oyun oynuyom pcde. hiç arkadaşım da yok. geçen aylarda 2 eski arkadaş ısrarla aradı cevap vermeyince kesti. çok yorucu geliyor sosyal ilişkiler. işe git-gel.

motivasyonum umut.

hemen cevap veriyorum, kendilerine uğraş ediniyorlar, mesela ben 35 yaşımda spora başladım, ne kadar keyifli bir şey olduğunu geç de olsa öğrendim, spor sosyal ortamı da beraberinde getiriyor, bir sürü arkadaş ediniyorsun, onun dışında sorumluluk olmadığı için kendine ayırabileceğin oldukça fazla vaktin oluyor, bir sürü kitap okuyorsun, film izliyorsun, dizi izliyorsun, canın sıkılınca yürüyüşe çıkıyorsun, arada arkadaşlarınla dışarı çıkıp eğleniyorsun. yalnız vakit geçirmekten de oldukça keyif alan benim gibi insanlar için efsane eğlenceli bir durum oluyor. azalan arkadaşların yerini yeni arkadaşlar alıyor. yaşamanın kendisi bir motivasyon olunca ben herhangi bir amaç aramıyorum. huzurlu ve mutluysam yeterli.

evlenip boşandıysan cocuk da varsa benim gibi hayat koşturmacasi bitmiyor hic. yeni bir şehir, yeni ise alışma, çocukla hayata alışma, tek başına bu kadar sorumluluğu yüklenme... gun 48 saat olsa razıyım!

yillarin evlilik savunucusuyum ben bile bu kadar anlamsiz bir bakis acisi gormedim kusura bakma. niye sorumluluk olmasin? sorumluluk anlayisin yalnizca es ve cocuk mu? ayrica 30 yas demek insanin hem hala fiziksel ve zihinsel olarak genc oldugu hem de para kazanabildigi bir donemde olmasi yani muhtemelen ozgurlugunun zirvesi demek. arkadasin azalmak ya da hayatin monotonlasmak zorunda degil, kaldi ki 2-3 kisilik ama saglam bir arkadas grubu insana yetiyor da artiyor.

en buyuk hayallerinden biri "duzgun bir evlilik yapabilmek" olan birisi olarak 30 yasinda dert edecegim son sey canimin sikilmasi olurdu galiba. "neden mutlu yasayabilirim" kismini nasil aciklamam gerektigini dahi bilmiyorum cunku 30 yasinda bir insanin neden caninin sikilmasi gerektigini idrak edemiyorum. gezerim, mac izlerim, nette takilirim, nargile icip "kardesim seri koz getir" derim vs. su an ne yapiyorsam aynisina devam edebilirim yani neden sikilayim yav.

sorumluluk yok, sorun yok ???
yılların bekarıyım şu kafaya ulaşamadım, tebrik ederim.
Tek dert tasa eş/çocuk çünkü, insanın hayatında başka hiç bir olayı yok!

bir köşeye kıvrılıp ölmeyi bekliyorlar yazık:(
çoğu insan 30'undan sonra maddi olarak kendi ayakları üzerinde durup ailesinden kopabiliyor. o saatten sonra da bırakın istediğini yapsın. ecnebilerin deyişiyle anasının bodrumunda yaşamıyorsa o kişinin sorunu da oluyor sorumluluğu da. insanın hayatı paylaşabileceiği birini bulması güzel bir şey de okul-askerlik-iş-evlilik-çocukları evendir-ölüm bu sıralamayı düşününce sizi sıkıntı basmıyor mu hiç? sonraki adıma arkanızdan kovalayan varmışcasına gitmek yormuyor mu?

evlenmiş arkadaşların haline bakıp iyi ki evlenmemişim diyorum.
istediğim kitabı okuyor, istediğim filmi izliyor, istediğim konsere gidiyor, istediğim tatili yapıyorum.

arkadaşlar azalıyor evet doğru, ama ben mevcut arkadaşlarımı sabit tutup ölene kadar onlarla arkadaş olmak zorunda mıyım? yeni yeni insanlar tanıyorum. daha genç, daha güzel. sosyal medyayı daha sık kullanan, gündeme daha çok hakim olan, daha eğlenceli arkadaşlarım var. üniversiteden tanıştığım arkadaşlarla zaten zaman içinde ikimiz de değiştiğimiz için iyi bir iletişim olmuyor. çok demode ve antika kalıyorlar.

yirmili yaşlardaki gibi herkesin peşinden koşup memnun etmeye de çalışmıyorum. günün keyfini çıkarıyorum.

Yeni 30 oldum. Olaganustu bir sey yok su an, takiliyorum oyle. Kendime yatirim yapmakla mesgulum. Arada kendimi simartiyorum da.

öldük biz! :)

şu gündemde madem bu kadar merak edilmiş hemen yanıtlıyoruz: diğerlerinin tv karşısında, avm'lerde vb sıkılarak tükettiği tüm hayat kesitlerinde biz gezip tozuyoruz, yeni yerler keşfediyoruz, arkadaşlarımızla eğleniyoruz, kültürel etkinlikleri takip ediyoruz, spor yapıyoruz, yeni insanlar, ülkeler tanıyoruz, yeni ilgi alanları deniyoruz, okuyoruz aydınlanıyoruz... artı yukarıda yazılanlar. oldu mu?

Seks yapıyoruz pampa bi ona bi ona.

Erkek için hayat yeni başlıyor o yaşta. Askerlik bitmiş, master hatta doktora bitmiş..belki ev araba alınmış. Erkek 35 ten önce evleniyorsa ciddi sıkıntı bence. 35 bile genç yaş.. 38 de evlen hemen çocuk yap tamamdır.

40 yaş üstü bekarlık cidden kötü olur ama.

32 yasindayim bekarim. son 2 yilda ne yaptim:

-ingiltere'de doktorami bitirdim, su siralar is ariyorum. bir proje icin dublin'e gidecegim.
-4-5 defa amerikaya gittim. onlarca sehrinde bulundum.
-belcika, hollanda, almanya, cekya, avusturya, italya..bir suru yere gittim is ya da tatil icabi.
-serbest parasut yaptim. planor kursuna gittim. bisiklet surmeyi seviyorum.
-kitap okuyorum bol bol.

tum bunlari bir amacim oldugu icin degil, hosuma gittigi icin yapiyorum. universiteden beraber mezun oldugum adamlarin evlenenlerinin, bir ailesi var elbet. biliyorum ki benim yerimde olmak icin vermeyecekleri sey yoktur.

akşamları toplaşıp haka dansı yapıyoruz.

Spor, seyahat, ve full seks. Ayrıca işte inanılmaz ilerliyoruz. Enerjini yatiracağın mecra olarak iş var. Superiz bence.

iş, evde oyun oynuyorum. iş arkadaşlarım ya da eski arkadaşlarımla buluşup gezmece. sap da değilim çoşkür, en çok kız arkadaşımla gezip tozuyorum zaten.

sevgilim olmasa dahi evde kendi kendime huzurumu buluyorum, düzenimi seviyorum.

mutsuz ve huzursuz bi evliliğim olacağına kendi halimde huzurlu yaşamak mal olmadığım için tercihim.

Amaç kalmamış mı oluyor? Sen evlen o zaman bence :)

Alaska geleneklerine gore artik ise yaramayan yaslilar bir buz parcasina konarak denize gonderilirmis. Yasli orada acliktan ya da donarak olurken, gencler de "Obur dunyaya zarif bir torenle gecisini sagladik. Oyle hasta hasta, pis pis gitse obur dunyada ona guzel yer vermezler" diye sevinirlermis. Ailem de su anda beni koymalik uygun buz parcasi ariyorlar. :)

Saka bir yana, normal normal yasiyorum iste. Hayattan zevk almak icin bir amaca ihtiyacim yok. Zevk aldigim seyler var; herkes gibi onlari yasiyorum. Dolu dolu yasadigim da oluyor, gunlerin harala gurele gectigi de ve firil firil kayip gittigi de. Ozellikle cocuksuz olmanin getirdigi bazi ozgurlukleri sonuna kadar kullaniyorum, bazi ozgurlukleri de olmasa aramam. Bir arkadasimin da dedigi gibi "Yukari Kaledonya Arsiduku degilim, benden sonra fetret devri olmayacak; cocugu ne yapayim"

Arkadaslarim azalmadi. Evlilerle de gorusuyoruz. Hatta 10 yasindan buyuk cocugu olanlar artik bakim devrini atlattigi icin daha sik gorusebiliyoruz.

Kimsenin hayatini kiskanmiyorum, hayatimdan memnunum. Gelecek neyi gosterirse, ondan da memnunum. Evli ya da bekar, herhangi bir kisinin benim hayatimi kiskanmasini istemem.


Facebook'ta bir ortaokul arkadasimi goruyorum. O 21 yasinda evlendi, su anda 3 cocugu var. Fotograflari mutlu gorunuyor ama icinde ne yasadigini bilemeyiz. Ben evlenmedim, benim de fotograflarim mutlu gorunuyor ama icimde ne yasadigimi Facebook'tan bakan kisi bilemez. Baslarina uc uc olaylar gelse de, tanidigim kimse surekli bunalimda ya da surekli bungee jumping yapmaya hazir heyecanda degil. Ugrasilar farkli da olsa, herkesin kendine gore derdi var, kendine gore mutlulugu var.

su siralar cilginca kitap okuyorum, cok mutluyum. onun oncesinde yine cilginca dizi izliyordum ve cok memnundum. yeni cikan filmleri takip ediyorum sinemalarda, kendimi gelistirebilecegim hobiler arayip buluyorum. cok arkadasim olmadigi gibi is disinda pek bir sosyal cevrem de yok, erkek arkadasim var o buyuk kismini dolduruyor sosyal iletisim ihtiyacimin. okumak istedigim kitaplari bitirdikten sonra oynamak istedigim oyunlara sira gelecek. o sure boyunca biraktigim dizilerin yeni bolumleri birikmis olacak. sonrasinda dizilere donerim ve bu dongu boyle gider. seyahati cok sevsem de kur dalgalanmalari nedeniyle yurt disi tatil planlarina bir ara verdim. yurt ici ufak capli tatiller planliyorum. tum bunlarin yaninda cocuk dusunuyor ve hatta istiyorum ama bu rahat hayattan oraya nasil gecicem onu dusunuyorum ben de kara kara. hayatimin tek amaci hedonist bir yasam. baska bir amac dusunemiyorum.