Doktorda fiziksel reçete yok mu acaba onu sordunuz mu. İleri tarihli yazıp versin size.

Kırmızı reçetede olur mu bilmiyorum. Ancak cuma hastaneye gidersem öğrenebilirim.

normal ilaçlarda yazıldıktan 4 gün sonraya kadar alabiliyorsun (iş günü)
kırmızı da öyledir

@bir soru sorcam mesele şu ki, reçeteyi yazamadı doktor elimde ilaç olduğu için. Sistem kabul etmedi. Sekreter de “bazen 1-2 gün kala yazmaya izin verebiliyor sistem” gibi tahmini ve belirsiz bir bilgi verdi. Yani mesele ilacı eczaneden almak değil, doktorun yazabilmesi…

Kırmızı reçetesi varsa , benim dediğim şekilde olur. Benim gittiğim doktor sistemden yazmıyor, fiziksel reçetesi var o şekilde yazıyor bana kırmızı reçete ilaçları.

kirmizi recetenin, yanilmiyorsam azami dozla duzenlenen bir yazdirilabilirlik gunu var. ilaca mahsus ayarlaniyor olabilir yani. o sebeple kesin bir sey soyleyememis olabilirler. belki hekime telefonla baglanmaniz mumkun olur - ki, en iyisi odur. kolayliklar...

forum.mutlubebekleriz.com
forum.mutlubebekleriz.com
Bebeğimin takibi için kullandığım uygulamanın forumu burası. Sekteye uğramayan nadir görünüyor.

turkiye'de bu soruya kadinlardan dogru cevap alman imkansiz, reddit gibi sitelerde sormak daha mantikli. cinsellige hastalikli bir bakis acisi ile yetismis bir toplumuz, kadin erkek iliskilerimiz gercekten cok sagliksiz bakis acisi uzerine kurulu, herkes degersizlik hissinden muzdarip. kadinlar koca ve bebek sahibi olunca kendini gerceklestirdigine, degerli olduguna inaniyor. bu kadinin zaten eskiden daha guzeldi diye sorgulama yetisi yok.
erkekler bir tik daha acik, cunku hayatin icinde zaten daha cok varlar kucuklukten itibaren.
cok cok yakin arkadaslarimdan duydugum cinselligin kesinlikle eskisi gibi olmadigi, iki cocuklu olanlar iptal zaten. erkekler daha cok kadinin cocugu hayatinin merkezine koyarak yasamasindan muzdarip, bunun nedeni de 'adi olmayan' kadin nihayet kendine bir kimlik buluyor. ancak yine de genelleme yapmak yanlis bence, iliski emek istiyor.

cok etkiledi

Başlığa cevabım evet. Nasılını da anlatayım.
Ben kadın tarafıyım. Anneyim yani.Eşimle ilişkimiz de gayet dengeliydi, iş bölümü filan çok daha hakkaniyetli idi bebek öncesi. Sonra bebek geldi. Tamamen bağımlı bir yaratık. Ki başlarda bunda bile nisbeten yükü paylaşıyorduk. İlk çocuğumuzda hele ilk 6 ay ben çocuk uyutmadım. Gün içinde ben emzirdikten sonra annem uyuturdu. Eşim işten gelince annem kendi evine gider bize çekirdek aile olarak bebeğin keyfini çıkarmak kalırdı. Akşam uykusuna da eşim yatırırdı kızımızı. Sonra benim de süt iznim bitti, mesaimin başlamasıyla hayatım kaydı diyebilirim.
Detaylara girmeyeceğim ama ilişkimiz evrim geçirdi seneler içinde. Hala daha birbirinden çok zevk alan bir çiftiz, sadece daha organize olmak, hesap yapmak gereken bir yapıya dönüşüyor evlilik. Yan odada çocuk varken salonda sinema seyrederken olayın romantizmine kapılıp uçamıyoruz artık. Ya da "bugün çok yorgunum, yemek/içmek herkes kendi başının çaresine baksın" da bir opsiyon değil. Daha mutlu değil ama daha az sorumluluk gerektiren bir hayatım vardı.

ilk başta alışma sürecinde çok fazla yalpaladık biz çünkü kızım ailemizin 23 sene sonraki ilk bebeğiydi. bir bebek nasıl büyür, nasıl uyutulur, nasıl oyalanır hiç bilmiyorduk. biraz da sorunlu süreçlerdi bizim için. 6 haftalık hamileyken işyerinde merdivenlerden yuvarlandığım için hamileliğim hep düşük riskiyle geçti. sonrasında 9.5 ay süren kolik sancıları ve buna bağlı olarak günde en az 20 saat süren ağlamalar günlük ortalama yarım saatlik uykular vs derken aşırı rahat bir hayattan cehennem azabına geçiş yaşadık resmen. bebeğe kızamadığımız için de birbirimize kızdık. ben ona ben hiç istemezken ısrarla çocuk isteyip bizi bu duruma düşürdüğü için düşman oldum, o ise bütün anneler çocuklarını sakinleştirip susturabilirken benim bunu beceremeyişime bilenip beni kötü anne olarak etiketledi. ama buna rağmen öyle kavgalı gürültülü bir evliliğe dönüşmedi bu süreç. yalnızca uzaklaştık mesafe girdi aramıza duygusal olarak.

cinsellik açısından bir şey değişmedi. öncesinde de fazlasıyla tatmin ediciydi, sonrasında da son derece keyifli devam etti. hamileliğimin son ayı ve doğum sonrası ilk 40 gün dışında ayrı kalmadık. uyumayan bebeğe rağmen fırsat yaratmayı bildik. bebek sevmeye gelen biri kapıdan girince sessizce arka odaya süzülüp hasret giderdik artık ayıpsa ayıp dedik buna da ihtiyacımız var. neyse ki her gün en kötü ihtimalle annem geliyordu ve zorluk çekmedik bu konuda.

yalnızca son istanbul depreminde kızım gündüz bakıcısıyla yakalandı ve kadın inanılmaz panik yaptığı için kızımda travmaya dönüştü bu durum. o depremden beri yalnız uyuyamıyor. şimdi daha çok zor bizim için sevişmeye zaman ayırmak çünkü zaten uykudan nefret eden bir çocuk. günde toplam uyuduğu uyku saati 6 7 saati geçmiyor. gündüz uykusu zaten yok. anne baba saatlerimiz zaten azken bir de uyurken birimizi esir almaya başlaması işleri hepten zora soktu bizim adımıza.

kızım artık 2 buçuk yaşında ama ben hala haftada en az 2 gece kafamı yastığa bile değdiremeden işe gidiyorum mesela. 4 saat deliksiz uyusam 3 gün uykusuz geçirebilecek kadar uykuyu sevmeyen biriyim ama kızım o kadar uyumuyor ki ne sabrım, ne tahammülüm kalıyor onunla ilgilenmek için. çalışan anne olmanın dramı mıdır bu, yoksa bana çocuğun böylesi mi denk geldi bilmiyorum ama hamileliğin sonuyla birlikte yaklaşık 3 senedir uykuya hasretim. deliksiz uyuduğum gecelerin sayısı 1! uyudu dediğim gecelerde en az 4 5 sefer uyanıp yanına çağırıyor odadan odaya mobilize halde geçiyor gecelerim.

çocuktan öncesi sonrası diye bakarsak öncesinde de çok dolu dolu hayatı olan biri değildim ev kuşuydum. eşimle güzel yemekler yapıp film maratonları yapalım, sabahlara kadar pes oynayalım falan tarzı aktivitelerimiz vardı. ilk 3 sene ekrandan olabildiğince uzak tutmaya çalıştığımız için hala öyle film dizi izleyemiyoruz, oyun oynayamıyoruz ama kızımızla oynamanın verdiği haz da onun eksiklerini fazlasıyla kapatıyor. dünyaya bir çocuk getirip onu iyi insan olarak yetiştirmeye çalışmanın mutluluğu bana yetiyor. eskiden başka şeylerden mutlu olurdum, şimdi başka şeylerden.

haa ama çok zor gerçekten bana kimse bunu böyle anlatmadı. eşim de ailem de çocuk yapmaya ikna etmek için hep toz pembe taraflarını anlattılar. sonrasında kendimi hep iyiye hazırladığım için aylarca lohusa depresyonundan çıkamadım kendimi öldürmemek için verdiğim mücadeleyi ben bilirim! çok şükür atlattım o günleri. ama 2.bir çocuk benim için hala kabus gibi. asla düşünemiyorum, rüyamda hamile kaldığımı görüp ağlaya ağlaya uyanan dakikalarca sakinleşemeyen biri haline geldim, gerçekten kazara falan hamile kalsam kafayı yerim sanırım. bu süreci bir daha yaşamaya gücüm kalmadı çünkü. ne kolik sancıları, ne diş çıkarma sıkıntıları, ne sendromlar, ne yalnız kalma ihtiyacını anlayamayan ve 5 dakika soluklanmak istesem "ama bebek seni istiyor annesi" diyen insanlar, sıkıntılarını anlatınca şımarıklık olarak görenler...

iyi ki yapmışım asla yeri doldurulamayacak şeye sahibim, hayatım zenginleşti duygusal anlamda. ama asla bile isteye bir daha yapmam...

Açık yürekle cevap veren herkese çok ama çok teşekkür ediyoruz. Umarım sıkıntılarınız en kısa zamanda son bulur, hayatınız normal düzenine bir an önce kavuşur.

Cocugun hayatinizi en çok aksatacagi rutinleri bozacağı zaman ilk birkaç yıl sonrasi daha kolay. Eğer aşkınızın ilişkinizin iletisiminizin bu birkaç yılı geri donulmez hasar almayacak şekilde atlatabilecek kadar güçlü olduğuna inaniyorsanız ( ki böyle olmayan zaten hiç evlenmemeli bence çocuk olmasa da bir yerde zortlar o iliski) düşünmenize bile gerek yok bence.

elbette degisecek, cunku 7/24 size bagli olan birisi olacak hayatinizda. eski hayatiniz kalmayacak... bunun da bir suru artisi var, eksisi var; her seyde oldugu gibi... cocuk evet dunyanin en guzel seyi ama ayni zamanda dunyanin en zor seyi de.

birakin iliskinizi, cinselligi; tum hayatiniz degisecek...

bildigim kadariyla Yasmin, bir cok ulkede yasaklanmis yan etkileri oldukca fazla olan ozellikle emboli riskini arttiran bi ilac(mis)

hapla korunmak istiyorsaniz baska haplara bakmanizi oneririm.

amac korunmaksa sanirim spiral daha etkili ve yan etkileri az olan bir yontem

(git: 1308727) benim de ağızdan alınan hormonlarla ciddi sıkıntım var. korkunç şekilde bulantı ve kusma yapıyor ve geçmiyor. 3 sene önce doktorumun tavsiyesi üzerine hormonlu spiral taktırmaya karar verdim. (bkz: mirena )bu hormon sadece rahim içinde kaldığı ve diğer sistemlere zıplamadığı için hayatımı kurtardı. hem ilaç içmeyi unutma derdi kalmadı, hem de (ilk 1-2 ayı saymazsak) regl kanamalarımı günlük pedlerle geçirebilecek kadar hafifletti. gerçekten çok memnunum ve 5 yıllık ömrü dolar dolmaz çıkartıp yenisini taktıracağım. bu seçeneği de düşünmeni öneririm.

Neredeyse gittiğim hiçbir kadın doğum uzmanı kan testlerime bakarak doğum kontrol hapı önermedi. herkes fiks. yasmine alışmış, yaz geç modunda takılıyor.

Bana zamanında verdikleri bir ilaç (diane 35) hashimoto tetiklendi. 6 aylık ilacın etkisi 2 yılda silindi, özel doktordu..

O nedenle doktorunun 1 ay sonra bi daha muayeneye çağırması da garip geldi, ben olsam değiştirirdim. Paragöz doktor hiç çekilmiyor.

Hepsi migreni tetikliyor sanırım. Belki bireysel olarak bazıları bazı kişilerde yapmıyordur ama onu da deneyerek bulmak zor. En iyisi hiç kullanmamak, çünkü meme kanseri riskini de arttırıyor.

yasmin beni de mahvetmişti, hem baş ağrısı hem de dayanılmaz bir mide bulantısı yapıyordu. yazz'a geçtiğimden beri çok rahatım.

mutsuzum, yaşıyor olmaktan. aslında eksik yaşıyor olmaktan ve bir şeyleri tamamlamayı istememekten. varoluşumu bir hata olarak görüyorum. olmaması gereken bir şey. man that should not be.

Mutsuzum. Hoşlandığım kıza hoşlandığımı söyleyemiyorum. Aramızda maddi-manevi bir sürü engel var. Ya bu şekilde öleceğim ya da birkaç yıl içinde her şeyi düzene sokup, son derece mutlu olacağım. Şimdilik normal moddayım.

anket mi? mutlu değilim, sebebi yok.

@evde liyakat kalmamis : anket değil aslında, mutsuzlar gelip mutlu olsun diye sordum. bu arada sebebi yokken nasıl mutsuz olunabiliyor?

not : mutsuzum.

Değilim.
Biraz stresliyim ama mutsuz değilim.

mutsuzum, hayatımdaki belirsizlikler nedeniyle.

Degilim

@kleeberg abi mutsuzum demedim ki, mutlu değilim dedim. gri alandayım, tetikleyen bir şey olmadıkça da bu alanda kalırım herhalde.

Mutsuzum. Birçok sebepten.

"yalnızız"

mutluyum bütün hafta sonu f2, gp3 ve formula 1 izledim. analizde işime yarayacak notları alıyorum şimdi. sonra cuma gününe kadar yazımı gömer ve tezime devam ederim.

ha sigaram bitti o sıkıntı bak.

mutsuzuz. yaşıyoruz çünkü

Mutsuzum. İstediğim yerde değilim.

Mutsuzum. Cunku eski sevgilimden daha iyi birine denk gelebilecegime inancim gunden gune zayifliyor.

uzun yılların ardından bir 3 aydır falan bu soruya hayır cevabını verebilecek duruma geldi kafam. ama kış mevsimi korkutuyor. bir de gelecek yaz planlarımın içine edebilecek iş ihtimalleri.

www.youtube.com

bazi konularda mutsuzum ama genel bi mutsuzluk hali yok. o konulari dusununce (yalnizlik, maddi durum vb) mutsuzluk basiyor. dusunmemeye calisiyorum.

mutsuzum. istediğim şeylere erişimim yok, zamanımı potansiyel olarak en üst noktada değerlendirebildiğime inanmıyorum. ne en üstü hatta, neredeyse hiç değerlendiremiyorum. insanlar ve hayat çok sıkıcı, yetersiz, ilgi çekici değil.

mutsuzum hem de çok.

rahat batıyor muhtemelen.

mutsuz değilim ama mutlu da değilim.sadece hüzünlüyüm :(

Her zaman değil ama bazen evet, hem de çok. Tekrar tekrar yaptığım hatalar ve bu hataların sonuçları, kaçırdığım fırsatlar. Bazı şeyler beni çok yoruyor, pes edesim geliyor ama henüz erken olduğu için denemeye devam ediyorum.

aslında çok mutluydum. hala daha mutluyum ama büyük bir borca girdik. zorunda kaldık. yoksa sokakta kalacaktık. o borç benim mutluluğumu baltalıyor. aklıma geldikçe modum düşüyor. bütün borçlulara sabırlar diliyorum.

mutsuzum. erasmus stajımdan yeni döndüm, 10 ay kadar da geçen sene normal erasmus öğrenimi yapmıştım. staj sonrasında orada işe gireceğimle ilgili çok büyük umutlarım vardı, olmadı. kıçıma baka baka döndüm. 2 hafta oldu döneli, kendime gelemedim. sonsuza dek buraya kapatılmış gibi hissediyorum artık. hiçbir şey yapamıyorum, ne dizi izleyebiliyorum ne oyun oynayabiliyorum ne de kitap okuyabiliyorum. elim kalem kağıda gidiyor, anca orayı çizip ardından ağlıyorum. orası benim için özgürlüktü, huzurdu ve mutluluktu. her şeyi elimden kaçırdım ve şimdi bu ay içerisinde muhtemelen işe gireceğim. işim tam olarak mesleğimle ilgili değil ama üstümde olacak olan kadının çok büyük çevresi var, belki benim önümü açar diye girip para biriktireceğim. mezuniyet senem çok yoğundu, final haftamdan çıkıp staja gittim oradan döndüm işte 2 hafta geçti işe başlayacağım. muhtemelen bana sorulsaydı 2-3 ay boş takılıp sonra başlardım işe ama şu an kadın bana "gelince konuşalım :))))" diyince gidip başlamaktan başka şansım yok (konuşalım demiş neden zorunda olasın diyen olursa, ben burada biraz staj yaptım ve güya stajım için konuşmaya gittiğim günde bana "aa madem geldin hadi başla şimdi" dedi) biraz para kazanmak iyi olabilir çünkü 4 senedir kyk'ının yarısını harcayarak yaşıyordum ama yine de parasız bir şekilde evde 3 ay çürüyebilirdim.

olay sadece iş de değil. burada yaşamak istemiyorum.

kesinlikle ve fazlasıyla.

çünkü... maddi olarak bayağı batmış durumdayım. manen de başı ve kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum halâ.

kimsenin bayramını kutlamadım ve bayram da değil zaten bana. ailemi bile aramadım. telefonum kapalı, iletişimim yok...

güzel günler göreceğiz çocuklar, diyorum... inşallah.

Garmin fenix 3. Veya garmin vivoactive hr. Ama garmin.

Garmin +1

samsung gear fit 2 iphone uyumuna kavuştu, ucuz öneri olarak xiaomi mi band2 öneriyorlar.

ben apple watch 1. seri kullanıyorum gayet memnunum

Polar M400