Ekşi Duyuru

şimdi pampalar 19 yaşında er kişiyim. iç anadolu'nun kasabadan hallice bir şehrinde de yaşıyorum. liseden geçen sene mezun oldum üniversite sınavından kendimce iyi puan alamadığımdan gitmedim -bu sene biraz daha iyi işte- sınav stresini çifte kavrulmuş olarak yaşıyorum.

bu lanet olası şehirde bırak arkadaşı, sevgiliyi oturup iki kelam edebileceğim insan yok. niye yokuna gelirsek insan ilişkilerinde bayağı bir zayıfım işte. çok boktan bir ailenin evladıyım. birbirleriyle konuşmayan, tutucu, arkadan konuşmayı seven, ayyaşı bol -dede, amca, peder- cahil, cühela insanların arasındayım. tiksiniyorum hepsinden!
her gün 3-4 bira içip, ayda bir cemaatten insanlarla dini sohbete katılacak kadar samimiyetsiz bir pedere sahibim (abilerin bundan haberi yok tabi, olsa barındırmazlardı bunu içlerinde sanırım, bu niye böyle yapıyor diye sorarsanız, bence bir nevi günah çıkarma gibi, maddi bir amacı yok sanki, arada cumaya gider, oruçlarını tam utar ama diğer 11 ay da bunu acısını günlük 3-4birayla da çıkarır!).ta ben çocukluğumdan beri bu durum böyle, ben kendimi bildim bileli bu herif böyle. yazının başlarında belirtmiştim ya hani hiç arkadaşım yok diye ben bunu ona dayandırıyorum. şöyle ki: sanki içkiyi ben içiyormuşum, sanki topluma çıkınca ben ayıplanacakmışım gibi hissediyorum, kendi yapmadığım, benim hiç payım olmayan şeylerden dolayı ben utanıyorum, ben üzülüyorum. tüm gözler bana çevriliymiş herkes bana bakıyormuş, beni yargılıyormuş gibi geliyor. kaç kere isyan etmişimdir niye böyle insanların arasında doğdum diye. mutlaka bunun -başkalarının yaptığı şeyden utanmanın- psikolojide bir karşılığı vardır.

biraz da annemden bahsedeyim o da benim büyümüş, dişi versiyonum gibi. babası, bunlar küçükken (ben dedemi hiç göremedim, ben doğmadan çok önceleri öldürülmüş) hiç suçu olmadığı bir konuda bıçaklanarak öldürülmüş. dört yetim, bir anne, bir de kuru bir maaş işte kalmışlar tek başlarına.[anneannemde 4-5 yıl önce vefat etti, kadın olduğunda en az 10 yıl daha fazla yıpranmıştı, kulakları falan baya duymuyordu ki bunların hepsi yaşın ilerlemesinden dolayı olan şeylerden değil, çok sevdiği kocasının yoktan yere öldürülmesiydi. (ikisi de nur içinde yatsın)] tabi bu da annemin hayatını alt üst etmiş, annemi bayağı bir yıpratmıştı.

şimdi buraya kadar ki kısmı bir ön bilgi, giriş gibi kabul edin.

benim şimdiki düşüncem üniversitede onları terk etmek belki annem ve kardeşlerimle (benden küçükler) arada görüşmek... peder -eğer kazanabilirsem- zorla tıp yazdıracak. ben kendi ayaklarımı üzerinde daha kolay durabilmek ve ''kopuş'' erken olsun diye mühendislik-mimarlık falan düşünüyorum. üniversitede erkenden çalışmaya başlayabilirim gibi geliyor (3.sınıfta mesela; 1'de 2' de falan da işte matematik özel dersi veririm, ne bileyim cafede falan çalışırım gibi) siz ne dersiniz, olur mu yapabilir miyim? sizin önerileriniz nedir?
ya da salla başı oku ''tıp''ını mezun olunca çeker gidersin mi dersiniz?
şimdi tıpa falan gitsek -gerçi kazanacağım garanti değil sınırda işte- yine pederin eline bakacak mıyım, 6 yıl daha sabretemem, ders zamanı da kafayı kaldırıp dışarıda çalışamam, ''tıpçı''nında özel ders falan vermesi de ne biliyim biraz zor gibi...

yazin önerilerinizi, fikirlerinizi, bir akil verin, bir el atin kardeşinize ya da mesaj işiğimi yakin...

(bunları anlatacak hiç kimse yoktu, kusura bakmayın canınızı sıktıysam peder tarafını biliyorsunuz onlardan tiksiniyorum, anne tarafından kimseyi tanımıyorum, dershanenin, mezun olduğum okulun %70 'ide cemaatçi: onlara anlatsam halime şükretmem gerektiğini falan söylerler herhalde, kafaya bak ya!)