Ekşi Duyuru

Eger havuzda bosdaysa verirler istedigin numarayi. Gidip sorman yeterli

Bence bu yazıyı okuyun. Diger operatörlerde de durum aynı

www.vodafone.com.tr

boştaysa alırsınız. annemin turkcell hattını da aynı şekilde kullanmadık boşa düştü. oğlana telefon alınca aradım baktım hala boş. turkcell bayiine gidip aldım, şimdi oğlum kullanıyor.

Hala %25 zam yapıp geçme hakkınız var ama onu yapmayalım diyorsanız, Tüketici Fiyat Endeksi 'nin (TÜFE) on iki aylık ortalaması %57,50. Yani, bu da 13.388TL oluyor. Yuvarlak hesap, 13.500TL yapabilirsiniz.Ama siz iyi niyet gösterseniz de, ev sahibiniz, 5. senenin sonunda size kira tespit davası açabilir.

Benzer evlerin 18-19 bin lira olduğunu sanıyorum.
Ev sahibi 16-18 talep eder ve 15-16 civarına anlaşırsanız mutlu olur.
TÜFE'ye göre arttırırsanız yanılmıyorsam 14 bin lira yapmanız gerekiyor. Y

Ben olsam 12 teklif edip 14'e kadar yükselirdim. Ev sahibi mutlu olmayacak gibi davranır ve de üstüne kötü konuşmaya başlarsa o zaman yasal orandan devam edelim diyerek konuyu kapatırdım ve %25 yapardım.

Ben bu şekilde konuşurdum diyorum ama aslında telefonda ev sahibi olunca bu şekilde konuşamıyorum. Huzurum kaçmasın diye 16'ya kadar razı olurdum. Bu yaptığım yanlış olurdu.

aslında öncesinde de sık sık uyuyordu gün içinde ama şu an bariz fark var gerçekten.

kan değerlerine baktırın. babamda sürekli yorgunluk vardı sodyum eksikliği çıktı.

Metro ile son durağa kadar gelin, madenler meydana çıkın. Sonra otobüs ile serindere iett durağına gelin, sanırım ilk durak madenlerden sonra, iki de olabilir. Ama yürüme mesafesi fazla, yürünmez.

Serindere'de inince bir kaç dakika yürüyerek varırsınız. Madenlerden otobüse binerken dikkat edin, karşıya giden otobüsler çift bilet basıyor. Siz karşıya geçmeyen bir otobüse binin.

Edit:

11ÜS ve 139A ve 9K direkt Bulgurlu'dan Serindere'ye gidiyormuş, başka otobüsler de var da ilk gördüklerim bunlar.bence metro vs daha uzun sürebilir.

yani ne açıdan soruyorsunuz, beğendiğiniz bir desen mi var, duvar kağıdı da ucuz bir şey değil ekonomik olmaz, her duvara uygulanmaz, duvarlar kötüyse güzel durmaz, işçiliği de var herkes kaplayamaz, boyaya göre zahmetli bir iş aslında

Benim evim komple duvar kağıdı gayet memnunum. Şimdiki kağıtlar eskisi gibi değil. Gayet güzel dokulu kağıtlar var.

sonra tekrar boyaya geri dönmek çok zahmetli.
tek oda ile başlayıp görün bence.

Tekrar boyaya dönmek çok zor.
O kağıtları kaldırdığında arkada kalıntılar kalıyor. Onların buharlı makineyle uzun uzun titizlikle temizlenmesi gerekiyor. Ya da alçı geçilecek duvara kalıntıları kapatması için.

Duvar kağıdı gereksiz bir iş. Paranıza yazık.

İhtiyaç varsa, boya yapın geçin.


.

bunun yanıtı yok maalesef. çelik, seramik ya da döküm alırsanız yapışır, ha bol yağ koyarak bir nebze önlenebilir ama işte bol yağ..

kaliteli bir markanın kaplamalı tavasını alıp silikon ya da tahta kaşıkla kullanmak dışında pratik bir çözümü yok gibi.

Çelik tabii ki. İyi ısıtır, yeteri kadar yağ koyarsanız yapışmaz.

www.amazon.com.tr
madeincookware.com

(herhangi bir) tavayı hafif yağlayın.
et, tavuk, balık ne olursa atın üzerine. Yaklaşık 5 dakika hiç müdahale etmeyin ve mühürlensin.
Hem yapışmaz, hem de sulu kalır.

tefal'in 6x tavalarına iyi diyorlar.

çelikte yapışıyor maalesef. diyetteyim de yağsız yapmam lazım etleri.

Neden yağsız yapman gerektiğini düşünüyorsun ki? Diyette bile en az kilon kadar yağ alman gerekiyor hormon üretiminin kesilmemesi için, bunun bir kısmını yemeklerinde kullanabilirsin. Misal sprey zeytinyağı sıkabilirsin ya da normal zeytinyağını tabana döküp fazlasını kağıt peçeteyle alabilirsin.

@forvet, diyetisyene gitmeye başladım, 1 tatlı kaşığı yağ kullanabiliyorum tüm yemeklerimde. çok kilolu olduğum için böyledir belki de.
karbon çelik tavaları araştırıyorum şimdi.

tefal titanium serisini tavsiye ederim.

en sagliklisi celik yada dokum.
ikiside yapisiyor, dokum olanlari da ciddi agir.

teflon/seramik kaplama olarak biz "cin" mali ise almiyoruz. markadan ziyade nerede yapilmis ona bakiyorum.

Izgara tavuk ve köfte dökümde çok iyi oluyor. Alfiredin dediği gibi mühürleyip yapıyorsun yapışma da olmuyor. Ağır olduğu için hep ocağın üstünde tutuyorum öyle her defasında yıkamıyorum da. Bi de airfryer çılgınlığı var onu hiç denemedim. Herkes aşırı memnun.

wmf'in petek gorunumlu tavalari var, ben onlardan kullaniyorum; cok memnunum. model isimlerini hatirlamiyorum maalesef.

Petek desenli seramik tavalardan sağlamını ve yapışmaz olanını görmedim. Kaç tane tefalin içinden geçtim essence falan markası hala aynı duruyor

ben çelik tava kullanıyorum ve carnivore'um. yani asla ekstra bitkisel yağ kullanmıyorum pişirdiğim etlerde ve neredeyse hergün 2 kez et pişiriyorum, sadece kendi yağıyla pişen etler çelik tavada yapışmıyor. hafif takılıp kalabiliyor ama hafifçe çatalla dürttüğümde salıyor genelde kendini. ki salmasa bile çatalla kazıyıp alırsın çizilecek bi kaplama yok, temizlerken de bulaşık teli kullanır yine kazırsın. ama ben son 2.5-3 yıldır 1000 kereden fazla olmuştur çelik tavada et pişiriyorum ve yapışmıyor.

bu arada kilo vermek için yağı değil karbonhidratı kısman lazım. en iyisi carnivore, onu yapamazsan da keto. (carnivore teknik olarak ketonun içinde ama daha da kısıtlısı işte.)

2+1 (100m2) 4000 (sadece iscilik)
Asil ustamiz 7500 istedi.

Yeşil Çaylı güneş kremini kullanıyorum, hafif beyazlık vermesi dışında memnunum

Asics ayakkabıları tam olarak öyle değil aslında, yani mesela ben Asics Gel-Nimbus 24 süper derim ama Asics Gel-Nimbus serisi dışa basan ayaklar için üretilmiş bir ürün, yani destek noktası yastıklaması bu bu şekilde basan ayaklar için dizayn edilmiş, ben sana bunu öneririm ama senin ayağın içe basıyorsa ya da nötrse sana yaramaz, misal bir başkası Gel-Kayano der ama o da içe basan ayaklara göre dizayn edilmiş bir ayakkabı. Senin ayak yapın bunlardan hangisine uyuyor ya da nötr basan bi ayağın mı var onu biliyorsan o doğrultuda tavsiye almak daha faydalı olabilir kanaatindeyim.

www.asics.com.tr
www.asics.com.tr

www.asics.com.tr

bunu kullanıyorum şu an, çok rahat, zorlu'da deneyip deneyip bakabilirsiniz :)

Benim koşu/yürüyüş ayakkabılarımdan biri Asics gayet memnunum. Uzun yürüyüşlerde mesafe kastın ne bilmiyorum ama ben 10-12 km arası yürüyorum. Şunu kullanıyorum:

www.asics.com.tr

www.yatasbedding.com.tr

şu yastığı kullanıyorum uzun zamandır.

yan yatıyorsanız şu bacak arası yastığını da tavsiye ederim: www.yatasbedding.com.tr

O yastıklar 40x60, Türkiyede yastık standardı 50x70 tir. Bu yeni ebada alışmanız sıkıntılı olabilir. Bu ebada uygun yastık kılıfı da bulamazsınız.
50x70 visko kırpıntı yastık her yerde çok daha ucuza satılmakta. 5M Migroslarda bile var. Visko kırpıntı yastık iyidir.
Boyun ağrısı için yatma pozisyonunu gözden geçirmenizi öneririm. Başınızın tamamının yastık üzerinde olduğu, yastık kenarının omzunuza temas ettiği bir sırtüstü veya yan pozisyon bulun kendinize. Genelde basın yastık kenarında ve boynumuz bükük şekilde uyuma alışkanlığımız boyun ağrısı yapıyor.
Ama illa ortopedik yastık istiyorum dersen ahanda şu yastık en iyisidir. Şekli bu olacak. Kırpıntı değil, direkt visko olacak. Marka fark yapmaz.

www.trendyol.com

Ben internetten bakiyordum dedim olacak gibi degil gidip yerinde yastiklari yataga uzanip deneyip almistim

Amaç Karadeniz'se Şile bile olabilir. Karasu olabilir, Kerpe olabilir. Daha yakın yerler İstanbul'a.

Akçakoca bayramda kalabalık olur, mevsimi de düşününce denize giremezsin, başka da keyifli bir hali yok sahilin ve şehrin. Mecbur olmasam ben de gitmezdim.

Akçakoca bence kafa dinlemelik sahilde yürüyüp gün batımını seyretmelik güzel bir yer. Ben bir bayramı orda geçirmistim 2019'du sanırsam, öyle çok kalabalık değildi.
Başka bir öneri olarak da Çanakkale ve Sinop diyorum.

İlce belediyenizin sosyal yardım isleri müdürlüğünü telefonla arayarak bilgi alabilirsiniz.

Agri belediyesi akp'de. Orayi arayarak da yardim isteyebilirsiniz.

İHH ile görüşsünler, bölgede sürekli aktifler.

bizim mahallemize yerleşen depremzedelere de benzer istekleri için kaymakamlık/afad üzerinden destek sağlandı. önce ilgili ilçenin kaymakamlık kanalı üzerinden iletişime geçin bence. onlar afad ile senkronize hareket edip hızlıca yardım ulaştırabiliyor. ek olarak ihh hakikaten bu süreçte en aktif stklardan birisi belkide en akifi. ihh bölge temsilciliğine ulaşmalarını tavsiye edebilirsiniz veya siz ulaşıp destek talebinde bulunabilirsiniz. ailenin iletişim bilgilerini verebilirsiniz.

iç çamaşır ve hijyen ürünleri elbette her zaman lazımdır fakat yazlık kıyafetler için genel olarak bir noksanlık söz konusu olabilir. ayni olarak yardım olmasa bile nakdi yardım yapılabilir diye düşünüyorum. deprem bölgesinde kurulan giysi noktalarında da ekseriyetle kışlık giysiler vardı. biz de gönderirken daha ambalajları bile açılmamış kışlık giysiler göndermiştik tırlarla. çoğu kişide keza öyle. malum yazlık kıyafetler kimsenin aklına gelmezdi o dönem.

İHH +1

Cansuyu ve başka kuruluşlar da çalışıyor ancak İHH geniş alanda organize ve aktif

afet icin feminist dayanisma ile temasa gecebilirsiniz.

Babyliss marka saç düzleştirici kullanıyorum çok çok memnunum.
Modelini bilmiyorum silinmiş gitmiş üstünden, internette de birebir aynısını bulamadım 10 yıla yaklaşmışımdır aynı makineyi kullanıyorum, bir gün bile sorun çıkarmadı.

eger maddi sikinti yoksa elbette dyson, eger varsa babyliss. etrafimda kullanan cok var ve memnunlar. mutlaka saciniza isidan koruyan sprey kullanin kurutmadan ve duzlestiriciden once. ayrica kabarma ve elektriklenme sorunu icin, tahta tarak tavsiye ederim, soguk kurutma (yani cok sicak fon degil), durulanmayan sac kremi (cok az da olsa) ya da taranabilir (sertlestirmeyen) sekillendirici kopuk.

babyliss veya remington.

Bende emektar bi remington var 10 sene önce almıştım çok memnunum.

bilgi psikoloji

temel kabul edebileceğimiz klinik, gelişim, sosyal ve deneysel psikoloji alanlarının hepsinde en az bir hocasının olması önemli.
bölümdeki hocaların tamamı ya da en azından tamamına yakınının psikolog olması önemli.
lisans öğrencisi için hocaların akademik başarısından çok eğitim verme becerileri daha önemli. bunu ancak teker teker bölüm hocalarına ilişkin araştırma yaparak öğrenebilirsiniz. ancak o da tam bilgi vermeyecektir ne yazık ki.
bölümün ingilizce eğitim vermesi önemli.
üniversitenin, bölümün ve/veya hocaların uluslararası alandaki saygınlıkları önemli.

genel olarak, üniversite yerleştirme puanı sıralaması bu niteliklerle örtüşüyor. ancak, yeditepe üniversitesinde sosyal psikolog yok mesela. sosyal psikoloji dersleri çok eksik kalıyordur eminim.

o sıralamada ne işi olduğunu anlamadığım ibn haldun üniversitesi var. her halde para falan veriyorlar insanlara. öğrencilerin tercih etmesinin mantıklı bir açıklaması olabileceğini zannetmiyorum.

acıbadem üniversitesinde gelişim psikoloğu yok sanırım ama bu durum pek çok bölümde olabiliyor. çünkü zaten az sayıda gelişim psikoloğu var.

üsküdar üniversitesi konusuna hiç girmeyeceğim. uzak durun.

belirtmediğim üniversiteler bence eğitim kalitesi açısından puan sıralamasındaki yerlerini hakediyorlar. (aralarında ufak sıralama değişiklikleri olabilir)

not: sıralamada sadece istanbul'daki okulları dikkate aldım. genel olarak puan sıralamasında aşağılara gittikçe kalite farkları azalır. doğru düzgün bir üniversiteden eğitim almamış bir akademisyenin vereceği eğitim de çok büyük olasılıkla doğru düzgün bir eğitim olmayacaktır. (ancak tersi elbette sıklıkla görülmektedir)

yukarıdakilere ek olarak bölümde aktif olarak verilen derslerin listesini de incelemeniz önemli bilgiler verecektir.

onlar kendi gercekliklerinin gerektirdigi sekilde davraniyorlardi. kainattaki her seyin bir nedensellik bagi ile birbirine bagli oldugunu dusunuyorum. dolayisiyla butun iyiliklerin oldugu gibi kotuluklerin arkasinda bir neden var. bir aciklamasi var.

spinoza'nin teopolitik incelemesinde dedigi gibi "gulme, aglama, nefret de etme. sadece anla"

olumlu/olumsuz bisey hissetmiyorum, notr, yok gibi bisey benim icin. uzun yillarimi nefret ederek/mutlu bir cocukluk gecirememis olmanin yasini tutarak gecirdim, onun da bir faydasi yok. bir aciklamasi olmasi (ki eminim vardir) benim tecrubemi degistirmiyor ne yazik ki. simdi kendimi sevip onume bakmaya calisiyorum sadece.

ben görmedim ama bir tanesi anne tarafımdan kuzenim, diğeri baba tarafımdan 2 kuzenim şiddet gördüler. şiddet anne tarafından yapılıyordu.

bir tanesi boşanma davasında babası yerine annesini tercih etti.

diğeri her gün annesini arayıp halini hatrını soruyor. müthiş iyi araları.

benimki biraz farklı. kriminal vaka aslında.

üvey anneden ve tüm sülalesinden toplamda belki 20-30 kişidir, ciddi yaralanmalar ve psikolojik işkence dahil şiddet gördüm. üvey anne nadir bir kaç gün dışında her gün şiddet uyguladı. onun akrabaları da her fırsatta. bir örnek, 10 yaşlarımdayken hiç bir neden yokken kadının benimle yaşıt yeğenlerinden biri sokakta, evin önünde beni tuttu, diğeri eline 1 m uzunluğunda kalasın ucuna 5-10 cm uzunluğunda çivi çakmış tersten, bu kalası çivisiyle tüm gücüyle mızrak gibi yüzüme sapladı. göz pınarının hemen altından çivi girdi. gözümü mmler ile ıskaladı. kan fışkırır halde, yüzüm boynum her yerim kan, üvey annenin yanına gittim. benim yeğenlerim öyle şey yapmaz, iftiracı diye oklavayla yarım saat da ondan dayak yedim. ablam tülbentle geldi, oraya bastırdı, kan akışı durdu ve doktora, hastaneye gidilmedi. kimse ilgilenmedi. 6-16 yaşım arasında böyle bir 10 yıl süren hayatım vardı.

buna sebep olan babaya geçmişi düşündüğümde öfkeyle karışık farklı hislerim var. sevgi kırıntısı bile yok. ama normal hayatımı yaşarken böyle sorular olmasa aklıma bile gelmez. 40 yaşında adamım. geçmiş geçmişte kaldı. öz anne de bilememiş, bir şeyleri değiştirmeye gücü yokmuş. şimdi son bir kaç yıldır görüşüyoruz, ona yakın olmaya çalışıyorum ama bir annem varmış gibi hissiyatım yok. keşke olabilseydi.

öfkenin, üzüntünün, sevgisizligin Yasını tuttum. Psikolojik şiddetin hatırası da çok yorucu. Olaylar ve içindeki kişiler geçmişte kaldı, o kişiler şimdi geçmişteki gibi değiller. Herkes sürekli değişim halinde. Şans varsa kendini ifade etmeli insan şimdiki hisleriyle. Yoksa da yasını tutmalı. 40 sene taşınan yük oldukça ağır oluyor insanın ruhunda. Ve bakış açısına ön yargılar ekliyor hayata ve insanlara karşı. Ben yas tutmanın önemini yeni keşfettim. Şimdi beni öfkelendiren şeyler olursa onlar için de yas tutuyorum ve kendimle barışıyorum. Bunu yapabilmek için 1 senedir eğitim alıyorum, sakin ve mutluyum.
Bkz. şiddetsiz iletişim

Annem az değildi. Beni de kardeşimi de bazen sağlam döverdi. Şimdi karşımda oturuyor. Gayet iyiyiz bir sorunumuz yok. Şimdi geriye dönüp baktığımda canım acıyor. Çok kızardım anneme. Şimdi düşününce; onca cehalete, onca yokluğa, kimsesizliğe rağmen kendini iyi toparlamis annem. Ben kendi çocuğuma öyle davranmıyorum. İki kuşakta öğrendik bunu. Antikadimag a da katılıyorum. Basarisizliklarimizdan, yenilgilerimizden, mutsuzlugumuzdan annemizi sorumlu tutmak için 30 geç bir yaş.

Ben yaşadığım şeyin anormal olduğunu “vahşi anne çocuğunu işte böyle dövdü” “anaokulunda skandal görüntüler” tarzındaki haberlere insanların sert tepkiler vermesiyle idrak etmiştim ilk.

Hiçbir sebep yokken çok çektim ben de. Yeri geldi acilden bacağımda alçı, kafamda dikiş ile çıktım. İnsanın ağrına gidiyor. Özellikle anlamlandıramadığında. Nasıl diyorum. Ben öğretmenim her gün sabrım sınanıyor yine de bir tane çocuk yoktur ki kalbini kırmış olayım. Ya da evime girmiş bir böceği öldüreyim. Annem babam nasıl kıymış, nasıl göz yummuş bunu bilemiyorum. Benim böceğe gösterdiğim özeni onlar bana göstermemişler, bu beni tarifsiz bir değersizlik hissiyle sarıyor. İnanın kemiğim kırılmış, gözüm morarmış, acillik olmuşum umrumda değil, acısı geçer. Benim zoruma giden hayatta muhtaç olduğum insanlar tarafından bu muameleye maruz kalmak. Bu yüzden bedenim iyileşti ama ruhumu iyileştiremedim.

Üstelik ben ailemi de hep sevmiştim. Yani “evlatlık görevi” denen toplumun dikte ettiği şeyleri eksiksiz yapmıştım. Sonra bu arada sıkışmışlık hissi yüzünden panik atak hastası olup çıkmıştım. Uzunca bir süre kendime itiraf edemedim, kabullenmedim ve rol yaptım. Ama artık rahatlıkla söyleyebilirim ki ben anne ve babamı sevmiyorum. Babamın sesini eskaza telefonda duyarsam eğer ağlıyorum. Artık görüşmüyorum.

Üstelik tuvalete gitmenin, ışıkları açıp açmamanın bile saatlere tabi olduğu kaotik ev ortamından sonra -ben böyle 23 yıl yaşadım- hala daha gece tuvalete kalkıp gidebildiğim bu yüzden de kimseden şiddet görmediğim için kendimi özgür hissediyorum. :’)

Hiçbir zaman nefret duymamıştım. Yine duymuyorum. Benden uzakta iyi olsunlar.

Babadan çok ağır şiddet gördüm, bırakın çocuğu büyük bir birey için bile ağır gelecek dayaklar yedim hepside eften püften sebeplerden, babadan nefret ederek büyüdüm ( götürdükleri psikiyatrist reçete olarak sadece babadan ayrı bir yerde yaşatın demişti.)

anneme çok düşkündüm ama yıllar sonra fark ettim hiçbir şey yapmayarak bu acımasız şiddete ortak olmuş. Baba 2 ay boyunca bakmak zorunda kaldığım hastahanede yanımda öldü, götürdük gömdük bir daha mezarına hiç uğramadım, anneme diyecek bir şeyim yok yılda birkaç kere telefonla görüşüyoruz havadan sudan 2 dakika hepsi o. Ki bu bile benim tercihim değil her elimi uzatmaya çalıştığımda daha da geri çekiyor kendini.

Ben de gördüm biraz yazılanlar kadar olmasa da sağlam dayak yiyip odalara kitlendim. Acizlikten başka bir şey değil belki de ben zaptedilemezdim bilmiyorum ama çözüm bu olmamalıydı.

Yine de kızmıyorum onlar sadece o yöntemi biliyorlardı ve öyle gördükleri için de tuhaf gelmiyordu belki de.

Çok sonradan annemin "sonra insan vicdan azabı duyuyor ama sinirlenince gözün bir şeyi görmüyor ki" dediğini hatırlıyorum ama.

Babamla yaşamadığım için ondan daha nadir şiddet gördüm. Lisenin başlarından sonra da kesildi zaten.

Onlara öfke beslemiyorum ama çaresizlikten çocuk yaşta çok ağladım başımı duvarlara vura vura, üstümü başımı yırta yırta.

Şimdiki aşırı sakinliğimi, çok zor sinirlenişlerimi, çoğu zaman ruhsuz davranabilirliğimi o yaşananlara yoruyorum.

Bir de gariptir ağlanacak yerlerde ağlamıyorum da en ağlanmayacak ufak şeylerde ağlıyorum. Ağır şeylere taşlaşmışım demek ki ufak şeyler bana ağır geliyor.

annemden şiddet görürdüm; psikolojik ve fiziksel. cahil bi kadın falan da değildi, gayet aklı başında ve kendi alanında eğitimli, çevresi olan biri. sevgi konusunda bi şey yok ama kendisine tahammülüm çok çok az. konuşabilsek, pişman olduğunu söylese daha farklı olabilirdi her şey benim için ama reddediyor ve asla konuşmuyor. suçluluk duyuyor belki içten içe belki gerçekten hiç yaşanmadığını ya da hak ettiğimi (?) düşünüyor, bilmiyorum. artık bu konuların üzerine gitmiyorum, bıraktım peşini.

şunu yazacağım artı olarak; annemden hayatım boyunca şiddet görmem eşimden gördüğüm şiddeti de normalleştirdi benim için maalesef ve yıllarca ayırt edemedim çünkü normalim buydu zaten.

sistematik bir şiddet görmedim. yanlış yapınca dayak yedim dicem de yanlış mıydı yaptıklarım onu anlayamazdım. neden döktün bir şeyi, sen kimsin de bana cevap veriyorsun, kendilerince terbiye etmeye çalıştılar güya.

yani sürekli bir şiddet görmedim dediğim gibi yılda 1-2 falandı. ama köylü gibi büyüttüler, ortadoğululuk kanlarına işlemiş bu durumdan şikayetçiyim yüzlerine de söyledim kardeşimle anlamıyorlar çünkü cahiller.

şimdi bende çocuk yapmadan ziyade büyütme konusunda büyük korkular yarattılar. yavrumun canını yakacak mıyım, ona doğru davranacak mıyım, onu anlayabilecek miyim, ona sinirlenip şiddet uygulayacak mıyım.. gibi sorular aklımı kurcalıyor.

annem küçükken döverdi de beni küçükken öğretmenlerim de hep döverdi. sadece yaramaz olduğumdan değil, eskiden dövmek çok yaygın bir şeydi ya. 20 sene önce öğretmeninden dayak yememiş çok az insan vardır.

ne güzel ki kısa bir sürede toplum bunu dışladı ve şiddet okulda ve evde de normalleştirilmekten çıktı. eskiden öğretmenler ellerinde sopayla gezerdi.

annem ise dünyada en çok değer verdiğim insan. onun için neredeyse her şeyi yaparım. hayatımda ondan daha fedakar birini görmedim.

annemden siddet gormedim hep iyilik gordum
babam doverdi hep haksiz yere dayak yedim. ama severdi de. keske haksiz yere degil hakli oldugu konularda dovseydi, daha cok severdim. hele agzini bir acardi ki keske dayak atsa derdim. psikolojik siddet daha beter
bohr'un dedigi gibi 20 sene once dayak yemeyen yoktur yani varsa da helal olsun
onun disinda erkek kardesimden cok siddet gordum ve babam onu hep kolladi. bu yuzden kardesime ve babama olan ofkem hic dinmiyor.

rıhtımdan direkt minibüs yok, otobüs var. metro varken gerek de yok zaten ama illa minibüse binilecekse yürüyerek veya bir araç kullanarak e5’e ulaşıp harem-gebze araçlarına bilebilirsiniz.

mavi şapka denen e5 minibüsü var. kadıköyden metro ile de gidilir esenkent metro durağında inilir

mavi şapkalılar maltepe parkın yakınından geçmez. maltepe köprüsünden içeri girip minibüs yolundan devam ediyor.

Kadıköy kırmızı şapka Yakacık/Uğurmumcu minübüsleri var. e5'te piazzada inip ulaşabilirsiniz. Bu hat minübüs yoluna girmez, e5 hattı.
Esenkent metro/Piazza/MaltepePark aynı bölge hepsi.

kırmızı başlıklıları unutmuşum evet onlar geçer dolayısıyla ilk cevabım hatalı oldu

ayyyyy sorry yanlis bilgi verdim!

yolladım duyurunun linkini.

merhaba.

Herman Melville- Kâtip Bartleby.

kimsenin bilmediği okumadığı falan değil zaten de yine de atıyorum bir kürk mantolu madonna kadar popüler de değildir diye düşündüğüm ve beni etkileyen:

dino buzatti - tatar çölü

bir de

wilhelm genazino - mutsuzluk zamanlarında mutluluk

Cesare Pavese - Tepelerdeki Şeytan

sümerli ludingirra - muazzez ilmkiye cig.

kisa bir kitap, adamlarin o zamanlar yasadigi hayat, dusundukleri vs beni baya etkilemisti.

Fernando Pessoa - Huzursuzluğun Kitabı.
Bitirememiştim. Ağır bir kitaptır bu arada.

Hakan Bulgurlu ~ Tehlikeli Tırmanış.

andrew davidson - zebani

ortalarında anlatılanlar için orta dünya / game of thrones dünyaları gibi bir evren yaratılıp film çekilir ama kitabın o dünyayla hiç alakası yok. garip.

Sabahattin Ali - Gramofon Avrat
Selim İleri'nin eserleri
Orhan Kemal - Murtaza

hayatı yeniden keşfedin

Bu yıl okuduklarım içinde hem popüler olmayan hem de etkilendiğim ilk aklıma gelen:

Anarşist Ahlak - Pyotr Alekseyevic Kropotkin

JD Salinger - Franny & Zooey
Flannery O'Connor - Her İnişin Bir Çıkışı Vardır
Mehmet Eroğlu - Geç Kalmış Ölü
Ferid Edgü - Hakkari'de Bir Mevsim
Olga Tokarczuk - Sür Pulluğunu Ölülerin Kemikleri Üzerinde


Dün de uzun zamandır merak ettiğim John Kennedy Toole - Alıklar Birliği'ni aldım, ona başlıycam.

Ursula K. Le Guin / Karanlığın Sol Eli
Clarissa Pinkola Estés / Kurtlarla Koşan Kadınlar
Jared Diamond / Tüfek, Mikrop ve Çelik: İnsan Topluluklarının Yazgıları
Aleksandr Belyaev / Su Adamı

sallinger - franny and zooey +1.

ek olarak:

sallinger - dokuz öykü
philip roth - nemesis

Yasama baska bir acidan bakmak ve karakterimizi degistirmek icin;

The Untethered Soul: The Journey Beyond Yourself

Atomik Aliskanliklar - bu cok etkilemedi zira bunu okudugumda farkindaligim epey gelismisti ama yeni baslayanlar icin once kim olmak istedigimiz sorusuna cevap verip sonra aliskanlari yerlestirmek icin guzel bir kaynak.

Olanı Sevmek Yaşamınızı Değiştirebilecek 4 Soru

Isigini Arayanlarin Karanlik Yani

İçimizdeki Şaman Duyguların Simyası

Thinking in Systems: A Primer

kitaplarveseyler.blogspot.com

Akçasazın Ağaları - Yaşar Kemal
İnce Memed'den çok daha iyi bir kitaptır.

Ben kendim psikolog olarak cevap vereyim; not alıyorum zira not almazsam önemli ayrıntıları kaçırma ihtimalim artabilir. Üstelik tek danışan görmediğim için her danışanımdan önce tek tek detayları çalışıyorum. Hiçbir danisanimin karşısında daha önceden anlattığı bir şeyi hatirlamayip; onu onemsemiyormusum pozisyonuna düşmek istemem. Terapötik süreç için önemli bu. Ama not alacağımı ilk seans başlarken mutlaka söylerim. Ayrıca olaylar arasında bağ kurmam için yazılı olması çok işime yarıyor.

Eski terapistim de mutlaka not alırdı ben anlatırken.

alıyor. ben de terapi veriyor olsam ben de alırdım.

Alıyor.Almıyorsa güvenim sarsılabilir. Benim dışımda kim bilir kaç kişiyle görüşüyor sonuçta, ayrı ayrı hepsini aklında tutması pek mümkün değilç.

Benimki ilk 8-10 seans aldı, sonrasında da yeni bir şey, daha önce hiç bahsetmedigim bir sey anlattığımda ekliyor sanırım, yani yanında duruyor kağıdı alıp ekliyor.

Bence kişisel bir şey, yani alıp almaması kendi hafızasına tarzına çalışma anlayışına bağlı değişebilir gibi geliyor bana. Bunu bir güven kıstası yapmazdım çünkü not alsın almasın anlattığım her şeyi birebir karakutu gibi hatırlamasini da beklemem.

eva da poliüretandan üretiliyor deniyor ama daha hafif ve dayanıksız galiba. bence botların linklerini atın ki kullanan varsa yorum yazabilsin.

İç çamaşırda çiftaslan diye bir marka vardı eskiden, hâlâ var mı bilmem. Bir de çok meşhur bir marka vardı ama hatırlayamıyorum, bayağı eski köklü bir marka, yerli. Çok kaliteli ürünleri vardı, incecik yün hırkaları süveterleri kazakları... özellikle erkek giyimiyle hatırlıyorum ama... bilen çıkar belki...

Mısırlı imiş ama erkek şeysi satıyor. Resmen hayal kırıklığı içindeyim. Başka şeyler bulmak lazım artık.

mısırlı'ya baktım kadın ürünleri de var ama pek giyebileceğim türde şeyler değildi.

Nedir ?

eğitim düzeylerini soracaktım. kaç aşamadan geçince bir uzmana şema terapisti deniyor? genelde temel düzey eğitim aldıklarını görüyorum ama daha farklı ve uzun eğitimleri var diye biliyorum.

arkadaşım çift terapisi için 1000tl/seans dedi.

500 TL veriyorum, İzmir yüzyüze bireysel.

300₺ (Psikolog) ve 700₺ (Psikiyatr)

online psikolog - 550 TL - İstanbul

2014'den beri 250.

Gerçi hep aynı kişiye gidiyorum.

basiti

UYARI: Bazı alıntı kelimelerde yumuşama olmaz: ahlak / ahlakın, cumhuriyet / cumhuriyete, evrak / evrakı, hukuk / hukuku, ittifak / ittifaka, sepet / sepeti, tank / tankı vb.

Çok heceli kelimeler ünlüyle başlayan bir ek aldıklarında sonlarında bulunan p, ç, t, k ünsüzleri yumuşayarak b, c, d, ğ’ye dönü­şür: kelep / kelebi; ağaç / ağacı, kazanç / kazancı; geçit / geçidi, kanat / kanadı; başak / başağı, bıçak / bıçağı vb. Ancak birden fazla heceli olduğu hâlde sonlarındaki ünsüzleri yumuşamayan kelimeler de vardır: anıt / anıtı, bulut / bulutu, kanıt / kanıtı, ölçüt / ölçütü vb.