iş bulamıyorum. umudum az. öz güvenim epey hasar aldı iş ararken.

şu an için çok şükür en büyük somut problemim işim, çözebileceğimi hiç sanmıyorum. hiç umudum yok. çok da umurumda değil.

Mezun olamıyorum, ailevi bir sürü problemim var arada kalıyorum ve ikili ilişkilerime de çok yansıyor bu durum.

Okuldan bir gün elbet mezun olucam ama ailevi konularda umudum yok.

Çok yalnızım, tek derdim o
17 senedir yalnızım, ailem bana en yakın 10 saatlik uçuş mesafesinde oldu hep
kimsem yok.

Kronik bir rahatsızlığım var. Arada uyku dönemine geçse de bazen hortlayıp yaşam kalitemi düşürüyor. İşte o zamanlar kendimi çok çaresiz hissediyorum. Bu sorunumu çözemem çünkü bilinen bir tedavisi yok, bu hastalık ile ömrümün sonuna kadar yaşamak zorundayım.

iş bulamıyorum, şu an çalıştığım yerde 2 aydır maaş alamıyorum ama evde oturmaktan psikolojim bozulduğu için gelip ofiste oturuyorum.

yaklaşık 10k borcum var bankalara. arayıp duruyorlar, 1 ay sonra yasal takibe gider.

ailemden 900 km uzakta yaşıyorum. yaşadığım yerde sevgilimden başka arkadaşım dostum kimsem yok

en büyük sıkıntım ev arayıp bulma sürecim şu an için, taşınma vs işleri gözümde çok büyüyor. bir de ayak bileğimi sakatlamıştım o beni korkutuyor ya tam iyileştirmeyi beceremezsem diye. bunların ikisi de geçici şeyler. başka bi sıkıntım yok neyse ki.

çalıştığım şirket tam akp kafası ile yönetiliyor, dolayısıyla işimi sevmiyorum.

ağustosta evleniyorum, ev bulma yerleştirme alma yapma dertleri var, tamamen stres dolu bir dönem.

iş değiştireli yaklaşık 4 ay oldu yöneticimle sıkıntı yaşıyorum. umudum kalmadı yeni iş bakmaya başladı myavaştan.

Çok çalışmak.

Çözülecek bir şey gibi durmuyor. Maalesef (bkz: çalışmak özgürleştirir).

Sağlık sorunları.

İnanıyoruz iyi olacak.

- üç ay içinde benim için hatırı sayılır derecede para biriktirmem gerek.
- dikkat bozukluğu. okula ve işe dair sorumluluklarımı yerine getirmememe yol açıyor.
- babam
- en yakın arkadaşlarımla aramış bozulmuş olması

Hoşlandığım kız var. Karşılık bulma ihtimalim %32.5 falan.
Okulum uzuyor, arkadaşlarım mezun, yalnız kaldım seneye. Umut falan yok, olan oldu.

Pectoralis Major tendon rüptürü.

ailemdeki insanların borçlarının tavan yapması her gün daha kötüye gitmesi ve bunun için sürekli matem havasında olmaları.

iş bulamıyorum diye üzülenler bunu düşünüp şükredin, bulursunuz inşallah

En büyük sorunum iş, belki kısa süre içinde bulabilirim ama hala istediğim iş olmayacak.

şüşkoluk.

çözebileceğim konusunda büyük umudum var zira ağustos sonunda tekrar okula, dolayısıyla sosyal hayata döneceğim. bu otomatik olarak daha az yemek, daha çok hareket etmek demek. üniversiteye başladığımda taş gibi heriftim, o zamana kadar da hiçbir şekilde kilo problemi yaşamamıştım. sonra yaşadığım psikolojik problemler, aşırı yeme isteği, evden çıkmama, özellikle yurttayken "ulan gece karnım acıkırsa bi şey yiyemem" düşüncesiyle vücudun ihtiyaç duyduğundan çok daha fazlasını yeme vs. derken iğrenç bir şey olup çıkıverdim.

şu an bu duruma zemin hazırlayan her şeyden uzaklaşmış durumdayım. geçen 20 günlüğüne annemin yanına gittim mesela. ekstra dikkat göstermediğim, gece koca tencere makarna yiyip kola içtiğim halde 4 kilo verdim. neden? çünkü aç değilken öküz gibi saldırmadım. gün içindeki yemeklerimde, "gece acıkırsam bir şey yiyemem çünkü her yer kapalı" düşüncem olmadığından, ölçülü kalabildim.

o açıdan, hala büyük ümidim var çünkü "normal" olan zaten bu değil. şartları normalleştirdiğimde, ben de normale dönerim diye ümit ediyorum. duyurudan/sözlükten kızlara yürümeyi, önüme gelene dickpic göndermeyi (sürpriz olarak değil tabii ki) çok özledim. insan şüşko olunca kendini her anlamda yarım hissediyor. karşı cins senden hoşlanacaksa bile sen kendi özgüvensizliğinden yanaşmıyorsun mesela. ne bileyim çok çabuk yoruluyorsun. hepsinden önce, sağlıksızsın. hep giydiğin şeyleri giyemez oluyorsun. sürekli olarak aklının bir köşesinde "lan bunu yesem mi yemesem mi?" tedirginliği oluyor. yemesen aç/eksik, yesen yenilmiş hissediyorsun.

ama bitti. istanbul'dan da, yurt ortamından da ayrılıyorum. biz bu yola kefenimizle çıktık. SEKS GERİ DÖNÜYOR.

çevrem ve ben ilişkisi. arkadaşlarım çok çeşitli yerlerden ama ben sadece bir gruplayken kendimi kendimmiş gibi hissediyorum. ilerde evlenirken kimleri çağırırım diye düşündüğümde sadece o arkadaşlarımı çağırırım diyorum. 10 sene sonra görüşmek istediğim arkadaşlarım sadece bu kişiler. bir yerde kesip atmam gerekecek diğer grupları, nasıl yapacağım bilemiyorum.

bir diğeri ise ( pek sallamasam da) çalıştığım yerdeki ortam. şöyle ki, sabah uyanıp sözcü gazetesini okuyup onun üzerinden saatlerce muhabbet eden insanlarla dolu. bir insan nasıl sözcü okur aklım almıyor...

Düzensiz uyku, düzensiz beslenme dolayısıyla sağlıksız yaşam tarzim. Sigarayı çok içiyor olmam. Angarya işlerin zamanımin çoğunu aliyor olması. Kpss. Yalnız ve yalıtılmış hissediyor olmak. Kendimle surekli bi mücadele içinde olmam. Sağlıksız hissetmem. Aklı dengemi koruma çabaları, kabuslar. İç dengemi bir turlu kuramamam, negatife karşı yoğun hassasiyetim. Ailevi meseleler. Ekonomik sıkıntılar. Kemik bi arkadaş cevremin olmaması.

Resmen pandoranin kutusunu actirdin.

para

Teorik olarak çok güzel bir hayatım var, İzmir'de yaşıyorum. İşim maaşım falan iyi gayet(daha iyisi size olsun). Ek olarak orkestrada çalıyorum, motorla geziyorum vs. "Derdini s.keyim" diyeceksiniz belki ama içimde hep bi boşluk var tatmin olmayan sebebi nedir bi fikrim yok. Ankara'ya ailemin yanına mı dönsem yoksa İzmir'de devam mı etsem bunun ikilemi var kafamda sürekli. 30'una geldiğimden midir nedir kafama uyan birisini bulsamda hayatım düzene girsin istiyorum inceden.

Matematik bölümünü bırakıp makine mühendisliği kazandım. Neredeyse 3. sınıfa geçecek olmama rağmen normalleşme sürecine giremiyorum. Üzerimde hâlâ sınava hazırlandığım yılların etkisi var. Türkiye'deki üniversiteler liseden hâllice olduğundan sanırım bir süre daha inek modunda dolaşacağım. Bir türlü sosyalleşemiyorum. Zorunluluk olmasa dışarı çıkmam gibi. Bir antrenmanlarıma gidiyorum, bir de okula. Bir kafede saatlerce oturacak kadar salmak istiyorum kendimi.

kız yok, umudum yok , çünkü para yok

kendimi cok yalnız hissediyorum, 33 gün önce sevdiğimden ayrıldım, toparlayamıyorum kendimi, haftada 3 gün işe gitmiyorum, beni sevdikleri icin göz yumuyorlar ancak kovulmam an meselesi ve cok da şeyimde değil, mayışı alkole yatırıyorum 1 aydır, 1 aydır hastalıklar peşimi bırakmıyor, normalde zevkle girerdim mutfağa, mutfak şu an paket servis ambalajlarıyla dolu, akşamları canım sıkılınca kalkar evi temizlerdim, severdim bunu özenirdim şimdi 2 haftada 1 annemi cagırıyorum anne gel yoksa belediye gelecek diye. gömlegimin ütüsünü dahi yapacak motivasyonum yok. günde 2 paket sigara içiyorum. bademciklerim şiş, saçlarım papaz oldu berbere gidesim yok. gülesim yok. gözlerimin feri söndü.

öliyim ben ya en iyisi :\

Mezuniyet sonrası düşülen boşluk ile özel hayatta problemler birleşince son bir senem iğrenç geçti. Bu hafta sonu moda sahilde hayvan gibi yayılırken artık olayların değiştiğini, keyiflerin yerinde olduğunu fark ettim. Ne güzel lan.

Kendimi biraz yalnız hissediyorum bazen. En büyük hatta tek problem o sanırım şuan hayatımdaki. Bir şeyler paylaşabileceğim birisi olsa hayatımda her şey daha güzel olurdu sanki. Çözme konusunda umutsuz değilim, olmam için hiçbir sebep yok zaten ama zorlamıyorum da. Bir arayış, hadi artık tarzı bir çaba içinde değilim.
Ha bir de ödev yazmaya başlamam lazım birazdan, canımı sıkmıyor değil.
Gelmişken bir de şarkı vereyim belki keyiflendirir
www.youtube.com

Yaz ve sıcaklardan hiç hoşlanmıyorum. Bir an evvel Eylül gelsin istiyorum. En büyük olmasa da en öncelikli sorunum bu.

sosyal anksiyetem yeniden ortaya çıkmaya başladı sanırım