İlk gördüğümde, yorumlar dahil tüm soruyu okudum. Bazı şeyler yazdım ama cesaret edemedim, ama içimde kaldı hala dert ediyorum.
İlk olarak, babanızın ruhu şad olsun. Eğer hekim kaynaklı bir hata varsa, burada babanızın vefatının tüm sorumluluğu hekimdedir siz yapmanız gerekenler şeyi yapmışsınız. Burada kendinize haksızlık etmeyin.
Herkes böyle mi?
Hayır değil tabii ki de. Medipol üniversitesinde ücretli bölüm okuyup ailesinin aldığı mini cooper’ı ile okula giden gelen, 1+1 evde tek yaşayan, akşamları süs köpeğini gezdirmeye çıkaran insanlar var.
Kimisi de yıllar boyu ailesine bakmak durumumda kalıyor.
Hayat, biraz şans işi yani. Doğulan aileden sonra da istatistik oluyor. Nerede okuduğumu hatırlamıyorum ama bir insanın üst sınıfa geçme ihtimali 7% imiş.
poverty.ucdavis.eduBen de benzer durumda olan birisi olarak insanların polyana tavırlarına katlanamıyorum. İstatistikler her şeyi ortaya çıkarıyor.
Ne yapacağımı ben de bilmiyorum.
Ama Bir Bilim Adamının Romanı’nda anlatıyordu: Mustafa İnan, okumak için çok uğramış, otobüslerde sıkış tepiş gitmiş, parasızlıkla uğraşmış, babasının bu çocuktan bir şey olmaz tavırlarına maruz kalmış. Bir yerde Mustafa hoca diyordu, eğer kaderimi razı olup çabalamasaydım, bugün sesimi kimseye duyuramayacaktım, kimse beni tanımayacaktı, neler geçirdiğimi bilmeyecekti.
youtu.beyoutu.beSizlere sağlıklı ve güzel günler diliyorum.