Babamın bir dükkanı vardı sattı, yengeme, abime, kendisine araba aldı, beni de çağırdı dedi sana da araba alayım diye; kendi paramı kazanır kendi arabamı kendim alırım dedim, bir kuruş da para istemedim. babamla da aramızda bir problem de yoktu.
herkes kendi kısmetiyle yaşamalı, elbette aile içi sağlık, eğitim, iş kurma, vb. için yardımlaşma olur, bu tür durumlar için para da istenir ama geri kalanı mal sahibinin tasarrufundadır bence.
tek fark olarak belki annenizin aklına şuna azcık para vereyim de ezsin hayatını yaşasın diye düşünmek gelmez, böyle bir cıtlatılabilir ama hayır derse de mal da onun para da onun, kimseye laf düşmez.
0