intihar cok karmasik bir konu. soyle basitlestirerek anlatiyim kendi dusuncelerimi:
yasama icgudusu beyinde kimyasal/elektriksel bir reaksiyon. yani kolun gibi, parmagin gibi, gorme yetenegin gibi kaybedebilicegin somut bir sey. eger bunu "mutlaka gerekli bir sey" olarak adlandirirsak, kaybedilmesine "hastalik" veya "psikolojik rahatsizlik" diyebiliriz. ki bu durumdaki insanlar ayni mehmet'in anlattigi gibi uzun sure intihar etme dusuncesiyle uyanir, bunu kafalarinda kurar, gunlerce hatta bazen yillarca dusunurler. yasama sevinclerini kaybederler. mehmet'in bahsettigi surecten gecerler yani.
ama eger yasama icgudusunu bir karakter ozelligi gibi gorursek durum degisir. mesela "insanlara kolayca guvenebilmek", "cabuk sinirlenen" biri olmak gibi birsey oldugunu varsayarsak o zaman insanin bunu kaybetmesi belki de bir hastalik degildir. kimi insan yasamak istemez, kendi secimi, kendi karari, kendi karakter ozelligidir. bu durumda (eger mehmet gibi madde etkisi altinda degillerse) bu kararlarina saygi duymak ve hastalik olarak adlandirmamak zorunda olur geride kalan insanlar.
yasama icgudusunun tanri inanciyla hic bir alakasi yoktur. inancli insanlar da kaybedebilir bu icguduyu. ama turun devami icin zorunlu bir icgudu oldugundan cogumuz bunun kaybedilmesini bir "hastalik" olarak gorme egilimindeyiz. yani "zararli bir mutasyon".
bana sorarsan bu ikilemin kesin bir cevabi yok, hic bir zaman da olmiycak. eger bu bir hastaliksa, o insan bunu istemese de onu tedavi etmek diger insanlarin gorevi midir? yoksa eger akli dengesi yerinde gorunuyorsa o insani kendi haline birakmak mi zorundayiz? sonucta o an o insan olmek istiyor. eger sen ilac verip beyin kimyasini degistirirsen belki istemiycek, ama sen zorla adamin beyin kimyasini degistirmis olucaksin. bu durumda ben de asik bir insana sen hastasin diyerek beyin kimyasini degistirsem ve asik olma yetenegini elinden alsam hakli mi olurum? etik bir ikilem, bir cozumu de yok sanirim.
yani kisacasi adam intihar etmek istedigi icin intihar etti. sebebi bu.
0