spina scapula
ben mesela hayatın bazı dönemlerinde çok sık düşünüyorum, bazı dönemlerinde ise hiç aklımdan geçmiyor. gel gitler yaşıyorum. sizde de çok oluyo mu bu?
ben mesela hayatın bazı dönemlerinde çok sık düşünüyorum, bazı dönemlerinde ise hiç aklımdan geçmiyor. gel gitler yaşıyorum. sizde de çok oluyo mu bu?
0
tarif ettiğin gibi oluyor bende de. boş durdukça düşünüyorum sanırım. kendimi işe yaramaz hissettiğimde.
0
düşünüyorum bazen. yani bunalıma girip çözüm olarak gördüğümden değil de işte...
0
peki intiharı düşündüğünüz dönemde sizi vazgeçiren ne? ben bu dönem yine geçecek, yine normal insanlar gibi olucam tekrar diye vazgeçiyorum ve hakkaten de bi süre sonra geçiyor. ha yine geliyor sonra orası ayrı tabi.
0
oluyor tabi, çok düşündüm intiharı, hala da düşünüyorum. ama buhrana girip de intiharı çıkış yolu olarak görmüyorum. genelde normal zamanlarımda intihar geliyor aklıma.
sonra düşünüyorum intihar edersem nolur diye. annem var, evde-kapı önünde kedilerim var. ben ölürsem onlar napıcak diyorum, sonra biraz daha erteliyorum.
sonra düşünüyorum intihar edersem nolur diye. annem var, evde-kapı önünde kedilerim var. ben ölürsem onlar napıcak diyorum, sonra biraz daha erteliyorum.
0
1. Ben. Biraz ekstrem bir durum benimki, neredeyse moralimi bozan ne varsa akabinde hemen intihar düşüncesi. Çocukluktan beri hem de. Bir dizi vardı, çatıdan atlayarak intihar eden bir kadın hakkında. Muhtemelen ondan beri.
2. Sonradan sorduğun vazgeçiren şey faktörü ise....genelde çok basit şeylerde bile "şeytan diyor kendini at camdan" dediğimden az biraz düşününce gerçekten değmeyeceğini görüp vazgeçiyorum. Diğeri ise biraz çevreden. Beni hak etmediğim kadar seven bir aile çevrem var, onları üzmek istemiyorum.
2. Sonradan sorduğun vazgeçiren şey faktörü ise....genelde çok basit şeylerde bile "şeytan diyor kendini at camdan" dediğimden az biraz düşününce gerçekten değmeyeceğini görüp vazgeçiyorum. Diğeri ise biraz çevreden. Beni hak etmediğim kadar seven bir aile çevrem var, onları üzmek istemiyorum.
0
)
Zor dönemlerde sık sık kaçışmış gibi aklımdan çıkmıyor.
Ama ota boka da intihar mı etsem diyeni de anlamıyorum.
Hani her şeyin üstüste geldiği, içinde bir şeylerin biriktiğini hissettiğin ve patlamak istediğin o an işte... kısmen öyle bir dönemdeyim yine ama uygulamaya geçmek düşünmek kadar kolay değil galiba.
Hala tamamlayamadığım içimde ukte olan şeyler geliyor aklıma. Vazgeçiren de bir şans daha ver hayata/kendine diye düşünmem galiba;)
Ama ota boka da intihar mı etsem diyeni de anlamıyorum.
Hani her şeyin üstüste geldiği, içinde bir şeylerin biriktiğini hissettiğin ve patlamak istediğin o an işte... kısmen öyle bir dönemdeyim yine ama uygulamaya geçmek düşünmek kadar kolay değil galiba.
Hala tamamlayamadığım içimde ukte olan şeyler geliyor aklıma. Vazgeçiren de bir şans daha ver hayata/kendine diye düşünmem galiba;)
0
Herkesin dünyada hedefleri vardır. Ben, hedeflerime ulaşmak için yaparım her ne yaparsam. İşler yolunda gitmediğinde, veyahut durduk yerde çok alakasız sorunlar karşıma çıktığında kısacası bunaldığımda, hedefler ulaşılamaz göründüğünde Z planı olarak aklıma gelen şey tamamen "özgürlük"tür.
Düşünsenize, bir şeyler yapmaya çalışıyorsunuz, gerek sizin beceriksizliğiniz, gerekse çevresel faktörlerden dolayı hiç bir şeyi başaramıyorsunuz. Bu sonuçlardan dolayı artık hiç bir şey uğruna koşmayıp, sadece keyif için yaşamaktan güzel ne olabilir? İşten atıldığınız için kendinize kızmazsınız, okulu bitirememeniz umrunuzda olmaz vesaire. Çünkü keyif için yaşıyorsunuz, o an ne isterseniz onu yapabilirsiniz (tabi ki hiç bir zaman başkalarına zarar vermemek koşuluyla), kaybedecek hiç bir şeyiniz yok!
Hedefleri olan insan için 1 saatin bile önemi vardır, bir saat boş insanlarla boş boş çene çalmak o kişiye zararda olduğunu hissettirir, çünkü uğraşması gereken daha verimli şeyler vardır. Diyelim ki hiç bir şeyi başaramıyorsunuz, hedeflerinizden vazgeçtiniz... E daha ne? ister 5 saat çene çalın, ister yarın herhangi bir otobüsle başka bir şehre gidin. Kim size bir şey diyebilir? Canınız ne istiyorsa onu yapabilirsiniz, çünkü 10 gün okula gitmememek size bir şey kaybettirmez, çünkü hedefiniz yok!
Şahsen düşünce yapım buna benzer şekilde oluştuğu için, uçlarda, en olmadık şeyler yaşamama rağmen hiç bir zaman intihar aklıma gelmedi. Üstelik 5 yaşımdan beri sürekli mutsuz olan birisiyim. Her zaman insanlardan farklı bir yerde durdum, çoğu kişiyle iyi anlaşmama rağmen hiç bir ortam tamamen beni kabul etmedi çünkü hep farklıydım, herkes ve her şey doyumsuzdu benim için. Hiç bir tatmin olmadan ve kötü olayların da olduğu bir hayat bana intiharı hiç düşündürtmedi. Çünkü intihar pes ediştir. Bugüne kadar pes etmem gereken bir durum olmadı. Eğer bir gün gerçekten hedeflerimin gerçekleşemeyecekleri sonucuna varırsam pesediş hakkımı hedeflerden yana kullanmayı tercih edeceğimi düşündüm hep. Örneğin; 30 yaşıma geldiğimde hala istediğim hayat düzenini kuramamışsam berduş olarak yaşayacağımı düşünüyorum. Ölmek ne için ki? Korkaklık, kaçıştan başka bir şey değil. Ayrıca intihar etmek de çok verimsiz geliyor bana. Birisini kurtarmak veya bir şeyleri iyileştirmek uğruna ölürüm daha iyi.
İnsanı çıkmazlara sürükleyen geniş resmi görememektir.
Örneğin; son yaşadığım olay, gerçekleşmesi çok düşük olan bir trafik kazasında bulundum ve çok basit bir kaza sonucu motosikletim pert oldu. Suçlu karşı taraf ve suçunu kabul etmedi. Bir şekilde benim zararım karşılanacak, kaskom da var. Ben belki hasarsızlık indirimimi kaybedip 500 lira, 1000 lira gibi uzun vadede bir zararla çıkacağım bu işten. Ve suçlu olmadığım halde 1000 lira gibi bir zararla çıkmak beni çok huzursuz ediyor fakat geniş resme bakıyorum ve diyorum ki, benimkiler gibi hayalleri olan bir insan için 1000 lira nedir ki?..
Aynı şey kişiler ve diğer her şey için de geçerli, örneğin sizi sürekli sinirlendiren, korkutan birisi olabilir. Bir hedeflerinize bakın, bir de sizi çıkmazlara, depresyona, bunalımlara, intihara sürükleyen sorunlara. Sizin hayalleriniz bu ufacık kişilerden, 1000 lira gibi ufacık maliyetlerden, okuldaki bir kaç dersten, işyerinizdeki müdürden daha mı ufak?
Geniş resme bakmak her konuda en iyi çözümü getirir.
Çöpe atacağınız, beğenmediğiniz hayatları bana getirin, onlarla dünyayı değiştireyim.
Düşünsenize, bir şeyler yapmaya çalışıyorsunuz, gerek sizin beceriksizliğiniz, gerekse çevresel faktörlerden dolayı hiç bir şeyi başaramıyorsunuz. Bu sonuçlardan dolayı artık hiç bir şey uğruna koşmayıp, sadece keyif için yaşamaktan güzel ne olabilir? İşten atıldığınız için kendinize kızmazsınız, okulu bitirememeniz umrunuzda olmaz vesaire. Çünkü keyif için yaşıyorsunuz, o an ne isterseniz onu yapabilirsiniz (tabi ki hiç bir zaman başkalarına zarar vermemek koşuluyla), kaybedecek hiç bir şeyiniz yok!
Hedefleri olan insan için 1 saatin bile önemi vardır, bir saat boş insanlarla boş boş çene çalmak o kişiye zararda olduğunu hissettirir, çünkü uğraşması gereken daha verimli şeyler vardır. Diyelim ki hiç bir şeyi başaramıyorsunuz, hedeflerinizden vazgeçtiniz... E daha ne? ister 5 saat çene çalın, ister yarın herhangi bir otobüsle başka bir şehre gidin. Kim size bir şey diyebilir? Canınız ne istiyorsa onu yapabilirsiniz, çünkü 10 gün okula gitmememek size bir şey kaybettirmez, çünkü hedefiniz yok!
Şahsen düşünce yapım buna benzer şekilde oluştuğu için, uçlarda, en olmadık şeyler yaşamama rağmen hiç bir zaman intihar aklıma gelmedi. Üstelik 5 yaşımdan beri sürekli mutsuz olan birisiyim. Her zaman insanlardan farklı bir yerde durdum, çoğu kişiyle iyi anlaşmama rağmen hiç bir ortam tamamen beni kabul etmedi çünkü hep farklıydım, herkes ve her şey doyumsuzdu benim için. Hiç bir tatmin olmadan ve kötü olayların da olduğu bir hayat bana intiharı hiç düşündürtmedi. Çünkü intihar pes ediştir. Bugüne kadar pes etmem gereken bir durum olmadı. Eğer bir gün gerçekten hedeflerimin gerçekleşemeyecekleri sonucuna varırsam pesediş hakkımı hedeflerden yana kullanmayı tercih edeceğimi düşündüm hep. Örneğin; 30 yaşıma geldiğimde hala istediğim hayat düzenini kuramamışsam berduş olarak yaşayacağımı düşünüyorum. Ölmek ne için ki? Korkaklık, kaçıştan başka bir şey değil. Ayrıca intihar etmek de çok verimsiz geliyor bana. Birisini kurtarmak veya bir şeyleri iyileştirmek uğruna ölürüm daha iyi.
İnsanı çıkmazlara sürükleyen geniş resmi görememektir.
Örneğin; son yaşadığım olay, gerçekleşmesi çok düşük olan bir trafik kazasında bulundum ve çok basit bir kaza sonucu motosikletim pert oldu. Suçlu karşı taraf ve suçunu kabul etmedi. Bir şekilde benim zararım karşılanacak, kaskom da var. Ben belki hasarsızlık indirimimi kaybedip 500 lira, 1000 lira gibi uzun vadede bir zararla çıkacağım bu işten. Ve suçlu olmadığım halde 1000 lira gibi bir zararla çıkmak beni çok huzursuz ediyor fakat geniş resme bakıyorum ve diyorum ki, benimkiler gibi hayalleri olan bir insan için 1000 lira nedir ki?..
Aynı şey kişiler ve diğer her şey için de geçerli, örneğin sizi sürekli sinirlendiren, korkutan birisi olabilir. Bir hedeflerinize bakın, bir de sizi çıkmazlara, depresyona, bunalımlara, intihara sürükleyen sorunlara. Sizin hayalleriniz bu ufacık kişilerden, 1000 lira gibi ufacık maliyetlerden, okuldaki bir kaç dersten, işyerinizdeki müdürden daha mı ufak?
Geniş resme bakmak her konuda en iyi çözümü getirir.
Çöpe atacağınız, beğenmediğiniz hayatları bana getirin, onlarla dünyayı değiştireyim.
0
major depresyon dedikleri olay heralde. düşünmediğim tek günüm yok. ip görsem kendimi asmak, bıçak görsem şah damarımı kesmek geliyor içimden. 30 yaşındayım, 18 yaşımda da böyleydim. hiç değişmiyor. Gençlikde baş etmek çok daha zordu, hatta bi kaç sefer başarıyordum. ama artık alıştım mı desem başa çıkmayı öğrendimm mi desem bilemiyorum. dönem dönem azalıp artıyor sadece... boktan bi durum.
0
Oluyor, eyleme geçme kafi. Biraz zaman lazım sadece. Bana da hemen hemen her gün geliyor bu duygu. Aman hayatta böyle bir şey dur bakalım ne olacak tadında beklentileri düşürüp, gezip etrafı görmeye gelmiş modunda takılırsanız işler daha hızlı rayına giriyor.
0
Asosyallikten olduguna katiliyorum. Ölümüne asosyalim her gün düşünüyorum bazen araba kullanirken direk beton duvara son hiz direksiyon kirmak istiyorum o derece ama yemiyor. Arkadaş veya sevgili bulursan gecer
0
