Ekşi Duyuru

merhaba ciddi bir makale başlığıymış gibi konu açtım biliyorum ama benim için önemli bir konu.

üniversitede okuyordum, iyi bir bölüm(uluslararası ilişkiler). babamın seçtiği bir bölümde. durumum çok kötüydü. derslerim de kötü, kendim de kötü olmuştum. derse çalışıyordum ama bir türlü geçemiyordum. hiç arkadaşım yoktu. hayattan kopma noktasıne gelmiştim. o kadar mutsuzdum ki kendimi iyice değersiz, beceriksiz olarak görüyordum. özgüvenim taban yapmıştı.

sonra sırf öylesine psikiyatriste gitmeye başladım. iyileşmeyeceğimi biliyordum ama gene de boş boş duvarlara bakmaktan daha iyiydi. anlattım anlattım ve sonunda beni asıl mutsuz eden şeyin okul olduğuna karar verdim. ve 4 sene sonra okulu bıraktım. inanır mısınız o günden sonra çok şey değişti. hem ailem, hem ben. bakış açım değişmişti. tekrar nefes aldığımı hissettim. ama ailem asla kabullenmedi. özellikle babam. kendisi son derce diktatördür. ama bu kadar olduğunu bilmiyorudm.

neyse ama üniversiteye gitmek istiyordum. sınavlara çalıştım ve onca yıl aradan sonra girmeme rağmen gazetecilik'i kazandım. istediğim bir bölümdü, haliyle çok mutlu oldum. arkadaşlarımla aramda gayet iyi artık.

fakaaat babam hala nefret kusmaya devam ediyor. benim eski okuluma takılmış durumda. benim de bir hatam oldu tabii onlar bir sene filan okulu uzatacağımı düşünüyorlardı. bense 4 yıl okumama rağmen 2 ve 3. sınıf arasında bocaşlıyordum. bu konuda yalan söylemiştim. bir kaç dersim kaldı demiştim. hatamı kabul ettim aileme karşı. babama da sen çok sert olduğun için daha önce söyleyecek cesareti bulamadım dedim. ama bir şey değişmedi.

şimdi nerdeyse her akşam benim ne kadar aptal ve gerizekalı olduğuma dair konuşma yapıyor. dayanamıyorum artık. sinirle değil. gayet sakin bir şekilde gözümün içine baka baka ''kızım sen gerizekalısın. napim benim de kaderim böyleymiş, aptalmışsın allah seni böyle yaratmış'' şeklinde konuşuyor. o kadar ağrıma gidiyor ki anlatamam. hani çocuk da değilim artık 22 yaşındayım. ben aptal değilim ki. bunu söylüyorum. o zman o dersleri geçerdin, o okulu bırakmazdın diyor. yemediğim hakaret kalmadı. dövseydi daha iyi olurdu diyorum bazen. takma diyeceksiniz ama artık yeni okulu kazandım, ona gidicem hala bana 'şu şu dersleri geçememişsin, tam bir gerizekalıymışsın' diyor.

doktor ve ilaç tedavisiyle kendime güvenim gelmişti, mutluydum. ama bu olaylardan sonra sinirlerim bozuluyor. evimizde cenaze var gibi, sanki kazanmamışım da ölmüşüm. iyi bir dereceyle kazandım ama nafile. babam beni neden hiç kabul etmiyor? ben onun hayattaki en büyük hayalkırıklığıymışım, neden ya neden?