Normal, hatta erken.
Doğum sırasında annemin yanında hiç kimse yomuş. Hiç beklenmiyormuşum. "Erken doğar da, daha değil. Şimdilik dinlen" diye hastanede bir yere kapatmışlar annemi. Daha da mesai yeni başlıyormuş. Sonra doğum başlamış, annemin yanında yine kimse yok. Annem "Yetişin, doğuruyorum"umsu çığlıklar aatmaya başlamış. Tabii o durumda çığlıklar ne kadar anlamlı olabilirse. O sırada bir hemşire (ebe, vb. değil) elini yıkıyormuş. O koşmuş gelmiş. (Ki o gelmese aşağıdaki bir kovaya kafa üstü çakılacak pozisyonda doğuyormuşum, annemi jinekolog masasında mı bıraktıkları hala kafamda soru işareti de pek o kısmı kurcalayasım gelmiyor; kendim de olsa konu doğum olunca içim kalkıyor) Beni doğurtunca annemin kucağına bırakmış. Gitmiş, geri elini yıkama ve temiz bir şeyler alma işini hallederek gelip beni sarmalamış. Göbek adım o hemşireden geliyor ama annemler vefasız çıkmış, o adı kimliğe yazdırmamışlar.
Hayatta oluşumu işine erken gelen bir hemşireye borçluyum.
0