Ekşi Duyuru

bazıları gibi bir mal olarak yetiştirmediği için.

kimsenin anne babasini kendisini dunyaya getirdigi icin sevdigini sanmiyorum, dunyaya getirildikten sonraki asamada olusuyor sevgi.

bir de onerin nedir, insanlar cocuk yapma ahlaksizligindan vazgecip yok mu olsunlar?

@nawres, insan ırkının geleceği gibi anlamsız misyonları mı var üreyenlerin? böyleyse durum, benim çiğ düşüncelerim bile çok hafif kaçar durumun iğrençliğine. Mesela sen, insanlık yok olmasın diye mi üreyeceksin? bişey önermem gerekmiyor bence.

sevdiğimizi nerden çıkardın örneğin ben sevmiyorum :)

Yemin ederim hastasin. Dusuncelerin de hastalikli.

içgüdüsel ve doğal olan, belki doğa ile ahenk içerebilecek üreme davranışını, sosyal/politik/sınıfsal/ideolojik temellerle bir arada değerlendirip kavram kargaşası yaratmış olduğunuzu düşünüyorum. bu temelde düşünürseniz bu sonuçlara varmanız normal fakat öfkeniz sizi yanlış kapıya çıkarmış olabilir. dünyadaki insanca yaşama şartları, işlere mahkum olma, acımasızlık pislik falan bunlar insan evriminin son saatlerine denk gelen bir aşamada yaşananlar. öfkeniz yanlış yere akıyor gibi geldi bana.

Fazla felsefe kitabı okuma bence.memnun değilsen yaşamaktan çözüm basit.

Mis gibi seçme hakkın var işte, sana sormadan getirdiler dünyaya, beğenmediysen intihar edebiliyosun, beğenirsen yaşıyosun. Niye kızayım bana bu seçim hakkını verip benim için ellerinden geldiğince güzel bir yaşam kurdularsa.

Anlık hormonları yüzünden seni getirdikleri dünyadan mutsuzsan seni boğaz köprüsüne alalım. Çözüm çok basit yani.

bu nasıl genelleme; bilerek çocuk yapıyorlarsa bencillik, bilmeyerek yapıyorlarsa içgüdü?
he, evet, tesadüfen oluştuk, he, evet, "bir çocuk yapalım da neslimiz yürüsün" diye düşünüyor tüm ana-babalar.

yahu ben bizim kültürümüzde ne kadar büyürsen büyü anne babanın gözünde hala korunması gereken bir canlıymışsın gibi üzerine titrerler, ortada yeri doldurulamaz bir fedakarlık var, "uykularımız senin için böldüm"ler, "sen istediğini al, ben delik ayakkabıyla gezsem de olur"lar, "ben zaten yemesem de olur"lar varken neden sevgi beslemeyeyim ki?

biri beni koşulsuz sevdiği, normalde korkak olmasına rağmen sözkonusu ben olduğumda yüzbin kaplan gücüne bürünüp korkusuzca atıldığı, aşırı fedakar olduğu, sosyakültürel yapısı ve yaşam tarzından sırf beni mutlu görebilmek için ödün verdiği için, komik olduğu için seviyorum.
diğerini insan olarak doğru dürüst bir tip bulmadığım için pek de sevmiyorum.

anne baba olmanın kendi duygularını doyurmak için/ego tatmini için değil ilk insandan ve hatta ilk canlıdan beri doğanın; hayatın gerekliliği olarak süregeldiğini hatırlamak gerek sanırımç bencil veya hadsizce değil haliyle. ürememiz gerek.

ilk sorularına gelince; (acımazlığın vs ortasına getirmiş bu insanlara sorusu) yaşamayı çok seviyorum. dolayısıyla beni leylekler getirmiş olsaydı onlara da kızmazdım.
sevmemem kin ya da öfke duymamı gerektirmiyor zaten.

bi de ben dünyaya gelmiş/getirilmişim madem acaba ne b.kk yemeye geldim, amacım ne, hayat nasıl bir şey gibi şeyleri düşününce daha keyifli oluyor. yaşamayı biraz da bu yüzden seviyorum.

öyle.

sevdiğimi kim söyledi?
birine karşı nötrüm, biri ölse o günü bayram ilan eder her sene kutlarım.

Öncelikle, basma kalıp çekirdek aile kavramlarınızla kafa ütülemeyin. yok efendim, intihar var, yok boğaz köprüsüne alalım seni yapmaaaa yaaaaa? ben nasıl düşünemedim bunu.

Hayatımdan memnunum ya da değilim, mutluyum ya da mutsuzum, buna dair bir şey belirtmedim, hakeza bunların hiç birisi konuyla ilişkili şeylerde değil. burada olağanca basitliğiyle etik ve ahlaki bir probleme rasyonel bir mantıkla yaklaştım. Anlamıyorsanız, anlamadığınız içindir. Cevap vermek istiyorsanız mantıki bir tartışma gerçekleştrelim, gerzek gerzek bölö önsönlörü sövmöyöröm falan gibi mahalle ağızlarına gerek yok.

dostum, senin biraz sakinlesmen lazim. çok basmakalıp söylediklerin. tamamen objektif düsündügün bir cümlede "duyguları doyurmak" "ahlaksız davranış" gibi subjektif ve muglak degerlendirmeler, "en" gibi bir vurgulayici bulunamaz.

sormaya calistigin seye gelirsek, insan neyi düsünerek ve bilincli yapiyor da çocugu öyle yapiyor olsun. 70-80 sene şuradayiz, yaşam denen şeyi çok abartiyorsun bence. kaldi ki, çocuk kokusu hakikaten dünyadaki en güzel kokulardan biridir. çocuk sahibi olmak da güzel. ama olmamak da ayip günah degil.

alıntı: "Hayatımdan memnunum ya da değilim, mutluyum ya da mutsuzum, buna dair bir şey belirtmedim, hakeza bunların hiç birisi konuyla ilişkili şeylerde değil. burada olağanca basitliğiyle etik ve ahlaki bir probleme rasyonel bir mantıkla yaklaştım. Anlamıyorsanız, anlamadığınız içindir."

Ben de olaya olağanca basitliğiyle rasyonel bir mantıkla yaklaştım. Biri ışınlanma makinesi icat etti mesela. Seni istemediğin bombok bir yere ışınladı. Niye getirdin beni buraya amına koyayım dersin ve mekandan ayrılırsın. Buradaki terk etme olayı intahar olunca niye götünüz başınız farklı oynamaya başlıyor anlamadım. Seçme hakkın var işte. Sana yapılan büyük bir kötülük yok burada. Beğendiysen kal beğenmediysen git. Mis gibi kafa rahat işte.

Koşulsuz sevgiyi verdikleri için.

Annen seni sen olduğun için sever, başarın, paran, kariyerin ya da güzelliğin için değil.

Ve dünyada senin uğruna kendini yok edebilecek tek canlı, hayvan ya da insan fark etmez, annendir.

Kimse annesini "anne sevilmelidir." kuralına uymak için ya da onun karnından çıktığı için sevmiyor, o sevgi doğum sonrası oluşuyor. Birinin senin için neler yapabileceğini görerek büyüyorsun.

Anne ulan bu, saçının teline kurban olurum sevmemek ne demek?

Ama bu şekilde büyümeseydim, kötü bir annem olsaydı, o şefkati, sevgiyi değil kötü duyguları yaşatsaydı sevmezdim.

jaygatsby'nin dediği üzere, bunlar çok basmakalıp, beylik denilebilecek düşünceler, bir noktada temelsizliklerinden dolayı sığ diye bile niteleyebiliriz.

hormonların buyurduklarını bu denli negatif algılamanızın sebepleri olmalı. hormola hareket etmek insan biyolojisi için kötü müdür? tesadüfi olarak meydana gelmiş olmak, tüm evrenin oluşumundan dünya denilen gezegende tüm canlı varlıkların oluşumu göz önünde bulundurulduğunda kötü bir şey midir?

insanların toplumsal baskılarla ya da kaygılarla, kendi geleceklerini kurtarmak adına doğacak çocuğun hayatını ipotek altına almak pahasına çocuk sahibi olmasının eleştirisini anlayabilirim, fakat bu farklı bir perspektiften yürütülmesi gereken, önemli ölçüde ideolojik bir eleştiridir.

bunun dışında kalan kısım, hormonlar, insanın üreme içgüdüsü vs. başka bir perspektiften tartışılır. hayat diye adlandırılan süreci zeka sayesinde biraz daha fazla anlamlandırabiliyor olmamızdan dolayı onu bazılarımız seviyoruz, bazılarımız sevmiyoruz. insan denen varlık çok çeşitli farklı özelliklere sahip olduğundan anne-baba sevilebiliyor ya da sevilemiyor, bu da gayet normal. kendi öznel yaşam deneyimleriniz üzerinden genel çıkarımlar yapıyor olabilirsiniz, bu durumda bu size özel bir deneyim olarak kalacaktır, diğer insanlarınki de bu sebeplerden değişkenlik gösterebilecektir.

yani bazı insanlar anne-babalarını sevebilirler, bu, hayatla sizinkinden farklı bir etkileşim kurmalarından kaynaklanabilir. fakat önceden de dediğim üzere, öfkenizin temeli oldukça karışmış gözüküyor.

@burberry, benzer şeyler genel sav olduğu için senin sadeleştirmen üzerinden gideceğim. annenin seni sevmeme, seni korumama, seni sahiplenmeme hakkı vicdanen yoktur. bu sana tanınmış bir imtiyaz değildir.

Mesela eve bir kedi alıyorsunuz, bir hayvan ya da önemli değil. Şimdi siz o hayvana baktığınız için hayvandan minnet, ya da hayvana iyilik yaptığınız düşüncesine mi kapılıyorsunuz? Yapmak zorundasınız çünkü. bu durup dururken alınmış bir sorumluluktur ve yaptırımları vardır. Üstelik bu zorundalık halinde gereken tüm sorumluluklarınızı yerine getirseniz dahi hayvanı sahiplenmiş olmanıza mantıklı bir dayanak oluşturmaz. (teşbihi sündürmeyelim lütfen.)


@jay @jim

çocuk sahibi olmanın bencil dürtüleriniz dışında bir mantığı var mı diye sorduğum soruya, çocuk kokusu dünyanın en güzel kokusu deyip beni basmakalıp ve sığ ilan ettiğiniz için var olun.

Çocuk sahibi olmak mutlaka güzeldir, çocuklara bayılırım. Bir kardeşim olsaydı mesela, annesinden babasından çok severdim. Ki annesinden babasından çok sevdiğim bir sürü de insan var, mesele sevgi değil, mesele mantık. kutsal aile kavramlarıyla allaşkına teorize etmeyin durumu.

@letheavendangered, hastalıklı olan kısmı neresi? bir insana hasta ifadesini kullanabilmek için elinde güvenilir veriler olmalı. yoksa hakarete girer.

yok kardes, senin cidden bir anger management terapisine ihtiyacin var. öylesine saplanip kalmissin ki kendi hezeyanlarına, okudugunu anlaman bile zorlasiyor. böylesi bir insanla tartismaya girerek kendimi kücültmek istemem, sen tek başına diger arkadaslarla devam et

@jay

zaten cevap vermeye çalıştığında da verdiğin şey cevap değildi. elli paragraf şey yazdık, cevap üretmek yerine, kişiliğim ruhsal durumum falan sorgulandı. Cevap vermek istemiyorsan cevap vermediğinde, cevap vermemiş olursun zaten. bunu belirterek lafımı söyler giderim tribi seni asıl küçülten.Sanki zorla cevap yazdırıyoruz hayret bişi.

sanki tekstil fabrikasında gömlek üretiyorlar. öyle bir anlatmışsın ki. nefretin olduğu kainatı nerden çıkardın. dünyaya bakarak mı? dünya toz akarından küçük evrendeki yerine baktığımızda. 6.5 milyar, cinsel birleşim sırasında bunları mı düşünüyor sence. olmuş, bitmiş. büyütmüşler seni işte. bunları düşünüp yorum yapabileceğin kadar beynini büyütmüşler. gerekli eğitimi sağlamışlar. senin okuduğun filozoflar, yazarlar da anne babalarının çocuğa soramadan gerçekleştirdikleri eylemin ürünü. biraz atarlandım gibi oldu ama çok kafanı yorma :)

pür bencillik oldugu konusunda bende katılıyorum sana. özellikle fakirlerin bir sürü çocuk yapması, mendil satmak zorunda olan cocukların ebeveynleri mesela, alayından nefret ediyorum amk.

süper rahat milyoner biri değilsen cocuk dogurmak bencillikten baska bir şey değil. onun dısında bir cevrede hayatın paso mücadele, sınavlar, sabah 8 aksam 17 mesailer içinde geöiyor zaten. 60 yasında emekli olup sonra da saglık sorunlarıyla bogus. üniversite hayatı belki küçük bir tatil arada ama onuda sinir stres veya ortamsızlıktan boş geçirdiysen komple sıcık bir hayatın oluyor.

düşünüyorum mesela 1 yıla üniversite bitecek ve hayatım iş ortamlarında çürüyerek geçecek. yılda belki 15 gün tatil o kadar. 23 yıl geri gidip bacak arasına beton dökmek istiyorum.

letheavendangered +1

anneboleyn +1

Bazı insanlar "Çocukları sağlıklı büyüsün" diye sevmedikleri bir insanın kahrını ölene kadar çekmeye razı oluyorlar. Bir kısmı bunu bahane olarak kullansa da kan kusana kadar yaşayan da var bunu.

Geçen gün anneme "Anne, çocuklar çok aptal değil mi? Ben de çok aptaldım, kimbilir hala ne kadar aptalım. Nasıl dayandınız? Benim kafam şişti" dedim, "Anne olursan anlarsın" dedi.

Ya neden zorunluluk olsun?

Evet bebeğe biberonla mama vermek zorunluluktur. Çocuğu yaptıktan sonra çöpe atamazsın çünkü bu zorunluluktur.

Ama sevgi zorunluluk değil. Kedi alıyorsam kendi tercihimle alıyorumdur. " off yine acıktı aq kedisi" diyeceksem zaten o kediyi almam.

Anne-baba çocuğu "hadi bir şey üretelim" diye yapmıyor ki. İstemeseler zaten doğum kontrol yöntemleri var. Karar verip "çocuğa hazırız" diyerek yapıyorlar, oradaki hazırlık da koşulların uygun olması, iş, şehir vs..

Annen seni doğurduğu için hormonal bir denge ile sana düşkün hale geliyor olabilir. Ama seni sevmesi sana bakmak zorunda olması ile aynı şey değil. Ağzına yemeği tıkayıp "seni besledim şimdi siktir git odana" diyen bir anne figürü "normal" geliyor mu kimseye? Sanmıyorum.

Etrafında bir bebek ya da çocuk varsa alıp bir saat bakmaya çalış bakalım bakabilecek misin ? Sana bile dayanıp baktıkları için ailene şükretmelisin

Of ne boş yapmışsın ya :)