Ekşi Duyuru

düşünce o kadar ilginç bir şey ki, neyi sürekli ve yoğun bir biçimde düşünürseniz, sonunda o gerçekleşir. hep "zaten kötüyüm, yalnızım, parasızım hep böyle olacak işte" derseniz daha beter hale gelirsiniz. inanın ya da inanmayın ama hep olumlu olmanız lazım. ben bunları yaşadım ama ders çıkardım ve her geçen gün az az ilerleyeceğim ve gelişeceğim demeniz lazım. sonra da harekete geçmelisiniz.

iş konusunda mesela, ne okudunuz? tecrübeniz hangi firmada ne üzerine? artık insanlar 27'ye yakın mezun oluyorlar, geç bir yaş değil. hergün düzenli olarak kariyer, yenibiriş, linkedin vs. işlere başvurun ama hergün oturup yapın. alanınızda bulamıyorsanız başka yapabileceğiniz alanlara yönelik işlere başvurun. biri olmazsa biri olacaktır illaki. kpss'ye girdiniz mi ya da? 6-7 ay var ona da, çalışmak için yeterli bir süre. bölümünüzü bilmiyorum ama en kötü düz memur olursunuz, 80 küsür puanlarla yapabilirsiniz.

aşk olayına gelirsek de insanlar 30'larda evlenmeye başlıyorlar artık, 27'de daha yeni sevgili bulmak kötü bir şey değil. 27 yaşında 5 senelik ciddi ilişkisi olanı düşünün, ayrıldılar mesela. ee ne oldu? o da sizinle aynı durumda şu an. yaşı dert etmek yerine düzgün birine denk gelmek, güzel bir aşk yaşamak için dua etmek gerek. şu an işsizseniz muhtemelen biraz daha asosyalsinizdir. işe girip yeni insanlarla tanışıp çevreyi genişletince bu problem de hallolur, içinizi ferah tutun.

özetle su akar yolunu bulur. bunları dert etmek yerine oturup "evet elimde neler var, ne yapabilirim, kendime nasıl bir rota çizebilirim" diye düşünüp harekete geçin. çocuk değilsiniz ki ağlayıp oflayıp puflayınca bir şeyler değişsin ya da düzelsin. hayatınızı güzel hale getirecek olan sizden başkası değil.

2-3 hafta sonra 30a giriyorum, evliyim, iyi denebilecek bir isim var, yurtdisindayim bende de hayata gec kalmislik hissi var. neden bilmiyorum, bu his herkeste var sanirim :/

en.wikipedia.org
Örneklere bakın. 27 hiçbir şey için geç değil.

23 yaşında ünivden mezun oldum. 2 senede 4 iş değiştirdim. 27 yaşındayken işsizdim ve 2 senelik despot bir ilişkim vardı. annemden aldığım parayla çok ilgilendiğim bi eğitimi aldım. sonra instagram sayfası açtım ve sıfır parayla işimin adımını atmış oldum. bildiklerimi yazarak paylaşıyordum (despot erkek arkadaş kimliğimi açık etmeme izin vermiyordu.)
30 yaşımda asıl okumak istediğim bölüme girdim. 32 yaşıma girerken despotu def ettim. işi şirketleştirdim. 33 yaşında kendi evime çıktım (kira). 34 yaşında bölüm ikincisi olarak mezun oldum (bu temmuzda yani). o araya bi sevgili daha sıkıştırdım. :))) gala da geç kalmış hissetmiyorum, aksine daha çoğu şey için çok erken gibime geliyor.
tamamen hayata bakışınla alakalı. bunaldığın sıkıldığın yaşın geçti gibi hissettiğim anlarda “daha ne yaşadım ki?” diyorum. 80 yıl ömrüm varsa daha yarısına bile gelmedim ve sonra bir o kadar daha var!

hayatımdaki ilk işe 27 yaşımın sonlarına doğru girdim. şu an 38,5 yaşındayım. kariyerim gayet iyi, bir bankanın genel müdürlüğünde bir bölümün yöneticisiyim. 2 yıl önce de evlendim.

hiçbir şey için geç değil, hele 27 ne istediğinize karar verebileceğiniz, yolunuzu çizebileceğiniz bir yaş. hatta şöyle söyleyim 30 yaşına kadar bile geç değil. rahat olun ve hayattan ne istediğinize odaklanın, sonra da ona doğru yürüyün. aceleyle "elimden bir şeyler kaçıyor" diye karar/lar almayın.

hayata geç kalınmaz öte yandan. iş ve evlilik hayatı tanımlamaz. sizin hayatınızda iş ve aşk olmadan da bir şeyler gelişebilir. bunlar da deneyim olarak size geri döner. ileride illa ki kullanırsınız. bir yere geç kalmadınız yani, herkesin gittiği o yolda birazcık geridesiniz o kadar. ama o yola da girmek zorunda değilsiniz.