ttr5123
Babamı 2.5 hafta önce kaybettim.O günden beri içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor.Ağlama krizlerine giriyorum.Uyku sorunum var.Psikiyatra gitsem bir işe yarar mı ? B
Babamı 2.5 hafta önce kaybettim.O günden beri içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor.Ağlama krizlerine giriyorum.Uyku sorunum var.Psikiyatra gitsem bir işe yarar mı ? B
0
ilaç almak çözüm değil, bir psikolog daha iyi yardımcı olur kanımca. başınız sağolsun.
0
Ba$iniz sagolsun, allah kimseye ayni aciyi ya$atmasin. Bir sure sonra kendi kendine acilar yerini ya$amaya devam etme arzusuna birakacaktir ama bu sureci hizlandirabilmek adina profosyonel destek almak ciddi anlamda faydali olacaktir.
0
Ben de 4 yıl önce kaybettim... elle tutulur gözle görülür yapılacak hiç bir şey yok ne yazık ki ... her şeyi kendi içinizde halletmek zorundasınız. İlaç olayına tamamiyle karşıyım. Duyguları perdelemekten başka hiç bir işe yaramaz. En azından bu durumu ilaçsız olarak atlatırsanız ilerde olacak olan kayıplar için daha iradeli olursunuz...
Sonuç olarak dik durmaya çalışın. Aileniz sizi görüp daha çok üzülebilir. Çok mu ağlamak istiyorsunuz. Kimsenin olmadığı gün evde oturun resimlere falan bakın. Ama evde aile varken kesinlikle yapmayın bunları.
No: uyku sorununa gelince ise; devamlı düşünceli bir halde olduğunuzda yaşarsınız bunu. Hatta ertesi gün hep stresli halde olursunuz. Benim tavsiyem bir süre TV açıkken uyuyun, yarım saate falan kurun.
Sonuç olarak dik durmaya çalışın. Aileniz sizi görüp daha çok üzülebilir. Çok mu ağlamak istiyorsunuz. Kimsenin olmadığı gün evde oturun resimlere falan bakın. Ama evde aile varken kesinlikle yapmayın bunları.
No: uyku sorununa gelince ise; devamlı düşünceli bir halde olduğunuzda yaşarsınız bunu. Hatta ertesi gün hep stresli halde olursunuz. Benim tavsiyem bir süre TV açıkken uyuyun, yarım saate falan kurun.
0
başınız sağolsun.
sizin durumunuz normal. zamanla kabulleneceksiniz. sizin açınızdan daha iyi olacağınıza inanıyorsanız psikiyatriste gidin, en azından daha rahat uyumanıza yardım edebilecek bir ilaç verebilir.
sizin durumunuz normal. zamanla kabulleneceksiniz. sizin açınızdan daha iyi olacağınıza inanıyorsanız psikiyatriste gidin, en azından daha rahat uyumanıza yardım edebilecek bir ilaç verebilir.
0
Başınız sağolsun...
Şöyle düşünün; dünya üzerinde ölmeyecek olan herhangi bir canlı var mı? Her canlı mutlaka ölecek. Sevdiklerimizi kaybetmemiz tabii ki çok acı ama dünyada hergün kaç bin tane tanımadığımız insan ölüyordur, üstelik bunların kimisi henüz bebekken, kimisi ise çocukken yani daha hiç hayatlarını yaşamadan göçüp gidiyor. Birgün ben de öleceğim siz de öleceksiniz, hepimizin sonu aynı. Bu doğal bir süreç. Tabii ki kaybettiğimiz sevdiklerimizi hiç unutmayacağız, ama yokluklarını kabullenmek zorundayız...
Şöyle düşünün; dünya üzerinde ölmeyecek olan herhangi bir canlı var mı? Her canlı mutlaka ölecek. Sevdiklerimizi kaybetmemiz tabii ki çok acı ama dünyada hergün kaç bin tane tanımadığımız insan ölüyordur, üstelik bunların kimisi henüz bebekken, kimisi ise çocukken yani daha hiç hayatlarını yaşamadan göçüp gidiyor. Birgün ben de öleceğim siz de öleceksiniz, hepimizin sonu aynı. Bu doğal bir süreç. Tabii ki kaybettiğimiz sevdiklerimizi hiç unutmayacağız, ama yokluklarını kabullenmek zorundayız...
0
Başınız sağolsun..İnsanlarda yas süresi 6 aydır.Ölen için,kaybolan için,terk eden için tutulan yas yani.Bu 6 ay geçtikten sonra acınız hafifleyecek.Şu an önemli olan bu 6 aylık süreyi kendinizi iyi hissettirecek ve daha sonra size zararı dokunmayacak işlerle geçirmeniz.Spor yapın evet.Spor stresle üzüntüyle başetmenin en iyi yoludur.Bunun yanında bir psikologla görüşmenizi de tavsiye ederim.O gerek görürse sizi psikiyatriste yönlendirecektir zaten.
0
başınız sağolsun.
lise sonda abimi, üniversite 3'te ablamı, okuldan 2 yıl sonra babamı kaybettim. ben psikoloğa v.b. gitmeyi redettim. acımı uyuşmadan yaşamak istedim. evet uyku sorunları yaşadım, ağlama krizlerine girdim, içime kapandım v.s. ama her seferinde zaman geçtikçe kendimi önce gülümserken, sonra kahkahalarla gülerken yakaladım. utandım, suçluluk hissettim, mezarlarına gidemedim...hayat, siz onları toprağa gömdükten sonra bir şekilde devam ediyor. ama sizden eksilterek, ama size başka değerler katarak...
size naçizane tek tavsiyem olacak. lütfen unutmaya çalışmayın bu acıyı ve anılarınızı. çünkü unutmaya çalışmak hatırlamayı da beraberinde getiriyor. hiç beklemediğiniz bir anda abinizin hastası olduğu çizgi roman kahramanının bir sahafta özel bir serisini ( kimmeryalı conan )görebiliyor, arkadaşlarınızla eğlenmeye gittiğiniz bir yerde ablanızın en sevdiği türküyü duyabiliyor ( neşet ertaş / hata benim ), her kış başlangıcında babanızın en sevdiği içecekle( sahlep )ilgili yazıları pastane camlarında görebiliyorsunuz. hayatınızda böyle bir acıyı yaşadığınız gerçeğinizle yaşamayı öğretin kendinize. acınıza yapışmayın ama sahip çıkın. melankoliye dönüştürmeden onlardan bahsedin, anılarınızı ara ara ortaya çıkarıp kendinizi, içinizi yoklayın. eksilenler varsa içinizde, neden/nerde/nasıl kaybettiniz irdeleyin,bulun ve tekrar yerine koyun eksilenleri...
göreceksiniz, tek ihtiyacınız olan şey zaman...bir süre sonra o mezarlıklara gitmek, topraklarını okşamak, etrafını temizlemek, çiçekleri sulamak, onlarla konuşmak, yüzünüzde hafif bir tebessümle, huzurla yaptığınız bir ritüelinize dönüşecek...
uzun yürüyüşler yapabilirsiniz. duygularınızı yazıya dökebilirsiniz. doğayla bütünleşebileceğiniz aktivitelerde bulunmaya çalışabilirsiniz. kronik bir yalnızlığa dönüştürmeden kendi kendinizle kalabilirsiniz. bunlar bana iyi gelmişti...
lise sonda abimi, üniversite 3'te ablamı, okuldan 2 yıl sonra babamı kaybettim. ben psikoloğa v.b. gitmeyi redettim. acımı uyuşmadan yaşamak istedim. evet uyku sorunları yaşadım, ağlama krizlerine girdim, içime kapandım v.s. ama her seferinde zaman geçtikçe kendimi önce gülümserken, sonra kahkahalarla gülerken yakaladım. utandım, suçluluk hissettim, mezarlarına gidemedim...hayat, siz onları toprağa gömdükten sonra bir şekilde devam ediyor. ama sizden eksilterek, ama size başka değerler katarak...
size naçizane tek tavsiyem olacak. lütfen unutmaya çalışmayın bu acıyı ve anılarınızı. çünkü unutmaya çalışmak hatırlamayı da beraberinde getiriyor. hiç beklemediğiniz bir anda abinizin hastası olduğu çizgi roman kahramanının bir sahafta özel bir serisini ( kimmeryalı conan )görebiliyor, arkadaşlarınızla eğlenmeye gittiğiniz bir yerde ablanızın en sevdiği türküyü duyabiliyor ( neşet ertaş / hata benim ), her kış başlangıcında babanızın en sevdiği içecekle( sahlep )ilgili yazıları pastane camlarında görebiliyorsunuz. hayatınızda böyle bir acıyı yaşadığınız gerçeğinizle yaşamayı öğretin kendinize. acınıza yapışmayın ama sahip çıkın. melankoliye dönüştürmeden onlardan bahsedin, anılarınızı ara ara ortaya çıkarıp kendinizi, içinizi yoklayın. eksilenler varsa içinizde, neden/nerde/nasıl kaybettiniz irdeleyin,bulun ve tekrar yerine koyun eksilenleri...
göreceksiniz, tek ihtiyacınız olan şey zaman...bir süre sonra o mezarlıklara gitmek, topraklarını okşamak, etrafını temizlemek, çiçekleri sulamak, onlarla konuşmak, yüzünüzde hafif bir tebessümle, huzurla yaptığınız bir ritüelinize dönüşecek...
uzun yürüyüşler yapabilirsiniz. duygularınızı yazıya dökebilirsiniz. doğayla bütünleşebileceğiniz aktivitelerde bulunmaya çalışabilirsiniz. kronik bir yalnızlığa dönüştürmeden kendi kendinizle kalabilirsiniz. bunlar bana iyi gelmişti...
0
