www.picleecher.net

bu o mu gerçekten yoksa sadece benzer mi? bence benziyor sadece eğer gerçek birşey olsaydı çok ahlaklı türk medyası bunu haber yapardı.

merhaba ciddi bir makale başlığıymış gibi konu açtım biliyorum ama benim için önemli bir konu.

üniversitede okuyordum, iyi bir bölüm(uluslararası ilişkiler). babamın seçtiği bir bölümde. durumum çok kötüydü. derslerim de kötü, kendim de kötü olmuştum. derse çalışıyordum ama bir türlü geçemiyordum. hiç arkadaşım yoktu. hayattan kopma noktasıne gelmiştim. o kadar mutsuzdum ki kendimi iyice değersiz, beceriksiz olarak görüyordum. özgüvenim taban yapmıştı.

sonra sırf öylesine psikiyatriste gitmeye başladım. iyileşmeyeceğimi biliyordum ama gene de boş boş duvarlara bakmaktan daha iyiydi. anlattım anlattım ve sonunda beni asıl mutsuz eden şeyin okul olduğuna karar verdim. ve 4 sene sonra okulu bıraktım. inanır mısınız o günden sonra çok şey değişti. hem ailem, hem ben. bakış açım değişmişti. tekrar nefes aldığımı hissettim. ama ailem asla kabullenmedi. özellikle babam. kendisi son derce diktatördür. ama bu kadar olduğunu bilmiyorudm.

neyse ama üniversiteye gitmek istiyordum. sınavlara çalıştım ve onca yıl aradan sonra girmeme rağmen gazetecilik'i kazandım. istediğim bir bölümdü, haliyle çok mutlu oldum. arkadaşlarımla aramda gayet iyi artık.

fakaaat babam hala nefret kusmaya devam ediyor. benim eski okuluma takılmış durumda. benim de bir hatam oldu tabii onlar bir sene filan okulu uzatacağımı düşünüyorlardı. bense 4 yıl okumama rağmen 2 ve 3. sınıf arasında bocaşlıyordum. bu konuda yalan söylemiştim. bir kaç dersim kaldı demiştim. hatamı kabul ettim aileme karşı. babama da sen çok sert olduğun için daha önce söyleyecek cesareti bulamadım dedim. ama bir şey değişmedi.

şimdi nerdeyse her akşam benim ne kadar aptal ve gerizekalı olduğuma dair konuşma yapıyor. dayanamıyorum artık. sinirle değil. gayet sakin bir şekilde gözümün içine baka baka ''kızım sen gerizekalısın. napim benim de kaderim böyleymiş, aptalmışsın allah seni böyle yaratmış'' şeklinde konuşuyor. o kadar ağrıma gidiyor ki anlatamam. hani çocuk da değilim artık 22 yaşındayım. ben aptal değilim ki. bunu söylüyorum. o zman o dersleri geçerdin, o okulu bırakmazdın diyor. yemediğim hakaret kalmadı. dövseydi daha iyi olurdu diyorum bazen. takma diyeceksiniz ama artık yeni okulu kazandım, ona gidicem hala bana 'şu şu dersleri geçememişsin, tam bir gerizekalıymışsın' diyor.

doktor ve ilaç tedavisiyle kendime güvenim gelmişti, mutluydum. ama bu olaylardan sonra sinirlerim bozuluyor. evimizde cenaze var gibi, sanki kazanmamışım da ölmüşüm. iyi bir dereceyle kazandım ama nafile. babam beni neden hiç kabul etmiyor? ben onun hayattaki en büyük hayalkırıklığıymışım, neden ya neden?

Ya biriyle kavga ederken böyle ağlaya ağlaya gitmek istiyorum. Kalbimin atışı bile değişiyo hızlanıyo falan. Ama iğrenç bi duygu. Bişey söylemek istiyorum kavga ettiğim kişiye mesela ama ağladım ağlıcam ya sesim titriyo haklı bile olsam böyle oluyo bu. Ne yapmak lazım? Nasıl geçer bu..


Caps olayıyla hala dalga geçenlere peşin not: CAPS YOK!

yerli-yabancı farketmez ama mesela teoman'ın "istanbul'da sonbahar"ı gibi olsun, gitarla beraber piyano da çalsın arkada (ama şart değil)

kendi halindeyken arkadaş grubu dışında kimseyle muhatap olmayan ayı kalıbına yakın bir erkek, tanımadığı fakat birkaç gün üstüste aynı yerde gördüğü bir kıza neden gülümser?
yanlış anlaşılmasın yüzüne karşı gülümsemiyor, camlı bir odada oturuyor mesela kızımız, kantin olsun bu, o dışarda tek başına oturuyor, o sırada asıl kızın oradan geçen arkadaşları onun dışarda oturduğunu haber veriyor. kız işine bakıyor görüntüsü çiziyor ve bir süre sonra dışarıda oturan arkadaşlarının yanına gidiyor. çocuk kızı görünce, bir süre (ne oha amma baktı denecek kadar uzun, ne de gözü çarptı denecek kadar kısa bir süre) bakıyor kendi kendine gülümsüyor. (gülmüyor gülümsüyor) gülümsediğini kız görmüyor, sonradan haberi oluyor arkadaşları söyleyince. ve evet bu kişi gülümsemesi ÇOK istenen bir kişi..
asıl kız çocuğu gördüğü zaman koşarak kaçmak istiyor, hissettiği herşey sanki alnında kocaman yazıyormuş gibi hissediyor; fakat onun yörüngesinden de çıkamıyor, gidip burnunu boynuna yaslamak, elindeki küçük yarasını iyileştirmek, gününün nasıl geçtiği gibi saçma sapan sorular sormak istiyor.. tüm bunları anlamasın diye çocuğu sürekli görmezden geliyor, arkadaşlarıyla herzamanki halinde takılıyor, yüzüne bile bakamıyor..
kızımız sevinmek istemiyor çünkü çok üzüldü daha önce, fakat çok da ihtiyacı var iyi birşeyler olmasına.. 1 aydır onu görmek için hergün 6lara kadar en paçoz haliyle okulda bekledikten ve yalnızca 2 kere görebilmesinden sonra, son 1 hafta en güzel hissettiği 4 gün, onu görmesine ve son gördüğünde böyle güzel birşeyin olmuş olabileceğine inanamıyor.. gerçekçi cevaplarınızı bekliyor..

sevgili uykuseverler,
ben çok uyuyorum. yaşım 21. dün okuldan geldim saat 3tü uyudum 9da uyandım. biraz oturdum ve gece saat 2de uyudum. yeni uyandım(yaklaşık 18 saat) bu normal birşey mi ? hergün böyle oluyorum ne yapmalıyım acaba. sorun bende mi yoksa uykuda mı ? çok mu yoruluyorum? haftaya vizelerim var böyle giderse vizelere giremeden kalacam.(yani devamsızlıktan) kış uykusu bu mudur ki ? tıkanmış durumdayım acil yardım istiyorum.

doktora gidip kan testi falan yaptırmalı mıyım ? duyuruda benim gibi olanlar var mı ?