[]
aileden birinin öleceği korkusu
babam ben çok küçükken öldü. kardeşim yok. herhangi bir arkadaşım, akrabam kimse yok hayatımda. yakınım olarak annem var o kadar. iş için başka bir şehre taşındım çok önceden, o yüzden onunla da birlikte yaşamıyoruz. o da yalnız yaşıyor.
bana yıllardır annem de ölecek ve dünyada tek kalacakmışım gibi bir his geliyor. ve bundan aşırı korkuyorum. annemin de ölümünü görmek istemiyorum. ilk ben ölsem keşke diyorum ama onun da kimsesi kalmayacak. iki şekilde de daralıyorum yani.
anneme biraz samimi davranmasam, yakın olmasam ileride çok pişman olacağım, o ölünce pişmanlıktan kafayı yiyeceğim gibi geliyor. belki önünde sadece birkaç yıl kaldıysa başka şehirde yaşayarak günleri harcamış gibi hissediyorum. batıl inancım yok ama sanki size bunları yazarak bu düşüncelerimi dillendirmem bile belki bu sonu getirecekmiş gibi korkuyorum. istediğim gibi de konuşamıyorum kendisiyle. hep bir vicdan azabı durumu var sebebini anlayamadım.
siz de böyle şeyler yaşıyor musunuz? ve yaşıyorsanız bu hissi azaltmanın yolu nedir?
bana yıllardır annem de ölecek ve dünyada tek kalacakmışım gibi bir his geliyor. ve bundan aşırı korkuyorum. annemin de ölümünü görmek istemiyorum. ilk ben ölsem keşke diyorum ama onun da kimsesi kalmayacak. iki şekilde de daralıyorum yani.
anneme biraz samimi davranmasam, yakın olmasam ileride çok pişman olacağım, o ölünce pişmanlıktan kafayı yiyeceğim gibi geliyor. belki önünde sadece birkaç yıl kaldıysa başka şehirde yaşayarak günleri harcamış gibi hissediyorum. batıl inancım yok ama sanki size bunları yazarak bu düşüncelerimi dillendirmem bile belki bu sonu getirecekmiş gibi korkuyorum. istediğim gibi de konuşamıyorum kendisiyle. hep bir vicdan azabı durumu var sebebini anlayamadım.
siz de böyle şeyler yaşıyor musunuz? ve yaşıyorsanız bu hissi azaltmanın yolu nedir?
aynı hislerle yurt dışına taşınamayan biriyim. Ailemden uzaktayken birine bişey olursa ne yaparım korkusu çok yüksek bir his ve ben çaresi olduğunu sanmıyorum. Daha sık görüşerek birlikte fazla zaman geçirerek bu hissimden sıyrılıyorum şimdilik
- alaimisema
(12.12.23 11:32:53)
tıpkısının aynısını hissediyordum. tam 1 sene önce terapiye başladım, yeni yeni iyileşiyorum. şimdi bunu okuyunca fark ettim ki uzun zamandır içimi kemirmemiş bu düşünceler. imkanınız varsa seyrek aralıklarla da olsa terapiye gitmenizi tavsiye etmek isterim. azaltmanın yolu benim için o oldu, ya da ben fark etmeden olmuş.
- meyal
(13.12.23 18:57:39)
demişsin ya onu da kaybedersem kafayı yerim diye, ben yedim. seni anlayabiliyorum.
anneni yanına al. bu kaygıların olmasa ve yine sorsan aynı şeyi söylerdim. aileden, yakınlarından daha değerli hiçbir şey yok hayatta o yüzden bence işi gücü ve hayatın diğer sorumluluklarını onlardan uzak değil onların çevresinde kurmalıyız. bir de iyice takıntı boyutuna gelmeden yardım almalısın. annen yanında oldugunda da kaygıların bitmeyecek, şekli değişecek muhtemelen...
anneni yanına al. bu kaygıların olmasa ve yine sorsan aynı şeyi söylerdim. aileden, yakınlarından daha değerli hiçbir şey yok hayatta o yüzden bence işi gücü ve hayatın diğer sorumluluklarını onlardan uzak değil onların çevresinde kurmalıyız. bir de iyice takıntı boyutuna gelmeden yardım almalısın. annen yanında oldugunda da kaygıların bitmeyecek, şekli değişecek muhtemelen...
- anna sun (15.12.23 01:36:11)
aynı şeyleri yaşıyorum ve sizi çok iyi anlıyorum. Babaannem ve dedem var ancak onlar da çok yaşlı, ölmelerinden korkuyorum. Onlar hariç benim de sadece annem var. Bu düşünceleri takmamak için, farklı yollarla kendimi oyalamayı denedim, kötü iş deneyimleri ve OKB, anksiyete bozukluğu, depresyon ve yeme bozukluğuna sahibim. Yalnız kalmamak düşüncesiyle de evlenmem gerekiyor diye düşündüm hep fakat kendime göre birini bulamadım ve partner arayışı daha kötü yıprattı beni, şu anda çıkmazdayım.
Bence işin özü bunu kabullenmekten geçiyor, bu durumu kabul edip "en kötü ne olabilir ki" demek. Çünkü değiştirme imkanımız yok. Yukarıdaki arkadaşın da dediği gibi hayatımızı sevdiklerimizin etrafında şekillendirmek güzel bir seçenek. Bunların yanında bize keyif veren aktiviteler veya mümkünse yapabileceğiniz başka bir iş varsa, annenizin şehrine taşının, veya o sizin yanınıza gelsin. Ya da fırsat buldukça görüşün eminim sonrasında vicdan azabı hissetmeyeceksiniz. Anneniz her şeyden önce sizin mutlu olmanızı ister bu yüzden öncelik kendiniz ve kendi huzurunuz.
Bence işin özü bunu kabullenmekten geçiyor, bu durumu kabul edip "en kötü ne olabilir ki" demek. Çünkü değiştirme imkanımız yok. Yukarıdaki arkadaşın da dediği gibi hayatımızı sevdiklerimizin etrafında şekillendirmek güzel bir seçenek. Bunların yanında bize keyif veren aktiviteler veya mümkünse yapabileceğiniz başka bir iş varsa, annenizin şehrine taşının, veya o sizin yanınıza gelsin. Ya da fırsat buldukça görüşün eminim sonrasında vicdan azabı hissetmeyeceksiniz. Anneniz her şeyden önce sizin mutlu olmanızı ister bu yüzden öncelik kendiniz ve kendi huzurunuz.
- babemsi (19.12.23 17:02:33 ~ 17:30:49)
1
