Ekşi Duyuru

"sıkıcıyım, ilgi alanlarım aslında hep başkalarının övgüsünü almak için şekillenmiş, hiçbir düzgün alışkanlığı uzunca bir zaman sürdüremiyorum, giydiğim şeyler hep aynı ve sıradan, kimseyle şöyle içten bir diyalog kuramıyorum, hayattan tam olarak ne istediğimi bilmiyorum, günlerim birbirini tekrar ediyor, sevgilimin yerinde olsam kendimi çoktan terk ederdim, sanırım hayatta gerçek anlamda tutkuyla bağlandığım bir şey yok"

evet bu ve bunun gibi bir dolu düşünce. okuduğum bir kitapta buna benzer düşüncelerin gün içinde pek çok kişinin aklından sıklıkla geçtiği, ancak bunları paylaşan pek kimse olmadığından bunları düşündüğümüzde kendimizi anormal hissettiğimiz yazıyordu. öneri de şunun gibi bir şeydi, "bunlar kaçınılmaz düşüncelerdir, onlar gelip geçedursun sen senin için anlamlı olan şeyleri yapmaya devam et". sizin yorumunuz ne bu konuda? normal mi böyle düşüncelerin sıklıkla aklımdan geçmesi?


 

Selamlar, çok sevdiğim bir arkadaşımla küstük daha doğrusu o küstü. Buna sebep olan maalesef benim onun bir davranışına çok sinirlenip abartılı bir tepki vermemdi.Ama kaybetmek isteyeceğim birisi değil. Siz olsanız ne yapardınız? Gönül işi değil bu arada sadece bu tip sorular hep gönül işine taşındığı için kendim böyle açtım.




 

Merhaba, bayadır duyuruya girmiyorum nasılsınız?




 

Benim, babamla olan ilişkimden dolayı alma-verme dengemin bozuk olduğunu düşünüyorum. Babamın karakteri şöyledir; babamdan hiç bir şey istemeyin, ne para isteyin, ne bir iş yapmasını isteyin, ne bir ricada bulunun. Mesela kol gücü gerektiren şeylerde bile , hem bağırır, hem bin dereden su getirtir, nerden istedim diye insanı köpek gibi pişman eder. Para konusuna girmiyorum bile.

Ben de kendimi bildim bileli hep çalışırım. Üniversiteyi kendim istedim okudum, dershaneye kendi paramla gitmemden tutun, o zamandan beri her işimi kendim görmeye alıştım. Maddi ve manevi. Bir insandan, özellikle bir erkekten bir ricada bulunmak, bir şey istemek benim kitabımda yazmıyor. Güçlü görünmek adına değil asla. Bir kadın olarak güçsüz olduğun yerleri ve güçlü olmak zorunda olmayışımı biliyorum. Ama “istemek” davranışı bende çooook zayıf hatta neredeyse yok bile.

Sanırım bu benim bir şeyimi etkiliyor. Bir erkeğe güvenebilmemden tutun, hep kendine yetmeye çalışan birisi olmak beni artık fevkalade yoruyor. Bu durumu iyileştirmek istiyorum.

Bana kitap, terapi, davranış biçimi olarak ne önerirsiniz,
Sizin de bu konuda yaralarınız var mı?

 

Uzun zamandir foto cekilen, gec seni cekeyim falan diyen arkadasim yok. Dolayisi ile soyle boydan veya karsidan falan neredeyse hic fotom yok.

Bu durumda ne yapiyorsunuz?


 

Başta sizde çok da heyecan uyandırmayan, bir yeriyle (tipi, tavrı vs) tam da sizi etkilemeyen birinden sonra cok etkikendiginiz, heyecanlandıgınız hatta
aşık olduğunuzu düşündüğünüz/sevdiginiz oldu mu



 

Evet, napiyorsunuz yilbasi gunu/gecesi? Normal bi gun gibi mi sizin icin? Yoksa plan var mi, disari cikiyor musunuz vs.?

Biz ailece yemege gidecegiz, sonra eve geceriz. Izlemeye deger bisey varsa da ekleyebilirsiniz.

Mutlu seneler. Happy 2024.

 

milano'dayım doktoraya başladım, sınıftakiler hep italyan, konuşuyoruz öyle ama kimse için arkadaşım diyemem. kendim de ultra introvert birisiyim, benim için arkadaş bulmak türkiye'deyken de zordu. nasıl arkadaş bulabilirim?




 

Merhabalar arkadaşlar. Çok vaktinizi almadan uzun zamandan beri canımı sıkan bir durumu sizinle paylaşmak istiyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum, zor durumdayim. Tüm yorumlarınızı dikkate alacağımi bilmenizi istiyorum.

Halihazırda doğunun sınır şehirlerinden birinde Polis memuru olarak görev yapıyorum.

İlk görev yerim olan Batı şehrinde, henüz mesleğimin ilk ayında tanıştığım eşimle tanışmamızin birinci yılında evlendik. Şu an 5 yıllık bir evliliğim var. Biraz evliliğimle alakalı bilgi vermek istiyorum size.

Eşimle severek evlendik, ancak sağlık problemlerinden dolayı birkaç kez düşük yaptı, henüz çocuğumuz olmadı. Tedavi görmek gerekti. Ancak çocuğa tam anlamıyla çift olarak hazır olmadigimizi düşündüğüm için eşim ne kadar istese de bu konuyu hep gozardi ettim. Hazır olmadığımız derken kastettiğimiz şey çocuğun sorumluluğunu alamamaktan ziyade, ileriye yönelik olarak er-gec bir patlama yaşayacağımızı, evliliğimizin olası bitmesi durumunda çocuğun zarar görmemesiydi. Bu yüzden ertelemek istedim.

Konuya gelecek olarak ne benim, ne de eşimin birbirimize karşı en ufacik sadakat şüphesi yok. İlişkimizde küfür, hakaret ya da şiddet de yok. En büyük problem ne yazık ki İNAT. Ayrı dustugumuz bir nokta olduğunda benim düşüncemin "haklı" olma durumu yok kendinin nazarinda. Evliliğimizin ilk baslarinda bu durum bu kadar belirgin değildi, ya da ben tartışma ortamına girmek, huzursuzluk çıkarmak istemediğim için sürekli farkında olmadan alttan alıyordum bilemiyorum. Ancak artık dayanacak gücüm kalmadı, uç noktasına geldim arkadaşlar.

Üstte belirttigim gibi doğunun güvenlik açısından sıkıntı sayılabilecek bir sınır ilinde polis memuru olarak görev yapıyorum. İlişkimize başlamadan önce de bu konuyla ilgili eşime defalarca kez belirttim: "Benim mesleğim pamuk ipliğine bağlı, çalışırken yeteri kadar sıkıntı, stresle uğraşıyorum, tek istediğim huzur, eve geldiğimde güler yüzle karşılanmak. Başka bir isteğim yok senden" diye. Ama bugün geldiğimiz noktada öyle bir duruma geldi ki günlerce benimle küs kalabiliyor, ben adım atmadigim sürece kesinlikle yaklaşmiyor, sürekli kendini haklı görmemi istiyor. Biraz yumuşak mizacı olan, güler yuzlu bir yapım olduğu için de, evde yaşadığım bu huzursuz durumun ister istemez isyerimde de olumsuz anlamda etkisini görüyorum. İş arkadaslarim çok kolay bir şekilde anlıyorlar tartıştığımizi, modum negatif oluyor yani.

Dayanamayıp haklı olduğum halde her defasında özür diliyorum, konuşuyorum kendisiyle bu şekilde surat asmaktan vazgeç diyorum, meslegimi de olumsuz etkiliyor bu durum diyorum. Aklım evdeyken bu mesleği yapamam, iş yerinde sorun yaşarım diyorum ama ne yaparsam yapayım 3-5 gün sonra farklı bir tartışmada yine bana surat asarken buluyorum kendini. Bu arada bahsettiğim şey basit "trip atmak" değil. Örneğin Ben geceden çıktığımda eve gelirim sabah uyurum 11:00 gibi uyanırız tek kelime etmeden kahvaltıyı hazırlariz, sonra gider diger odaya akşama kadar tek başına kalır orada.
Her seferinde nereye kadar ben özür dileyecegim, hatasının farkına varmalı diye düşünürüm ama ne yazık ki gelmez.

Sizlere bir de şu durumdan bahsetmek istiyorum. Eşimin Ailesi oldukça tutucu. Biz evlenirken eşim ailesinin "severek evlenmeye" karşı olduğunu,ailelerinde genelde görücü usulü evlilik yapıldığını söyledi. Bu yüzden evlenirken oldukça zor oldu ikna etmek. Az çok biliyorsunuz bu zihniyeti, ben kendisine şiddet uygulayan birisi olsam bile onu evlilikte tutmaya devam ederler. Neyse Aradan geçen 5 yıllık süreçte beni tanıdılar; ne bir kelime kötü soz sözledim, ne bir hakaret ettim, ne de başka bir sey. Diğer damatlardan yana çok ciddi sorunlar yaşadıkları için Annesi de, babası da beni çok severler. Hatta aramıyorum diye darılırlar bile.

Şimdi eşimle daha önceden çok defa boşanma konusunu dile getirdim. Ben bu şekilde yapamıyorum, kendine acımıyorsan bana acı, bu şekilde hayatımı sürdürmek istemiyorum diyorum ama hiç bir şekilde sıcak yaklaşmiyor buna. Boşanmak istemiyor aama günlerce küs kalır konuşmaz yani benimle. Açıkçası eşimin bu huyu olmasa seviyorum, boşanma durumu gerçekleşirse üzülür muyum evet üzülürüm ama bu yaşadığım şeyler de kolay şeyler değil arkadaşlar. 2 hafta boyunca evin içinde iki yabancı gibi yaşadığımız oluyor. Konuyu ailelere yansıtmak istiyorum dediğimde benim aileme soyleme, yaşlı insanlar uzulurler diyor. Çünkü ailesine yansıttığinda beni az çok tanıdıkları için kendini haksız bulacaklarını biliyor.

Kalakaldım yani bir başıma. Bulunduğum ilde psikolojik yardım alacağım bir yer de yok ufacık bir ilçe, köyden hallice.
Hele bir sizlere yazayım dedim. Özelden de yazabilirsiniz. Buraya kadar okuduysaniz da Hepinize çok teşekkür ederim.

Ne yapmalıyım, nasıl bir yol izlemeliyim sizce?
Her yorum çok kıymetli benim için.
İyi ki varsınız.

 

8 ay olmuş ayrılalı ara ara basit iletişimler kurulmuş, davet edilebilir mi?




 

son 10 gündür hastaydım.
kardeşim bugun bana çorap almış. bir saattir ona ağlıyorum.
insan çoraba ağlar mı ya? nedir benim bu yaşadığım. duygusal boşalma mı?
benzer durumlar yaşadınız mı?

 

annesiyle, kardeşiyle veya babasıyla yaşananlar sonucunda tamamen ilişkileri kesen, konuşmayan, hayatından tamamen çıkaran ve hiç bir şekilde iletişimini sürdürmeyen var mı? nasıl yürüttünüz bu süreci ? şundan soruyorum aslında. mesela annemle tüm bağlarımı koparma aşamasındayım ama kuzenlerim ve teyzelerimle görüşmeye devam etmek istiyorum. illa ki bu anlaşıldığında nasıl tepki verdiniz? bir yerlerde karşılaşınca ne yaptınız?
lütfen böyle şey olur mu ne saçma gibi tepkiler vermeyin. yaşayan bilir. insan bu noktaya bir günde gelmiyor. uzun yıllar süren sorunlar, kavgalar, hakaretler ve daha da kötüsü üzücü durumlar sonucunda bu kaçınılmaz son olabiliyor. benzer şeyleri yaşayanlar fikir verebilir mi?



 

Ne düşünüyorsunuz? Girdap gibi kurtulamiyorsun da. Katılsan samimiyetsiz mide bulandırıcı, katılmasan ayrı dert.




 

Bu normal miydi? Öyle bişi okumuştum diye hatırlıyorum ama




 

Merak edip de eski sevgilinizin Instagram'ına falan bakıyor musunuz? Yapıyorsanız da yaklaşık ne sıklıkta yapıyorsunuz?




 

veya kararlarınız da olabilir.. varsa nelerdir?

Ben kafamın rahat olduğu, kendimi güvende ve mutlu hissettiğim bir yıl olmasını diliyorum. Bunun için bana düşen şeyleri yapmaya odaklanıyorum, yeni yılda da bunu güçlendirecek alışkanlıklar geliştiricem. Bir de, sevdiklerim hep uzakta, daha yakınımda olan ömürlük güzel ilişkiler kurmayı istiyorum. Şimdiden herkese iyi seneler! :)


 

Planlarınız neler?




 

Kiz arkadasim endiseli-kacingan (fearful-avoidant) baglanma stiline sahip birisi, bunu kendisi de net sekilde kabul ediyor. Bir kac aylik iliskimiz benim icin yipratici hale geldi. Sürekli endiselenmek icin bir sebep ariyor, seni yeterince hissedemiyorum, iliskiden beklentilerim karsilanmiyor, bana daha yakin davranman gerek seklinde serzenislerde bulunuyor. Can kulagiyla dinliyorum, anlamaya calisiyorum, onu iyi hissettirecek seylere agirlik veriyorum. Bir kac gün her sey yolunda gider gibi oluyor, bu sefer de kacingan tarafi agir basiyor, hissizlesiyor, yine ufak seyleri bahane edip kendini kapatiyor, ya da kirici seyler söylüyor, fiziksel olarak sana olan cekimim azaldi bugünlerde falan diyor. Kisisel almiyorum aslinda ama modum düsüyor dogal olarak, bunu görünce tekrar basa dönüyor, ilgisi artiyor, bir kac gün icinde endiseli hali geri geliyor. Kendisine ayna tuttugumda her seyi kabul de ediyor, demek ki zarar görmekten, terkedilmekten korkuyorum, o yüzden yapiyorum böyle falan diyor.

Cekilir cile degil yani aslinda. Ama üzülüyorum kendisi icin. Onu daha güvenli hissedebilecegi bir noktaya cekebilmek isterdim, bir kac aydir ugrasiyorum da iyi olsun diye, ama benim de hevesim kacti, anlamsiz gelmeye basladi her sey. Yani iliskiler kolay kurulmuyor, ben de her an herseyi dogru yapiyorum iddasinda degilim ama ilk aylardan da bu kadar gelgit yasamak da dogru gelmiyor. 4 ayda en az 5-6 kez demek ki uyusmuyoruz, ayrilmali miyiz konusmasi yaptik daha simdiden. Ayrilik gündeme gelince hemen tekrar en sevimli hali ortaya cikiyor, seni özledim, gitme kal demeye basliyor. Icinde daha fazla kalmamam gereken bir iliski icindeyim gibi hissediyorum.

Basinizdan böyle bir durum gecti mi? Nasil yaptiniz?

 

evet dogum gunu buyutulecek bir sey degil nitekim 30'lu yaslardayim ama bu sene buna nedense cok uzuldum.

gecen sene de babam kutlamamisti aradim telefonun kapaliydi gibi sacma sapan biseyler soylemisti, aramizda belli bir problem sorun yok aslinda. umursamiyor diyebiliriz. ama annem en azindan aramisti. ve kardesim yazmisti vs bu sene en ufak bir cit bile yok.
turkiye'de de degilim zaten ama bu yil hem anne babamin ve kardesimin kutlamamasi arayip sormamasi beni cok uzdu. belki gereksiz duygusalim bilmiyorum.esimin aile baglari cok iyidir, yakinlardir. dogum gunumu de hep ilk olarak onlar kutluyor.
ister istemez kendimi aile kiyaslamasi yaparken buluyorun hatta bunu cok daha derine indirgeyerek esimin ailesi gibi bir ailede dogsam nasil bir hayatim olacagini dusunerek ilerletiyorum.

Sizce insanin kendi anne babasi kardesinin dogum gununu kutlamamasi normal karsilanmali mi? Aslinda turkiye'ye gelme sansim vardi yeni yil icin ama bu olaya alindigim icin gelmemeye karar verdim. Ve buyutup buyutmedigim konusunda objektif dusunceler duymak icin sormak istedim.

 

Eski gunleri huzunlu bir sekilde dusunurken annemin, abim bana satastigi zaman bunu soyledigi aklima geldi.

Bazen ciddi kavga ederdik, o zaman da bunu soyluyor muydu bilmiyorum ama bu laf mantikli mi sizce? Bu laf size de soyleniyor muydu?

"İnsan, sevdigiyle ugrasirmis" lafi da var ama bu baska, bu romantik seyler icin soyleniyordu.

 

bu çok yaygın bir durum, değil mi? birebir sohbetlerde herkes halinden memnun gibi görünüyor, derdini tasasını pek anlatmıyor. ama yapılan araştırmalara baktığında nüfusun ciddi bir kısmı yaşamından memnun değil. bir de bu memnuniyetsizlik hali sadece ekonomik güçlük yaşayan insanlarla sınırlı bir şey değil, hali vakti yerinde olanlar da genel olarak bir tatminsizlik içerisinde. ama bu durum ne sosyal medya paylaşımlarına ne de arkadaş sohbetlerine yansıyor. bunu siz de gözlemliyor musunuz? "güçlü görünme arzusu" mu sizce bunun nedeni?




 

Var mi boyle bi olay?




 

Merhaba,

Ben ve esim pilotuz. Cesitli yerlere yatiya gidiyoruz. Kayinvalidem gezemeyi seven biri. Oglunun ucus programi aciklandiginda onunla bir yerlere gitmek istiyor. Kayinvalidem oglu ise girdiginde bosandi. Yani kendisi bekar ve ve maddi olarak biz yardimci oluyoruz. Onunla gittiginde ayni otel odasinda kalarak en azindan otel parasindan kurtarma gibi bir durum var ortada.

Gezmeyi gercekten cok seviyor ve ben bu durumdan rahatsiz olarak engel olmasam gidebildigi her yatiya esimle gitmek ister.
Ben gelin olarak bu durumdan rahatsizlik duyuyorum. Olabildigince nesnel anlatiyorum ki olabildigince nesnel yorum almak istiyorum. Bir gelinin bu durumdan rahatsiz olmasi sizce normal midir?

Bu arada meslege yeni basladigimiz icin borc icindeyiz ve maddi durumumuz o kadar da iyi degil. Neden ayri otel odasinda kalmiyor diye soranlari icin soyluyorum. Daha yeni ikimizin ilk arabasini alabildigimiz icin elimizde para bile yok. Ki olsa bile ben deli gibi gunde 13 saat calisip kendi paramin sefasini suremezken bizim paramizla tatillere cikmasi gezmesi bana batiyor.

Ilk evlenecegimizi soyledigimizde evlenmemizi istememisti tek ogluna biraz duskun.

Bu gezme olayindan rahatsizligimi esim anlamiyor. Sizce durum normal mi?

 

Hayat nasil? Bekarsaniz daha da merak ettim seruveninizi?




 

Olay Avrupa’da geçiyor. Olayın kahramanlarından kadın türk, diğer ikisi başka milletlerden.

A ve B iki yakın arkadaş, ikisi de erkek. Birlikte dolaşmaya çıkıyorlar ve A, B’nin nişanlısına (K) bir video gönderiyor:

Videoda A, kadının nişanlısının boynuna montundan sökülmüş bir ip geçirmiş “buraya gel, hey, cici köpek” deyip kahkaha atıyor. B durumundan hoşnutsuz görünse de boş gözlerle A’ya bakmak dışında bir tepki vermiyor.

Kadın kişisi videoyu görünce küplere biniyor, “Bu nasıl bir saygısızlık ve sen, sana bunun yapılmasına nasıl izin verdin! Bir de bunu ne diye videoya alıp bana gönderiyor?”

Aynı tepkiyi kadın, A’ya da gösteriyor. B ve nişanlısı A’yla görüşmeme kararı alıyor ve özür dilemesine rağmen A’yı düğünlerine davet etmiyorlar.

Aradan zaman geçiyor, A ve B arasındaki buzlar eriyor. K da “Belki kültürel farklılıklardan kaynaklanan bir durumdu. Bir daha yapmaz belki böyle saçmalıklar. Belki onun kültüründe erkekler arasında böyle şakalaşmalar normaldir” diye umuyor. İyi niyet göstermeye çalışıyor. İki arkadaşın arasını bozan eş durumuna düşmek istemiyor.

Ardından A, çifti birkaç kez evlerinde ziyaret ediyor.

Son ziyaretinde 3 gün çiftin evinde kalıyor. Son gün akşam kadın mutfakta yalnızken A, kadının yanına gidiyor.

A: Salata mı yapıyorsun?
K: Evet.
A: (Tezgahtaki rokayı göstererek) Bizde buna roka derler. Siz ne diyorsunuz? Biliyor musun rokayı?
K: Biliyorum rokayı evet. Bizde de roka denir.
A: Cilde çok yararlıdır. Bir de 18+ faydaları vardır, neyse söylemeyeyim.

Kadın cevap vermiyor, ciddiye almıyor.

A kapıya doğru yöneliyor ve sonra; “B bunu yesin, sonra daha iyi” diyip elinin ayasıyla kapıya hırıltılı sesler eşliğinde tak tak tak vurup başka odaya geçiyor.

Kadın şok. Ağzı gerçek anlamda açık kalıyor, ne diyeceğini bilemiyor. Orada donup kalıyor. Olayın şokuyla tepki de gösteremiyor.

Kadın son yaşananın taciz olduğunu düşünüyor ve A’yı bir daha evde görmek istemiyor.

B, A'nın yersiz bir şaka yaptığını ve çok kötü cinsiyetçi bir mizah anlayışı olduğunu söylüyor. B yaşanan durum için eşinden özür diliyor ve A’yla konuşacağını söylüyor. Konuşalım ki yaptığının rahatsız edici olduğunun farkına varsın, gibi bir düşüncesi var.

Kadın, A’nın bunu zaten tasarlayarak yaptığını, yani ne yaptığının son derece bilincinde olduğunu düşünüyor. Bu yüzden B'nin A'yla bir daha görüşmesini istemiyor.

A'nın bu davranışların ne kadarı kültürel farklılıklardan olsa gerek diye yorumlanabilir? Yurtdışında yaşayan duyurucuların yanıtlarını özellikle merak ediyorum.

 

...




 

Merhaba. İşinizde kaç yıl tecrübeniz var ve maaşınızdan memnun musunuz? Sağ olun.




 

Merhaba. Yeni yılda bir yere gitmek istiyorum. Fikir olması açısından planınızı öğrenmek istedim. Teşekkür ederim. Siz ne yapacaksınız?




 

babam ben çok küçükken öldü. kardeşim yok. herhangi bir arkadaşım, akrabam kimse yok hayatımda. yakınım olarak annem var o kadar. iş için başka bir şehre taşındım çok önceden, o yüzden onunla da birlikte yaşamıyoruz. o da yalnız yaşıyor.

bana yıllardır annem de ölecek ve dünyada tek kalacakmışım gibi bir his geliyor. ve bundan aşırı korkuyorum. annemin de ölümünü görmek istemiyorum. ilk ben ölsem keşke diyorum ama onun da kimsesi kalmayacak. iki şekilde de daralıyorum yani.

anneme biraz samimi davranmasam, yakın olmasam ileride çok pişman olacağım, o ölünce pişmanlıktan kafayı yiyeceğim gibi geliyor. belki önünde sadece birkaç yıl kaldıysa başka şehirde yaşayarak günleri harcamış gibi hissediyorum. batıl inancım yok ama sanki size bunları yazarak bu düşüncelerimi dillendirmem bile belki bu sonu getirecekmiş gibi korkuyorum. istediğim gibi de konuşamıyorum kendisiyle. hep bir vicdan azabı durumu var sebebini anlayamadım.

siz de böyle şeyler yaşıyor musunuz? ve yaşıyorsanız bu hissi azaltmanın yolu nedir?

 

Evet, çok yıllık ilişkisini bitirerek sevgilisini terk edenler, size sesleniyorum.

Neden ayrıldınız?
Ayrıldıktan sonra neler hissettiniz?
Hemen birini buldunuz mu? Yoksa yalnız kalmak mı istediniz?
Terk ettiğiniz kişinin hayatını uzaktan da olsa takip ettiniz mi?
Onun yeni bir ilişkiye başladığını öğrendiğinizde ne hissettiniz?

 

Bu hikayede erkek kişisi oluyorum. Müslümanız da o kadar yani. Alkol içerim, namaz kılmam, oruç tutmam, kumar oynarım. Kız da namaz falan kılıyor. Dindar başsörtülü bir kız. Allah var güzel ve yanındayken iyi hissediyorum. Beni cumaya başlatmaya çalışıyor falan. Bu ilişki tutar mı sizce?




 

8 aylik bir ilişkim vardı ve son zamanlarda heyecanımı kaybettiğim, hiçbir şey hissetmedigim için 2 gün önce ondan ayrıldım. Işin garip tarafı ayrılırken sürekli ağladim ve şimdi de pişmanım. Onu aslında seviyor olduğumu fark ettim. Nasıl bir aptalliga düşüp de böyle davrandığımı inanın bilmiyorum. Kendimi çözemiyorum, ne istediğimi bilmeyen biriydim hep zaten. Ama bu kez çok iyi, yanında huzurlu hissettigim, mutlu olduğum birini bulmuşken onu bırakarak gerçekten salakça davrandığımı kanıtlamış oldum. 2 gündür durmaksızın ağlıyorum, onu çok özlüyorum şimdi geri dönsem büyük bir hata yaptım desem dalga geçiyor gibi mi olur? Böyle bişey yaşayan oldu mu hiç bunu yapan ve karşı tarafın yaptığı?




 

annenize geçmişte birşeyi yanlış yaptığını
defalarca söylediniz. sizi dinlemedi.

şimdi anneniz nispeten zor bir dönemden geçse
iyi hissetmesi için çabalar mıydınız bu çaba
biraz maddi biraz manevi ama geleceğinizden
çalıyor.

Ne yapardınız?

 

Arkadaşlar ben hiç tatlı dilli birisi değilim. Yani bazem evet ama her zaman değil. Bunun sebeplerine girmeyeceğim. Belli çevresel, belki öğrenmemişlik vsvs. Bunları geçiyorum.
Her zaman tatlı dilli olmak istiyorum. Bunun için biraz alıştırma ve çalışma yapap şart.
Tavsiyeleriniz olur mu


 

merhaba gençler
ben abd'de yaşıyorum, tr'den bi kızla bi kere görüştük arkadaşlar aracılığı ile online. azıcık görüntülü konuştuk, sonra ne ben ne o yazdı iki haftadır. şimdi yazasım var da ne yazsam?
şey desem nasıl mesela, "gene konuşmak ister misin bilmiyorum, istersen ayarlayalım yoksa da anlarım" vs.
thnx

 

*yıllardır yalnız yaşayan ve bundan hoşnut bireyim*

yiğenim yaşadığım şehirde bir okula yerleşti. yurt çıkmadı.
ben de tabii ki yurt çıkmadıysa bende kalabileceğini söyledim.
yurt çıkarsa giderim diyordu.

şimdiyse yurtta kontenjan açılmış ancak hem yiğen hem anne-babası yurda gitmesini istemiyor. anne hijyenik, baba maddi sebeplerden istemiyor. (fakir değiller bu arada)

benim baştan beri yurda gönderme gerekçem çocuğun aşırı içe kapanık, asosyal olması ve benle kalırken de bunu sürdürmesi, yeni arkadaş edinmemesi.
(okuldan gelip odaya kapanmak, telefon, tek başına avm gezmekle geçen bir kısır döngü)

yurdun sosyal ve psikolojik sebeplerden onun için iyi olacağını düşünüyorum ancak hepsinin gözünde "sen yiğenini sevmiyor musun istemiyor musun" gibi yargılayıcı bir durum oluştu. yurda gitse de arkadaş edinmez o falan diyorlar sanki bu çok normalmiş gibi.

yiğenle aramızda 20 yaş var haliyle benim düzenim ve psikolojimi etkiledi evde sürekli birinin olması.

yiğene güzelce açıklamaya çalıştım ama abimle (babası) aramı açmadan kırmadan nasıl konuşup yurda gitmesi için iyi gerekçeler sunabileceğimi bilmiyorum.

siz olsanız abinizle nasıl konuşurdunuz?

 

Duyduğunuz begendiginiz hosunuza giden isimler hangileri erkek icin?




 

Sayın ekşiciler,

Basit yaşamak bununduğumuz zaman içerisinde en zor olanı.
Bir kişi düşünün ki kendisine bir hedef koymuş olsun ve ,bu amaçla bir gece ansızın kalkıp gitmek istediğinide tüm eşyaları tek bir valize sığdırıp yola çıkabilsin.

Bu kişinin size göre nasıl bir hayat tarzı ve prensipleri sahip olması gerekir ?


Aklıma gelenlerden bazıları,


- Sosyal medyayı ve tv medya gibi araçları hayatından çıkarmak
- Birikim ve yatırım yapmaya odaklanarak, harcama potansiyelini düşürmek
- Büyük evler yerine 1+1 tarzı evlerde yaşamak
- Maximum eşya sayısı miktarı belirleyip, eski bir eşyayı elden çıkarmadan farklı bir eşya edinmemek
- Metacı olan kişi ve kişlerden mümkün olduğunca uzak durmak

 

Merhabalar, işyerinde gelişen olumsuz bir durum var canımı sıkan. Olayla alakası olmayan insanlara gösterdiğim davranışla alakalı biraz.

Işyerinde birbirimizi eşit süredir tanıdığımız bir grup var. Ben genel olarak insanlara mesafeliyim, bu grubun çok da bir parcasiyim diyemem, onlar kendi aralarında daha çok takıliyor, ben istemiyorum zaten yüz göz olmayı.

Bu gruptan bir arkadasla nispeten kafamız daha çok uyuştu (cinsel yonelimimiz aynı vs) bununla düzenli içmeye de gidiyorduk. Sonra bu yazın saçmalamaya paranoyaklasmaya başladı, işyerinde herkes bunun aleyhine çalışıyormuş gibi. Çok önemsemedim, hatta yatıştırmaya bile çalıştım. bir süre sonra işle alakalı bir şey sormak için yanına gittigimde bana inanılmaz saçma ve sert bir tepki vererek başından savdi. Bu ana kadar dediğim gibi sürekli konuşuyor ve dışarıda da görüşüyorduk

O anda iletişimi kestim, bir daha suratına bakmadım. Bu olaydan sonra bu sefer patrona gidip siz ona (ben oluyorum) torpil yapıyorsunuz, onun dediği oluyor hep gibi şeyler söylüyor. Hatta o, odadan çıkarken ben içeri giriyorum ve patron direkt aha bunları söyledi senin hakkı da diyor. Bundan sonra komple her yerden engelledim sildim, Kendi manyakligi olduğu icin patron ona bir ceza vermek istedi fakat gruptaki diğer iki arkadaş gidip onun adına yalvarmislar yapmayın bu aralar kafası bozuk vs gibi.

Şimdi ben çocukluğunda, hatta üniversiteye gidene kadar çok ciddi zorbalığa uğramış bir insanım. Zaman zaman bu zorbalık kolektif bir hal de alırdı, olayla alakası olmayan insanlar da dahil olurdu vs. bu yüzden uniye başladıktan sonra yaşadığım şehre bile bir daha dönmedim. Şu an hiçbir sıkıntım yok zaten etrafıma güvenmediğim, istemediğim hiç kimseyi yaklaştırmiyorum. Ihtiyacım da yok. Son derece self sufficient bir hayatım var.

Bu yüzden en ufak bir rencide edici hareket, terbiyesizlik, densizlik beni aşırı tetikliyor, bana kimse saçma sapan şeyler söyleyemez, şakalar yapamaz mesela. Işyerinde bunu yaptığı için bozdugum birkaç kişi oldu, hiçbirinin suratına dahi bakmıyorum.

Bu arkadaş yaptığı terbiyesizliklerden sonra, önce hiçbir şey olmamış gibi konuşmaya çalıştı, muhatap olmadım, hiçbir pişmanlık belirtisi göstermedi, aradan aylar geçti bu arada.

Ben diğer arkadaşlardan da soğudum hiçbiriyle konuşmuyorum, herhangi bir açıklama da yapmadım, ama ısrarla bana selam vermeye, konuşmaya devam ediyorlar.

Yani bu durum bircok kişi için anlaşılmaz olabilir, saçma gelebilir size ama durum bu. Benim dünyamda böyle hareketlere yer yok, bunu bana degil başkasına yapsaydı mesela çeker sorardım sen nasil boyle hareket edersin diye.
Ama bakıyorum arkadaşların umrunda değil. Adam iki gün önce beraber sarhos olduğu adamın arkasından iş çeviriyor.

Bundan bu duyarsizliktan çok rahatsız olmaya hakkım yok mu? Kimse kimseyle konuşmayı biraksin demiyorum, demem. Hep beraber bunlar takılırken, sanki bu absurtlugun sorumlusu ben misim gibi kendi kendimi disladim gibi bir şey oldu. Pişman değilim asla, gebersem konusmam. Hala da muhatap olmaya devam ediyor benle bu ortak arkadaşlarimiz. Yani siz adil olamayacaksaniz ne biçim arkadaşınız anasını satayım. Çok saçma geliyor bana bu durum.

 

30+ çocuksuz evli çiftler nasıl sosyalleşiyor?

bir de çiftlerden teki mesela yeni sosyal ortam nasıl ediniyor eşinden bağımsız bireysel?

yani sizin deneyimleriniz önerileriniz, nelerdir?

 

Geçenlerde iPhone 14 aldım. Alırken birlikte şeffaf kılıf ve ekran koruyucu da aldım. Ekranı koruyucuz kullanmak daha keyifli diye takmayı erteledim ve olduğu gibi kullandım. Telefonu cebime koyarken özen gösterdim ama bir ara sırt çantamın içine atmıştım. Herhalde o ara çizildi.

Temmuz ayında aldığım telefonun Ekim ayında ekranı çizildi sanki kedi tırmalamış gibi. Ekranı kullanırken belli olmuyor ama güneş ışığı yansıyınca sürekli gözüm oraya gidiyor.

Çok canım sıkılıyor bu duruma. Telefondan soğudum.

Sizin de başınıza benzer şeyler geldi mi?

Not: 4 sene boyunca xs max kullandım. Bunun son 1,5 senesi ekran koruyucuzdu ve çizik bile yok. Yeni iPhone modellerinin daha hassas olduğunu düşünüyorum.

 

böyle bir şey gözlemledim.
ihtiyaç mı duymuyorsunuz, genel olarak takılmadığı için mi takmıyorsunuz?



 

Genel olarak da aslinda sorulabilir. Sehrin yeni kisimlarini kesfetmek isterim etkinlik bahanesiyle




 

aslında sormak istediğim şu: gün içinde planladıklarınızın ne kadarını yapabiliyorsunuz? çoluk çocuk sahibi olmadığım ve trafikte fazla vakit geçirmediğim halde bana gün çoğu zaman yetmiyor, herkes aynı durumda mı merak ediyorum. vakit kaybı olarak gördüğüm bazı alışkanlıkları da kestim aslında yakın zamanda (sosyal medya takibi vs) ama buna rağmen yine kayda değer bir değişim olmadı ve bu durum beni acayip strese sokuyor.




 

sb. standart nedir veya nasıl olmalıdır? aile ile tanışmaktan kastım ailelerin tanışması değil. örneğin kızın erkeğin ailesiyle tanışması veya tam tersi gibi.




 

selamlar

ben erkeğim. hem çalışıyorum hem de yeni bir lisansı okula giderek okuyorum. işimi hafta içi evden hafta sonu işyerinden yaptığım için zaman konusunu sevgili yapana kadar bir şekilde idare ediyordum.

sevgilimle 1 yıldır birlikteyiz. kendisinden yaşça biraz büyüğüm. o da çalışıyor ve uzak bir semtte oturuyor. ben uzun zamandır yalnız yaşıyorum. boş günüm olduğunu duyar duymaz koşarak yanıma gelme arzusunda. beraberken genelde evde vakit geçiriyoruz. beraberken aramız iyi fakat aynı yerde olmadığımızda sorunlar başlıyor.

ilgi ve zaman konusu en büyük derdimiz. ben genellikle akşam arayıp yarım saat sohbet etmeyi seviyorum. o ise gün içinde sürekli mesajlaşmayı, fotoğraf göndermemi bekliyor. hatta mesajlarda emoji olmayınca da geriliyormuş. ancak benim gün içinde bunlara ne isteğim, ne hevesim ne de ayıracak dikkatim var.

sevgilimle boş vaktimin çoğunu geçiriyorum. az olan zamanımı arada sırada kendime veya başka arkadaşlarıma da harcamak istiyorum. bazen görüşemeyebileceğimizi, başka planlarım olabileceğini, başka insanlarla da sosyal sorumluluklarım olabileceğini açıklamaya çalışıyorum ve ondan en azından "üzülüyorum ama anlıyorum sevgilim, sen de haklısın" türü destekleyici bir anlayış bekliyorum. özellikle iş ders sınav gibi yoğunlukların birleştiği haftalarda sevgilimle ciddi sorunlar yaşıyoruz. ben kısaca "ilgilenemeyebilirim bir süre" diyorum. bunu dediğimde küplere biniyor.

sözlerime sinirlenip kızıyor. hayatında benden başka kimse yok neredeyse, belki de bu yüzden üzerime çok düştüğünü düşünüyorum. bunalıyorum ve alıştığım özgürlüğü yitirdiğimi hissediyorum. bazen ayrılmayı düşünüyorum. ama benden başka pek kimsesi olmadığı ve amiyane tabirle "kafayı çizmeye" biraz müsait olduğu için ayrılmaya da çekiniyorum. napacağımı bilemiyorum.

özetle, sevgilimi seviyorum ama ilişkimiz beni çok zorluyor. yardımınıza ve tavsiyelerinize açığım.

 

selamlar. mevcut iş yerimde birlikte çalıştığım arkadaşım son zamanlarda oldukça zorba davranışlar sergiliyor. şu zamana kadar maytaba aldım yanlış mı yaptım bilmiyorum ama dozu arttırdığı için canım oldukça sıkılmaya başladı. önceki iş yerimde de benzer bir davranışı yapan arkadaşa rahatsız olduğumu tekrar aynı davranışı yapmaması söyledikten sonra aramız oldukça buz olmuştu. (tamamen başka bir konuydu) sonra da sosyal medyadan falan silmiş (çok da umrumda değildi de neyse). şimdi bu durumda süreci nasıl yöneteceğim gerçekten bilmiyorum. yöneticime söylemek aklımdan geçiyor (bu arada şakayla karışık bir kere o da takılmıştı ben de ne alakası var deyip biraz sert çıkmıştım) ama bu durumda da diğer çalışma arkadaşlarıma bana tavır almasından endişeleniyorum. her gün yüzyüze çalıştığım insanlar sonuçta bunlar.




 

Arayan soran hep bendim. Bir süre sonra geri çekildim ve baktım ki beni aramayalı 3 ay olmuş. Bu süre içerisinde birkaç kez işle ilgili telefonda soğuk bir konuşma geçmişti aramızda. “Hayırdır” dediğimde “Yok bir şey” demişti. Ben de eyvallah dedim. Bu 3 aylık süre sonunda aradi ve “Kardeşim canım sıkkındı işte arayıp soramadım, ne desen haklısın, bi sebebi yok” diyerek işyerindeki bir kızla birlikteliğinden bahsetti. Ben de açıkçası Allah mutlu etsin deyip geçiştirdim.

Araya soğukluk girince ve böyle sebebini de açıklamayınca konuşasım gelmedi açıkçası. Neyse yalvar yakar özür diledi, evime bile geldi. Tamam dedik ama yok abi araya bi soğukluk girince eskisi gibi olmuyor.

Öyle böyle konuşurken bu yine eskisi gibi soğuk ve tavırlı konuşmalara başlamıştı. Herhangi bir sebep gerçekten yok. Adamın huyu bu.
Kovid zamanı nişanı vardı “aile arasında mı salgın filan” konuşurken “gelmezsen gelme lan amma tantana yaptın” diye yine üst perdeden konuşunca ki benim de o dönem sıkıntılarım vardi. “Ulan bir tek senin mi sıkıntın var bu dünyada” diye gitmedim. Burda suçlu benim, gitseydim keşke. Bunun üzerine düğüne çağırmadı ama dugunune gittim altınını taktım. Sonra da bir daha görüşmedik, birkaç kez aradık birbirimizi fakat iletişim koptu gitti. Kanki bicakli ayrılmadık ama böyle de dandik olmasaydı keşke. En son o aramıştı 1 sene önce.

Soru: Bu arkadaşlık serüvenine yapılacak bir şey kaldı mı acaba ?

 

çocukluğumu unuttum. diyelim öğlen 3'te evimize vardık. akşam 12'ye kadar vakit nasıl geçiyor?




 

Siyasi görüşümüzü bir kenara koyduğumuzda, bugün ölecek olsanız en çok neye üzülürdünüz.

Benim yanıtım; Japonya'yı görmemiş olmak.
"Çok yer gezdim de bir eksik Japonya mı kaldı?" aslında tam tersi. Ülkeleri gezemesem de dünya gözüyle bir kez Japonya'yı görmek isterdim.