ilk soruna cevap:
o nerden baktigina gore degisir. mesela
machiavelli ve
hobbes'a gore insan dogasi itibariyle o.cocuguyken,
kant'a gore akil sahibi bir yaratik olarak en kutsal seydir, akliyla her boku basarabilir, iyidir aslinda kerata.
rousseau'ya gore de iyidir ama icinde yasadigi toplum onu tam bir o.cocugu yapar.
thrasymachus da kotulugun her zaman kazandigini soyler ama
platon sonunda kendince döt eder onu. klasik
realist -
idealist(normatif) gorusler catismasi. sorunun kesin cevabi yok, eger olsaydi emin ol bir cok problem cozulmus olurdu.
bir de kant ahlakindan dem vuralim. bir katile kurbaninin yerini soylemek ahlaka uygunken, kurbanin canini korumak icin yalan soylemek ahlaksizliktir. bu olayi gunluk hayatta ahlaksizmis gibi algilamak bizim durumu sanki "hep oyle olacakmiscasina" yormamizdandir. yani saniyoruz ki yerini soyledigimizde katil gidip de oldurecek. ne biliyoruz, belki de pesinde oldugu kisi coktan kacmis olacak oradan.
sonuc; kotuluk her zaman ustun gelir diyemeyiz. bunu diyebilmek icin butun kosullari, durumlari gorup gecirmis olmak, tecrube etmis olmak gerekir.
ikinci soruya cevap:
binbir turlu sevgi var. hangi sevgi amansizdir sen acikla ki biz de yanitlayalim. ornegin
platonik ask * amansiz midir? ya da insanliga duyulan
* sevgi amansiz midir? 15 yasindaki emolarin sevgisinden mi bahsediyoruz yoksa baska bir sey mi?
sonuc; sevgi amansiz degildir