Girilir.

Deniz sporlari nedir? Scuba mi, yelken mi, kite surf mu?

Bir de Dunya'nin neresinde soruyorsunuz? Mesela kis aylarinda dalga sorfu icin Bundoran harikadir, yakin zamanda dunya sorf sampiyonasi yapilmisti hatta.

rüzgar ve uçurtma sörfü için soruyorum, türkiye sınırları içerisinde

bodruma gelirsen scuba yaparız bu mevsimde.

@cokponcik sörf de varsa olur aslında

sörf de yaparız ama scuba gibi olmaz.

ben 5-6 yıl önce nisan sonu gibi antalya-kemer'de denize girmiştim ama soğuktu su bayağı. plaj da boştu.

film olarak, a simple plan'i öneririm. karlı kasaba, sarpa saran olaylar vs...

true detective tabi ki

True detectice eklemeyi unutmuşum onuda izlemiştim

(bkz: house of cards) izlemelisin kesinlikle. bron broen de çok iyi.

Narcos

fargo'yu izlemedim ama hannibal'a benzer dizi önerisi arattığımda en çok fargo'nun ismini görüyorum, o sebeple hannibal'ı önerebilirim sanırım.

Ya sen aşırı derecede yabancı dizi izleyen bi' şeysin...

The Wire çabuk unutulmuş sanırım. Ucundan Battlestar Galactica da girer bu listeye.

american crime story.

son zamanların en iyi keşfi!

bir kişi de çıkıp 24 dememiş, yazıklar olsun!

buyrun youtu.be

harikasınız çok teşekkür ederim

babamı kaybettim 12 yıl oluyor. köyümüzdeki aile mezarlığına gömdük. yarın ben de ölsem yerim hazır :) 1 saatlik mesafe evimize. sadece bayramlarda ve köye gittiğimizde muhakkak uğruyoruz. haricinde özel olarak gitmiyoruz.

tavsiyem istanbul'a defnetmeyin. zaten bir zaman sonra gitmeyeceksiniz. ve büyük şehirlerde 5-10 yıl içinde üzerine başkasını gömüyorlarmış.

Biz kayserideyiz. Bize daha yakın olanda yer olmadığı için çok da uzak olmayan ama nispeten uzak olana defnettik babamı. Keşke diğerinde yer olsaydı diyoruz. İnsanın gidesi geliyo. Gidiyoruz şükür ama demem o ki ziyaret edemeyip uzaklık nedeniyle mezarını unutacaksanız yakınınızda olsun. Ama onun isteğinden de eminseniz memleketinde ailesinin yanında olmak istediyse de yapacak bir şey yok. Fırsat buldukça gidersiniz. Allah rahmet eylesin.

Öncelikle başın sağolsun. Allah sabır versin.

Bende babamı 2000 yılında kaybettim. İşyerime ve evime yaklaşık 5 dk yürüme mesafesinde semt mezarlığına gömdük. Tanıdık birisi yerini verdi bize. Genellikle cuma günleri yani haftada bir ziyarete giderim. Arada 1-2 hafta uğrayamadığım zamanlarda oluyor tabiki.

başın sağolsun.
mezarı sık sık ziyaret edebilmek için, cenazeyi kendi yaşadığın yere defnedilmesini istemek güzel bir düşünce olabilir ama merhumun isteğini göz ardı etmeyin, adamı istediği yere anne-babasının-kardeşinin yayına defnedin.

o arzusunu zaten yazmış. bunu yerine getirmek doğru karar bence.

tabii ki özleniyor ama önemli olan onu anmak. yaptıkları ve söyledikleri ile onu yaşatmak ve akla getirmek. bana göre önemli olan fiziksel yakınlık değil.

başın sağ olsun. bence de onun istediği yere gömün.
14 yıl oldu ben babamı kaybedeli. kişiden kişiye değişir elbette ama uzun zamandır bayramdan bayrama gidiyorum ben mezarlığa... bana iyi gelmiyor çünkü...

Başınız sağolsun.
İsteğini yerine getirmek daha iyi olur.
Çok sık gidilmiyor kabirlere genellikle bayramdan bayrama gidiliyor. Başlarda sık ziyaret etseniz bile iş hayatı, hayat meşgaleleri derken gittikçe seyrekleşir. Bu kez de " sık gidemiyorum keşke istediğini yapsaydım bari" diyebilirsiniz.

Başın sağolsun hocam.

2006 yılında babam vefat etti, 5 km uzaklıkta mezarlığı ama hiç ziyaret etmiyorum. Dinsizlikten hep...

Başka bi ülkede olsaydı mezarı belki hiç gitmeyecek olsam da rahatsız hissederdim belki bir gün gidesim gelir diyerek...

babam askerdeyken babası vefat etmiş. bundan 30 küsür yıl öncesi mi ne. neyse o dönem amcamın baskısıyla dedem yaşadığımız şehirde gömülmüş. ancak sadece çocuklarına eşine ve torunlarına yakın. babaannem zaten yürümeye canı yok, çok uzun yıllardır gidemiyor dedemin yanına. bizde eskiden bayramdan bayrama giderdik ancak şimdi neredeyse hiç gitmiyoruz.
aslında biz oldukça geniş bir aileyiz. dedemin köyünde oldukça büyük bir aile mezarlığı var, atalarım dönemin sayılan, sözü geçen sayılı ailelerindenmiş. meyse dedem haricinde ailemizden herkes orada gömülü. babam hep der, keşke köyüne gömseydik. hiç olmazsa diğer akrabalara yakın olurdu ve mezarıyla ilgilenen olurdu diye.

Sağolun arkadaşlar. Sizin de canınızı sıktıysam özür dilerim.

Başınız sağolsun,

Allah size ve geride kalanlara sabır versin. Mekanını nur etsin.

Kabrin biraz uzakta olmasını hayırlı görüyorum ben. Kabir ziyareti, orada yatan mevtadan çok bizim ahiret için ibret almamızı hedefliyor. Bu da çok güzel bir Türk adeti. Ya da şöyle diyeyim Türklerde yaygın hoş bir adet. Ölümün her an yakınımızda olduğunu biliyoruz. Eski resimlerde görürsünüz, kabristanlar mahallelerin ortasındadır. çocuklar kabristanların içinde mezar taşları ile saklambaç oynar.
Benim annem de 5-6 yaşından beri mezarlığa götürürdü beni, hiç bilmediğim dedelerim için. Bendeki etkisi mezarlığın çok normal sıradan bir şey olarak görmem oldu.
Ama bu devirde bu kadar iç içe olmanın gerekmediğini düşünüyorum. Fotoğraf film gibi anı biriktirilen mecralar o kadar fazla ki, sık sık mezar ziyaretine çok da gerek yok. Kybın acısı her içinize düştüğünde bakarsınız. Kabristana ise yolunuz düştüğünde uğrarsınız, iç huzurunuz artar. Bir fatiha okursunuz, hem kendiniz hem de kaybettikleriniz için.
Acınız henüz taze olduğu için biraz garip kaçabilir dediklerim ama Allahın bize büyük nimeti fıtratımızı geleceğe bakacak şekilde yaratması. Oğlumu doğumhanede kucağıma aldığımda ilk defa hissetmiştim bunu. Affınıza sığınarak paylaşmak istedim.

Başın sağolsun. Babam vefat ettiğinde çok ani olmuştu ve semtimize yakın bir mezarlığa defnetmiştik. Sonrasında yanındaki yeri de aldık, yaptırdık, iki kişilik oldu. 1-2 haftada bir hava şartları iyi olursa ziyaret ederim.
Uzak olursa zor olur.

Başınız sağ olsun, özellikle akrabalar çok çıldırtıcı oluyor bu dönemlerde bol sabır diliyorum.

Dedemin büyük anneannemin vs. mezarı hep Ankara'da. Kayseri'de ve Kırşehir'de de birkaç mezarımız var. Özellikle özel günlerde girilmiyor bile mezarlığa Ankara'da. Bence babanızın vasiyetini (hem de babam kardeşine anne babasının yanına gömülmek istediğini söylediği için İstanbul'dan 6-7 saat uzakta küçük bir şehre gömmeye karar verildi) yerine getirin. Yakında olunca zaten haydi gidelim diyip gitmiyorsunuz. Aklınıza gelince gitmek istediğinizde ise sırf bunun için gittiğinizi bildiğiniz için vicdanınız daha da rahatlıyor. Herkesin yaptığı gibi "Madem bayram, madem mezarlık 10 km ötede, gidelim bari." yapmayacaksınız. Bilmiyorum sadece ben mi böyle ufak şeylerden mutlu oluyorum.

Tekrar cok teşekkür ederim cevaplar için. Anlattıklarımızı okuyunca biraz daha rahatladım. Nedense ölüm hep başkalarına uğrar gibi geliyor, yaşayana dek

Vasiyet konusunda, babamın bu isteğini dile getiren adam, kardeş adı altında babamı çokça üzen, iyi niyetinden faydalanan biriydi. Yalanı dolanı da vardı, o yüzden vasiyetini ondan duyunca sorguladim doğal olarak.

Kabir ziyaretine hiç gitmedim, bu kadar canımdan birini de ilk defa kaybettim, o yüzden yakınımda olsun istedim ama olmadı. Umarım dediğiniz gibi olur mezarına dilediğim kadar sık gitmeden de huzurlu olabilirim.

@gunde 3 litre kola icen adam
Akrabalar konusunda o kadar haklısın ki... İnsan neye uzulecegini şaşırıyor

başınız sağolsun.
babamı 5 yıl önce kaybettim. mezarlık görmeye dayanamadığım için ziyaretine gidemiyorum. ilk bir iki yıldan sonra alışıyorsunuz. eğer defnettiğiniz yerde tanıdıklarınız varsa bir sorun yaşamazsınız. bir de istanbulda mezarlık fiyatları uçmuş durumda. bulabildiğimiz en ucuz mezar yeri 1500 tl idi (karacaahmet 55.000 tl idi, 2010 fiyatları-bu günü hayal gücünüze bırakıyorum.)
önemli olan mezar yerinin kaybolmaması ve mezarın bakımının yapılması. bunun için de tanıdıkların (kardeşi mesela) olduğu bir yer istanbuldan daha iyidir.

Başın sağ olsun. Benim babam da doğduğu şehre gömülmek istediğini söylemişti laf arasında. İstanbul'la arası 8/9 saat. Vefat edince biz de öyle yaptık. 8 yıl oldu. Evet ziyaret etme durumu biraz zor olabiliyor ama bize zor oluyor diye bu isteğini yerine getirmemezlik yapamazdık vicdan azabı olurdu.

Abi bence olay seni mutsuz eden seylerle ilgili cozum uretme ya da basa cikma yolu ogrenme. Bu da konusma ile olabilir ama ilac da cok onemli bi destektir lakin o ilaclarin etkisini hekim bile tam olarak kestiremiyorken kendini daha beter edersin.

ben bırakmaya çalışıyorum 1 aydır doz azaltımı yapıyorum, siz başlamayı planlıyorsunuz. tavsiyem hiç başlamayın geçici mutluluk veriyor sadece sonra baş ağrısı.

antidepresanlar tek başına tedavi edici olmazlar, bunun yanında bir terapi süreci olmadığı sürece anlık bir etkisini görebilirsiniz. Sürekli burkulan güçsüz bir bileğiniz olduğunu düşünün, desteklemek için bir atel kullanarak bir süre burkulmasını engelleyebilirsiniz, ama o bileği güçlendirmek için çalışmazsanız atel çıktığında bilek yine burkulmaya devam edecektir. bilmiyorum anlatabildim mi.

antidepresan uzun vadede hiçbir şeye çözüm değil, sadece halının altına süpürmek. senin ihtiyacın olan iyi bir terapist. bu bir profesyonel de olabilir bir arkadaş, eş dost da olabilir.

Oo o iş öyle olmaz

o iş öyle olmaz. ciddi bir sorunun yoksa hayata bakış açını değiştir ilaç kullanmak yerine. ömrünün sonuna kadar kullanamazsın.

not: bu entri ciddi sorunu olmayan kişi için yazıldı. tabiki ömrünün sonuna kadar psikolojik ilaçlar kullanmak zorunda olan insanlar var.

Ben de ayni senin gibiydim. Erteleme, tedavi ol. ilaclari doktor kontrolunde al ve doktor kontrolunde birak.

sakin erteleme. zamanina yazik. erteleyince hicbir aey duzelmiyor aksine daha beter oluyor.

Sağolun cevaplar için. Tahmin ediyordum cevapların bu yönde olacağını, yine de sorayım dedim.
Yalnız hiç psikiyatrist tavsiyesi gelmedi, İstanbul'da yaşıyorum, reklam vs sıkıntısı varsa mesaj da atabilirsiniz.

depresyon aspirin alır gibi antidepresan alıp geçiştirilecek bir rahatsızlık değil. ciddi sorunlara yol açıyor, intiharla bile sonuçlanabiliyor.

antidepresanlar çok ağır ilaçlar olmasa da kendi kafanıza başlayıp sonra yine kafanıza esince bırakılacak ilaçlar değil. uzun süre kullanılmaları gerekiyor. 1 ay aldım sıkıldım bırakıyorum demekle olmuyor. zaten ancak 20 günde etki göstermeye başlıyor bunlar.

ayrıca basit ilaçlar da olsa yan etkileri vs doktorun karar vermesi lazım size en iyi hangisi etki edecek.

gelelim sağlık sistemine. ne yazık ki sağlık sistemimiz çok kötü. psikiyatristler hastalarla 5-10 dakika görüşebiliyorlar. Ve elbette bu sürede ancak ilaç yazıyorlar. ilgili ve samimi olmaları neredeyse imkansız. terapi için en az 45 dakika gerekiyor ve bu da yüksek bir meblağ tutuyor. terapi mucize gibi çözüm yaratmaz, sizin ve psikolog-psikiyatristinizin uyumuna, sizin çabanıza bağlıdır. terapiye düzenli gitmek önemlidir ve bu gerçekten zordur. ayrıca terapinin size iyi geleceği garantisi de yoktur. aylarca gidip bir arpa boyu yol alamayabilirsiniz.

bunları bilerek ve kabul ederek doktora gidin. 2-3 defa psikoloğa gitmek hiç bir sonuca götürmez insanı.

son olarak da depresyonda beyin kimyanızın değiştiğini ve bunu dışardan telkinle, çevre değişimi, yok içki, yok eğlenceyle filan düzeltemeyeceğinizi söyleyeyim. beyin kimyanızı eski haline getirmek için ilaç tedavisi gerekiyor. depresyonda beyin seratonin üretimini de durdurduğu için ilaçsız iyileşme neredeyse imkansız.

bunlar benim bildiklerim ve tecrübelerim.

gec bosalmak için kullandım ayrı ayrı dönemlerde 10defa filan..net pişmanım..

beyni etkiliyor

hayır.

Hayır.

Ekleme yapayım: Akademiyle ilgili çoğu şeyi başarı olarak görmüyorum.

Ben görüyorum. Tıp. Inan ki geceler boyu sabahlamak ve gıkını bile çıkaramamak çünkü yapmak zorunda olman, hocaların kaprislerini aşağılamalarini çekmek sözlüden önceki geceler uyuyamamak herşeyi çalıştığın iyi geçeceğini umduğun bir sözlü sınavda kitabındaki kopuk sayfadan sözlü sorusu gelmesi, ne bileyim. Hayatımın en zor yılları idi sanırım. Tanıdığım insanlar var ve şunu diyorum bakıp sanırım ben o bölümü bir yıl erken gözü kapalı bitirirdim . Hani tez zor geliyor ya insanlara. 4 yılınızı öyle geçirdiğinizi düşünün o biziz işte. Tabi birde bitirdikten sonraki çalışmamız gereken tus sınavı var. Demem o ki çok şanslisin.

@mobydick önce o ev arkadaşını şutla sonra tus falan düşünürsün :))

Görüyorum.

yoo. herkes üni mezunu artık. yuksek yapmak sart.

yes. mezun olana kadar can verdim nerdeyse. genel hayat manasında bir başarı değil, şimdi herkes üni mezunu. lakin benim gibi biri üşengeç biri nazarında mühim bi olay.

hiç şu kep atma olaylarına bile girmemiştim zamanında. o derece uzağım. bir de onur öğrencisi miydim neydim. başarı maşarı değil özetle, önemli olan ondan sonrası.

Tıp. Evet. Hayatta kalmak bile başarı. 3 haftada bir sınav var, 400 sayfadan falan sorumlu oluyorsun her sınavda. Pratik Sınavları var. Soru başı 30 Sn, geriye dönmek yok. Sözlüler var, profesörler karşı karşıya. Ayy bilmiyorum diyemezsin, gerçi bilsen de 100 lük deyılsın deyip 0 vereni var. Nöbeti var, gündüz koşturmacası - herkesin seni kullanması var. En bombası TUSu var. Öyle yani.

Görmüyorum. Zaten bitireceğim bölümle ilgili bir meslekte de çalışmayacağım. Benim için üniversite hayatım bilinçsiz ve ani yapılan seçimlerden ibaret oldu. Ne yapmak istediğimi bilip istediğim bölümden mezun olup, istediğim alanda çalışsam bunu bir başarı olarak görürdüm.

bitirmedim daha okuyorum ama evet başarılı olmamda yardımı olacak bir bölüm olduğunu düşünüyorum. ama bölümün kendisi bir başarı değil.

görmüyorum. bir şekilde mezun olunuyor üniversiteden. önemli olan bölümünü, yapacağın işi sevebilmek, kolay veya zor olması önemli değil, sevemezsen kendini geliştiremiyorsun, belli bir bakış açışıyla değil dandik bir kağıt parçasıyla bitirip gidiyorsun işte.

bitince görücem

okulumu erken bitirdim 3.5 yılda yani hiç bunu başarı olarak görmedim.
4 yılda bitirmek de başarı değildir.

hayır. esas amacım tıp okumak. tıpı kazansam da birkaç aylık bir tatmin olacak sonra onu da başarı olarak görmeyeceğim eminim. bilgisayar öğretmenliğini kazandığımda çok sevinmiştim. 300 en üst ham puandı. 266 almıştım. memnundum. bitirdiğimde de öyle. müthiş bir tatmin. ama geçiyor. geçmeli de zaten yoksa öylece durduğun yerde durursun.

hayır