala istemiyor. Oturup biraz konuştuk, biraz bencil olmak gerekiyor gibi geldi. Pek mantıklı bir sebep bulamadık.

- Olaya ilkel bakamıyoruz. Yani türümüzün devamlılığı gereği doğurmak gerekir falan diye düşünmüyoruz, öyle bir durum söz konusu değil zaten şu an. Hatta nüfus artışı dünyayı felakete sürüklüyor. Millet neden tavşan gibi ürüyor anlamıyoruz.

- Yine ilkel gelen bir görüş, nasıl ki eskilerde "boşanma" gibi bir kavramın olmadığı gibi, "çocuk yapmama" gibi bir bilinç de yokmuş gibi geliyor çoğu insanda.
Yani toplumsal olarak evlenince = çocuk yapılır gibi öğrenilmiş bir kalıplaşmış düşünce var. Kültürel ve dini olarak da bakıyor kimi. Çevre baskısı da had safhada. Bizde böyle şeyler de yok.

- Yine kırsal bir kafayla düşünüp, ya işte çocuk evin neşesidir dolansın ortalıkta, hem bağa bahçeye yardım eder, ne kadar çok çocuk, o kadar iyi. Birlikte büyürler gibi bir olayımız, düşüncemiz de yok. Zaten çok ilkel ve kontrolsüz bir üreme düşüncesi gibi geliyor. Çocuk sayısı arttıkça, çocuklar üzerine düşen refah azalıyor çok çok zengin değilse aile.

- İnsanın anlam arama ihtiyacı. Geçenlerde yaşarken çok boş oyalanmıyor muyuz gibisinden varoluşsal bir soru sormuştum. Öleceğini bilmek ve anlam arayışı zor bir süreç insanoğlu için. Bana çözüm olarak bir kaç kişi çocuk yap demişti. Belki bu bir çözüm olabilir. Fakat bunu yaparsam annelerimiz babalarımızdan ne farkımız kalıyor diye düşünüyorum. Onlar da büyük ihtimalle hayatı yaşamak için bir anlam bulamıyorum bari kendimi çocuğum üzerinden gerçekleştireyim diye düşündüler. Onlar için yaşadılar. Sonra da bişey olsa "yemedim yedirdim içmedim içirdim" diye başlarlar. "Ben kendim yaşamadım sen düzgün yaşa diye" diyerek yakınırlar. Yahu yaşasaydın kardeşim. Biz yaşamayı tercih edenlerdeniz. Bir çocuğa hayat adanması gerekliliğine karşıyız. Asgari düzeyde ayırırsın, ama hayatı kendin için yaşarsın. Ki ben, biz çocuk yapsak bile yine gezeriz tozarız diye düşünüyorum o kadar da paralatmayız kendimizi ama belli de olmaz. Çocuk büyüyüp ailesine dönüp bakınca kendini onun için heba etmiş bir aile görünce mutlu olmuyor ki. Çocuk en başta, birbirini ve hayatı seven ebeveynler görmek istiyorum.

Yani sonuç olarak bencilce bir yaklaşımla, sırf anlam arayışın için çocuk dünyaya getiriyorsan, bu hiç mantıklı gelmiyor. Çocuk sevme ihtiyacı için veya birinin sana bağlanması, sevilme ihtiyacın için vs... Hem belki çocuk sevmeyecek bu dünyayı veya seni.

- "Filmi bırak, peki çocuk olmuş mu?" Çocuk belki senin görüşlerini benimsemeyecek. Benimsemek zorunda değil belki biz özgür yetiştirme taraftarı oluruz ama aşırı aykırı davranacak belki. Hiç istemediğin bir yola sapacak. Sen ne kadar eğitim verirsen ver, görgü öğretirsen öğret dış dünyadan iyice soyutlanacak çocuk. Akran zorbalığına uğrayacak. Herkes aynı eğitim ve bilinç düzeyinde eğitmiyor ki çocuklarını. Sen ne yaparsan yap internet ve arkadaş çevresi sağ olsun beyinleri yıkanacak cocukların. Sana efendiyi oynayacak ama dışarıda bambaşka biri olacak belki. Ama sen kendi çocuğun diye yakıştıramayacaksın onu hep masum ve tatlı çocuğun, güzel kızın, aslan oğlum olarak gibi göreceksin. Ama belki pisliğin teki olacak. Veya aptalın teki olacak. Çocuk istedimiz gibi oluyor mu? Sanki bazen ne yaparsak yapalım olmuyor. Bunlar uç örnekler ama alınan sorumluluğun farkında mısınız?

- Kelebek etkisi. Siz nasıl yetiştirseniz yetiştirin. Yeni gelişen bir canlıya (çocuğa) uyguladığınız en ufak bir yanlışı, çocuk psikolojisiyle ödeyebilir. Başkası, çocuğunuzun büründüğü karakter veya huy yüzünden ödemek zorunda kalabilir. Çocuk, kendine zarar verebilir. İş yerindekilere kötü veya aşırı iyi davranabilir. Eşine ve çocuklarına karşı kötü veya aşırı iyi davranabilir (zarar göreceği düzeyde).

Yani "doğru" çocuk yetiştirmek ne demek? Bence böyle bir şey yok. Nasıl yetiştirirseniz yetiştirin, en ufak bir aktarılan bilginin sonucunu çocuğunuz yüzünden diğer canlılar çekecek. Bu iyi de olabilir kötü de olabilir. Çok iyi yetiştirirseniz kendi zarar görebilir, kötü yetişirse başkaları zarar görebilir. Yani etkisi zincirleme olarak etkileşim kurduğu tüm diğer canlı ve cansız varlıklara aktarılmış olacak. Bunun sorumluluğunu nasıl alabiliyorsunuz?

İşte ben annelik-babalık duygusu tadıcam, çocuk sevicem, ay birisi bana anne veya baba diyecek düşünsene *_* diye bencilce baktığınız bir olayın altındaki sorumluluğun büyüklüğünü görebiliyor musunuz? Bence çok fazla. Çocuk belki dünyayı görünce lanet olsun ne biçim yere geldim diyecek. İntihar edebilir, hassas bir kalbi olabilir sürekli depresif bir halde dolanabilir. Kendi doğrularınızı, kendi dininizi aktardınız diye aslında olabileceğinden, yani potansiyelinden daha kötü şartlarda büyüyüp ölebilir. Veya sizin gerçekliğinizden çıkıp dış dünyayı görünce sizden uzaklaşabilir.

Gerek var mı oyuna bir karakter daha sürmeye?

- Dış dünya tehlikesi. Çocuk her an bir savaşa, virüse, kimyasal bir saldırıya maruz kalabilir. Tecavüz edilebilir, vurulabilir, bıçaklanabilir, psikolojik sorunlar yaşabilir, dayak yiyebilir, veya bunları başka birine uygulayabilir. Dışarısı, aklı başında bir insanın pek de yaşamayı isteyebileceği bir yermiş gibi durmuyor. Ona nasıl koruma garantisi verebiliyorsunuz veya başına bir şey gelse, o sorumluluğu kaldırabilecek güçte misiniz?

Gibi gibi sebepler aklımızda dönüyor...

Edit: İmla.

Belki defalarca sorulmuştur ama bir de ben sorayım :)

Pandemi sürecinden önce haftada belki 2-3 kere dışarıda yerdik.

Bu son abartılı zamlara kadar da haftada 1 kere de olsa ya mekanda, ya da sipariş formatında dışarıda yerdik.

Fakat şu anda fark ettim ki neredeyse hiç dışarıdan yemiyoruz.

Esnafın ve zincirlerin abartılı zamları da etken oldu elbette ama en son evde bildiğiniz yufkadan harika lahmacun yapınca dışarıdaki kimliği belirsiz yiyecekler iyice gözümden düştü.

Mesela yarım saatte evde (metrochef hazır pizza tabanıyla) bir pizza yapıyoruz, ki dışarıda ciddi para ödersiniz.

Ek olarak restoranlarda ki yemeklerin aşırı sağlıksız olduğunu düşünüyoruz. Margariniydi, msg'siydi, ayçiçek yaglariydi...




Sizde durumlar nedir?

Bu ülkede ve Hristiyan olmayanlar tarafından tabii ki bahsettiğim. Genç kız ve erkeklerde son yıllarda çok fazla görüyorum, çoğunluğu gotik görünmek isteyen veya haç takmanın cool olduğunu düşünenler. Haydi onlara öykünme diyelim en basitinden. Peki kendine rockçı diyen 45-50 yaşındaki abilerin bu tarz kolye veya küpe kullanması? Hristiyan değiller yani dini bir amaç yok kesinlikle. Doğrudan yargılamaktan kaçınma çabasıyla birlikte zihnimde onlarla ilgili bir miktar ilginç bir profil çizilmesine sebep oluyor açıkçası bu. Siz ne düşünüyorsunuz? Yaştan, olgunluktan bağımsız olarak gayet normal mi?

Windows'dan bıktım.

Windows işletim sistemi kullanan laptoplar vasat. Mavi ekran ya da donanımsal sorunlar oluyor ki ben en iyi ve en pahalı laptopu almıştım zamanında. verilen paranın hakkını karşılamıyorlar.

Outlook, Teams, arada bir film izlemece ama uzun süre kullanım için Macbook pro mu almalıyım yoksa macbook air mi? Macbook air'de Fan yok biliyorsunuz değil mi?

i.redd.it

Teşekkürler.

Ben büyük partiler vs yapıp doğum günü kutlamam fakat doğum günüm gelince yine fark ettim ki küçük ritüellerim varmış, her sene bunları yapmayı da seviyorum.

Öncelikle her doğum günümde kendime tek başıma bahve ismarlarim. Sabah uyandığımda sevdiğim 4-5 şarkıyı dinlerim, evden çıkmayacak bile olsam güzelce giyinir, kendime çeki düzen veririm ( Corona döneminde sokağa çıkma yasağı olduğu halde sabah uyanıp süslenip puslenmis, öyle oturmustum). Bir de her sene kendime pahalı ama almayı çok istediğim bir kitap varsa onu alırım.

Eşim ve kardeşim ise tam tersidir; doğum günlerinde pasta bile alsak hoşlanmazlar.


Sizin nasıl? Sadece kendinize özel yaptığınız şeyler var mı?

aşırı üşüme (hava mı soğuk bana mı öyle geliyor? kombiyi kökleyeceğim ona göre)
boyunda kulakların alt tarafında şişlik dolgunluk hissi
baş ağrısı
boğazda acı bi tat ve ağrı

grip miyim soğuk mu aldım ne yaptımsa evdeki ilaçlarla geçirmeye çalışacağım. c vitaminli şeyler parol vs yeter mi?

Sb

haftasonu ekran şifresi olmayan yurtdışı, turkiye'de kayıtsız iphone pro max 12'm çalındı.

1)telefonuma anonim hatta nickname'i google olan numaralardan telefonunuz bulundu şeklinde mesajlar geldi. lcloud-tr.com gibi çok benzer de bir domain almışlar, hatta haritada bir yer gözüküyor bir an için, sonra şifre istiyor, adamlar sitenin kopyasını yapmış bana da icloud şifremi almak için yemleme yapıyorlar. bu bir soru olmadı ama okuyorsanız belki bir faydası olur, internette de bu dolandırıcılık yontemiyle ilgili pek bir şey göremedim(sözlükte bir entry var sadece, sanırım find my özelliği başlığıydı.)

2)icloud'dan kayıp modunu aktifleştirdim, numaramı bıraktım bu çalıntıdır diye. telefonu hiç açmamışlardı, demin açtılar, mail olarak da adres geldi. tekrar kapattılar.

3)daha da enteresan bir şey oldu, 2 gün önce beni bir numara aradı normal hat üzerinden. ya kardeşim sen telefon mu çaldırdın, ben telefoncuyum bana getirdiler gibi şeyler söyledi. ben de gerçekten samimi olduğunu düşündüğüm için bu phising olayını falan anlattım, gelen mesajlardaki linki. o da çok zorlamadı ama bence doğru olabilir o mesajlar falan dedi, birkaç kere daha konuştuk bir daha da aramadı. küçük detay ve uzun hikaye ama; ben yanlış soylememe rağmen phising'i doğru telaffuz etmesi ve ne olduğunu bilmediğini söylemesi beni bi tık kıllandırmıştı. Bu adam işbirlikçi mi iyi biri mi anlamadım, çok da önemi olmadığı için kafayı yememek için düşünmeyi bıraktım.

4)Dediğim gibi demin telefonu ilk defa internete bağladılar 3 gün sonra ve konumunu bir süre görebildim, eyüp'te bir yer. Şu an tekrar kapattıkları için anlık konumu göremiyorum.

5)ekran kilidim olmadığı için telefonu bir şekilde kullanabiliyorlar sanırım, fotoğraflar vs? :(

Velhasıl kelam ben ne yapayım? Polise gitmedim, hem bir sonuç alınmaz diyorlar diye hem de yurtdışı ve kayıtsız cihaz olduğu için nasıl yapıp ne söyleyeceğimi bilemedim, anlayan birileri varsa beynimi kullanabilmekten çok uzak olduğum bu dönemde bir yardım çok makbule geçer, şimdiden çok teşekkürler.

nişantaşı? harbiye? beşiktaş?

amaç sosyalleşme iki insan ile konuşmak...

klozetten dolayı banyoda saklamyın deniliyor. kapak kapalı sifon çekilse belki azalıyor ama lavabodan dolayı yine mikroplar bulaşabilir deniyor.

ıslaklık varsa sudan geçer vs diyen var.

eve birisi gelince onun tükürüğüvs gerginliği olur diye poşet vs kapatanlar da var ayrıca.

Yatak odasında saklayan var mı mesela?

elektrikli mi nortmal mi

banyo dolabım yok

Selam :)

Tek konsere gitmedim hiç. Haftaya bir konser var İzmir’de, çok istiyorum ama bilet almadım daha. Çünkü tek gidebilicem ve bistro masa varmış, tek olucam masada. Garip görünür mü sizce? Siz görseniz yadırgar mıydınız veya siz yerimde olsanız gider miydiniz?

Merhabalar. Öncelikle sorum bir avukatın prestijine yöneliktir.

Müvekkil portföyünün %70’inin yabancı olduğunu varsayarsak hangi lokasyondaki bir ofis avukatın prestijine prestij katar???

- İstiklal Caddesi (Grand Pera)
- Bağdat Caddesi (suadiye marmaray yakınlarında bir köşk)
- Akasya Kule (yüksek kat)

Sıralamalarınızı birkaç arkadaşla beraber okuyacağız. Herkese teşekkürler.

İstanbul ve ankarayı merak ediyorum. Ankara için mansur yavaş yüksek ihtimal diyor arkadaşım ama istanbulu bilemem diyor. Hiç anket falan bakmadım bu sene, durum nedir iki şehir için de?

Ben iddia ettim ki 2013 yazında WhatsApp yoktu, çünkü biz hiç kullanmadık, duymadık o zamanlar. Ama arkadaş o tarihlerde olduğunu ve kullandıklarını söyledi. İnanamadim. 2010'dan beri var mıydı bu uygulama, hatırlıyor musunuz?

Kim baslatti ki bu modayi ?

Bir de arkasi sort, önü etek görünümlü garabet bir sey de var.

Şunun modelini çok beğendim: www.hepsiburada.com

Bakıldığı zaman feminen durmuyor ama kalıbı oturur mu bilemedim? Normalde M beden giyiyorum, bunun M bedenini alsam bana olur mu mesela? Ya da aynı renk ve tasarıma sahip farklı modeller önerebilirsiniz.