4 çocuğuz (1ini de kaybettik) aileden miras kalmadığı gibi 7 sülaleyi de biz okuttuk, hastaya baktık, askerin cebine para koyduk,büyük şehirdeyiz, annem ev hanımı, babam köy çocuğu meslek lisesi okumuş teknik bölümde çalışırken ben çocukken güç bela üniversite okudu (ailesinde ilk) orta halli memur, 2 kızı çalışıyor işsiz kalma sorunumuz hiç olmadı, diğer iki çocuğu da seneye bitiriyor. bitirince iş bulurlar umarım -bulacak gibi bölümlerdeler. İşin püf noktası şu ki; 1) bizim gibi ailelerde ne anne-baba çocuğundan ne çocuk anne babasından elini hiç çekmez. Kim ne zaman zordaysa yardım edilir bu zaten Allah'ın emri üstüne sürekli paslaşılır. Geçen düğün vardı annemin ayakkabısını birimiz kıyafeti öbürümüz aldık. birimiz benzin koyduk öbürümüz yemekleri ödedik gibi. 2) yine bizim gibi ailelerde çocuklar hayatın anlamını sorgulayarak seneler geçiremez, aylaklık edemez, bir an evvel kendini ve etrafındakileri kurtarmaya adeta programlanmıştır. napar eder bi şekilde yapar. misal 20-21 yaşında mezun olur 25ine kadar kendi düğününü yapacak parayı biriktirir. Arada kardeşini okutur vb.
Çocukları şu anda çalışma çağında olan aileler için durum genelde bu, asıl şu anda belki üniversite hele ki lise çağında ve altında çocukları olan aileler daha dejenere. Çocuklarla başa çıkamıyorlar, benim gördüğüm.
Kavga, gürültü ve depresyonla bu sosyoekonomik seviye arasında bir korelasyon yok.Bundan bağımsız olarak her türlü ailede kavga olabilir.Benim bir kuzenim karı-koca eczacı, büyük bir ilçede 24 senede 11 gün izin kullanabilmiş zavallı, dükkanı kapatmaya karar verdi zira çocuklarıyla kanlı bıçaklı hale gelmek üzereler, (izin kullanamayan veya stresten ölen beyaz yakalılar da sistemin kölesi yani, huzur onlarda da olmayabiliyor onu ne yapacaz?) kazandığım parayı ömrümün sonuna kadar yiyemem zaten bari çocuklarımdan olmayayım diyor.
0