Ekşi Duyuru

bir erkek olarak çocuklu/çocuksuz evli arkadaşlarımla görüşemiyorum.

çocuk yoksa eşinin programına göre, çocuk varsa çocuğun & eşinin programına göre hareket ediyorlar. zaten kırk yılda bir görüyorsun, hadi şuraya gidelim şunu yapalım bunu yapalım dediğinde sürekli bir sınırlayıcısı oluyor. bi şey yemede (aman soğan, aman sarımsak, olmadı "evde yemek var") içmede de (rakı bira şarap vs) sınırlı.

hamilelik sürecinde bunun olması çok erken olmuş ama o çocuk doğacak :)

doğduktan sonra görüşmeler kademeli olarak azalacak. arkadaşlarınız olacakları erkenden bildirmiş.

Su an öyle söylüyorsunuz ana bebeginizi hayirlisiyla kucaginiza aldiktan sonra millete siz ne zaman cocuk yapacaksiniz diye darlayavqginiz icin insanlar önlemini aliyor :)

Ben çocuklu arkadaşlarımdan uzaklaşmiyorum ama onlar benden uzaklaşıyor maalesef. Yukarıda da söylenildiği gibi aileler artık çocuklara endeksli yaşamaya basladiklari için (asla yargilamiyorum) planlar da sekteye uğruyor ya da çocuğun da gelebileceği olanlara evriliyor ki onda da çocuğa uygun şeyler secilmeli. Geçen gün eşimle konuştuk, çok yakın arkadaslarimizin bebekleri oldu; uzun süredir gorusememistik. Geçen hafta buluştuk ve sohbetin 3/4'u çocuk ustuneydi. Biz eskiden saatlerce farklı konuları tartışan insanlardik.

Bir de ebeveynler çalışıyorlarsa o kadar yoruluyorlar ki kalan kısa vakitlerini de arkadaşlarına ayırmak yerine dinlenmeyi tercih ediyorlar genelde.

E durum böyle olunca ben her daim musaitlik yaratabilirken onlar çok planlı hareketli etmek zorunda kalıyor, bir süre sonra da iletişim ister istemez azalıyor.

@hacirott, hayır konuşmuyorum çünkü şu an çocuk konuşmak beni de bunaltıyor. Çocuk konuşmadan normal bir muhabbete ihtiyacım var ama onlar uzaklaşıyor işte.

"Zaten planlı bir gebelik değildi o sebeple çocuğa alışmakta zorluk çekiyorum bir de böyle yalnız bırakılıyorum psikolojim kötü."
Bunu arkadaşlarınıza söylediniz mi? Çok çok yakın arkadaş diyorsunuz, bence söyleyebilirsiniz ve söylemelisiniz.

Benim en yakın arkadaşımın ikiz çocukları var. Hamileliğinden itibaren arkadaşlığımızın biçimi değişti ama uyum sağladık. Arkadaşım hamileyken ve çocukların ilk 3-4 yaşı boyunca farklı şehirlerde yaşıyorduk. Telefonla konuşurken bir anda çocuk ağlamaya başladığında kapatmak zorunda kaldık; çocuklar paçasına yapıştı, dikkati dağıldı, konuştuğumuz konuyu unuttu; çocukların hastalıklarını dinledim... Gıcık olduğum zamanlar oldu ama arkadaşım tüm varlığını annelik üzerine kurmadığı için bir süre sonra dengeyi bulduk. Şimdi aynı şehirdeyiz, eskisine göre çok daha az görüşüyoruz çünkü her türlü planı çocukları gözeterek yapmak zorundayız. Güzel havalarda dışarıda buluşup çocukları parka bahçeye salabiliyoruz ama kışın onu da yapamıyoruz. @fraise güzel anlatmış, çocuksuz insanlar olarak çocuklularla arkadaşlık ilişkisi sürdürmek zorlaşıyor. Çok yakın arkadaşlar olunca bir şekilde yine görüşülüyor ama ne yalan söyleyeyim, yakın arkadaş saymadığım ebeveynlerle ilişkimi sürdürmek için fazla enerji harcamıyorum ben, haliyle iletişim gitgide azalıyor.

Bu arada bahsettiğim yakın arkadaşım eşinin işi nedeniyle benimle aynı şehre taşındı, burada çok fazla tanıdıkları yoktu ama okul, yaz okulu, kurs derken bir dolu ebeveynle tanışıyor ve böylece çocuklu arkadaşları oluyor. Siz de kreş, yuva, anaokulu, çocuk parkı gibi yerlere gide gele yeni insanlarla tanışacaksınız mutlaka.

Arkadaşların da zaten bahane arıyormuş galiba :( insan bence yaş aldıkça ve hayatında level atladıkça bazı arkadaşları geride bırakmalı, senin yapman gereken de yeni çevreler edinmek olabilir. Belki çocuk ve annelik olayına bu kadar mesafeli olan insanlarla değil de aksine bu olaya daha çok odaklanmış olan ve bunu daha içtenlikle yaşayan insanlarla konuşmak tanışmak sana daha iyi gelir. Her şerde vardır bir hayır.