Ben de aynı siz gibi dokunamama derecesinde korkuyordum. 20li yaşlara kadar kedi yavrusunu bile sevemiyordum, o derece, hatta alerjim var sanıyordum. Meğer alerjiye benzeyen tepkileri aslında korkudan veriyormuşum. :-)
Neyse, altı sene önce giriş katı bir daireye taşındım. Etraf yeşillik, üst komşu da kedileri beslediği için her daim apartmanın önünde 5-10 hatta bazen daha fazla kedi oluyor. Giremiyordum bazen apartmana. Kediden korkarım ama severim, ben de beslemeye başladım bunları. İster istemez gözlemledim kedileri, sinirlendiklerinde ne yapıyorlar, rahatsız olduklarını nasıl gösteriyorlar. Sonra kediler hakkında epey bir araştırma yaptım. Tanıdıkça korku epey azalıyor. Bir gün mahalleye beyaz yetişkin bir kedi geldi. Acayip uysal, köpekler dahil herkese sevgi gösteriyor. Benim odamın penceresini mesken tuttu kendine, arada içeri giriyordu. 1 ay öyle besledikten sonra kendisini bende korku tamamen bitti, eve aldım. O gün bugündür beraber yaşıyoruz.
Söyleyeceğim kediden korkuyorsanız önce iyi bir araştırma yapın kendileri hakkında. Ben yavru kedi almadım, ama kediyi yavru alırsanız yanınızda büyüdüğü için korkmuyorsunuz, onun dilinden de daha iyi anlıyorsunuz, siz nasıl yetiştirirseniz kedinin hareketlerinde ona göre fark oluyor. Ben gibi yetişkin kedi alırsanız da kedinin karakteri zaten oturmuş oluyor, neyle karşılaşacağınızı görüyorsunuz.
Tavsiyem önce kedileri bir araştırın ki dillerinden daha iyi anlayın, sonra bir alışma süreci yaşayın. Sokaktan ya da ev aranan kedilerden birini yanınıza alırsınız örneğin, 1-2 hafta duruma bakarsınız (o sürede size de ayrılsanız depresyona girecek kadar fazla alışmış olmaz muhtemelen), baktınız olmadı onun için başka bir yuva ararsınız. Sokağa bırakmayın ama.
0