Ekşi Duyuru

A'nın öyle bahsedilen bir iş yükü yok ve üstler b ye hak veriyor. Ancak aralarında bir problem kalmadı sanılıyor.

@Sonsuzluk ve Bir Gün, A'nın öyle bahsedilen bir iş yükü yoksa B başlangıçta niye işe alındı? üstlerin ne dediğinin bir önemi varsa da, hak-hukuk oyunu oynamaktansa bir zahmet A'yı kenara çekip saatleri düzenlemesini ve B ile eskiye uygun şekilde geçinmesini söylesinler. üstler boncuk dağıtmayı sever :)

Açıkça sorardım ben olsam, ‘benim çaldığımı mı ima ediyorsun?’ diye.

Samimi olmaya gerek yok o kişiyle.
Yeni gelenler potansiyel olarak hataları yüklenen kişi olarak görülebilirler.

Olabildiğince de bu konuda her şeyi üstlere uygun dille yansıt. Sonradan mesele patlayacağına şimdiden duysunlar.
O kişinin bu konuda senden önce davranması da söz konusu.

Her daim rahatsızlık veren şeyleri konuşanlarla bir yere kadar.
Standart olarak yeni gelen işi/çevreyi tanımaya çalışır.
Eskilerise üst takıma şirin görünmeye çalışırlar her daim.
Üsttekiler ise şikayet gelmediği sürece her şeyin yolunda gittiğini zannederler.
Oysa bu hayatın kendisine ters bir durumdur. Her şey çok iyi yolunda gidiyorsa zaten bir sorun vardır.

Yöneticinle paylaş, kamera varsa bakın netleştirin de.
Ne siz ne de başkası durduk yere töhmet altında kalmasın.

sorularıyla bunu irdeleyecek kadar ahlaksız ve anlayışsız insanlar olabilir. bu yüzden söylememenizi tavsiye ederim.

Çekinceniz nedir? Terapiye ihtiyaç duydunuzun belirtilmesi mi? yoksa Ayda bir erken çıkacağım bu sebeple, bilmeliler mi?

Eğer ilkiyse, hayır, kesinlikle söylemenize gerek yok. İkincisiyse, ben olsam sonraki aşamalarda söylerim çok zorunda kalırsam.

Kimin nasıl düşüneceğini bilemezsiniz.
Bir de sizin işinizi etkilemiyor olabilir durumunuz, ancak bunu karşı taraf böyle algılamaz.

Bu konuda iki türlü düşünülebilir:

1) Ne gerek var... Söylemem olur biter. Belki söylersem bu benim için olumsuz bir etki yaratır.

2) Terapi alıyor olmak son derece doğal bir durum. Sırf bu yüzden benim hakkımda kötü düşünecek bir işletmede ben zaten çalışmak istemem. O yüzden bunu rahatça dile getirebilirim.

Ben olsam iş bulmak benim için hayatta kalma meselesi değilse terapi aldığımı belirtmekten çekinmem. Ama bunu söyleme yeriniz ve tarzınız da önemli. Durup dururken "ben düzenli olarak terapiye gidiyorum" derseniz tuhaf karşılanabilir.

söylemeniz saçma olur. onlar kim ki özel bilgilerinizi veriyorsunuz? terapi günü işim var deyip çıkardım ben olsam.

İşinizi etkilemeyecek herhangi bir şeyi beyan etmeniz gerektiğini düşünmüyorum.

bu bilgiyi vermek zorunda değilsiniz diye düşünüyorum ben de. onun dışında izin konusunda sıkıntı yaşarsanız terapistinize iş dışındaki saatlerde online görüşmeyi önerebilirsiniz, çoğu psikolog online da seans yürütüyor zaten.

terapiyi online yapiyorum. Iste de is arkadaslarimla sohbet ederken gayet normal sekilde, konusu gelirse bahsediyorum terapist de soyle dedi vs diye. Ama bunu insan kaynaklarina veya mudurlerime beyan etme ihtiyaci duymadim. Yani doktora gidiyorken de 'doktora gidiyorum' diyoruz mesela, 'kadin doguma gidiyorum adet duzensizligim var cunku' falan diye detay vermiyoruz, o da bir saglik ihtiyaci ve ozel bir bilgi.

isle ilgili bir etkinlige denk gelirse de terapiyi ise gore ayarliyorum, isi terapiye gore degil.

su an terapiye gitmiyorum ama psikolojik danismanlik aliyorum ayda bir. ayrica corona sayesinde gelen eczaneden ilac alma olayi da bitti hastaneye gidilecek artik. neyse, bak sana ve buradakilere bunu soyledim cunku kimligim bilinmiyor. :)) sen de soyleme. doktora gitmem gerekiyor de. cok irdelerlerse fizik tedavi falan uydur bir seyler ama psikolojik danismanlik aldigini soyleme. is yerindeki arkadaslarina da soyleme. yoneticine de soyleme.

el cevab:
1- hayir
2- hayir
3- sanmiyorum, en azindan bizde sorun olmuyor

düşünce o kadar ilginç bir şey ki, neyi sürekli ve yoğun bir biçimde düşünürseniz, sonunda o gerçekleşir. hep "zaten kötüyüm, yalnızım, parasızım hep böyle olacak işte" derseniz daha beter hale gelirsiniz. inanın ya da inanmayın ama hep olumlu olmanız lazım. ben bunları yaşadım ama ders çıkardım ve her geçen gün az az ilerleyeceğim ve gelişeceğim demeniz lazım. sonra da harekete geçmelisiniz.

iş konusunda mesela, ne okudunuz? tecrübeniz hangi firmada ne üzerine? artık insanlar 27'ye yakın mezun oluyorlar, geç bir yaş değil. hergün düzenli olarak kariyer, yenibiriş, linkedin vs. işlere başvurun ama hergün oturup yapın. alanınızda bulamıyorsanız başka yapabileceğiniz alanlara yönelik işlere başvurun. biri olmazsa biri olacaktır illaki. kpss'ye girdiniz mi ya da? 6-7 ay var ona da, çalışmak için yeterli bir süre. bölümünüzü bilmiyorum ama en kötü düz memur olursunuz, 80 küsür puanlarla yapabilirsiniz.

aşk olayına gelirsek de insanlar 30'larda evlenmeye başlıyorlar artık, 27'de daha yeni sevgili bulmak kötü bir şey değil. 27 yaşında 5 senelik ciddi ilişkisi olanı düşünün, ayrıldılar mesela. ee ne oldu? o da sizinle aynı durumda şu an. yaşı dert etmek yerine düzgün birine denk gelmek, güzel bir aşk yaşamak için dua etmek gerek. şu an işsizseniz muhtemelen biraz daha asosyalsinizdir. işe girip yeni insanlarla tanışıp çevreyi genişletince bu problem de hallolur, içinizi ferah tutun.

özetle su akar yolunu bulur. bunları dert etmek yerine oturup "evet elimde neler var, ne yapabilirim, kendime nasıl bir rota çizebilirim" diye düşünüp harekete geçin. çocuk değilsiniz ki ağlayıp oflayıp puflayınca bir şeyler değişsin ya da düzelsin. hayatınızı güzel hale getirecek olan sizden başkası değil.

2-3 hafta sonra 30a giriyorum, evliyim, iyi denebilecek bir isim var, yurtdisindayim bende de hayata gec kalmislik hissi var. neden bilmiyorum, bu his herkeste var sanirim :/

en.wikipedia.org
Örneklere bakın. 27 hiçbir şey için geç değil.

23 yaşında ünivden mezun oldum. 2 senede 4 iş değiştirdim. 27 yaşındayken işsizdim ve 2 senelik despot bir ilişkim vardı. annemden aldığım parayla çok ilgilendiğim bi eğitimi aldım. sonra instagram sayfası açtım ve sıfır parayla işimin adımını atmış oldum. bildiklerimi yazarak paylaşıyordum (despot erkek arkadaş kimliğimi açık etmeme izin vermiyordu.)
30 yaşımda asıl okumak istediğim bölüme girdim. 32 yaşıma girerken despotu def ettim. işi şirketleştirdim. 33 yaşında kendi evime çıktım (kira). 34 yaşında bölüm ikincisi olarak mezun oldum (bu temmuzda yani). o araya bi sevgili daha sıkıştırdım. :))) gala da geç kalmış hissetmiyorum, aksine daha çoğu şey için çok erken gibime geliyor.
tamamen hayata bakışınla alakalı. bunaldığın sıkıldığın yaşın geçti gibi hissettiğim anlarda “daha ne yaşadım ki?” diyorum. 80 yıl ömrüm varsa daha yarısına bile gelmedim ve sonra bir o kadar daha var!

hayatımdaki ilk işe 27 yaşımın sonlarına doğru girdim. şu an 38,5 yaşındayım. kariyerim gayet iyi, bir bankanın genel müdürlüğünde bir bölümün yöneticisiyim. 2 yıl önce de evlendim.

hiçbir şey için geç değil, hele 27 ne istediğinize karar verebileceğiniz, yolunuzu çizebileceğiniz bir yaş. hatta şöyle söyleyim 30 yaşına kadar bile geç değil. rahat olun ve hayattan ne istediğinize odaklanın, sonra da ona doğru yürüyün. aceleyle "elimden bir şeyler kaçıyor" diye karar/lar almayın.

hayata geç kalınmaz öte yandan. iş ve evlilik hayatı tanımlamaz. sizin hayatınızda iş ve aşk olmadan da bir şeyler gelişebilir. bunlar da deneyim olarak size geri döner. ileride illa ki kullanırsınız. bir yere geç kalmadınız yani, herkesin gittiği o yolda birazcık geridesiniz o kadar. ama o yola da girmek zorunda değilsiniz.

saç için falansa zaten bir etkisi olduguna dair bilimsel bir kanit yok. farketmez o yuzden.

Yiyorum ve ne kadar riskli olduğuyla ilgili bir fikrim yok.

Dışarda değil de eve sipariş veriyoruz artık. Kendi tabaklarimiza koyuyoruz ve isitiyoruz fırında. Yenmeklerle ilgili bir sürü araştırma yapıldi, sürekli okuyorum. Ve bulaş görüldüğüne dair bir şey yok henüz. Cafedeki tabak çanak kısmını bilemiyorum tabii. Kurye ile temas etmeme, kutuları ev dışında bırakma vs konularından bahsetmiyorum bile.

yiyorum. bir sorun yaşamadım.

Evet yiyoruz ama avm'ler eskisi gibi kalabalik degil.

son altı aydır, bi kere lahmacun gömdüm, bildiğim tanıdığım bi yerde. onun dışında hayır.

Mart 15’ten beri disaridan sadece 1 kere yedim. O 1 kere haric disarida veya eve siparis seklinde hic yemedim. Yemem de.

Mart agustos arasi toplamda dort kere filan yedim. Eskiden cok fazla idi sayı. Bu dort gidisimde de cok pahali geldi zaten. Bu ne ya dedim. Artık eskisi gibi gideceğimi sanmam.
Is yerinde de oturma duzenini degistirdik. Ayni anda yemiyoruz filan onun disinda bir degisiklik olmadi. Uc ay filan cesitlerde kisitlama olmuştu. Simdi o da eskisi gibi.

Çok yedim, yiyorum, keşke yemesem.

Marttan beri dışarda ne yiyorum ne içiyorum. Açık ya da sebze posetine konulmuş ekmek bile almadım. Ama bu tamamen benim pinpirikligim. Anneannemler teyzemler falan fırından hep aldı mesela neyseki bi durum yok.

Yiyorum. Şirkete gittiğimde mecburum. Evde de haftada bir dışarıda yiyoruz. Bu korkunun sonu yok maalesef.

genelde dışarıdan besleniyorum. virüs sürecinde de böyle devam etti.

sadece aşırı pişmiş yani komple fırınlanan; pide, lahmacun gibi şeyleri.
ve paket veya eve siparişle mecbur kalınca yiyorum.
dışarıda herhangi bir cafe/restorana oturmuyorum bile.

Disarida bir kez oturdum onda da lahmacun yedim. Ama gitmem bir sure daha

Eve siparis verdim iki uc kez

Hic avnye gitmedim bu surecte

Hemen her gün çiğköfte/börek yiyorum. Bazen dışarıda, bazen evde.

Yiyorum, restaurantin icine girmiyorum. Bahcesi, terasi olanlari seciyorum ve kalabalik gunlerde ya da saatlerde maalesef gitmiyorum. Sali aksami gidiyoruz mesela, masalar zaten bos oluyor.

Öglen yemegini es geciyorum, ilk büyük ogunu 5-6 gibi yiyorum. Calistigim yerin yakininda hep iceri girip oturmam gereken mekanlar var, o nedenle es geciyorum ogle yemegini.

Avm'lerde yemedim ama dışarıda olan mekanlarda yemişliğim var. Daha bugün yedim hatta.

birini seçmez zaten başka türlü davranma repertuarı yok. yani narsistik davranışları herkese karşı gösterir. örneğin eşiti birini aşağılayıp üste çıkmaya çalışabilir, altındaki kişilerde hayranlık oluşturmaya çalışabilir, sevgilisini sürekli hayran etmek isteyebilir onu bulamazsa terk edebilir vs.

ilk soruya da gelirsek bunlar bilinçdışı süreçler, yani empati becerisinin düşüklüğü, öteknin duygularına yabancılık bilinçli gerçekleşmiyor ve farkındalığı düşük kişinin o yüzden acı çekmeye biliyor. ancak narsistik kişi kayıplar karşısında deprese olabilir. statü kaybı, hayranlık kaybı, çok yakın ilişki kaybı, iş kaybı gibi. aslında hiçbir zaman otantik ve çok samimi ilişki kurmasa da (çünkü bilinçdışında kaybetmekten korkar) yine de kayıplar sonrası depresif duruma geçer. genelde böyle durumlarda terapiye başvurabilirler.
tabii söylediklerimin hepsi genelleme. her narsisist böyle olacak değil.

Üzücü bir şey olduğunda gerçekten hissetmediğini kendisi de biliyor mu? Bunu hem adeta narsisizmin sözlük tanımı Olarak yaşayan bir insanı tanımış olmaktan dolayı yaşadığım tecrübeden hem de bir uzmanın ağzından duymuş biri olarak cevaplıyorum. Kesinlikle hayır. Narsistler duyguları genelde taklit ediyorlar. Üzülüyor gibi görünüyorsa da aşık gibi görünüyorsa da... kendisinden başka bir şeyi sevme yetisine sahip olmayan bir canlı neye üzülebilir? Mesela sevgisizlikten dolayı üzülür diye düşünürdüm başta ama sizin onu sevmemeniz mesela onun yetersizliğinden değil sizin onu anlamayışınız / kendi problemleriniz / sizin yetersizlikleriniz sebebiyle oluyor.

Narsistliğini gösterdiği kişi herhangi birisi olabilir. Kitaplar bunu “av” olarak tanımlıyor. Varın gerisini siz düşünün...


Edit: red g’nin cevabını şimdi okudum. İlk soruya çok güzel yaklaşmış. “Çevresinde üzücü bir şey olduğunda” diye sormuşsunuz ama bu üzücü şey genelde statü/hayranlık kaybı yaratırsa acı olarak tezahür ediyor. Terapiye yönlendirilmeleri çok zor gerçekten. Ama kendilerini üzerinden tatmin edecekleri yeni bir durum yarattıklarında bu acı geçiyor bu arada genelde.

narsist bir yakınım olmuştu; üzülüyor gibi gözüyüorlar ki aslında başrolde oldukları için kendi dertlerine konu sizin acınız üzerinden kolaylıkla evrilebiliyor. yani özetle sizin üzüntünüz bile onun spot ışıklarını kendi üzerine çekebileceği bir araç.

genelde sizi çok önemsiyor gibi görünüp davranıyor bir süre, buna kendisi de inanıyor muhtemelen ve bilinçdışı denildiği gibi. planlı hareketler değil.

benlik duygusu aşırı olduğu için bir süre sonra tüm özne kendisi oluyor ve sizi kendi uzantısının bir parçası olarak gördüğü için tüm duygusal ihtiyaçlarını ve egosal tatminlerini üzerinizden gerçekleştiriyor.

bir nevi, eğer zayıf anınızda yanınızda olmuşsa durum daha tehlikeli demektir =) av olarak sizi belirlemesi çok daha kolay.

narsist özür dileyince gerçek mi değil mi nasıl anlıyoruz
kendi başına mı tedavi etmesi gerekiyor bu durumu

kendisinin ön planda olduğu çok açık ama tamamen duyarsız da değil
rol mü geçrek mi

aşk tesadüfleri sever. o değil sanırım ama konu bayağı bir benziyor.

The best of me

Bence de fazla. ama onlar mutluysa sıkıntı yok. öyle mutlu oluyorlar demekki.

bizim aile de boyle. ozellikle anne tarafiyla. igrenc, vicik vicik, sacma iliskilerimiz var ve nefret ediyorum

yalnız değilsin, bana da düşüncesi bile boğucu geliyor. benim çevremde de çok var öyle. onlar da beni yadırgıyor :)

bu konudaki düşüncelerimi yazdım yazdım sildim. çok dertli olduğum konudan sormuşsun :)

ilave: kazık kadar olmuş, işi gücü olan, yeterli para kazanan insanların, bekar da olsalar, aileleriyle yaşamalarına da akıl erdiremiyorum.

Bunlar anormal şeyler. İnsan kendi anne babasına tahammül edemezken nasıl bir başkasınınkine edebilsin? Mesafe varsa saygı da kendini korur. Önemli olan bu.

Bayağı bu şekilde yaşayan aile var. Mesela iki çocukluk arkadaşım evlendi; ikisi de sabah çocukları alıp annesinin yanına geliyor; akşam kocaları alıp eve götürüyor. Kaç senedir sadece uyumak için evlerine gidiyorlar. Gayet de mutlular. Ben sıfır akraba ile mutlu oluyorken onlar da böyle mutlu oluyor demek ki. Sıkıntıdan birbirlerine sardıklarını düşünüyorum.

Türk toplumuna dair en nefret ettiğim şeylerden biri. Böyle bir ailem olmadığı için çok şanslıyım. Toplumca kişisel alan diye bir kavramımız yok. Bana çok ezikçe ve zavallıca geliyor. Resmen sürünün parçası. Başka bir şey değil.

Ne guzel iste. Hayati acisiyla, tatlisiyla sevdigin ve seni sevenlerle beraber paylasarak yasamak kadar guzel ne olabilir?

Bu munis iklimden uzak, hayata kablolarla bagli metropol uygarliginin insanlari bunu nefret edilesi bulabilir. Onlar icin en buyuk sans bol sayida plastik kredi kartlari olsa gerek.

"şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin
kaypak ilgilerin insanı, zarif ihanetlerin"

normalde haftada 1 civarıydı, evde kalmaya başladıktan beri haftada 3-4'tür ortalama. bazı hafta sonları günde 2 film izledim mesela.

jrr +1

o da sevdigim bir oyuncu oynuyorsa. onceleri deli gibi film dizi izlerdim. bi yerden sonra insan birakiyor galiba

bazen günde iki tane, bazen birkaç haftada bir.
belli olmuyor.

Haftada 2 3

hafta 1.

Belli bir sıklığı yok. 11 Mart'tan bu yana (eve kapandığım tarih) saymadım ama on film izlemişimdir sanırım. On filmin altı tanesini son iki haftada MUBI'den izlemişim.

Benim de degisiyo, bazen ayda bir film bile izlemiyorum, bazen günde iki film izliyorum. Karantina başladığından beri ortalamam haftada üç film.

Ramazan ayındayken ve bayramda hemen hemen 1 tane izliyordum. Bu ay biraz sekteye uğradı ama son 4 gündür, bir film izliyorum.

değişkenlik göstermesine karşın, haftada 4'ü ortalama olarak kabul edebilirim. geçen hafta her gün 1 film izlerken bu hafta sadece 1 film izledim.

Senede 1-2

vizyona giren her filmi izlerim genelde.

netflix'in filmlerini bile izliyorum.

Haftada 1-2.

Haftada 2-3

Link verseniz.

bu kadar kısıtlı bilgiyle; baget kolye günlük kullanım için tek taş kolyenin bir adım önünde.

ikisi de gunluk kullanilir +1

günlük kullanımda tektaş+1

yara bandını nasıl çekersin? ben cart diye çekerim.

eğer seni uzaklaştırdıklarını düşünüyorsan kibarca çok yoğunum artık bu işi yapamayacağım kusura bakmayın mesajı at gruba.

sonra senin dedikodun döner öteki grupta biraz ondan sonra unutur giderler.

meraktan soruyorum iş ya da okul arkadaşı grubu mu bu arkadaş grubu dediğiniz?

bir anda yapma taraftarı değilim. önce ne yapacağını planla sonra adım gerçekleştir.
önce geç yazmaya/cevaplamaya başla. sonra da gruptan "çok yoğunum, takip edemiyorum, sessize almaktansa gruptan çıkayım, işler hafifleyince dönerim" diyip mesafeyi aç.
ya da o noktaya yakınsan hemen yap.
daha sonra dozu artırırsın. başka şeylerle meşgul ol. ve gerçekçi olalım; zaten kısa bir süre sonra tamamen kopmuş olacaksınız, bu ortamın kimseye ne bir faydası var ne de anlamı. o yüzden süründürmemek lazım. yolları ayır

istiyorsan yaparsın, istemiyorsan yapmazsın. doğrudan söyle, çok ince düşünme.

Ben çok dan dan söyleyen biriyim.

Yapmamı bekledikleri sürenin sonuna kadar beklerim. Ne oldu bizim iş dediklerinde de yeni kankalarınızla beraber yaparsınız artık. Madem çok da mikinizde değilim yeni işçi arı bulun derim.

İnsanlara direk sokup sokup çıkarıyorum lafı ben. Bana dert olacağına ona dert oluyor.

Dümdüz söyle.

sen onların arkadaşlığına ne kadar muhtaçsın? asıl cevaplanması gereken soru bu. buna vereceğin yanıta göre ya gemileri yakarsın, ya da o grubun bir parçası olmak için ödün vermeye devam edersin. kendi ilkelerimi çiğnediğim bir iki kişi olmuştur bu hayatta, o bile insanın kendine olan saygı ve sevgisine zarar veriyor.

Dürüst olmak gerekirse açıkça dışlanmışsın ama seni kullanmaktan da çekinmiyorlar. Kötülük bu. Ben kötülüğe iyilikle cevap vermem dersen o işi batır ya da hiç yapma ama bunu da onlara bildirme ki biraz sıkıntıya girsinler. Yok ben yapamam dersen güzelce siz yolunuza ben yoluma konuşması yapabilirsin ama muhtemelen seni suçlarlar üstüne gereksiz tartışma olur. Sessizce her yerden engellemek vs. de çözüm olabilir.

Kaba bir şekilde değil ama açıkça söyle. ''Artık yapmak istemiyorum, bu işi bırakıyorum'' vb. olabilir. Kaba söylersen uzar gider bu mevzu bence.

Gittim

özel hastaneye gitmiştim. iki hafta önce bomboştu rahattı.

Eger birine bunu soruyorsam, tamamen merak gidermek icin soruyorumdur. Yardim edip etmeyecegime verilen cevaba göre bakarim.

bana çok derler bunu ya. çok mutsuzsun, çok yorgunsun. öyleyim yani napayım..

soruna cevap değil :(( ama takipteyim.

ben bunu birine onu iyi hissettirmek için sorarım.

Behzat ç.'ye iyi misin diye de sorsan, nasılsın diye de sorsan saçma sapan konuşma la der. ama abi mutsuz görünüyorsun dersen. he la, akşam bi meyhane yapak da dertleşek biraz der.

yani dökülür.

bana da biri hayırdır karadenizde gemilerin mi battı dese boş yapıyor derim.

ama biri gelip de çok mutsuz görünüyorsun derse içimden içten bir vay be çekerim.

Yardim amacli olabilir.
Ama cogu baskalarinin mutsuzluklarindan beslenen insan bozuntulari bana gore.
Cevremde ikisi de var.
Ilkinin orani yuzde 5 diyeyim.

şimdi ben mutsuz görünebilen biriyim genel olarak. yani mizaç gereği olsun, herşeye gülmeyen biri olduğum için, bu tarz yorumlar alabiliyorum. bir insan güldüğümü görmüşse ya da beni tanıyorsa bu tarz yorumlar yapmıyor.
ama bu tarz yorumlar yapan insanlar benim hakkımda önyargılı olan insanlar oluyor ve böyle bir cümleyi mutsuz olan, öyle görünen birine söylemek yapılmaması gereken birşey diye düşünüyorum.
çünkü benim sinirimi bozabiliyor. düşün sen cidden zaten mutsuzsun, biri geliyor, çok mutsuz görünüyorsun diyor. sonra ne konuşmaya davet ediyor, ne başka birşey. bu mantalitede insanlar şöyle düşünür: "bu çok mutsuz görünüyor, benim de enerjimi sömürür". buraya kadar tamam, saygı duyarım.

karadenizliyim. karadenizde gemilerin mi battı diyenlere de gıcık oluyorum.

çünkü ben bunu kimseye yapmam. birini mutsuz gördüysem mutlu etmeye çalışırım, ya da boş boş yorum getirmem. ben nedense bu tarz yorumlar getiren insanların genel olarak iyi niyetli olmadıklarını düşünürüm.

birine saçını mı boyattın gibi bir şey sormak bence. birine bakarsın gözleri üzgün suratı yıpranmış bende olsam az samimiyetim varsa derim üzgün görünüyorsun diye. ne var ki bunda? herkes bazen üzgündür.
karşıdaki insan bu durumu çok takmıyorsa evet keyfim yok der biter zaten muhabbet.

evet öyleyim derken de sert söylemişse konuyu açmam, ama konuşmak ister gibi bir hal görürsem tabi ki konusurum elimden geleni yapmak isterim

Daha bu sabah birine "siz de hiç iyi gözükmüyorsunuz' dedim, hitabımdan da anlaşılacağı üzere samimi olduğum biri değil, nasılsınız sorusuna cevaben iyi olduğumu söyleyip bunu sordum ve hemen pişman oldum, hoş bir şey değil, bariz bir şekilde iyi gözükmüyosun demiş oldum, zaten belli ki iyi olmayan birine. Amacım yoktu, öyle gelişti.

Yakın olduğum birine söylersem dertleşme amacı güdüyor olurum herhalde, ya da elimden gelen bir şey varsa yardım etme amacı.

Tersleme değil de hoşuna gitmediğini belli etme durumu göz önünde bulundurulabilir.

Var.

duyuru, sözlük, youtube arasında dolaşıyorum.

reddit, sözlük, duyuru, YouTube.

Youtube duyuru sozluk twitter

Youtube, Twitter, duyuru.

Youtube ve duyuru. Gerçi pcde spotify kullandığımdan beri youtube a daha az girmeye başladım.

duyuru,twitter

Youtube, sözlük ve log.

Geçmiş olsun. Aynısı oldu. Havuza gidiyordum o dönemler. Doktora gidince iltihap oluştuğunu, bunun da kulak zarını damara yaklaştırdığını (!) söylemişti. Bu nedenle sessiz ortamda pıt pıt nabız sesi duyuluyordu. Bir şey de yapamıyorsun, bir zaman sonra çok rahatsız edici hale geliyordu. Neyse kulağımı yıkattım, iki gün ilaçlı pamukla gezdiğimi hatırlıyorum. Sonrasında tamamen geçti. Tekrar havuza gitmeme sebeplerinden biridir benim için.

Bende de oluyor arada. Geçen kahve içtiğimde oldu. Normalde kahve içmem. Kulak tıkacı kullanıyorum bazen uyurken. Onun pisliğinden olmuştur diye düşünüyorum ya da tansiyon falan. Kbbye gidicem yakın dönemde

nabzın yükseliyor olabilir, panamera nın dediği gibi kulak iltihabı da olabilir. tansiyonuna bak yüksekse olur. kahve içiyorsan yatmadan yine olabilir.

Zorunlu haller dışında muhattap olmam, ben de onu sevmediğimi belli ederim.

Görmezden gelerek ciddiye almadığını belli ederim. Görmemeye çalışmak da bir çaba gerektiriyor sonuçta tabi ama benim kastettiğim mümkün olan en eforsuz şekilde o kişi ve davranışları üzerinde durmamak.

Görmezden gel, yokmuş gibi davran +1

Daha güzel bir yanıt olmuyor bu tiplere, kuduruyorlar :)