doktor ve ebe olmadan, pastmatüre olarak, kanamalı bir doğum yaşamışız annem ve ben. o nedenle kendimi bileceğim yaşa kadar hep kontroller hastane doktor işleri ile uğraşılmış.
önceleri hastane kokusu aldığımda durgunlaşırdım, hemen çıkıp gitmek kaçmak gibi bi his gelirdi içime.
sonra büyüdük. annem ve babamla ilgili kötü kötü haberler sonuçlar aldık, duyduk.
şimdilerde hastaneye gideceksin, gideceğiz, hastaneye benimle gelsene gibi birşey duyduğum an kalp atışlarım hızlanıyor, bi ter boşalıyor, konuşamıyorum.
oldu da hastaneye gittim sinir basıyor, gözümün önü kararıyor, kaçıncı kattayım asansör nerede, yukarısı mı aşağısı mı... aptallaşıyorum iyice.
soruna cevap olmadı gibi sanki, bu tahlilleri aldık kötü sonuçları duyduk, tedavi olduktan sonra geriye kalan hasar kısmı oldu.
0