merhaba.

çok sevindim adınıza. güzel bir şey yakalamışsınız. nadir oluyor sanki artık.

ihtimal hesabı yaparak kendi mutsuzluğunu bozmak çok kolay oldu artık maalesef. zamanın ne göstereceğini bilmemiz mümkün olmadığı için aslında verilebilecek pek bir yanıt yok. benzer tecrübeleri olan var mı diye sormuşsunuz ama bunları burada herkes sıralasa bile tatmin edemeyecek sizi. örneğin ben 28 yaşındayım ve 19 yaşında böyle bir şey düşündüğümü bile düşünemiyorum. şu anda bile erken olduğunu düşünüyorum hatta çoğu şey için. demem o ki tamamen sizinle, karşı tarafla ve aranızdaki bağla alakalı. anlattığınız kadar güzelse kendinizi geri çekmeden gönlünüzce yaşamanız dışında verilebilecek bir tavsiye yok bence. inşallah daha da mutlu olursunuz.

madem bu kadar yoğun, akışına bırakın bence.

bana biraz kız aradığı duygusal boşluğu doldurduğu için sıkı sıkıya bağlanmış gibi geldi. Özellikle kız evlatlarda babadan yana duygusal bir boşluk varsa sevgililerine daha çabuk güvenip ve bağlanıyorlar sonu genelde hüsran oluyor umarım sizin öyle olmaz.

Aradaki yaş farkı bence sıkıntı düzeyinde yani bu aralıkta sıkıntı bir 38-30 olsa sıkıntı olmaz dicektim ama şöyle ki hayatı aynı dengede yaşamicaksınız sen işi yaşarken o okulu sen 30ları yaşarken o daha kıpır kıpır dönemlerini yaşıyor olacak, şuan için sorun yok ikinizde üni hayatındasınız. Bunu ben bir çok ilişkide problem olduğunu gördüm başında bir şey olmaz gibi geliyor.

Her ilişki 3 aşağı 5 yukarı ciddi ilerleyip beraber yaşama planları yaşar buna takılmayın lütfen. Liseli boyutunuz mesajlarda kalsın.

Bence akışına bırakın büyük planlar için çok erken, hatta mümkünse hiç plan yapmayın abi. Ben planlı yaşayıp planına göre giden adamda planına göre gidince mutlu olan adam da görmedim.

Fotoğraf alabilirsek daha çok yardımcı olabiliriz. Ağzının içini gözlerini ve mümkünse kakasını fotoğraflarsan.

acil bir durumu var gibi duruyor, pişman olmamak için çok geç olmadan veterinere götürmelisiniz.

enfeksiyon kapmış olabilir. acil veteriner :(
serum vs takarlar, ilaç başlarlar, belki bi kan testi yaparlar

iş bulamıyorum. umudum az. öz güvenim epey hasar aldı iş ararken.

şu an için çok şükür en büyük somut problemim işim, çözebileceğimi hiç sanmıyorum. hiç umudum yok. çok da umurumda değil.

Mezun olamıyorum, ailevi bir sürü problemim var arada kalıyorum ve ikili ilişkilerime de çok yansıyor bu durum.

Okuldan bir gün elbet mezun olucam ama ailevi konularda umudum yok.

Çok yalnızım, tek derdim o
17 senedir yalnızım, ailem bana en yakın 10 saatlik uçuş mesafesinde oldu hep
kimsem yok.

Kronik bir rahatsızlığım var. Arada uyku dönemine geçse de bazen hortlayıp yaşam kalitemi düşürüyor. İşte o zamanlar kendimi çok çaresiz hissediyorum. Bu sorunumu çözemem çünkü bilinen bir tedavisi yok, bu hastalık ile ömrümün sonuna kadar yaşamak zorundayım.

iş bulamıyorum, şu an çalıştığım yerde 2 aydır maaş alamıyorum ama evde oturmaktan psikolojim bozulduğu için gelip ofiste oturuyorum.

yaklaşık 10k borcum var bankalara. arayıp duruyorlar, 1 ay sonra yasal takibe gider.

ailemden 900 km uzakta yaşıyorum. yaşadığım yerde sevgilimden başka arkadaşım dostum kimsem yok

en büyük sıkıntım ev arayıp bulma sürecim şu an için, taşınma vs işleri gözümde çok büyüyor. bir de ayak bileğimi sakatlamıştım o beni korkutuyor ya tam iyileştirmeyi beceremezsem diye. bunların ikisi de geçici şeyler. başka bi sıkıntım yok neyse ki.

çalıştığım şirket tam akp kafası ile yönetiliyor, dolayısıyla işimi sevmiyorum.

ağustosta evleniyorum, ev bulma yerleştirme alma yapma dertleri var, tamamen stres dolu bir dönem.

iş değiştireli yaklaşık 4 ay oldu yöneticimle sıkıntı yaşıyorum. umudum kalmadı yeni iş bakmaya başladı myavaştan.

Çok çalışmak.

Çözülecek bir şey gibi durmuyor. Maalesef (bkz: çalışmak özgürleştirir).

Sağlık sorunları.

İnanıyoruz iyi olacak.

- üç ay içinde benim için hatırı sayılır derecede para biriktirmem gerek.
- dikkat bozukluğu. okula ve işe dair sorumluluklarımı yerine getirmememe yol açıyor.
- babam
- en yakın arkadaşlarımla aramış bozulmuş olması

Hoşlandığım kız var. Karşılık bulma ihtimalim %32.5 falan.
Okulum uzuyor, arkadaşlarım mezun, yalnız kaldım seneye. Umut falan yok, olan oldu.

Pectoralis Major tendon rüptürü.

ailemdeki insanların borçlarının tavan yapması her gün daha kötüye gitmesi ve bunun için sürekli matem havasında olmaları.

iş bulamıyorum diye üzülenler bunu düşünüp şükredin, bulursunuz inşallah

En büyük sorunum iş, belki kısa süre içinde bulabilirim ama hala istediğim iş olmayacak.

şüşkoluk.

çözebileceğim konusunda büyük umudum var zira ağustos sonunda tekrar okula, dolayısıyla sosyal hayata döneceğim. bu otomatik olarak daha az yemek, daha çok hareket etmek demek. üniversiteye başladığımda taş gibi heriftim, o zamana kadar da hiçbir şekilde kilo problemi yaşamamıştım. sonra yaşadığım psikolojik problemler, aşırı yeme isteği, evden çıkmama, özellikle yurttayken "ulan gece karnım acıkırsa bi şey yiyemem" düşüncesiyle vücudun ihtiyaç duyduğundan çok daha fazlasını yeme vs. derken iğrenç bir şey olup çıkıverdim.

şu an bu duruma zemin hazırlayan her şeyden uzaklaşmış durumdayım. geçen 20 günlüğüne annemin yanına gittim mesela. ekstra dikkat göstermediğim, gece koca tencere makarna yiyip kola içtiğim halde 4 kilo verdim. neden? çünkü aç değilken öküz gibi saldırmadım. gün içindeki yemeklerimde, "gece acıkırsam bir şey yiyemem çünkü her yer kapalı" düşüncem olmadığından, ölçülü kalabildim.

o açıdan, hala büyük ümidim var çünkü "normal" olan zaten bu değil. şartları normalleştirdiğimde, ben de normale dönerim diye ümit ediyorum. duyurudan/sözlükten kızlara yürümeyi, önüme gelene dickpic göndermeyi (sürpriz olarak değil tabii ki) çok özledim. insan şüşko olunca kendini her anlamda yarım hissediyor. karşı cins senden hoşlanacaksa bile sen kendi özgüvensizliğinden yanaşmıyorsun mesela. ne bileyim çok çabuk yoruluyorsun. hepsinden önce, sağlıksızsın. hep giydiğin şeyleri giyemez oluyorsun. sürekli olarak aklının bir köşesinde "lan bunu yesem mi yemesem mi?" tedirginliği oluyor. yemesen aç/eksik, yesen yenilmiş hissediyorsun.

ama bitti. istanbul'dan da, yurt ortamından da ayrılıyorum. biz bu yola kefenimizle çıktık. SEKS GERİ DÖNÜYOR.

çevrem ve ben ilişkisi. arkadaşlarım çok çeşitli yerlerden ama ben sadece bir gruplayken kendimi kendimmiş gibi hissediyorum. ilerde evlenirken kimleri çağırırım diye düşündüğümde sadece o arkadaşlarımı çağırırım diyorum. 10 sene sonra görüşmek istediğim arkadaşlarım sadece bu kişiler. bir yerde kesip atmam gerekecek diğer grupları, nasıl yapacağım bilemiyorum.

bir diğeri ise ( pek sallamasam da) çalıştığım yerdeki ortam. şöyle ki, sabah uyanıp sözcü gazetesini okuyup onun üzerinden saatlerce muhabbet eden insanlarla dolu. bir insan nasıl sözcü okur aklım almıyor...

Düzensiz uyku, düzensiz beslenme dolayısıyla sağlıksız yaşam tarzim. Sigarayı çok içiyor olmam. Angarya işlerin zamanımin çoğunu aliyor olması. Kpss. Yalnız ve yalıtılmış hissediyor olmak. Kendimle surekli bi mücadele içinde olmam. Sağlıksız hissetmem. Aklı dengemi koruma çabaları, kabuslar. İç dengemi bir turlu kuramamam, negatife karşı yoğun hassasiyetim. Ailevi meseleler. Ekonomik sıkıntılar. Kemik bi arkadaş cevremin olmaması.

Resmen pandoranin kutusunu actirdin.

para

Teorik olarak çok güzel bir hayatım var, İzmir'de yaşıyorum. İşim maaşım falan iyi gayet(daha iyisi size olsun). Ek olarak orkestrada çalıyorum, motorla geziyorum vs. "Derdini s.keyim" diyeceksiniz belki ama içimde hep bi boşluk var tatmin olmayan sebebi nedir bi fikrim yok. Ankara'ya ailemin yanına mı dönsem yoksa İzmir'de devam mı etsem bunun ikilemi var kafamda sürekli. 30'una geldiğimden midir nedir kafama uyan birisini bulsamda hayatım düzene girsin istiyorum inceden.

Matematik bölümünü bırakıp makine mühendisliği kazandım. Neredeyse 3. sınıfa geçecek olmama rağmen normalleşme sürecine giremiyorum. Üzerimde hâlâ sınava hazırlandığım yılların etkisi var. Türkiye'deki üniversiteler liseden hâllice olduğundan sanırım bir süre daha inek modunda dolaşacağım. Bir türlü sosyalleşemiyorum. Zorunluluk olmasa dışarı çıkmam gibi. Bir antrenmanlarıma gidiyorum, bir de okula. Bir kafede saatlerce oturacak kadar salmak istiyorum kendimi.

kız yok, umudum yok , çünkü para yok

kendimi cok yalnız hissediyorum, 33 gün önce sevdiğimden ayrıldım, toparlayamıyorum kendimi, haftada 3 gün işe gitmiyorum, beni sevdikleri icin göz yumuyorlar ancak kovulmam an meselesi ve cok da şeyimde değil, mayışı alkole yatırıyorum 1 aydır, 1 aydır hastalıklar peşimi bırakmıyor, normalde zevkle girerdim mutfağa, mutfak şu an paket servis ambalajlarıyla dolu, akşamları canım sıkılınca kalkar evi temizlerdim, severdim bunu özenirdim şimdi 2 haftada 1 annemi cagırıyorum anne gel yoksa belediye gelecek diye. gömlegimin ütüsünü dahi yapacak motivasyonum yok. günde 2 paket sigara içiyorum. bademciklerim şiş, saçlarım papaz oldu berbere gidesim yok. gülesim yok. gözlerimin feri söndü.

öliyim ben ya en iyisi :\

Mezuniyet sonrası düşülen boşluk ile özel hayatta problemler birleşince son bir senem iğrenç geçti. Bu hafta sonu moda sahilde hayvan gibi yayılırken artık olayların değiştiğini, keyiflerin yerinde olduğunu fark ettim. Ne güzel lan.

Kendimi biraz yalnız hissediyorum bazen. En büyük hatta tek problem o sanırım şuan hayatımdaki. Bir şeyler paylaşabileceğim birisi olsa hayatımda her şey daha güzel olurdu sanki. Çözme konusunda umutsuz değilim, olmam için hiçbir sebep yok zaten ama zorlamıyorum da. Bir arayış, hadi artık tarzı bir çaba içinde değilim.
Ha bir de ödev yazmaya başlamam lazım birazdan, canımı sıkmıyor değil.
Gelmişken bir de şarkı vereyim belki keyiflendirir
www.youtube.com

Yaz ve sıcaklardan hiç hoşlanmıyorum. Bir an evvel Eylül gelsin istiyorum. En büyük olmasa da en öncelikli sorunum bu.

sosyal anksiyetem yeniden ortaya çıkmaya başladı sanırım

Kurtlanmış olabilir. Bizim pederin sigara koleksiyonu varmış öyle abuk subuk memleketlerden, kurtlanmış sonra sigaralar.

iamnotbasic

zbam tişört ve yolotisort var, instagramda sayfaları var.

mlb

Beşiktaş'taki Street Box'ın t-shirt'leri çok güzel. Online da satıyorlar artık.

kaft ve terkos pasajı. bir ara tishodan bastırırdım.

iamnotbasic

salpa

kafadan kodlamaya girmeden once algoritmaya ve object oriented modelling'e bakmani oneririm. mantigi kavradiktan sonra geri kalan seyleri halletmek oldukca kolay.

python ile başla, programlama mantıklarını kavra daha sonra object oriented design, design patterns vs yürü.

herkes programcı oluyor, ama herkes kaliteli kod yazamıyor kaliteli kod yaz.

peki bunlar için site, kaynak vb. gibi materyal tavsiyeleriniz var mıdır? ne kadar süre sonra kod yazma işine başlamalıyım?

topcoder'da iyi bir rating yakalarsaniz, buyuk firmalardan size teklif gelebilir

surdaki problemler de gelistirebilir programlamanizi projecteuler.net
topcoder'in aksine, projecteuler'da sorunun cevabini giriyorsunuz sadece, derleyici veya dil, istediginizi kendi pc'nizde kullanirsiniz.

ne varoluşu yav? erkek adamın 3 temel sorunu vardır: para, karı, iş/okul.
sende bunlardan bir aranjman var. askerlik bitince hafiflersin. ko götüne dersin hatta. hayatını yaşa, evlenme, sigarayı bırak, içki olduğu gibi kalsın, tamam işte. hiçbirimiz bi boka benzer hayatlar yaşamıyoruz, emin olabilirsin.

@kargn;

mana yaratamamak, amaçsız olmak falan. ölümün keskinliği tüm enerjimi alıyor bazen.

herşeye rağmen yaşamak. kafka bu konuya ''beklemek''diye yaklaşıyor. yani, kötü durumdaysanız bekleyin iyi şeyler başınıza gelecektir diyor.

ben pek onun gibi düşünmüyorum, ben ne zaman saplansam ayağa kalkabilmem için cepheye çıkmam gerekti. hatta sonraları benim sahip olduğum tek şey bu lan galiba dediğim özgüvene ihtiyaç duydum. ama ne zaman saplansam. ve bunu da cephede sağladım.
ölmeyi istemek, ölmekten beter olmak, her gün ölmek ama sadece ölememek durumlarında dahil. yani ben hiç cepheye çıkmadan atlatamadım bu durumu. illa ütmek için oynamam gerekti, tekrar.

ben de çok geç bir yaşta üniversiteyi bitirdim. iş güç askerlik maddi meseleler benim de başımı ağrıttı. ama burada temel ihtiyaç duyduğun (duyduğum) şey motivasyon kaynağı. ve bence kafka da ''beklemek'' derken bundan bahsediyor, sadece ikimizin(kafka ve ben) motivasyon kaynağı algısı farklı.

küçük bir flashback atalım: aslında uzun bir hikaye ama, 2 tür insan davranış biçimi varmış. birisi enerjisini kendisi üreten(günümüz örnekleri mevcuttur) diğeri ise başka insanlara ihtiyaç duyan. yani yalnızken miskinleşen(bunun da örnekleri çoktur) ve bunların her 2sinin de zeka ile uzaktan yakından ilgisi yok. yani çok zeki bir insan tembel olacak diye bir kanı da yok, tam tersi de. bunu şu yüzden anlatıyorum, eğer sen 2. tip insana giriyorsan birilerine ihtiyacın var demek oluyor. 1.tip insan zaten sürekli birşeyleri kendine iş edinen tip oluyor, yani sürekli bir işi olan ve bunalıma girmeyen. düşünmeyen. ama 2. tip insanın beyni çok geveze olur. önce bi' ona karar vermelisin bence, hangi karakter yapısına sahipsin.


geri dönelim: keşke mesleğini yazsaydın burada. çünkü yine aptal da olsa bir ayrımsamaya göre mutluluğun 3 temel saç ayağı vardır diyorlar: yapılacak iş, sevecek birşey ve hedef. yine bir başka öğretide eğer 1 saat mutlu olmak istiyorsanız uyuyun 1 gün mutlu olmak istiyorsanız balığa çıkın 1 yıl mutlu olmak istiyorsanız evlenin 1 ömür mutlu olmak istiyorsanız sevdiğiniz bir işi yapın (bunun çeşitli varyasyonları da piyasada mevcut) der. o yüzden belki okuduğun bölüm değil ama kendine iş seçeceğin profesyonel meslek önemli bu saatten sonra. ve pek tabi, günümüzde bu biraz da eğitim aldığın disiplin dalı ve onu aldığın yerde ki sana kazandırılan bakış açısı ve organizasyon kabiliyetinle doğru orantılı oluyor.

bu nedenle ingilizce önemli, ne olursa olsun ingilizceni geliştir. spor yap(bak ben mesela bunu uzun yıllar anlamamıştım neden spor yap diye, sosyal farkındalıkta faydası çok fazla bunu) ve profesyonel ilgi alanına doğru yavaştan yönelmeye başla.

şimdi, öncelikle bunun(geç kalmışlık hissi) şöyle bir reçetesi yok, bir hap atacaksın ve herşey temizlenecek. bu çok acıklı ama evet geç kaldın, ve evet bununla yaşaman gerekiyor. basit oyunlar aslında hayatı çözmüş, orada ki davranış biçimi ile hareket etmen lazım. gelişebilmek için. yani, bu bir ''yanık'' izi gibi düşün. üzerinde oynayabiliriz, düzeltmeye çalışabiliriz ama ne olursa olsun hiç yanmamış bir görünüm sağlayamayız. geç kaldık, ancak bu günümüz modern dünyasında içine düştüğün saplantı kadar mühim değil.

askerlik mesele değil, 35'e kadar erteleme yollarını herkes biliyor 35'ten sonrasını ise yine oturulur konuşulur. ama maddiyat önemli, hangi alanda olursa olsun, ona sahip olmak için ölçülebilen adımlar atman lazım. yani okurken en yapını hazırlaman lazım(geç kalmışlığı da gözönüne alarak) keza maddiyatı çözebilecek potansiyelden sonra askerlik bedelli çakılıyor.

kadınlar meselesinde de sevgi ile saplantıyı ya da yaygın bir yanlış kullanım olan tutkuyu iyi ayırt etmek gerekiyor, bunu da yapabiliyorsan bir sıkıntı yine yok.

gelişebilmek anahtar kelime ama çözüm/ilaç bu değil. ilaç ''düşünme'' / ''düşünmemek''

(güncel sorununla bir ilgisi olmasada genel hayat yaklaşımı olarak) bak şunu unutma öncelikle -ki dünyanın en büyük sihri de buradadır.(mesela tebdil-i mekanda ferahlık vardır da buradan gelir, zaman mekan olay örgüsü) dünya kandırma mahirliğine sahiptir. eğer bataklığa çakmazsan kendini dünyanın seni kandırmasına izin vereceksin. bize verilen en büyük kabiliyet unutmak derler, yani insan unutmadan yaşayamaz. bu bazen güç olabilir orada da ertelemeyi kullanacaksın, yani unutmak mümkün olmayadığı durumlarda hatırlamamayı kullanacaksın. ve evet, bu mümkün.

çok uzun ve dağınık anlattım umarım herhangi bir konuda 1 dirhemde olsa buradan bir tutamak yakalarsın.

varoluş anlamsızlığı görmek istiyorsan, kakapo diye bir kuş var, onun videosunu izle. anlamsızlıkta yanına bile yaklaşamayacağın bir kreasyon. beteri misal verip kötüyü katlanılabilir göstermek konusunda kakapo kadar iyi malzeme bulunmaz.

bu yas konusu acayip sorun ediliyor bizim ulkede. gelismis ulkelerde age discrimination olarak gecerken bizim ulkemizde 25 yasindaki adama bitmis, yasli gozuyle bakiyorlar ki en iyi ihtimalle askerligini yapan fakulte mezunu bir insan zaten 23 yasinda oluyor.