Gide Gide Bir Söğüde Dayandım

youtu.be

Ankara'da yedim taze meyvayi - www.youtube.com

hocam hiç türkü kültürüm, dinleyiciliğim yoktur. o yüzden bu giriş kabul edilir mi bilmiyorum ama GESİ BAĞLARI diyeceğim. çünkü ilkokulda bize bunu öğretmişlerdi. ben de çok duygusal, salak bir çocuk olduğum için gerçekten fazlasıyla etkilenmiştim. okuldan eve yürürken "gesi bağlarında dolanıyorum" diye düşünüp triplere filan girerdim hey gidi. söylemiş miydik, çalmış mıydık hatırlamıyorum ama ilkokulda bir süre bayağı üzerinde durmuştuk biz bu türkünün. sene 2001-2006 arası bir şey olmalı. bizim okula/öğretmenimize has bir durum muydu, o dönem müfredatta mı vardı artık orasını bilmiyorum.

ama ben gibi türküye uzak bir adamın bile küçük yaşta beynine mıh gibi işlenmiş bir eserdir gesi bağları, o yüzden bence diğer her şeyden bağımsız olarak dikkate değerdir diye düşünüyorum. severek, bilerek, isteyerek dinlediğim bir şey miydi? hayır. ama 8-9 yaşındaki türk çocuğuna "türkü" diye bir şeyin olduğunu göstermiş, bunu ona anlatmıştı. o yönüyle benim için daima kıymetli ve özel bir eserdir. kayseri'de hiç bulunmamış olsam da kafam ara sıra gesi bağlarında dolanır ve özlediği yarini arar, REAL SHIT.

Çok var ama bir tanesi çok özel. Dinlemeyi hep ertelerim. Kötüdür çünkü yarattığı hisler. İlk dinlediğimde vurulmuştum. Kim söylese güzel söylüyor. İlk dinlediğim ve en iyi söyleyen kişi sözlerinin ve bestesinin de sahibidir. Türkiye’nin kara bir gününde yakılarak öldürülmüştür. Evet Hasret Gültekin söylüyor.
youtu.be

kütahya'nın pınarları laço tayfa yorumu (kütahyalı değilim)
www.youtube.com

bir kaç tane daha var ama tek türkü istrediğin için öneremiyorum.

Bir tane demişsin ama şu ikisi arasında bir tercih yapamadım. Mood’um düşükken ikisi de beni canlandırır <3 alevi değilim bu deyişlere bayılıyorum

Pirlere niyaz ederiz (modern vers.)
youtu.be

Şah-ı merdan
youtu.be

Nasıl batının klasikleri varsa bizim türkülerimizde de klasik (sınıfsal, herkesin kolay kolay anlayamayacağı, kolay sevemeyeceği, kolay kolay aklına düşmeyecek ama müthiş sanatlı) bir repertuar var. Semahlarda da var zeybeklerde de var teke yöresinde de var Karadeniz'de de var her yörenin her türünde var. Müthiş bir repertur var, bilmediğim de çok üstelik. Ama bildiklerimin içinden 1 tanecik seçip şudur diyebilmem de imkansız. Onun için sadece şimdiye mahsus, sadece aklıma şimdi gelebildiği için "ben kendimi gülün dibinde buldum" diyorum. Çok var çok.

Güler duman - var gibi

Ben de sizinkiyle benzer şekilde şu türküyü aramıştım ama bulamamıştım: www.eksiduyuru.com
Türkü olarak da şu an aklıma Zahit Bizi Tan Eyleme geldi. En çok Boğaziçi öğrencilerinin Hakan Demir ve diğer tutuklu arkadaşları için söylediği şu versiyonu seviyorum: youtu.be

Ama bu soruya muhtemelen yarın başka bir türkü söylerdim:/

zor soru. odam kireç tutmuyor.

Of çok zor soru. Bi tane söyle dediğin için ilk aklıma gelen Karadır Kaşların (ormanların gümbürtüsü) oldu. Yarın sorsan başka bi şey derim. Tüm türkü dostlarına selam söylüyorum :d

turkulere bayilirim! ozellikle de rock versiyonlari inanilmaz guzel oluyor. kirac, haluk levent, athena, destan, ayna, baris manco, cem karaca falan soyleyince...

birkac tane yazacagim musadenizle: kiziroglu, malabadi koprusu, atabari, cilveloy, hanim hey, arzu gizim, karahisar kalesi, dere boyu kavaklar, cayir cimen geze geze, drama koprusu, dam ustune cul serer, makaram sari baglar...

bunlar disinda illa bir tane sececeksem ben de zahit bizi tan eyleme'yi secerdim bu arada.

www.youtube.com

Eşimin çalığ söylediği herhangi bir türkü olabilir ama illa bir tane seçeceksem “ akşam olur karanlığa kalırsın” olur

Başındaki yazmayi sariya mi boyadin _ abdal

Şu karşıki dağda kar var duman yok,
Benim sevdiceğimde din var iman yok.

Muratgil'in Damından Atlayamadım..

(bkz: turkish nomadic)

Çok kişisel bir soru. Benim için cevabı belirli ve kesin. Ama tavsiye isteyenlere tavsiye etmem mesela. Ama benim için: youtu.be

Okul başarısı akademik zekanın iyi bi göstergesi ama duygusal zekanın değil. Okul başarısına ek olarak duygusal zekası da fena değilse iyi kararlar alır. Değilse ne olduğunu bile anlamadan kuyuda bulabilir kendini.

Tanı konmamış ADHD'li çocuklar var mesela, planlı programlı düzenli okul yıllarında çok başarılı oluyorlar. Zamanlarını daha serbest düzenleyebilecekleri üniversite ve sonrasında bütün sistem çöküyor, iş hayatında bocalıyorlar.

Kobuzchu kiz +1
Okul hayatım başarılıydı ama iş hayatına girdiğimde en çok bu konuda zorlanmıştım. Özmotivasyon ve zaman yönetimi yeteneklerimi geliştirmek için hala uğraşıyorum.

ortaokul/lise tayfasina bakiyorum da, bu cocuk iyi yerlere gelecek dediklerim cogu ya beyaz yaka kole oldu, ya da bir baltaya sap olamamis sekilde dolasiyorlar.
bundan bir bok olmaz dediklerimin de cogu zengin oldu, patronluk yapiyorlar.
ozetle, akademik basari=para denklemi patlayali cok oldu, bitti o is.
okullar robot yetistiriyor, yetistirdekleri robotlar da kalitesiz isin kotu tarafi.

Okul başarısı kişiden bağımsız bir çok koşula bağlı. Aile ortamı, ekonomik durum, sağlık gibi kişinin elinde olmayan başarı üzerinde etkili birçok değişken var.

Günümüzde okul başarısının ilerideki hiçbir davranışla veya parayla pek ilişkisi kalmadı. Herkes kendine göre bir üniversite veya bölüm bulabiliyor. Türkiye'de bulamayan parasıyla avrupada okuyor.

Benim gördüğüm fazla okul takıntısı gerçek hayattan koparıyor. Adam bir bölüme girmiş iş bulamamış bulma şansı da yok ama halen zorluyor. Bir zanaat edineyim demiyor. Falanca teknisyen veya ticaret yapan okumamış bu aptal falan diyor.

Evet öyle oluyor. Aksini iddia edenler istisnaları sayıyor/görüyor.

Herkes başarılı olacak diye bir kural yok ama kendi çevreme baktığımda doğru bir önerme olarak görüyorum bunu.okul arkadaşlarımdan başarılı olanların hayatada aynı şekilde devam ettiklerini gördüm.beraber büyüdüğüm iki yakın arkadaşım farklı okullarda başarılı bir eğitim hayatları oldu.birisi ülkedeki en büyük holdinglerden birisinin yönetim kurulunda,diğeri en bilinen bankalardan birisinin gmy pozisyonundan yurtdışına gitti.geriye gm olarak gelmesi bekleniyor.

Ama buradaki başarı kıstasımız kurumsal hayatta bir başarı,iyi maaş gibi gözüküyor.ben buna çok sıcak bakmıyorum.corporate hayatlar çok benlik değil.kıskandığım iki arkadaşım var.birisi lisede dans ediyordu ,hala dans etmeye devam ediyor.diğeride bütün hayatını sporla uğraşarak geçirdi.çok güzel işlere imza atıyor.

Burdan yola çıkıp asıl önemli olan istikrar demeyi tercih ederim.

turkiye'nin en iyi anadolu liselerinden birinde okudum. herkes kendi sosyal sinifindan devam etti. orta ust sinif cocuklari ya yurtdisinda okudu, ya da tr'de guzel kariyerleri oldu. mutevazi ailelerden (ogretmen, memur vs) doktor olanlar kuyrugu dik tuttu, digerleri sallantida. alt siniftan ufak istisnalar disinda bir yol olan gorulmedi.

okulda alinan puanlar ile hayat basarisi arasinda dogrudan bir iliski oldugunu sanmiyorum. sosyal beceriler en az zeka kadar onemli hayatta bir yerlere gelebilmek noktasinda.

zaten siniflara gore insanlarin basarili olma sebebi de bu. ust siniftan geliyorsan ailenin tanidigi ve sana is imkani vs verecek insanlarla dogrudan bir network'un icine doguyorsun. okuldan mezun olunca is bulamazsan babanin tanidigi ayarliyor en kotu bi mulakat. alt siniftan gelen kisi kendi networkunu olusturmak zorunda kaliyor yoksa isi zor.

Üniversite öncesi okulları, başarısı sahiden hayattaki başarıyı etkiliyor. Tabii kişiye göre değişir ama genelde üniversite, öncekiler kadar etkili değil. Bazıları küçük hayatlarından çıkıp iyi üniversitelerin tüm olanaklarını kullanarak çok iyi yerlere de gelebiliyor ama bu bilinçte üniversite öğrencisi çok nadir.

Türkiye'de akademik başarının hayatta başarının garantisi olduğuna inanılıyor. Yok öyle bir şey.

Çok basit bir ölçeği var bunun. türkiye'nin en prestijli okullarının en prestijli bölümlerinden mezun olanlara bakın. Koç economics, Boğazisi işletme, hacettepe tıp...

Aynı dönemde aynı sınıftan, aynı not ortalamasıyla mezun olan insanların bile çok farklı yaşamları var.

Aynı bölümden aynı sene mezun 2 doktoru alın mesela.
Doktor a bölüm birincisi,
doktor b ortalama altı bir öğrenci.

Ama notları düşük olan doktor b gider nişantaşı'nda ve dubai'de estetik kliniği açar. Botox yapa yapa porsche alır kendine.

Notları yüksek olan doktor a kredi kartı ekstresine bakıyordur asgariyi mi ödeyeyim, tamamını mı diye.

Bir insanın hayattaki başarısını (maddi, manevi, artık nasıl belirliyorsunuz o başarıyı fark etmez o size kalmış. Ona siz bakarsınız) belirleyen bir sürü faktör var:

-Akademik başarı
-Aile
-Maddi durum
-Kişisel network
-Bilişsel yetenekler
-Duygusal yetenekler
-Öngörü
-Cesaret
-Genel kültür
-İletişim becerileri
-Psikolojik durum
-Kişisel finansman yönetimi

Akademik başarı bunlardan sadece biri. Önemli. Ama tek başına yeterli değil.

Hayır bu iş öyle olmuyor. Daha doğrusu böyle bir korelasyon kurmak mutlak bir veri vermez bize.

akademik hayatı çok iyi olup iş hayatında çakılan veya silik sıradan bir tip olan çok insan gördüm. Tam aksi olupta, okuldaki akademik becerileri vasat olup iş hayatında çok başarılı ve parmakla gösterilen kişileri de.

Akademik başarı mutlak iş/hayat başarısını getirmez. Getirmiyor. Biraz da Kendimden biliyorum.

31 yaşındayım, annemle yaşıyorum, hiçbir başarım yok.

herkes benim gibi değil tabii, istikrarlı bir şekilde hayatta başarılı olup iyi yerlere gelenler de oluyor hatta bunların çoğunluk olduğunu söyleyebiliriz ama okul başarısı dünyadaki en abartılmış şeylerden biri. çünkü en başta günümüzün ekonomik gerçekliğiyle ve iş hayatının dinamikleriyle uyuşmuyor.

adam çok zeki veya çalışkandır, gider manyak bir mühendis olur filan evet iş hayatında da başarılı olur ama özellikle sosyal bilimlerde öyle bir şey yok. zaten bu tür bölümlerde spesifik bir alandaki beceri/eğilim insanı çok fazla öne çıkarabiliyor. ben dilciyim mesela her zaman çok başarılı bir öğrenciydim, lisede arkadaşlarımın b1 ingilizce bildiği yerde ben 8-10 sayfalık hikâye çıkarıyordum, üniversitede başka bir dili öğrendim ve orada da bölümün en iyilerindendim vs. ama sonuçta diploma bile alamadım.

alıp çok iyi yerlere gelen arkadaşlarım da oldu ama ben alsam bile bir şey olmazdım muhtemelen. bilmiyorum yani belki ben yanlış düşünüyorumdur, belki "zaten hiçbi şey başaramadın konuşmak senin ne haddine öküz" dersiniz ama ben okul başarısının gerçekten çok abartılı bir kıstas olduğunu düşünüyorum ya.

tabii bir de başarı kriteriniz nedir, o önemli. kimi insan var bir alanda doktora yapıp kıt kanaat geçiniyor. hiçbir şeyi yoksa "ben bu alanda uzmanım" diyebiliyor. kimisi var ki okulu hocalara daha fazla zorluk çıkarmasın diye ZORLA mezun edilerek bitiriyor, işlek yerde tekel işletiyor. şimdi hangisi başarılı, kime göre ve neye göre?

ilkokulda çok yaramaz, cips vermediği için başka bir arkadaşımızın kafasında o cips paketini parçalayan bir arkadaşım yönetmen olmuş mesela. ben bunu televizyonda adamın klibini izleyince gördüm. ben parmakla gösterilen bir öğrenciydim, bi bok olamadım. çünkü istikrarsızım, çünkü disiplinsizim, çünkü sosyal becerilerim yeteri kadar kuvvetli değil.

benim çok iyi bildiğim birkaç şey vardı, öğrencilik hayatım bu sayede çok rahat geçti ama okuldan çıktığımda ya da okul gerçekten zorlaştığında bunun için bir çözümüm, alternatifim vs. yoktu.

çocuklara disiplinli olmak ve çaba göstermek öğretilmeli bence en başta. zihinsel, fiziksel engeli olmayan her insan yeteri kadar disiplinliyse bir yere varır çünkü. benim gibi kendini rockstar zanneden tek yönlü sığırlar da bir yerde duvara toslar, hayatı boyunca başka hiçbir şey görmediği için ne yapacağını bilemez.

velhasıl okulda başarılı olmuş insanların bir kısmı gerçekten çok donanımlı, zeki, yetenekli kişilerdir ve hayatlarının geri kalanında da başarılı olurlar. bir kısmı ise oyunu kolay modda oynuyormuş gibi takılır, 8-16 yaş arası için "çok güçlü"dür ama ondan sonrası için hiçbir fikri ve donanımı yoktur, onlar çakılır.

Okul basarisi ve hayatta basari birbirinden cooook farkli.

Okulda istenilen cevabi verdigin an basarili sayiliyorsun. Okulda surec tahmin edilebilir sekilde ilerliyor; Dersi dinleyen, ezberi iyi olan, hocayla sikintisi olmayan, sinavlardan iyi not alan, anlamsiz gereksiz odevleri zamaninda teslim eden, kurallara uyanlar basarili sayiliyor.

Bir seyleri neden yaptigini anlamaya calisan, sorgulayan, sorunlari ya da problemleri dikte edilen sekilde degil de kisa yoldan ya da pratik sekilde cozmeye calisanlar, ogretmeni elestirenler genelde basarisiz goruluyor.

Okul problem cozmeyi, yaratici dusunmeyi ikna kabiliyetini, iletisim becerilerini, dogru kararlar almayi vs. becerileri hep guvenli, kontrollu durumlarda ogretiyor ama okuldaki hesaplar gercek hayata aktarilamiyor.

Hayat boyle degil. Hayatta her seyin tek bir cevabi yok. Tek bir yontemi yok. Kurallar surekli degisiyor, etrafimizdaki insanlar degisiyor, yasadigimiz yerler degisiyor, yaptigimiz is degisiyor... okulda basarili olan ogrenci bu belirsizliklerle basa cikarken bocaliyor.

Hayatta bildigin kaos gibi. Kitaptan ezberledigini kagida yazip 100 alip sinav gecen ogrencinin bu duruma adapte olmasi, surekli bir seyleri sorgulayan, bir seylere adapte olmaya calisan ogrenciye gore cok daha zor oluyor.

Benim 95 aldiginda aglayan sinif arkadaslarim vardi. Bu adam hayat gibi bir kaos ortaminda nasil basarili olsun? Devlet memuru oldu. Yillardir hergun ayni kagit isini yapiyor...

cok sevdigim bir hocam 4.0 ortalamali insanlar icin "hasta bunlar, insan bir kez olsun kotu gununde olmaz mi?" derdi, onu hatirlatti bana bu soru.

aklıma bir tek faneuil hallda (quincy market) clam chowder yemek geldi. ekmek içinde getiriyorlar. mekanın adı boston chowderdı galiba. bir de harvard, mit kampüsleri gezilebilir. Şehir içinde newbury street de alışveriş için keyifli. isabella stewart gardner museum da güzel.

cok fazla tarihi sey var. north end'e gidilip o tarihi sokaklarda gezilmeli. copps hill burying ground'daki mezarlik beni cok etkilemisti o kadar eski bir mezarlik amerika'da gormedim baska. oradan baslayarak freedom trail uzerindeki diger seylere bakilabilir. bir mezarlik bir de paul revere'nin 17.yy'dan kalma ahsap evi aklimda kalmis. boston massacre'in yapildigi mekan var bir de. massacre diyorlar ama 5-6 kisi olmus sadece. oyle ufak bir meydan gibi bir yerdi.

bunker hill savasinin yapildigi bunker hill monument'e bakilabilir, hazir gidilmisken charlestown'da meshur bi clam chowder'ci vardi. ben cok sevmiyorum ama oranin lokal yemegi sonucta. cok tarihi merak yoksa atlanabilir bunker hill.

harvard kampusu ve cambridge gezilmeli. yine sehir icinde beacon hill cok guzel bir mahalle. orada bir seyler yenebilir. sonra public garden uzerinden back bay'e gidilebilir. back bay alisveris icin tavsiye edilen bir yer.

universite kampuslerini gezerdim ben.

Good Will Hunting’de Robin Williams’ın Matt Damon’a nutuk çektiği sahnedeki parka, hatta direkt o banka giderdim ben olsam. Tabi hala yerinde duruyorsa…

Celtics maçına gidilir.

Boston college'ın çok güzel bir kampüsü var. Hogwarts gibi mübarek. Tavsiye ederim gezmeyi.

Harvard ve MIT'yi de gezmiltik ama Harvard içimi boğmuştu.

Müzesi var, fena değil, bakılabilir. Yemek için çok gğzel bir tavsiyem vardı, kalıcı olarak kapanmış :/

Seni güzel hatırlayacak.

Ne mutlu ona, senin gibi ince bir insanla geçirmiş vaktini...
Lütfen sen de içine atma, ağla!

Ne yazsak fayda etmeyecek ama... "Başın sağolsun" diyeceğim, ama "ölüyor" yazmışsın. Sevgini göstermeye devam et nefes aldıkça. Ölüm var ve hepimize gelecek. Senden sevginizi ve hatıralarınızı alamaz. O, son anına kadar sevildiğini hissetsin.

Yazıp yazıp sildim... Ne yazsam "düşüncesiz" ve "boş laf" gibi geldi. İstersen duygularını yaz yine buraya. Elimizden geldiğince paylaşırız seninle.

Az önce son nefesini verdi.

Ne olurdu yaşasan...:(

Sağ olun mesajlarınız için.

ben de kedimi kaybettiğimde çok üzülmüştüm çok ağlamıştım (18 yaşındaydı). o senin hayatının bir parçasıydı ama kendisinin tüm hayatı sendin ve çok iyi hatırlanacaksın onun için. sen olmasaydın sokaklarda sürünecekti ama ona güzel bir hayat verdin.

başın sağ olsun.

okuyunca çok üzüldüm ama diğer arkadaşların da dediği gibi; o senin hayatının bir parçasıyken, sen onun tüm hayatını ya da en güzel zamanlarının tamamını oluşturdun.

içinde yaşadığımız geçici, kötülüğün kol gezdiği, güzelliklere daha çok hasret kaldığımız şu dünyada ikiniz de sevginin, aidiyetin en güzel hallerinden birini karşılıklı tatmışsınız. hayatın maalesef sarsıcı gerçeklerini geriye döndüremesek de onun anılarını, kendine has karakterini ve tatlı yaramazlıklarını hatırlayıp yaşatman en güzeli olacaktır.

inşallah hep mutlu olursun ve en kısa zamanda eski meleğin gibi bir meleğin daha tüm hayatı sen olursun.

çok yakın zamanda gencecik yoldaşımı, köpeğimi kaybettim. 5 yaşında olacaktı bu ay.
genç olduğu için kendimi çok suçladım, hala suçluyorum bu duygudan kurtulamıyorum ama güzel bir yolculuk yaptık beraber. Sadece benim hayatımda değil, tüm dostlarımın, tüm mahallenin hayatında güzel izler bıraktı.

3 ay sonrasından söyleyeyim o hissetiğin acı geçmiyor. Söylenebilen tek güzel şey güzel bir yolculuk olduğu.
ancak bu duygu ile gün sonunda yalnız kalıyoruz. Önce her gün ağlıyorsun sonra haftada bir sonra sanırım ayda bir.

"serçenin ölmesinde bile bir bildiği vardır kaderin.
şimdi olacaksa bir şey yarına kalmaz, yarına kalacaksa bugün olmaz.
bütün mesele hazır olmakta.
madem hiçbir insan bırakıp gideceği şeyin gerçekten sahibi olmamış,
erken bırakmış ne çıkar,
ne olacaksa olsun."

ölümün ardından insanın yüreğinde 40 mum yanarmış her gün 1 mum söner ama son mum sonsuza kadar yanarmış.

basiniz sagolsun. birbirinizin hayatini guzellestirdiniz, yoldas oldunuz. sizi cok sevdi, siz onu cok sevdiniz. iyi ki var oldu, iyi ki tanistiniz, iyi ki yoldas oldunuz. cok zor bir kediyi kaybetmek ama iyi ki butun bu guzellikleri paylastiniz.

o gittiği yerde mutludur, seni de ziyaret edecektir. Sen onu hep an, onun adına mama dağıt sokaktakilere, emin ol iyi gelecek.
Bu arada acını yaşa dibine kadar. Kedi değil evlat haline geliyorlar. Başın sağ olsun, çok diyebilecek bir şeyim yok, benim de kedim var, çok derinden anlıyorum, o yüzden teselli edemiyorum.

Onun hayatında onun için çabaladın, onunla ilgilendin. kısacası onun hayatını güzelleştirmek için çabaladın. Kaç yaşındadır bilmiyorum ama ı yaşa kadar mutlu, huzurlu yaşadı. Böyle düşünmelisin.

benim de 3 yaşlı kedim var okurken gözlerim doldu . çok zor bir durum ne desek boş . evde nereye baksan gözünün önüne gelecek. onu neşeli sağlıklı zamanları ile hatırlamaya çalış derim . Sabırlar dilerim .
bir karga büyütüyordum gitmek istedi saldım ama aklım hep onda kaldı sabah akşam balkondayım gözüm onu arıyor . ağlamadığım gün geçmedi 4 gün sonra 1 ay olacak .

"Ve tilki küçük prense şöyle dedi: İnsanlar bu gerçeği unuttu, ama sen unutmamalısın. Evcilleştirdiğin şeylerden sonsuza dek sorumlu olursun."
Antoine de Saint-Exupéry

Basin sag olsun. Kaybin icin cok uzgunum. Nasil bir aci oldugunu tahmin edemem benim de 6 yasinda tekir bi kizim var.
Cok guzel bi hayat yasadi.
Sevdi, sevildi, güvende oldu. Karni hep tok, temiz suyu vardi. Bi kedi baska ne ister ki? Oyuncaklari da olmustur.
Dunyasi senin ona gosterdigi kadardi. Hep guzel hatirlanacak. Eminim cok huzurlu gitmistir. Eger cennete inaniyorsan orada seni bekleyecegine eminim. O yumusak tüylerle bi gun tekrar kavusacaksiniz.

Başın sağolsun. Ne desek boş, ne desek için yanmaya devam edecek, ama onu güzel hatırla. O da seni güzel hatırlayacak. Okurken ağlamamak için zor tuttum kendimi, çok zor bi durum, evinde hayvanı olmayan anlayamaz, onlar bizim canımızın bir parçası haline geliyor. Ben kendi kuzumun yokluğunu düşünmeye bile dayanamıyorum. Allah sabırlar versin :(

evcil hayvan kayıpları da çok yakınımızı kaybetmişiz gibi üzüntü veriyormuş. kedim 5 gün veterinerde kaldığında evin her köşesinde onunla olan anılar, onun yatışı, oyunları geldi gözümün önüne. demek ki diye düşündüm, vefat ettiğinde de böyle olacak.
eminim ki yerini doldurmaz ama başka bir kedi ile yola devam edebilirsin. yine hatıralarla yaşayarak tabi ki. beşeriz, başka bir seçim şansımız yok. ona verdiğin güzel hayat, sıcak yuva, sıcak kucak, elinden gelini yapmış olman en büyük avuntun olsun. kaybettiklerimizle emimin ki boyutlar arası bir yerde kavuşacağız.

Başınız sağolsun. Kısacık ömründe onu rahat ettirmek için elinizden geleni yaptınız, aciz bir canın hayatına dokundunuz. Eminim konuşabilseydi sizden razı olduğunu söylerdi.

31 Aralık çarşamba günü mesai bitimi eve gidiş yolumun üstünde yer alan bar veya pub, iki bira veya iki kadeh viski içer evime geçerim. Sonrası işte evde takılırım.

memlekete dönüp ailemle geçirmek istiyorum. gidemezsem belki arkadaşlarla toplanırız. o da olmazsa evde herhangi bir günüm gibi olur.

kedi isi bulursam kedi bakmaya giderim. favori aktivitem.

O haftayı izin alarak kapattım, benim de planım yok . Schengen vizem olmasına rağmen izmir'de olacağım yılbası donemki her yer gereksiz pahalı maalesef. Boş boş takılırım muhtemelen

Yeni yil baglaminda degil ama tam da o aralar kendimi sicak bir yerlere atmam lazim hissiyati yasiyorum.

aynı be ya, noolsun işte.

yuvarlanıp gidiyoruz.

Kimse samimi cevap beklemiyor bu soruya. Günlük hayatın ritüellerinden biri.
İyiyim demek içimden gelmiyorsa iyi demek adet olmuş derim genelde.

saçma sapan konuşma la (bkz. Behzat Ç)

en samimi cevap bu bence. çünkü herkes öylesine soruyor, laf olsun diye.

Fiks: Hamdolsun! (Genelde "ben de iyiyim" diyorlar, "iyiyim" demediğim halde. Amaç girizgâh işte, gâvurun "small talk" dediğinden.)

Samimi cevap vereceksem mesela şu an:
Bugün:
Ailecek hastayız, salgın var, ağız, burun akıyor.
Bugünlerde: Zahirde bir problem (ekonomik, ailevi, iş, ilişki, sağlık sorunları vb.) yok. Ama ara ara değişik duygular bastırıyor sebepsiz. Bazen öfke, bazen heyecan, bazen kafamı duvarlara vurma isteği, bazen savırsızlık, bazen sıkkınlık... Ama sebepsiz. Derinde de bir sebep bulamıyorum. Nöronlarım olması gerektiği gibi çqlışmıyot sanki.

Özet: Hamdolsun

Yakınım olmayan herkese iyiyim deyip geçiyorum.
Yakınlarıma “bok gibiyim” derim.
Şu sıralarda da böyleyim maalesef :/

Bomba gibiyim! Düşmanları ve hasetçileri sevindirmemek gerek.

Murat Ağırel, is that you?
komando kani var bende

iç güveysinden hallice

Standart
İyi diyelim iyi olalım
Çok şükür yaşıyoruz der gibi

Mukemmele yakinim derim genelde.

turkce sorulduysa: allah bugunlerimizi aratmasin

ingilizce sorulduysa: hanging in there