böyle olmak istemiyorum..
kendi kendini eğlendirebilen, hayattan zevk alabilen bir insandım. ta ki iki ay önce bronşit olup bir hafta yataktan çıkamayana kadar.. ne olduysa o zaman oldu. bir haftalık süre içerisinde hayatımda bu zamana kadar yapmış ve yapmakta olduğum şeyleri düşündüm. her şey o kadar boş geldi ki.. kurduğum
kendi kendini eğlendirebilen, hayattan zevk alabilen bir insandım. ta ki iki ay önce bronşit olup bir hafta yataktan çıkamayana kadar.. ne olduysa o zaman oldu. bir haftalık süre içerisinde hayatımda bu zamana kadar yapmış ve yapmakta olduğum şeyleri düşündüm. her şey o kadar boş geldi ki.. kurduğum ilişkilerin, dostlukların, okuduğum kitapların, okul hayatımın, iş hayatımın bir değeri var elbet ama 'şimdi ölsem' dedim, 'şimdi şuracıkta ölsem, hayat yine öyle ya da böyle devam eder..'
bu gerçeği tabi ki biliyoruz ama bu sefer nedense çok sert bir şekilde yüzüme çarptı. hastalığım geçti, ben normal hayatıma döndüm. ama 'yaptığım hiçbir şeyin bir amacı yok.. ne istiyorum? bir sürü ülke gezmek, bir sürü kitap okumak vs.. gezeceğim de ne olacak, okuyacağım da ne olacak?' düşüncesi yakamı bırakmıyor bir türlü. eskiden bunları düşünmek bile bana heyecan verirdi. şimdi hiçbir şeyden tat, zevk almıyorum..
yaklaşık 3 yıldır aynı iş yerinde çalışıyorum. işimi seviyorum, yöneticim iyi bir insan, başarılı olduğumu her fırsatta söylüyor, ortam da fena sayılmaz ama çok rutine bindi herşey çok kof geliyor.. çoğu zaman çalışasım bile gelmiyor. günü bitirmeye bakıyorum. aşk hayatımda da hiçbir sorunum yok. beni çok seven ve çok sevdiğim, çok anlayışlı bir sevgilim var. bu yıl içinde evlenmeyi düşünüyoruz. ama bu tür düşünceler yüzünden gerektiği gibi heyecanlanamadığımı görünce sürekli ağlıyorum sinirimden.
ne oldu da böyle oldu anlayamıyorum. kendimi teşvik etmek istiyorum bir şeyler okumaya, bir şeyler izlemeye ya da yapmaya ama olmuyor. çok zorlanıyorum. düşünmemek için saat akşam 8'lerde yatmaktan bıktım. yatmadan önce aklımda sadece ölüm oluyor, bir de 'ya sevdiklerimin ailemin başına bir şey gelirse ne yaparım ben' korkusu..
öyle bir şeyi yapmak kesinlikle aklımdan geçmiyor ama arkasından 'her şey yolundaydı, niye böyle yaptı anlayamıyoruz' denilen insanların neden intihar ettiklerini en azından ruh hallerini az çok anlayabiliyorum. böyle olmak istemiyorum. sorunum ne onu da tam anlamış değilim zaten.. bu tür durumlarda ne yapılmalı? geçici mi? hiçbir fikrim yok.. varsa öneri yoksa iyi bir psikolog/psikiyatr tavsiyesi yapabilirseniz çok sevineceğim..
0
kendine çok zor bir hedef koy. yapabileceğinden daha zor olsun. ama yapabilecekmişsin gibi uğraş didin. sonunda başarısız ol. başarısızlık bazen iyi gelir.
0
uzak gelecegi dusunmnekten vazgec. o ana ve gunluk keyifli anlarina odaklan. tabi ki gelecegini ciddi sekilde etkileyecek sacmaliklar yapmadan, isinden istifa etmek gibi..
0
Sanki ilkbahara değil de sonbahara girdik birader, depresif duyurular pıtrak gibi her gün maşallah. Zamanla geçer bu düşünce merak etmeyin.
0
üj aşağı bej yukarı bu duyguları yakın bir zamanda yaşamış bir kişi olarak "kesinlikle geçiyor" önce bunu belirteyim..
geçmesi ise büyük oranda size bağlı oluyor ama %10-20 gibi bir oranla diğer insanlar da size bu konuda yardımcı olabilirler..
mesela ben dertleşmek için bi arkadaşımla buluşmuştum ve bazı aksilikler olunca o bana bi türlü zaman ayıramadı ve beraber onun işlerinin peşinden koşmuştuk. bi kaç saat sonunda farkettim ki kendiliğinden iyi hissediyorum kendimi. yani aradığım aslında dert yanmak değilmiş. bi süre hayata dalmak, spontane yaşamak iyi gelmişti, geçmişe çok takılmadan anı mutlu yaşamakmış.
ama bu durumdayken bence de bir karar alırken iki kere düşünün. sağlıklı karar veremeyebilirsiniz. yanlış bir karar vermeyin ilerde pişmanlık duymayın.. bu çok önemli.
geçiyor yani, sabredin, bir bakmışsınız..
0
japonbalikcisi
(
28.03.11)