asıl kadının istememesi anlaşılamaz. hormonlar sürekli alarm halinde.

ben.

4 senelik evliyim. net biçimde istemiyorum. içimden gelmiyor. bebek görünce olumlu ya da olumsuz herhangi bir şey hissetmiyorum. işte bu da insan yavrusu deyip geçiyorum.

ileride bir gün yaparsam sırf yaşlılığımda pişman olmayayım diye yapacağım galiba.

evet, ben varım mesela. baba olmak hayatta beni en çok korkutan ve rahatsız eden olay olabilir.

sanırım bir insana can vermek, onun sorumluluğunu almak beni aşıyor. işin özünde biraz da "uğraşmak istemiyorum" fikri var ve özgürlüğüme düşkünüm. bir çocuğum olursa beni kendine bağlayacak ve özgürlüğüm elimden alınacak gibi hissediyorum.

pek istemiyorum. henuz cocuk olayına anlam veremiyorum. ilerde fikirlerim değişebilir belki ama şimdilik böyle .

sir gawain+1
"insan yavrusu bu" tepkisi bende de var. hiç çekici gelmiyor çocukla uğraşmak. rahatıma düşkünümdür bu arada.

20'yim henüz ama ilerde evlenmek isterim. küçük çocukları çok seviyorum. hatta çocuğumun olması fikri de hoşuma gidiyor ama istemiyorum. babalık büyük sorumluluk, beni aşar. kendime bakamıyom ben. daha önce de yazmıştım, sevdiğin insanla ortak bir çalışma yaparak yeni bi' velet dünyaya getirmek çok fantastik bi şey olsa gerek ama ortalık böyle düşünüp sabah akşam çocuk patlatan tipler yüzünden psikolojisi bozuk ebeveynlerden-çocuklardan geçilmiyor.

o yüzden "oğluım süper bi şey lan çocuk" deyip de sahip olmak istemem. benim yapabileceğim bi şey değil. en azından önümüzdeki 4-5 yılda o kadar olgunlaşacağımı, bilinçleneceğimi zannetmiyorum. bi tane pescador yeter dünyaya, tahtıma ortak olmasın eşşoleşşek.

8 senelik evliyiz, ben kadın tarafıyım. Ne ben ne de kocam hiçbir şekilde çocuk istemiyoruz. Hormonlarım sürekli alarm halinde değil ve bir kedi bizi bir çocuktan daha çok heyecanlandırıyor.

var.

benim gibi çocukları sevip, yeğenlerine aşık olan, çocuklarla vakit geçirmeyi seven ama istemeyen anormaller yok mu?
not: pescador hariç

erkekler genelde istiyor çocuk. ama sadece yapım aşamasında eşlerinin yanındalar. sonrası pek umurlarında olmuyor. çocuk ağlasın, niye ağlıyor bu çocuk diye kadına kızarlar.

eşim. evlenmeden önce en geç 35 te yaparım yaparsam diyordu ama ohooo kaç 35... ama sorsan hala kararsız. "olmayacak diye birşey yok, olabilir tabi" kafasında ama sanki "ya hayatım boşver, yapmayıverelim" desem ohhhh çekecek gibi :D o böyle saldıkça ben de saldım son 2-3 yıldır. artık hiç konuşmuyoruz bile bu konuyu, ikimizin de işine geliyor. rahata iyice alışıyor insan, çift olma kavramımız da iyice değişip ediyle büdüye döndü :D sanırım böyle gidecek bizim iş.

Ben istemiyorum. Gerçi evli değilim ama muhtemelen evlenince de istemem ama annem istiyor. Çocuk yaparsam eğer annemin aşırı torun sevgisi yüzünden yaparım gibime geliyor ama böyle de çocuğa yazık. Çocuk büyüyünce ben kesin ağzımdan kaçırırım niye yaptığımızı, ayıp olur biraz.

Benim kocamın çocuklarla sorunu yok; hatta çok da iyi anlaşıyor ve onlar tarafından da seviliyor ama yine de çocuk istemiyor. O bambaşka bir şey. Ayrıca biz dünyanın insansız çok daha güzel bir yer olacağına inanıyoruz, hümanist değiliz. Buyrun şöyle bir yazı var isterseniz: hafiye.blogspot.com.tr

kadının istememesi anlaşılıyor tarafımdan, ben istemiyorum çünkü.
not: hormonsal sorunum yok :P (merak edenler çıkar).
Anlaşılır bir durum bence erkeğinki de, sevmiyorsa ne yapsın...
bi de bu dünyaya çocuk getirme ve başka sorumluluklar da var..

korkak yada rahatlarına düşkündürler.

buradaki arkadaşlar hiç kusura bakmasınlar, kendilerine de itiraf etsinler.

arkadaşlar çoğalın, çoğalması gereken insanlarsınız siz. kültürlüsünüz, bilgilisiniz, eğitimlisiniz. sizin doğurup büyüttüğünüz çocuklar ile daha da medenileşecek bu toplum.

çocuğun nasıl yetişeceğini umursamayan aileler beşer onar doğururken, doğurduğu çocuğu iyi ve kültürlü yetiştireceği yüksek ihtimal olan kişiler "bu dünyaya çocuk getirilir mi?" kafasında.

yapmayın etmeyin, çoğalın lan, çocuk iyidir :)

İçimde hiç istek yok da, bir gün ileride isterim diye girişeceğiz o işlere eninde sonunda.

benim bey. 6 yillik evliyiz.
zaten istemezdi, benim yegeni ve kendi yegenini gordukten sonra tovbe etti. arada arkadaslarin melek gibi cocuklariyla terapi yaptiriyorum ama gene de i ih. isin kotusu argumanlari da saglam, itiraz da edemiyorum hatta yavas yavas ben de hak vermeye basladim. belli bi yastan sonra da rahatini bozacakmis gibi dusunmeye basliyosun ki o daha da kotu.
ustelik bu memlekette cocuk dogursan ne olucak.

isin tek kotu tarafi, accik kafasi calisan, egitimli kulturlu, gelir seviyesi cocuk yetirtirmeye uygun kisilerin ya hic couk yapmayip ya da en fazla bir cocukta kalirken, diger tarafin 3er 5er portlatmasi. bi 30 yil sonraki demografik yapiyi dusunemiyorum bile.

not: kendimi oyle gordugum icin degil, etrafimda oyle oldugunu bildigim bir cok insan oyle oldugu icin.

ilkokul mezunları 18 yaşında evlenip şakır şakır çocuk doğurup büyütüyor da sizler, yüce ve entelektüel şahsiyetler mi beceremiyeceksiniz? ondan sonra insanlar şöyle insanlar böyle.. ulan işte doğur büyüt eğit de toplum düzelsin.. bebek yapmak düşük eğitim seviyeli insanların işi olduğu sürece ülkeler iflah olmaz. hayır a*ınıza ko*um şu yazdıklarımı bile eleştirecek kadar zekisiniz de niye çocuk yapmıyorsunuz o zaman?

@vfgerty, ulan olanı eğit? patates mi bu, diğerlerine baskın gelsin diye çocuk mu çıkaralım patır patır? kendi çocuğunun "şahane" olacağı sonucuna nasıl vardın, neyin özgüveni bu?

Çocuk yapma yeteneğimiz var diye çocuk yapmak zorunda değiliz ki. Hadi her şeyi geçtim, bizim kontrolsüzce ürememizi kaldıracak bir Dünya yok. Kısıtlı imkanları bu kadar şuursuzca tüketmeye de gerek yok.

@pescador
@angelus

%100 katılıyorum size.

@cokilgincvesesgetirecekbirnickarayanadam
@vfgerty

Yukarıda bir yerde paylaştığım ve üremeyle ilgili öne sürülen sebepleri irdeleyen hafiye.blogspot.com.tr linkindeki 4, 21 ve özellikle aşağıdaki 26. madde size gelsin o zaman.

26
Sözde Sebep: Dünyaya bizim gibilerden daha fazla gelmeli. Sayımız azalıyor. (Beyaz Türk söylemleri)
Gerçek Sebep: Elitistsiniz. Yabancı düşmanlığınız var. Soy geliştirmek soykırımdan daha kolay örtbas edilir elbette.
Çözüm: Başkalarını da sizin fikirlerinize katılmaları konusunda ikna edin. Böylece sizden bir fazla, onlardan bir az olur.

@pescador +1 imsi :) yani çok büyük bir risk, "şahane" olup olmaması. bu dünyada evladından çektiğini düşmandan çekmeyecek insanlar var. kendi skiyle böyle bir riske nasıl girebiliyor insanlar, anlamıyorum çoğu zaman.

@pescador <3

Tanıdığım adamlar üzerinden gideceğim, iş güç borç harç derken 30-33 gibi anca oturuyor zaten, sonra en kendini tanıdığın zamanlar, sevdiğin şeylere vakit ayıyorsun, geziyorsun tozuyorsun. zaten kafanda devamlı otuz oldum lan düşüncesi var. çocuğun olsa sen altmış yasındayken cocuk senın yasında olacak. hayatının 20 yılı en az ona kilit. sen daha bir şey yaşamadın ki, ona ayıracak 20 yılın var mı?

ben de evlendim, mutluyum. cocuklari da cok severim, yegenlerim var cok tatli.

ama cocuk yaparsak hayatimiz sikilecekmis gibi geliyor, anne babalara bakiyorum tum mesailerini, enerjilerini cocuklarina harciyorlar, hayatlari bitmis.

bir de durmadan cocugunu anlatip, ne kadar tatli, ne kadar zeki oldugunu insanlarin gozune gozune sokan bir insan iticiligine donusme ihtimali 0'a cok yakin da olsa korkutuyor beni.

benim eşim de istemiyor 30a kadar lakin bu ay ufak bir gecikme yaşadık, ben yusuf yusuf durumdayken, o böyle hafiften hevesli hafiften heyecanlı. olsa mutlu olacak adam ki daha 1 aylık evliyiz yahu.

yani lafa gelince evet hevesi yok da, uygulamada pek böyle olmadığını görmüş olduk. ben mi, tabii ki hapa devam.

bence biz toplum olarak inanılmaz çocuk odaklı yaşıyoruz. problem burda. o yüzden korkuyo insanlar.

bir örnek vereyim. gittiğim bir yemekte 3 erkek çocuklu yabancı bir aile vardı. çocuklar 5-6-8 yaş gibi. bütün akşam yemeği boyunca (4 saat) gıkları çıkmadı, ayağa kalkmadılar, koşmadılar, anne babaları sürekli onlarla ilgilenmedi, tam tersine hep başkalarıyla muhabbetteydiler. çocukların ipadi gameboyu falan yoktu.
gecenin sonunda bir kez çocuk sesi duydum o da tatlı gelince ufaklık heyecanlandı oley dedi o kadar.

öbür yanda ne zaman doğulu aileler görsem o veletler ayaklarına basılmış gibi ağlıyor, tutturuyor diretiyorlar. ana baba da sürekli pışpışlıyo aa bak kuş bak çikolata diye, olmadı çarpıyolar bi tane. sürekli ailece bağırış itişme halindeler.

kısacası çevrenizdeki örneklere bakıp karar vermeyin. çocuğunuzu nasıl yetiştirirseniz, ona nasıl davranırsanız o da öyle davranacak. genetik veya psikolojik bozukluk riski var tabii o ayrı.
çocuğu hayatının tek merkezi yapıp sekiz kiloluk çanta, tank gibi puset ve on beş oyuncakla da sokağa çıkabilirsin, gördüğüm bazı turist çiftler gibi bebeği kanguruya koyup dünyayı da gezebilirsin. sana kalmış yani.

çocuk sahibi olmak istemiyorsun o zaman sen de doğmasaydın saçmalıklarını geçersek ben de istemem baba olmak. bir kere çocuklar aptal, bildiğin aptal, 5-10 yıl kadar gerizekalı bir varlıkla saatlerce ilgilenmek zorunda kalacaksın. bir kere ben mükemmeliyetçiyim çocuğum olsa öğrencilerin küfür ettiği her türlü pisliğin döndüğü devlet okuluna mı göndereyim, hayatım boyunca özel okul parası için mi çalışayım? shameless'taki gibi çocuğu doğur gerisi gelir değil zaten olay, ne zaman yorulsam çocuğu tv karşısına mı geçiricem yanlış olduğunu bile bile, ne halt izleyecek tv'de vs. bir kere kendi gelişimimi tamamladığımı zannetmiyorum bazı şeyleri kafamda oturtamadım mesela bu konularda nasıl örnek olucam, yetiştircem çocuğu, düzenli kitap okumayan biri çocuğuna nasıl kitap alışkanlığı kazandırır mesela? bir kere çocuklar yaramaz vs de olabiliyor, sen ne yaparsan yap çocuk hayatı sana zehir ediyor, var akrabalarımın böyle çocukları düşman başına. bir kere niye çocuk sahibi olayım, bunun mantığı ne, niye evlendikten 5 sene sonra hayatımın tek amacı çocuklarım (büyütme, eğitim, okul, evlendirme) olsun, hele çok fazla çocuk yapıp her birinin kendi evinin vs. olmasına çabalamak sonra onların da çocuklarının olması ve bu düzenin böyle devam etmesi saçma değil mi? vesaire vesaire.