Ekşi Duyuru

Merhaba. Sevgilinizi, eşinizi cinsellik olarak aldatır mısınız? Aldattınız mı? Aldattığınızı söylediniz mi?




 

Bu sağlıklı bir iletişim yolu mu sizce? Bu tip iletişimi olan bir insan sevilebilir mi?

Ben bu tipte partnerim olduğunda içimde bırakın sevgiyi aşkı bir nefret soğukluk kin hissi oluşuyor. Bunu nasıl aşabilirim onu da bilmiyorum.


 

Kibir yazdim ama ulasilmasi zor, sallamayan vb. o sekillerde anlayabilirsiniz.

Neden soruyorum, bizim gruba bir arkadas geldi, digerleri onun yuzune bakmadi. Yardimci oldum, yapacagi herseyi gosterdim veya ihtiyaci oldugunda bana geldi..gitt, hala bana mail atiyor unuttugu dosyalar icin falan.
tezini bitirmis gonderdi, tesekkur etmis, sagolsun ama ilk once buna pas vermeyenleri yazmis en sona da beni eklemis.
bazilari hoca anliyorum ama digerleriyle ayniyiz. Ve digerlerininin birkacini belki gormedi bile.
Sey de soz konusu degil, dusunuyorsaniz, hani ona hizmet ettim, o da kucuk gordu falan gibi.
Insanlik ettim, etmemeliymisim.

 

Durduk yere başıma iş almış gibi hissediyorum.

Ne güzel yalnız mutluydum. Otomatik bir toparlayıcı var mı? Heyecanımı dizginleyemiyorum, aptal saptal gülüyorum. :D İçimden hiç gelmesini istemesem de kızı sempatik buldum. Söylemleri ve yazılı cevapları da "ben senle evlencem" modunda. Kontrol edemiyorum kendimi :D Kurtarır mıyız beni? Nasıl soğuyoruz? :D

Ben galatasaray'ıyla mutlu, motosikletini süren standart bir human olarak transformers falan izlemek istiyorum. Şaka değil :d

Hatun da güzel, kariyerli, belki de karşılaşamayacağım kadar iyi. Motosikleti aklı başında seviyor. Sıçovksi lik bir durum benim için bu.

Napcam ben? Duyurunun güzin ablalarına danışayım dedim.

Not: @datnet frekansını izleyin, koordinatları stinger'a iletin. ironhide'a söyleyin bana katılsın! Artık savaşımız çok daha büyük.

 

Bir miktar karışık bir durum söz konusu ama sizin yorumlarınızı merak ediyorum.

2 yıl önce X kişisiyle yaklaşık 1 yıllık bir ilişki yaşıyorsunuz, kötü ve kavgalı bir şekilde ilişkiniz bitiyor ve X'i evinizden kovuyorsunuz. Bu süreçte X sizinle barışmaya çalışıyor sürekli ama siz hep reddetme halindesiniz.

6 ay önce bir yerde denk geliyor ve tekrar ilişkiye başlıyorsunuz. 5 ay sonra öğreniyorsunuz ki X, sizin 20 yıllık en yakın arkadaşınız olan (ama 2-3 yıldır görüşmediğiniz) Y ile siz ayrıyken birkaç ay beraber olmuş.

Y kişisi ise ortak yaptığınız işte para kaçırdığı için görüşmeyi kestiğiniz, sonrasında sizin tüm sırlarınızı ve özel bilgilerinizi ortaya dökmüş, her yerde sizin dedikodunuzu yapan birisi. Yani ikinizin arasında bir nevi düşmanlık söz konusu. Ayrı olduğunuz dönemde X, özellikle Y'ye ulaşıp onunla görüşmek istiyor ve ilişkiye başlıyor. Y, X'in ilişki içinde toksik olduğunu düşünüp ondan 1,5 ay içinde ayrılıyor.

Bunu size söyleyen yine X değil, bu ilişkiye şahit olan başka biri. X tüm bunları reddediyor, tamamen iftira diyor ama ortada X'in kendi hesabında paylaştığı (şu an silinmiş) Y ile olan samimi fotoğraflar ve videolar var. Siz ayrıldıktan sonra X'in hesabını takip etmediğiniz için haliyle bunlardan haberiniz olmamış.


Bu durumda nasıl davranırsınız, ?

a- Ayrılırım.

b- Biz ayrıldıktan sonra yaşanan bir ilişki yüzünden ayrılmam, o kişinin eskiden çok yakın arkadaşım olması veya şu an düşmanım olması önemli değil.


Not: Gerçek hikayede X kişisi kadın, Y kişisi erkek. Siz kendinize uyarlayabilirsiniz durumu. :)

 

selamlar. bir arkadaşımı sevgilisi "evliliğe hazır değilim" diye 2 yıllık ilişki sonunda terk etmişti. o zaman 20lerin ortalarındaydılar. aradan 10 yıl geçti, eleman pat diye yazmış iletişime geçmiş. kızımız da kabul etti birkaç görüşme sonunda aileler tanışma aşamasına geldi. Ben başta çok sevindim, arkadaşım çok üzülmüştü bu ayrılığı yıllarca atlatamadı. Ama şimdi düşündükçe bi garip geliyor. Olumsuz bir yorum yapmayacağım tabi kıza karşı ama endişelerim var, siz ne düşünürdünüz böyle bir durumda?




 

Ben 3-4 yıl küçük bir şehirde yaşadım. O pastoral ortamın uzanan yeşil ovaların rahatlamasını İstanbul’da bulamıyorum. Heryer kalabalık, bolca beton ve araba. İstanbulda bu şartlarda siz nasıl rahatlıyorsunuz?

Araç sesinin olmadığı yeşil bir alan gördüğümde resmen çölde su bulmuş gibi seviniyorum.


 

peşine düşebileceğiniz gerçekçi ama nispeten büyük hayalleriniz kaldı mı?
bu yetiniz hala eskisi gibi duruyor mu yoksa baltalandı mı?



 

aslında rüya gibi başlayan bir ilişkinin içindeydim 2 yıldır her şey güzel gidiyordu yalnız tek bir şey hariç. erkek arkadaşımın ikiz kardeşi beni aşağılayana dek. Erkek arkadaşım olsun olmasın her yerde 'o yalnız kalsa eski haline döner, kendine döner' minvalinde yorumlar, ben birini sevsem 2 yıl oyalamam evlenirim söylemleri ve daha sonrasında benimle iyi anlaşacaksın yoksa defolup gidersin demelere kadar geldi. tüm bunlar yaşanırken erkek arkadaşım, kardeşine tek bir cevap bile vermedi. Hep aşağılandım, ailemin ekonomik durumu, devlet üniversitesinde okumama kadar hep küçümsendim. Beni asla savunmayan, yanımda durmayan bir adamı da en sonunda bıraktım. şimdiyse bunların hepsini unutma vakti...




 

Eşiniz işyerinden farklı departmandaki karşı cins arkadaşıyla fotoğraflar paylaşsa tepki gösterir misiniz? Normaldir karışmam mı dersiniz?




 

Napiyosunuz?
Başkasına hediye ediyor musunuz?



 

Selamlar, soru baslikta aslinda, cok uzatmiycam.

Cok uzun zamandir hicbir sey yapmama luksum olan degil gunlerim, saatlerim bile yoktu. Ama onumuzdeki birkac gun icin beynimi kapatip, kendimi salmayi planliyorum. Sizin boyle bir bosluk hakkiniz olsa ne yapardiniz?

Mesela dizi-film? Comfort dizim olan friends'e donebilirim ama baska bir sey de izlemek keyifli olabilir.
Yeni sarkilar kesfetmek?
Yeni tarif denemek?
Arkadaslarla gorusmek?

Tavsiyelerinize acigim. Tesekkurler!

 

sosyal hayat dengesini nasıl kuruyorsunuz? eskiden etrafımda çok az insan olmasını isterdim ve bundan da gayet memnundum. bir iki yakın arkadaşım olsun yeter kafasındaydım. yakın zamanda, insanlara mesafe koya koya çok fazla yalnızlaştığımı hissetmeye başladım. hatta bu ara içinde bulunduğum depresif modu da bu izole halime veriyorum. fakat şu da var ki bu durumu aşmak için bir adım da atamıyorum zira birilerine vakit ayırmak da hakikaten bunca iş güç arasında kolay bir şey değil. sizler bu konuda nasıl bir denge tutturuyorsunuz? gerçekten de bu işi muazzam yürüten insanlar görüyorum çünkü etrafta. bir yandan çok yoğun olduğu halde en az 5-6 arkadaşıyla temasını devamlı sürdüren insanların sayısı az değil ve gıptayla bakıyorum onlara.




 

Selam, sevgililer gününde size ne hediye edilmesini isterdiniz?




 

Selamlar,
Aralık başında tanışıp aralık sonuna doğru sevgili olduk. Sevgili olmadan önce o beni instagram'dan ekledi, sonrasında görüşmeye başladık. Uzun süredir öğlenleri gittiğim bir yerde zaten birbirimiz görüyorduk.

Tüm bu süreçte geçtiğimiz hafta başına kadar hiç yaş konusu açılmadı. Her şey o kadar güzeldi ki ne o ne de ben yaşlarımızı sormadık bile. Kendi çevremdekiler, bende olumlu bir değişiklik sezince konusu açıldı anlattım. Kaç yaşında diye sorduklarında cevap veremedim ki o anda içime bir kurt düştü. Onların da gördüğü birisiydi. Yaklaşık 24-25 yaşında düşünmüştüm.

Kendisine yaş konusunu açınca ilk o sordu, 35 yaşında olduğumu söyledim. Yaklaşık 28 yaşındayım gibi düşünmüş. Kendisine sorduğumda 18 dedi. evet 18. O anda kafamda yüzlerce soru işareti oluştu. Kendime çok kızdım nasıl daha önce yaşını sormam diye. Birisiyle tanışıldığında ilk sorulacak soruların başında geliyor... Yapım gereği de hiç bir zaman laylaylom ilişki içinde olmadım olamıyorum. Dolayısıyla nedense çok fazla vicdan yapıyorum.

Aslında yaşa takılan biri değilim, fakat 17 yaş gerçekten çok fazla. Özellikle evlilik vs düşündüğümde (Her ne kadar daha 1 -1.5 ay olsa da insan ilerisini düşünüyor, ne olacağını bilemese bile). En temelinde ben 50yaşına geldiğimde o 33 olacak, 60ımdayken 43 olaacak vs.. Onun arkadaş çevresinde yaş konusu geçtiğinde garip olacak vs. bilemiyorum.

Muhabbeti gayet sarıyor. O yönden hiç bir sıkıntı yok. Yaşlıyla yaşlı, küçükle küçük olabiliyorum. Fakat dediğim gibi ilerisini ciddi anlamda düşündüğümde kendisiyle bu durumun içinde olmak beni çok düşündürüyor. Sebebi de aşırı derecede bağlanmış durumda bana. Geçtiğimiz hafta 3 kez görüştük ve hepsinde de nutkum tutuldu açamadım konuyu.

Ona durumu nasıl anlatmam gerekiyor? Üzülmesini istemiyorum, ancak illa üzülecek. Üzüldüğünü görmekte beni çok üzecek. Yüz yüze mi yoksa telefonla konuşarak mı anlatmam uygun olur?

 

Hem ebeveynlere hem de çocuklu arkadaşı olan çocuksuzlara soruyorum.

Niye böyle oluyor?

Çocuk sevmeyen çok çok yakın arkadaşlarım hamile olduğumu öğrendikleri andan beri benimle görüşme sıklıklarını azalttılar, bariz bir soğukluk var.
Sorduğumda sen çocuklularla daha çok görüşürsün artık biz pek bilmiyoruz çocuk muhabbeti filan diyorlar ama konuşurken asla çocuk muhabbeti açmıyorum eskisi gibiyim aynıyım. Neden uzaklaşıyorlar?

Zaten planlı bir gebelik değildi o sebeple çocuğa alışmakta zorluk çekiyorum bir de böyle yalnız bırakılıyorum psikolojim kötü.

Başına gelen, tecrübe eden var mı? Hep böyle mi oluyor yani çocuk doğunca artık tüm arkadaşlarım çocuklular mı olacak :( ki onları da nereden bulacağım bilmiyorum hiç çocuklu arkadaşım yok.

 

35 yaşından sonra anne olan var mı?




 

eşiniz veya sevgiliniz bunu yaptığında ne yapıyorsunuz?

ben gerginliğimi kendi içimde çözebildiğimden yansıtmıyorum fakat karşı taraf istemeden de olsa yaptığı zaman bana nasıl davranılması gerektiğini bilmediğimden empati kuramıyorum donup kalıyorum, daha da batırıyorum durumu.

nasıl davranıp, ne yapıyorsunuz? (2.5-3 sene)

 

ona ne almıştınız? Hiçbir şey almamış olanlara değil sorum :)




 

Benim yok. Terapistim kendine cok sert davraniyorsun diyor. Hakli olabilir. Kendimi sevmiyorum ve ben saygi da duymuyorum bence kendime. Kendini seven sayan insanlar neler yapiyor mesela?

Kiloma, dis gorunusume dikkat ediyorum.
Mental olarak sevgi, saygiya ornekler verir misiniz daha cok?
Ben genel olarak kendimi cok degersiz de goruyorum .

 

Sizce tektaşın karatı özelliği önemli mi?

Fiyat aralığı ne olmalı, kusursuz bir teklif için? Ne beklerdiniz böyle bir teklifte.


 

Sb. Sebebi neydi sizce?




 

Evimin sokağındaki dükkan sahibiyle sokak üstünde park yeri konusunda biraz restleştik. Ne onun tam dükkanının önü ne benim evimin önü. Yer yanındaki dükkanının önü.

Eski ev sahibimle de geçmişte benzer bir restleşme sonrası huzursuz aşırı tedirgin bir dönem geçirmiştim. Hiç birleşe odaklanamıyordum.

Benzer bir duygu içindeyim. Bu hislerim normal mi aşırı mı? Siz hiç böyle durumlar yaşadınız mı?

 

Bunu yeni farkediyorum. Bazı insanlar ve bazı mekanlar her görmem her gitmemde ruhuma kasvet veriyor. Size de oluyor mu ve neyle ilgilidir bu?




 

Bi derdim var. Bu derde derman olacak birisi var fakat o kişiden birkaç kez başka sorunlar için rica da bulunmuştum. Şimdi tekrar konuşmaya çekiniyorum, utanıyorum ama içim içimi yiyor sonradan keşke söyleseydim de sorunumuzu çözerdik belki demekten de korkuyorum. Yüzümü karartıp söylesem mi ne yapsam size sormak istedim. Saygılar.




 

Olumden asiri korkan biri olarak beni cok geriyor.
Surekli aklimda olmasa da ara ara aklimda.
Nasil olucem acaba diyorum. Olunce ne olacak acaba?

Icimde sacma sapan sanki ben cok onemli, ise yarar biriymisim gibi ben nasil olurum olamaz boyle bi sey gibi bi duygu da var.
Oysa ki ne basarili, ise yarayan insanlar olup gidiyor.

Bir de bonus sorum olsun :)
Nasil olmek istersiniz? Ben hep ucak dussun diyorum. Ucaga binerken hic gerilmiyorum bu yuzden. Keske dusse de bitse bu korku diyorum icimden hatta.
Benimle ayni ucakta olmayin tutar mutar dilegim : D

 

Soruyu bir arkadaşım için sormaktayım.

Kadın kişisi genelde 33-35 zannedilen, minyon görünümde, olgun bir hanım.
Erkek kişi ise yaşını gösteriyor, yine yaşına göre fazlasıyla olgun bir karakterde.

Arada duygular var, mantık var, fiziksel uyum var, keyifli sohbet var, eğlenme var. Hatta erkek kişisinin çocuk isteği de mevcut.

Sadece ikisi de biraz "Başkaları, aileler ne der? Acaba olur mu bu ilişki? Daha fazla birbirimize alışmadan ve sonra üzülmemek için hiç başlamasak mı?" kafasında.

Sizce boşuna mı güzel beklentilerle yola çıkılıyor? Oluru var mı bu ilişkinin? 5-10 yıl sonra büyük sorunlar, akabinde pişmanlıklar mı ortaya çıkar?

 

Selam, bugün dünya affetme günüymüş. Sizin affedemediğiniz birileri, ya da sizi affedemeyenler varsa bu duyuruda haykırın.




 

Sevdiğiniz biri var ve diyelim ki başka biriyle takıla takıla huyu değişti kötü anlamda. Kendisi farkında değil. Örneğin daha içten pazarlıklı sinsi biri oldu.

Kendisiyle konuşur musunuz sen böyleydin böyle oldun vs diye ?


 

Sizce bi ilişkinin karşılıklı sevgi olması halinde bile bazen bitmesi gerektiği durumlar var mıdır? Aldatma olur, kendini yetersiz hissettirme olur vs hangi sebepler olursa şu denilebilir mesela 'yaa tamam bla bla bla oldu ama bunu da görmezden gelirim' çünkü seviyorum. Yoksa ne olursa olsun gitmek mi gerekir ne kadar seversen sev büyük hatalar karşısında? Çünkü asla düzelmez mi o hatalar ya da bıraktıkları? İçim gibi karmakarışık bir sorular silsilesi oldu ama kusura bakmayın..




 

Film, oyun, haber, buluş...




 

Arkadaş dediğim kardeşim aslında, çok severim kendisini ama para konusunda bazı acayip huyları var. Misal birkaç gün önce annemin evinde buluştuk, baktık tv'nin kumandası bozulmuş, bu internetten baktı işte bi kumandaya "yav bu 30 lira kargo parası istiyor biraz idare edelim kargoyu bedavaya getirecek bi şey lazım olursa birlikte alırız" dedi. Ben de "sen gerizekalı mısın olm tv kumandası satan adamdan kargoyu bedavaya getirecek ne alacağız, hem alacaksak da neden bekleyelim neyi idare edelim ortada bozuk bi kumanda var ve bu alınacak, sen almıyorsan ben alacam" dedim, böyle dedim diye bozuldu, buna benzeyen böyle sinir eden bazı küçük hesapları hep oluyor hep ben de sinirlenip böyle dedim. Sonra gönlünü aldım ama.

Şimdi böyle bakınca cimri gibi gözüküyor ama bir de şöyle şeyleri var: Şimdi bu eleman yalan yok benden çok kazanıyor, belki benim 3 katım kazanıyordur, allah daha çok versin kardeşimdir başarılarıyla mutlu olurum. Neyse, mesela geçen sene road trip kafasıyla ege turu yaptık birlikte, 3000+ km yol yaptık, masrafların neredeyse %80'ini kendisi karşıladı, bunu da bu arada "lan hep ben ödüyorum" kafasıyla yapmaz öder yani ben ödemeye çalıştığımda da gider benden önce öder, böyle bir adam, ne zaman yola çıksak da hep böyle yapar.

Yani anlamadığım şu: 30 liralık kargonun hesabını yapan da bu adam bi seyahatte binlerce lirayı ödeyip tek kuruş para harcatmayan da bu adam. Bu adam şimdi cimri değil mi ben anlayamıyorum, cimri değilse eğer ne şimdi bu adam bunun psikolojik bi çıkarımı olabilir mi?

 

Bi anda ağzımdan kaçıverdi. Biraz ırkçı bi espri gibi. Sonra çok pişman oldum ama o da çok üzüldü. Epey gönlünü almaya çalıştım. Bana epey sitem etti, kızdı. Utandım çünkü böyle biri değildim ben.

Şu an normal gibi konuşuyor ama bilmiyorum acaba beni affetti mi?
Hiç ummadığım anda bu yaptığımı hatırlatıp benimle görüşmeyi keser mi?

 

Şehir dışından gelen karşı cins kişisi İstanbul'u gezmek istiyor. Benden gezdirmemi istiyor. İstanbul kocaman şehir, havaalanı uzak, trafiği çok, araba ile dolaşması sıkıntı. Sizce bu normal mi. Küçük şehirde normal olabilir ama İstanbulda bence saçma.




 

"sıkıcıyım, ilgi alanlarım aslında hep başkalarının övgüsünü almak için şekillenmiş, hiçbir düzgün alışkanlığı uzunca bir zaman sürdüremiyorum, giydiğim şeyler hep aynı ve sıradan, kimseyle şöyle içten bir diyalog kuramıyorum, hayattan tam olarak ne istediğimi bilmiyorum, günlerim birbirini tekrar ediyor, sevgilimin yerinde olsam kendimi çoktan terk ederdim, sanırım hayatta gerçek anlamda tutkuyla bağlandığım bir şey yok"

evet bu ve bunun gibi bir dolu düşünce. okuduğum bir kitapta buna benzer düşüncelerin gün içinde pek çok kişinin aklından sıklıkla geçtiği, ancak bunları paylaşan pek kimse olmadığından bunları düşündüğümüzde kendimizi anormal hissettiğimiz yazıyordu. öneri de şunun gibi bir şeydi, "bunlar kaçınılmaz düşüncelerdir, onlar gelip geçedursun sen senin için anlamlı olan şeyleri yapmaya devam et". sizin yorumunuz ne bu konuda? normal mi böyle düşüncelerin sıklıkla aklımdan geçmesi?


 

Selamlar, çok sevdiğim bir arkadaşımla küstük daha doğrusu o küstü. Buna sebep olan maalesef benim onun bir davranışına çok sinirlenip abartılı bir tepki vermemdi.Ama kaybetmek isteyeceğim birisi değil. Siz olsanız ne yapardınız? Gönül işi değil bu arada sadece bu tip sorular hep gönül işine taşındığı için kendim böyle açtım.




 

Merhaba, bayadır duyuruya girmiyorum nasılsınız?




 

Benim, babamla olan ilişkimden dolayı alma-verme dengemin bozuk olduğunu düşünüyorum. Babamın karakteri şöyledir; babamdan hiç bir şey istemeyin, ne para isteyin, ne bir iş yapmasını isteyin, ne bir ricada bulunun. Mesela kol gücü gerektiren şeylerde bile , hem bağırır, hem bin dereden su getirtir, nerden istedim diye insanı köpek gibi pişman eder. Para konusuna girmiyorum bile.

Ben de kendimi bildim bileli hep çalışırım. Üniversiteyi kendim istedim okudum, dershaneye kendi paramla gitmemden tutun, o zamandan beri her işimi kendim görmeye alıştım. Maddi ve manevi. Bir insandan, özellikle bir erkekten bir ricada bulunmak, bir şey istemek benim kitabımda yazmıyor. Güçlü görünmek adına değil asla. Bir kadın olarak güçsüz olduğun yerleri ve güçlü olmak zorunda olmayışımı biliyorum. Ama “istemek” davranışı bende çooook zayıf hatta neredeyse yok bile.

Sanırım bu benim bir şeyimi etkiliyor. Bir erkeğe güvenebilmemden tutun, hep kendine yetmeye çalışan birisi olmak beni artık fevkalade yoruyor. Bu durumu iyileştirmek istiyorum.

Bana kitap, terapi, davranış biçimi olarak ne önerirsiniz,
Sizin de bu konuda yaralarınız var mı?

 

Uzun zamandir foto cekilen, gec seni cekeyim falan diyen arkadasim yok. Dolayisi ile soyle boydan veya karsidan falan neredeyse hic fotom yok.

Bu durumda ne yapiyorsunuz?


 

Başta sizde çok da heyecan uyandırmayan, bir yeriyle (tipi, tavrı vs) tam da sizi etkilemeyen birinden sonra cok etkikendiginiz, heyecanlandıgınız hatta
aşık olduğunuzu düşündüğünüz/sevdiginiz oldu mu



 

Evet, napiyorsunuz yilbasi gunu/gecesi? Normal bi gun gibi mi sizin icin? Yoksa plan var mi, disari cikiyor musunuz vs.?

Biz ailece yemege gidecegiz, sonra eve geceriz. Izlemeye deger bisey varsa da ekleyebilirsiniz.

Mutlu seneler. Happy 2024.

 

milano'dayım doktoraya başladım, sınıftakiler hep italyan, konuşuyoruz öyle ama kimse için arkadaşım diyemem. kendim de ultra introvert birisiyim, benim için arkadaş bulmak türkiye'deyken de zordu. nasıl arkadaş bulabilirim?




 

Merhabalar arkadaşlar. Çok vaktinizi almadan uzun zamandan beri canımı sıkan bir durumu sizinle paylaşmak istiyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum, zor durumdayim. Tüm yorumlarınızı dikkate alacağımi bilmenizi istiyorum.

Halihazırda doğunun sınır şehirlerinden birinde Polis memuru olarak görev yapıyorum.

İlk görev yerim olan Batı şehrinde, henüz mesleğimin ilk ayında tanıştığım eşimle tanışmamızin birinci yılında evlendik. Şu an 5 yıllık bir evliliğim var. Biraz evliliğimle alakalı bilgi vermek istiyorum size.

Eşimle severek evlendik, ancak sağlık problemlerinden dolayı birkaç kez düşük yaptı, henüz çocuğumuz olmadı. Tedavi görmek gerekti. Ancak çocuğa tam anlamıyla çift olarak hazır olmadigimizi düşündüğüm için eşim ne kadar istese de bu konuyu hep gozardi ettim. Hazır olmadığımız derken kastettiğimiz şey çocuğun sorumluluğunu alamamaktan ziyade, ileriye yönelik olarak er-gec bir patlama yaşayacağımızı, evliliğimizin olası bitmesi durumunda çocuğun zarar görmemesiydi. Bu yüzden ertelemek istedim.

Konuya gelecek olarak ne benim, ne de eşimin birbirimize karşı en ufacik sadakat şüphesi yok. İlişkimizde küfür, hakaret ya da şiddet de yok. En büyük problem ne yazık ki İNAT. Ayrı dustugumuz bir nokta olduğunda benim düşüncemin "haklı" olma durumu yok kendinin nazarinda. Evliliğimizin ilk baslarinda bu durum bu kadar belirgin değildi, ya da ben tartışma ortamına girmek, huzursuzluk çıkarmak istemediğim için sürekli farkında olmadan alttan alıyordum bilemiyorum. Ancak artık dayanacak gücüm kalmadı, uç noktasına geldim arkadaşlar.

Üstte belirttigim gibi doğunun güvenlik açısından sıkıntı sayılabilecek bir sınır ilinde polis memuru olarak görev yapıyorum. İlişkimize başlamadan önce de bu konuyla ilgili eşime defalarca kez belirttim: "Benim mesleğim pamuk ipliğine bağlı, çalışırken yeteri kadar sıkıntı, stresle uğraşıyorum, tek istediğim huzur, eve geldiğimde güler yüzle karşılanmak. Başka bir isteğim yok senden" diye. Ama bugün geldiğimiz noktada öyle bir duruma geldi ki günlerce benimle küs kalabiliyor, ben adım atmadigim sürece kesinlikle yaklaşmiyor, sürekli kendini haklı görmemi istiyor. Biraz yumuşak mizacı olan, güler yuzlu bir yapım olduğu için de, evde yaşadığım bu huzursuz durumun ister istemez isyerimde de olumsuz anlamda etkisini görüyorum. İş arkadaslarim çok kolay bir şekilde anlıyorlar tartıştığımizi, modum negatif oluyor yani.

Dayanamayıp haklı olduğum halde her defasında özür diliyorum, konuşuyorum kendisiyle bu şekilde surat asmaktan vazgeç diyorum, meslegimi de olumsuz etkiliyor bu durum diyorum. Aklım evdeyken bu mesleği yapamam, iş yerinde sorun yaşarım diyorum ama ne yaparsam yapayım 3-5 gün sonra farklı bir tartışmada yine bana surat asarken buluyorum kendini. Bu arada bahsettiğim şey basit "trip atmak" değil. Örneğin Ben geceden çıktığımda eve gelirim sabah uyurum 11:00 gibi uyanırız tek kelime etmeden kahvaltıyı hazırlariz, sonra gider diger odaya akşama kadar tek başına kalır orada.
Her seferinde nereye kadar ben özür dileyecegim, hatasının farkına varmalı diye düşünürüm ama ne yazık ki gelmez.

Sizlere bir de şu durumdan bahsetmek istiyorum. Eşimin Ailesi oldukça tutucu. Biz evlenirken eşim ailesinin "severek evlenmeye" karşı olduğunu,ailelerinde genelde görücü usulü evlilik yapıldığını söyledi. Bu yüzden evlenirken oldukça zor oldu ikna etmek. Az çok biliyorsunuz bu zihniyeti, ben kendisine şiddet uygulayan birisi olsam bile onu evlilikte tutmaya devam ederler. Neyse Aradan geçen 5 yıllık süreçte beni tanıdılar; ne bir kelime kötü soz sözledim, ne bir hakaret ettim, ne de başka bir sey. Diğer damatlardan yana çok ciddi sorunlar yaşadıkları için Annesi de, babası da beni çok severler. Hatta aramıyorum diye darılırlar bile.

Şimdi eşimle daha önceden çok defa boşanma konusunu dile getirdim. Ben bu şekilde yapamıyorum, kendine acımıyorsan bana acı, bu şekilde hayatımı sürdürmek istemiyorum diyorum ama hiç bir şekilde sıcak yaklaşmiyor buna. Boşanmak istemiyor aama günlerce küs kalır konuşmaz yani benimle. Açıkçası eşimin bu huyu olmasa seviyorum, boşanma durumu gerçekleşirse üzülür muyum evet üzülürüm ama bu yaşadığım şeyler de kolay şeyler değil arkadaşlar. 2 hafta boyunca evin içinde iki yabancı gibi yaşadığımız oluyor. Konuyu ailelere yansıtmak istiyorum dediğimde benim aileme soyleme, yaşlı insanlar uzulurler diyor. Çünkü ailesine yansıttığinda beni az çok tanıdıkları için kendini haksız bulacaklarını biliyor.

Kalakaldım yani bir başıma. Bulunduğum ilde psikolojik yardım alacağım bir yer de yok ufacık bir ilçe, köyden hallice.
Hele bir sizlere yazayım dedim. Özelden de yazabilirsiniz. Buraya kadar okuduysaniz da Hepinize çok teşekkür ederim.

Ne yapmalıyım, nasıl bir yol izlemeliyim sizce?
Her yorum çok kıymetli benim için.
İyi ki varsınız.

 

8 ay olmuş ayrılalı ara ara basit iletişimler kurulmuş, davet edilebilir mi?




 

son 10 gündür hastaydım.
kardeşim bugun bana çorap almış. bir saattir ona ağlıyorum.
insan çoraba ağlar mı ya? nedir benim bu yaşadığım. duygusal boşalma mı?
benzer durumlar yaşadınız mı?

 

annesiyle, kardeşiyle veya babasıyla yaşananlar sonucunda tamamen ilişkileri kesen, konuşmayan, hayatından tamamen çıkaran ve hiç bir şekilde iletişimini sürdürmeyen var mı? nasıl yürüttünüz bu süreci ? şundan soruyorum aslında. mesela annemle tüm bağlarımı koparma aşamasındayım ama kuzenlerim ve teyzelerimle görüşmeye devam etmek istiyorum. illa ki bu anlaşıldığında nasıl tepki verdiniz? bir yerlerde karşılaşınca ne yaptınız?
lütfen böyle şey olur mu ne saçma gibi tepkiler vermeyin. yaşayan bilir. insan bu noktaya bir günde gelmiyor. uzun yıllar süren sorunlar, kavgalar, hakaretler ve daha da kötüsü üzücü durumlar sonucunda bu kaçınılmaz son olabiliyor. benzer şeyleri yaşayanlar fikir verebilir mi?



 

Ne düşünüyorsunuz? Girdap gibi kurtulamiyorsun da. Katılsan samimiyetsiz mide bulandırıcı, katılmasan ayrı dert.




 

Bu normal miydi? Öyle bişi okumuştum diye hatırlıyorum ama




 

Merak edip de eski sevgilinizin Instagram'ına falan bakıyor musunuz? Yapıyorsanız da yaklaşık ne sıklıkta yapıyorsunuz?




 

veya kararlarınız da olabilir.. varsa nelerdir?

Ben kafamın rahat olduğu, kendimi güvende ve mutlu hissettiğim bir yıl olmasını diliyorum. Bunun için bana düşen şeyleri yapmaya odaklanıyorum, yeni yılda da bunu güçlendirecek alışkanlıklar geliştiricem. Bir de, sevdiklerim hep uzakta, daha yakınımda olan ömürlük güzel ilişkiler kurmayı istiyorum. Şimdiden herkese iyi seneler! :)