[]
Çok Uzun Biliyorum Ama Orada Çok Büyük Acılar Var :(
Çekingenlik, Utangaçlık, Özgüven Eksikliği, Asosyallik, Sosyal Fobi vb. her tür illet mevcut bende. Size hayatımdan bahsetmek istiyorum. Ne kadar zavallı ve kendim için utanç verici bir hayatım
olduğundan bahsedicem izninizle. Her şey tam olarak ne zaman başladı bilmiyorum ama lise de farkına vardım ben bu pisliğin. Lise1 de mahalledeki düz liseye gittim daha önceden de aynı mahalledeki ilkokulda
8 sene okuduğumdan lisedeki arkadaşlarımın %80 i zaten tanıdıktı. Ve o zamana kadar hep fazla kendine güvenen sınıfın ve okulun neşe kaynığı (ciddiyim, ve o günleri hatırladıkça hep
ağlamaklı oluyorum ya da ciddi ciddi ağlıyorum) arkadaşları tarafından hep sevilen sayılan dersleri bile gayet başarılı yani bildiğin herkesin kıskanabileceği fazla fazla sosyal ve eğlenceli biriydim.
Sonra lise2 ise okul değişikliği denen bir kabus çıktı karşıma. Çocukluğumdan beri yaşadığım yerden insanlardan koptum. taşındık. daha sonra taşındığımız
yerin baya bi uzağındaki bir liseye başladım. İşte ondan sonra benim için hayat yaşanmaz bir hale dönüşmeye başladı yavaş yavaş ve acı acı. İnanın okula başladığım ilk günleri falan doğru düzgün hatırlamıyorum
bile ve okuldan hiç arkadaşım olmadı hiç gerçekten hiç :( Hep sessiz sakin suskun ve kendi içine kapanık olarak geçirdim 3 senemi. Neden böle yaptım bende bilmiyorum. Sadece o sınıfa her girdiğimde
elimin ayağımın titreyecek gibi olduğunu herkesin bana garip garip baktığını falan hissediyordum. Ben sonradan gelen biri olduğumdan beni arkadaş gruplarına almayacakalrını falan mı hissettiğimden bilmiyorum
ama ben onlarla tanışmaya kalkışmadıkça onlarda benle tanışmaya yanaşmadılar hiç( normalde eli yüzü düzgün hatta gayet yakışıklı sayılabilecek bir gencim görüntümde flanda bi sorun yok ) Ama işte ilk bi
hafta öyle geçti kimse benle konuşmadı bende bu durumda daha çok kendimi garipsedim falan okula gittim sıramda oturdum ve derslerin bitmesini bekledim hep. Sonra da nedense hiç çaba göstermedim bu lanet
halimden kurtulmak için. 3 sene boyunca hep bu halimden kaçmaya çalıştım. Ve işin ilginci benim bu halimden ailem dahil - o okuldakiler hariç- kimsenin haberi bile olmadı. Zaten annem babam çok meraklı
değildi okula hiç gitmezlerdi veli toplantılarına falan katılmazlardı. Bu durumdan da onların haberi olmasını istemedim hep sakladım. Derslerim falan da hep iyiydi zaten konuşcak kimse olmadı mı haliyle dersi dinliyorsun çünkü.
Neyse ne. son sene biraz bana yanaşan ki onlar da kopya içindi biliyorum benden istifade etmek için benimle samimi olmasada arkadaşlık kuran bi kaç kişi oldu ama şimdi onlar beni görseler adımı bile hatırlamazlar
eminim. üç dört kere fln kriz gibi bşi geçirdim ki zaten onlarda artık önemli değildi çünkü o sınıftaki kimseyi önemsemiyordum artık lise bittikten sonra da hepsini o tüm kötü anılarımla birlikte
unutmak istiyeceğimi biliyordum. Lise bitti ben össden fln da gayet iyi bir puan yapmıştım. Tıp bile kazanıyordum evet. Ama o psikolojiyle üniversiteye adım atabilecek hal mi vardı bende. Üniversite benim için
kabus gibi bir şeydi o zamanlar. Sınıfımdaki nerdeyse herkes kazanıp bi yerlere gitti ben bi şekilde ailemi kandırıp tercih bile yapmadım. Hatta delicesine gelicek belki ama o sınıftaki herkesin nereleri kazandğını
öğrenip bi köşeye yazdım ki bi üniversiteye gidersemde asla onlardan birine gitmemeliydim. Çünkü o insanlardan hiçbirinin yüzüne bakıcak halim yoktu ve artık geçmişi hatırlamak gibi bi niyetim de yoktu.
Neyse daha sonra eski(lise1) okul arkadaşlarımdan kazanamayan bir kaç kişinin de olduğu bi dersaneye gittim. İlk defa dersaneye gidiyordum ve o yüzden aynı gerginliği falan o zamanlar da hissettim ama asla
bunu o dostlarıma yansıtmak istemedim bi şekilde zorda olsa kendime hakim oldum zaten tanıdığım arkadaşlarımın olması ortama adapte olmamı sağlamıştı. Biraz olsun eski zamanları yaşabilmiştim sanki. Bir süreliğine
mutluydum ve istisnai durumlar hariç hastalığımı yendiğimi düşünmek istiyordum hep. Ama öyle olmadı bu mutluluk bana pek yaramadı anlaşılan. Eski puanımı bile yakalayamadım tıp kazanan ben şimdi ordan
çok uzağım. Neyse zaten bunun önemi yok sistem değiştiği için falan ailem de pek bşi anlamadı bende çaktırmıyorum. Zaten zaman içine ailemle de daha az konuşmaya flan başladım nedense. Biraz da onların
suçu aslında genelde hep ilgisiz bi ebeveyndiler. Asla onları suçlamadım ben zaten şükrediyorum hep annem ve babam için. O değilde işte şimdi tercih zamanı da geldi çattı bu sene de bi mazeret bulup üni.ye
gitmekten yırtamam aslında bende bunu istemiyorum. Üniversiteye gitmek özellikle de sehir dışında kimsenin benim geçmişimi bilmediği bi yerde yeni bi hayata başlamak istiyorum. Ama gel gör ki ben üniversite
kapısından bile korkuyorum resmen. Hem bu lise gibi dersane gibi bir şey de değil ki böyle hem çok kalabalık hem çok kompleks geliyor bana oradaki yaşam. Ben resmen üniversiteye gitmekten korkuyorum.
Yine o geçmişteki ben gibi kriz falan geçiricem diye korkuyorum. Yeni insanlarla tanışmak falan beni gerçekten çok geriyor. rahat olamıycağımı biliyorum. Ondan sonra da yine eskisi gibi asosyal bir zavallı olup
çıkıcağımı düşünüyorum. Ben ne yaparım ki orda hem de tek başıma yol yordam blmeden. inanın bana şuan hayatı hiç yaşamamış bir çocuk gibiyim. Sevgili denen şey nedir hiç bilmedim mesela sevgiliyi bırak ben
son 4 senedir bir kızla bile konuştuğumu hatırlamıyorum. hiç kız arkadaşım yani arkadaş olarak arkadaşım olmadı. Eskiden vardı evet ama onlarla da koptuk sonradan dediğim gibi. Dersane olarakta Fem e
gittiğimi düşünürseniz. Yani böyle bildiğin sosyalleşmek isteyen aslında gayet eğlenceli biriyimdir de ama işte yılların içime işlediği asosyallik utangaçlık falan buna izin vermiyor. Ben 20 yaşıma geldim
bi otobüse binerken bile akpili o alete basarken kızaran biriyim ya. Eve bi akraba geldiğinde hoşgeldiniz derken bile kekeleyecek gibi olan bi insan olmuşum artık.
Okulda falan adım söylendiğinde -ki ya yoklama için ya da sınav notun için söyleniyordur- bile kalbim güm güm atar milletin bana baktığını düşünmek beni ölümden beter korkuturdu :( Ve hep herkesin benim bu halimi anlayacak
olmasından korkuyorum hep bi şeklde sakladım insanlar utangaç olduğumu falan yüzüme karşı söyleyenler olsa bile utangaç değilmişim gibi davranmaya devam ettim nasıl bir saçmalıksa bu. Utangaç
olduğumun bilinmesinden utanır oldum. Sosyal fobi midir nedir bilmiyorum. Ama sosyal kelimesi bile korkutuyor beni. lisede hoca yoklamada ismimi söylerken bile "burdayım" dedikten sonra etrafa bakıp
acaba şimdi bana gülüyorlar mı diye düşünürdüm hep. Şimdi ben ne yapıpta üniversiteye giderim hangi üniversiteye giderim hangi bölümü okurum nasıl arkadaş edinirim ki? tedavi falan ol demeyin bana
doktora ya da herhangi birine bunları yüz yüzeyken söyleyebilecek cesaretim var mı sanıyorsunuz :( Yok. Alkol sigara flan filan da kullanmam ve her zaman nefret ettiğim şeylerdir ama ne biliyim içimdeki şeytan
en azından bir arkadaş cevresi edinmek için iç o meretleri bile diyor. Üniversiteye giden çoğu kişinin bunları kullandığını kullanmassam onların beni dışlayacaklarını falan düşünüyorum. ben deliriyorum yardım edin ya:(
Yeniden asosyal bir hayat yaşamak istemiyorum ama öbür türlü nasıl ne yapıcağamı flanda hiç bilmiyorum. Ben çok zavallı hissediyorum kendimi ve ancak bunları böyle takma bir nickin altından anlatmaya gücüm yetiyor...
olduğundan bahsedicem izninizle. Her şey tam olarak ne zaman başladı bilmiyorum ama lise de farkına vardım ben bu pisliğin. Lise1 de mahalledeki düz liseye gittim daha önceden de aynı mahalledeki ilkokulda
8 sene okuduğumdan lisedeki arkadaşlarımın %80 i zaten tanıdıktı. Ve o zamana kadar hep fazla kendine güvenen sınıfın ve okulun neşe kaynığı (ciddiyim, ve o günleri hatırladıkça hep
ağlamaklı oluyorum ya da ciddi ciddi ağlıyorum) arkadaşları tarafından hep sevilen sayılan dersleri bile gayet başarılı yani bildiğin herkesin kıskanabileceği fazla fazla sosyal ve eğlenceli biriydim.
Sonra lise2 ise okul değişikliği denen bir kabus çıktı karşıma. Çocukluğumdan beri yaşadığım yerden insanlardan koptum. taşındık. daha sonra taşındığımız
yerin baya bi uzağındaki bir liseye başladım. İşte ondan sonra benim için hayat yaşanmaz bir hale dönüşmeye başladı yavaş yavaş ve acı acı. İnanın okula başladığım ilk günleri falan doğru düzgün hatırlamıyorum
bile ve okuldan hiç arkadaşım olmadı hiç gerçekten hiç :( Hep sessiz sakin suskun ve kendi içine kapanık olarak geçirdim 3 senemi. Neden böle yaptım bende bilmiyorum. Sadece o sınıfa her girdiğimde
elimin ayağımın titreyecek gibi olduğunu herkesin bana garip garip baktığını falan hissediyordum. Ben sonradan gelen biri olduğumdan beni arkadaş gruplarına almayacakalrını falan mı hissettiğimden bilmiyorum
ama ben onlarla tanışmaya kalkışmadıkça onlarda benle tanışmaya yanaşmadılar hiç( normalde eli yüzü düzgün hatta gayet yakışıklı sayılabilecek bir gencim görüntümde flanda bi sorun yok ) Ama işte ilk bi
hafta öyle geçti kimse benle konuşmadı bende bu durumda daha çok kendimi garipsedim falan okula gittim sıramda oturdum ve derslerin bitmesini bekledim hep. Sonra da nedense hiç çaba göstermedim bu lanet
halimden kurtulmak için. 3 sene boyunca hep bu halimden kaçmaya çalıştım. Ve işin ilginci benim bu halimden ailem dahil - o okuldakiler hariç- kimsenin haberi bile olmadı. Zaten annem babam çok meraklı
değildi okula hiç gitmezlerdi veli toplantılarına falan katılmazlardı. Bu durumdan da onların haberi olmasını istemedim hep sakladım. Derslerim falan da hep iyiydi zaten konuşcak kimse olmadı mı haliyle dersi dinliyorsun çünkü.
Neyse ne. son sene biraz bana yanaşan ki onlar da kopya içindi biliyorum benden istifade etmek için benimle samimi olmasada arkadaşlık kuran bi kaç kişi oldu ama şimdi onlar beni görseler adımı bile hatırlamazlar
eminim. üç dört kere fln kriz gibi bşi geçirdim ki zaten onlarda artık önemli değildi çünkü o sınıftaki kimseyi önemsemiyordum artık lise bittikten sonra da hepsini o tüm kötü anılarımla birlikte
unutmak istiyeceğimi biliyordum. Lise bitti ben össden fln da gayet iyi bir puan yapmıştım. Tıp bile kazanıyordum evet. Ama o psikolojiyle üniversiteye adım atabilecek hal mi vardı bende. Üniversite benim için
kabus gibi bir şeydi o zamanlar. Sınıfımdaki nerdeyse herkes kazanıp bi yerlere gitti ben bi şekilde ailemi kandırıp tercih bile yapmadım. Hatta delicesine gelicek belki ama o sınıftaki herkesin nereleri kazandğını
öğrenip bi köşeye yazdım ki bi üniversiteye gidersemde asla onlardan birine gitmemeliydim. Çünkü o insanlardan hiçbirinin yüzüne bakıcak halim yoktu ve artık geçmişi hatırlamak gibi bi niyetim de yoktu.
Neyse daha sonra eski(lise1) okul arkadaşlarımdan kazanamayan bir kaç kişinin de olduğu bi dersaneye gittim. İlk defa dersaneye gidiyordum ve o yüzden aynı gerginliği falan o zamanlar da hissettim ama asla
bunu o dostlarıma yansıtmak istemedim bi şekilde zorda olsa kendime hakim oldum zaten tanıdığım arkadaşlarımın olması ortama adapte olmamı sağlamıştı. Biraz olsun eski zamanları yaşabilmiştim sanki. Bir süreliğine
mutluydum ve istisnai durumlar hariç hastalığımı yendiğimi düşünmek istiyordum hep. Ama öyle olmadı bu mutluluk bana pek yaramadı anlaşılan. Eski puanımı bile yakalayamadım tıp kazanan ben şimdi ordan
çok uzağım. Neyse zaten bunun önemi yok sistem değiştiği için falan ailem de pek bşi anlamadı bende çaktırmıyorum. Zaten zaman içine ailemle de daha az konuşmaya flan başladım nedense. Biraz da onların
suçu aslında genelde hep ilgisiz bi ebeveyndiler. Asla onları suçlamadım ben zaten şükrediyorum hep annem ve babam için. O değilde işte şimdi tercih zamanı da geldi çattı bu sene de bi mazeret bulup üni.ye
gitmekten yırtamam aslında bende bunu istemiyorum. Üniversiteye gitmek özellikle de sehir dışında kimsenin benim geçmişimi bilmediği bi yerde yeni bi hayata başlamak istiyorum. Ama gel gör ki ben üniversite
kapısından bile korkuyorum resmen. Hem bu lise gibi dersane gibi bir şey de değil ki böyle hem çok kalabalık hem çok kompleks geliyor bana oradaki yaşam. Ben resmen üniversiteye gitmekten korkuyorum.
Yine o geçmişteki ben gibi kriz falan geçiricem diye korkuyorum. Yeni insanlarla tanışmak falan beni gerçekten çok geriyor. rahat olamıycağımı biliyorum. Ondan sonra da yine eskisi gibi asosyal bir zavallı olup
çıkıcağımı düşünüyorum. Ben ne yaparım ki orda hem de tek başıma yol yordam blmeden. inanın bana şuan hayatı hiç yaşamamış bir çocuk gibiyim. Sevgili denen şey nedir hiç bilmedim mesela sevgiliyi bırak ben
son 4 senedir bir kızla bile konuştuğumu hatırlamıyorum. hiç kız arkadaşım yani arkadaş olarak arkadaşım olmadı. Eskiden vardı evet ama onlarla da koptuk sonradan dediğim gibi. Dersane olarakta Fem e
gittiğimi düşünürseniz. Yani böyle bildiğin sosyalleşmek isteyen aslında gayet eğlenceli biriyimdir de ama işte yılların içime işlediği asosyallik utangaçlık falan buna izin vermiyor. Ben 20 yaşıma geldim
bi otobüse binerken bile akpili o alete basarken kızaran biriyim ya. Eve bi akraba geldiğinde hoşgeldiniz derken bile kekeleyecek gibi olan bi insan olmuşum artık.
Okulda falan adım söylendiğinde -ki ya yoklama için ya da sınav notun için söyleniyordur- bile kalbim güm güm atar milletin bana baktığını düşünmek beni ölümden beter korkuturdu :( Ve hep herkesin benim bu halimi anlayacak
olmasından korkuyorum hep bi şeklde sakladım insanlar utangaç olduğumu falan yüzüme karşı söyleyenler olsa bile utangaç değilmişim gibi davranmaya devam ettim nasıl bir saçmalıksa bu. Utangaç
olduğumun bilinmesinden utanır oldum. Sosyal fobi midir nedir bilmiyorum. Ama sosyal kelimesi bile korkutuyor beni. lisede hoca yoklamada ismimi söylerken bile "burdayım" dedikten sonra etrafa bakıp
acaba şimdi bana gülüyorlar mı diye düşünürdüm hep. Şimdi ben ne yapıpta üniversiteye giderim hangi üniversiteye giderim hangi bölümü okurum nasıl arkadaş edinirim ki? tedavi falan ol demeyin bana
doktora ya da herhangi birine bunları yüz yüzeyken söyleyebilecek cesaretim var mı sanıyorsunuz :( Yok. Alkol sigara flan filan da kullanmam ve her zaman nefret ettiğim şeylerdir ama ne biliyim içimdeki şeytan
en azından bir arkadaş cevresi edinmek için iç o meretleri bile diyor. Üniversiteye giden çoğu kişinin bunları kullandığını kullanmassam onların beni dışlayacaklarını falan düşünüyorum. ben deliriyorum yardım edin ya:(
Yeniden asosyal bir hayat yaşamak istemiyorum ama öbür türlü nasıl ne yapıcağamı flanda hiç bilmiyorum. Ben çok zavallı hissediyorum kendimi ve ancak bunları böyle takma bir nickin altından anlatmaya gücüm yetiyor...
1- arkadaş grubu edinmek için falan sigaraya alkole gerek yok katiyen başlama. alkol alabilirsin tabii de alkolik olma.
2- üniversiteye kesin git, üniversitede sosyalleşemezsin hiçbir yerde sosyalleşemezsin.
dediğin gibi şehir dışında olursa belki özgürlüğüne kavulabilirsin, kendi ayakların üzerinde durabildiğinin farkına varabilirsin.
3- asosyallik, zavallılık falan değildir, bence tercihtir. çoğu kişi sosyal diye senin de sosyal olman gerekmez, kendin nasıl istiyorsan o şekilde mutlunsundur zaten. asosyal olup olmamak bazen senin elinde olmayabilir. bu yüzden de asosyalliliğine kendi tercihinmiş gibi bak. insanlar saygı duyar, duymaz, küçümser o onların sorunu. ne yani geceleri gezmeyi, sinemaya gitmeyi, futbol maçlarına gitmeyi sevmeyebilirsin, bundan doğal ne var.
2- üniversiteye kesin git, üniversitede sosyalleşemezsin hiçbir yerde sosyalleşemezsin.
dediğin gibi şehir dışında olursa belki özgürlüğüne kavulabilirsin, kendi ayakların üzerinde durabildiğinin farkına varabilirsin.
3- asosyallik, zavallılık falan değildir, bence tercihtir. çoğu kişi sosyal diye senin de sosyal olman gerekmez, kendin nasıl istiyorsan o şekilde mutlunsundur zaten. asosyal olup olmamak bazen senin elinde olmayabilir. bu yüzden de asosyalliliğine kendi tercihinmiş gibi bak. insanlar saygı duyar, duymaz, küçümser o onların sorunu. ne yani geceleri gezmeyi, sinemaya gitmeyi, futbol maçlarına gitmeyi sevmeyebilirsin, bundan doğal ne var.
- baldur
(20.07.10 15:33:45)
asosyallik yanlış oluyor galiba benim için sosyal fobi diyelim ona. ayrıca ben kendim tercih etmiyorum sosyal biri olmak isterdim ama işte böyle biri olup çıktım :/
- sosyalfobik123
(20.07.10 15:35:37)
bence kendine karşı fazla önyargılısın. bu önyargıyı kırmak da senin elinde. tabii ki de yeni bir çevre, yeni bir ortam zordur, yılların alışkanlıklarını bırakman gerekir. ama geçmişe bağlı kalıp da ileriye bakamazsın ki. kesinlikle ama kesinlikle üniversiteye gitmeni öneriyorum. lise hayatını da aklından çıkarmaya bak. üniversite tamamen bambaşka bi şey. hayatın en eğlenceli dönemleri bence. orada kendine göre dostlar bulabilirsin. kimse de sana, "aaa bak lise hayatı nasılmııış ondan uzak duralııım :O:O" gibisinden yaklaşmaz zaten.
lise hayatın kötü geçmiş olabilir ama sadece 3 yıla bakarak da tüm hayatını yönlendiremezsin ya... kendine güvenmelisin bence. yeni tanıştığın birinin önyargılı olacağını sanmıyorum. olay sende bitiyor. :)
lise hayatın kötü geçmiş olabilir ama sadece 3 yıla bakarak da tüm hayatını yönlendiremezsin ya... kendine güvenmelisin bence. yeni tanıştığın birinin önyargılı olacağını sanmıyorum. olay sende bitiyor. :)
- devils trill (20.07.10 15:43:23 ~ 15:47:23)
etipufkakaolu, işte gerçekten doktora gidebileceğimi hiç sanmıyorum. Yaşadığım en büyük kaygı üniversiteye illa ki gidicem aileme artık söz verdim bu sene gidicem diye çünkü ama orada kendimi nasıl normal bir insan gibi hisssedeceğimi düşünüorum hep. O liseye başladığımdaki gibi hiç arkadaşım olmamasından korkuyorum yine. İnsanlarla arkadaş olmak en çokta o üniversite denen koskaca yerde başka bi şehirde ne yapıcağımı hani ne biliyim başıma bşi gelse ne yapacağımı bilememekten korkuyorum ben. Üniversite nasıl bir yerdir ki ben orada normal görüneyim insanlara uyum sağlayabilyim. Hiç bilmiyorum ve etrafımda böyle muhabbet edebileceğim insanlarda yok.
@devils trill; 3 yıla bakarak hayatımı yönlendiremem haklısın da o 3 yıl öyle bi içime işlemiş ki kolay kolay unutamıyorum. artık kronikleşmiş gibi geliyor bana.
@devils trill; 3 yıla bakarak hayatımı yönlendiremem haklısın da o 3 yıl öyle bi içime işlemiş ki kolay kolay unutamıyorum. artık kronikleşmiş gibi geliyor bana.
- sosyalfobik123 (20.07.10 15:44:07 ~ 15:48:24)
okudum uzunlugundan ziyada paragraflara böünmemesi yordu beni.aha aynı ben dedim kendime.ben de lise 2 de okul degiştirdim ve gittiğim okuldakileri statü olarak kendimden yüksekte gördüğüm için (ergen salaklıgı işte) böyle problemler yaşadım.kendimi düzeltmem zaman aldı.sadece yaptıgım işe odaklanmaya calıştım, kimseyi takmamaya çalıştım.grupların içinde mal olmaktansa tek başıma kendi özgürlüğümü yaşadım.
bence sorununuz şurda: eziklik hissi var. hep başka insanlar nasıl düşünür diye hareket ediyorsunuz.belki de lise 2 ye gittiginiz okuldan kaynaklı bişidir.
çözüm olarak derim ki sadece kendinize odaklanın.'kendinizi bulmaya çalışın.ben bunu yapsam onlar ne tepki verir'den çok 'kendim bunu istiyor muyum,yapabilir miyim'lere odaklanın.
dışlanmaktan korkmayın.kendiniz olursanız eminim peşinizden gelen kişiler cıkacaktır.onlar hep var.onlardan biri olmayın.
bir şey sormak istiyorum: fiziksel olarak nasıl tepki veriyorsunuz "acaba gülerler mi, beni dışlarlar mı" modundayken?
bence sorununuz şurda: eziklik hissi var. hep başka insanlar nasıl düşünür diye hareket ediyorsunuz.belki de lise 2 ye gittiginiz okuldan kaynaklı bişidir.
çözüm olarak derim ki sadece kendinize odaklanın.'kendinizi bulmaya çalışın.ben bunu yapsam onlar ne tepki verir'den çok 'kendim bunu istiyor muyum,yapabilir miyim'lere odaklanın.
dışlanmaktan korkmayın.kendiniz olursanız eminim peşinizden gelen kişiler cıkacaktır.onlar hep var.onlardan biri olmayın.
bir şey sormak istiyorum: fiziksel olarak nasıl tepki veriyorsunuz "acaba gülerler mi, beni dışlarlar mı" modundayken?
- voodoo 007 (20.07.10 15:52:32)
etipufkakaolu'ya katılıyorum. üniversitede herkes senin gibi sıfırdan başlıyor. üniversitede herkese göre birileri vardır. orada eminim ki güzel dostlar edineceksin. bence her şey zihinde bitiyor ve önce senin bu önyargıyı kaldırman gerekiyor. kendine haksızlık yapıyorsun bence. :)
- devils trill (20.07.10 15:57:20)
Tıpa girebilcek kadar puan almışsın ve tercih yapmamışsın. Gerçekten enteresan. Büyük hata yapmışsın ama olan olmuş artık.
Mutlaka üniversiteye girmeye bak. Her türden insan var. Mutlaka anlaşabileceğin birileri olacaktır. Ortaokulda Türkçe öğretmenimiz şöyle derdi: "Üniversitede herkes kendi kafa yapısına uyan adamla dolaşır, herkes kendi düşüncesine yakın adamı bulur. Shakespeare hakkında konuşup tartışanlar da var, Fenerbahçe hakkında bütün gün konuşanlar da var." Bu gerçekten böyle.
Mutlaka üniversiteye girmeye bak. Her türden insan var. Mutlaka anlaşabileceğin birileri olacaktır. Ortaokulda Türkçe öğretmenimiz şöyle derdi: "Üniversitede herkes kendi kafa yapısına uyan adamla dolaşır, herkes kendi düşüncesine yakın adamı bulur. Shakespeare hakkında konuşup tartışanlar da var, Fenerbahçe hakkında bütün gün konuşanlar da var." Bu gerçekten böyle.
- alfred james (20.07.10 15:58:55)
@voodoo007, öyle bir durum olduğunda kalbim aşırı hızla çarpıyor el titremesi yüz kızarması ateş basması falan da olur genelde. Boynum kaskatı kesilir her zaman aşırı olmaz ama biraz olmaya başladığını hissedince de kendimi durduramıyorum işte. nefes bile zor alacak hale geliyorum bazen.
bir de işte dediğim gibi beni tasalandıran nasıl bir ortamla karşılaşacağımı bilmemek ve orda yeni insanlarla tanışmak fln benim halimdeki biri için hep acabalarla ve soru işaretleriyle( yine kimse senle konuşmayacak sende dolayısıyla kendi içine cekiliceksin psikolojisi) dolu.
bir de işte dediğim gibi beni tasalandıran nasıl bir ortamla karşılaşacağımı bilmemek ve orda yeni insanlarla tanışmak fln benim halimdeki biri için hep acabalarla ve soru işaretleriyle( yine kimse senle konuşmayacak sende dolayısıyla kendi içine cekiliceksin psikolojisi) dolu.
- sosyalfobik123 (20.07.10 16:00:29 ~ 16:03:55)
Merhaba , sorunuzun cevabı şu olur diyemiyorum çünkü yaşadıklarınız hakkında fazla bilgiye sahip değilim, ama bende nacizane birkaç şey söyleyebilirim sanıyorum
1:Hiç denedinizmi , ulan bir çeki düzen vereyim kendime, güzel güzel giyineyim , dışarı çıkayım tanımadığım yerlerde öylesine bir gezeyim, hani görünüş olarak bir probleminiz yoksa ,siz yolda yürürken kimse size aa şuna bak demez ,kimsede size dikkatli dikkatli bakmaz.yani demek istediğim tanımadığınız bir yolda yürüyün , öylesine yürüyün ama bir mahalle olabilir bu, öylesine biryer yani , gerine gerine, dışarıdaki havayı içinize çeke çeke , belki sorun olmadığını görürsünüz , tamamen psikolojik olarak boşu boşuna kendinizi yıprattığınızı düşünürsünüz ?
2:Üniversiteye gidin bence, nedenini şöyle açıklayabilirim:üniversitede kimse birbirini tanımıyor , herkes sıfırdan başlıyor , geçmişinizi bilmeyecekler , kimseninde bilmesi gerekmiyor , gidin keyfinize bakın
3:3.maddem yok, tabikide bize buradan şunu yapn ,bunu yapın demek kolay geliyor , ama bir deneyin , ne kaybedersiniz ,bilhassa 1. maddeyi şimdi yapmanızı rica ederim. çıkın tanımadığınız bir yere gidin ,kim ne diyecek ?, lütfen bir kere deneyin
1:Hiç denedinizmi , ulan bir çeki düzen vereyim kendime, güzel güzel giyineyim , dışarı çıkayım tanımadığım yerlerde öylesine bir gezeyim, hani görünüş olarak bir probleminiz yoksa ,siz yolda yürürken kimse size aa şuna bak demez ,kimsede size dikkatli dikkatli bakmaz.yani demek istediğim tanımadığınız bir yolda yürüyün , öylesine yürüyün ama bir mahalle olabilir bu, öylesine biryer yani , gerine gerine, dışarıdaki havayı içinize çeke çeke , belki sorun olmadığını görürsünüz , tamamen psikolojik olarak boşu boşuna kendinizi yıprattığınızı düşünürsünüz ?
2:Üniversiteye gidin bence, nedenini şöyle açıklayabilirim:üniversitede kimse birbirini tanımıyor , herkes sıfırdan başlıyor , geçmişinizi bilmeyecekler , kimseninde bilmesi gerekmiyor , gidin keyfinize bakın
3:3.maddem yok, tabikide bize buradan şunu yapn ,bunu yapın demek kolay geliyor , ama bir deneyin , ne kaybedersiniz ,bilhassa 1. maddeyi şimdi yapmanızı rica ederim. çıkın tanımadığınız bir yere gidin ,kim ne diyecek ?, lütfen bir kere deneyin
- slymene (20.07.10 16:25:49)
panik atak olabilir mi acaba? fiziksel tepkileriniz yakın bir arkadaşımın tepkilerine çok benziyor da. doktora gitti ve çok rahat şu anda. doktora anlatamayacağınızı düşünüyorsanız bile buraya yazdıklarınızın bir çıktısını alıp kapısını çalarsanız emin olun gerisi çorap söküğü gibi gelecektir.
- burbat (20.07.10 16:27:58)
@slymene. zaten bu yapabildiğim bir şey benim sorunum daha çok böyle belirli yerlerde mekanlarda oluyor. Nasıl desem kendi kendime buna bi teori bile uydurdum. Okul zaten başlıca sebebiydi ve okula gidip gelirken kullandığım otobüslerden dolayı da otobüse binerken sorun yaşamam da bunla alakalı olabilir evde de ailemden dolayı ilgi görmeyen biri olduğumdan birileri varken rahat olamıyor olabilir. Aslında bunlar haricinde mahallemde gayet yakın arkadaşlarım var takıldığım eğlendiğim, ama işte korkum acaba üniversitede de bu illet benim peşimde olur mu diye..
- sosyalfobik123 (20.07.10 16:38:54)
benim hiç doğru düzgün arkadaşım yok. isterdim ama yok. yuvarlanıp gidiyorum. sen de yuvarlan.
- cro magnon (20.07.10 17:01:21)
doktora gidemem demişsin ama git...kesinlikle git! bütün bunları yaşamak zorunda değilsin, kurtulabileceğin bir şey için kendine acı çektirme. bir profesyonelle görüşmek kesinlikle insanın hayatında çok şey fark ettiriyor. önemli olan o adımı atabilmek. eğer sen atamıyorsan söyle ailene ya da güvendiğin birine seni zorla- evet zorla!- götürsün.
bu kadar ağır olmasa da benzer şeyleri yaşadım, ordan biliyorum.
bu kadar ağır olmasa da benzer şeyleri yaşadım, ordan biliyorum.
- arso (20.07.10 17:37:51 ~ 17:38:51)
bu illet senin peşinde değil abicim, içinde. çıkarabilirsin aslında. nasıl? sorusuna hakkıyla cevap veremesem de, şunu biliyorum ki çabalayacak kadar kudretin var.
hiç bilmediğin bi dünya olarak gördüğün ünversite, tercih yaparken herkesin hiç bilmediği bi dünyaydı. arkadaşlık meselesine gelince, herkesi tanıman gerekmiyor, geçmişini herkese anlatman gerekmiyor, alkol ve sigara kullanman gerekmiyor. sen kendin olduğunda zaten mutlaka bi yakın arkadaş edenirsin. sana tavsiyem kesinlikle üniversitede özel apartların tek kişilik odalarında falan kalma. korkmana rağmen yurtlara kalmalısın. insanlar garip gelebilir evet, ama ortama ayak uydurmaya sağla, yakın arkadaş olabileceğini düşündüğün bi insana çay ısmarlamayı teklif et, olabilecekseniz zaten bi sonraki sefer 'hadi çaylar benden' diyecektir. cemaat falan olaylarına da girme yine, uzak dur, onlar seni insan olarak değil, ya başarından ibaret yada ibadetinden ibaret olarak görürler.
eskişehir'de bi okul kazanırsan, ilk çayı ben ısmarlıycam, sana delikanlı sözü. şayet olursa özel mesajla ulaşırsın.
hiç bilmediğin bi dünya olarak gördüğün ünversite, tercih yaparken herkesin hiç bilmediği bi dünyaydı. arkadaşlık meselesine gelince, herkesi tanıman gerekmiyor, geçmişini herkese anlatman gerekmiyor, alkol ve sigara kullanman gerekmiyor. sen kendin olduğunda zaten mutlaka bi yakın arkadaş edenirsin. sana tavsiyem kesinlikle üniversitede özel apartların tek kişilik odalarında falan kalma. korkmana rağmen yurtlara kalmalısın. insanlar garip gelebilir evet, ama ortama ayak uydurmaya sağla, yakın arkadaş olabileceğini düşündüğün bi insana çay ısmarlamayı teklif et, olabilecekseniz zaten bi sonraki sefer 'hadi çaylar benden' diyecektir. cemaat falan olaylarına da girme yine, uzak dur, onlar seni insan olarak değil, ya başarından ibaret yada ibadetinden ibaret olarak görürler.
eskişehir'de bi okul kazanırsan, ilk çayı ben ısmarlıycam, sana delikanlı sözü. şayet olursa özel mesajla ulaşırsın.
- antihero (20.07.10 18:45:57)
Aşağıda, arkadaşlar gayet güzel öneriler sunmuşlar. Benim de nacizhane bir-iki önerim olacak. Bu durumla başetmek için kendini, kademe-kademe zorlayabilirsin. İlk başta kafanda, nelerden daha çok heyecanlanıp, korktuğunu; nelere daha hafif tepkiler verdiğinin bir listesini yap. Daha sonra, küçükten başlayarak, o heyecanlandığın şeyleri yapmaya zorla kendini. İlk başlarda tökezlesen de sakın moralini bozma. Unutma, önemli olan sonuç değil, çabadır.
Daha fazla konuşmak istersen msg attım. Oradan iletişime geçebilirsin.
Daha fazla konuşmak istersen msg attım. Oradan iletişime geçebilirsin.
- pangea (20.07.10 20:10:10)
Merhaba. Universiteye gidin. Devlet yurdunda kalin.
Alkol, evet belli bir oranda alininca, sizi rahatlatir, sakinlestirir, konusamadiginiz seyleri konusursunuz, acilirsiniz.
Ben de lise hayatimi bok gibi bilgisayar basinda gecirdim, son sene yeterince calistim, suan istedigim bolumde istedigim sehirde istedigim universitedeyim. hayatimdan cok memnunum. Yani universite hayatimi degistirdi diyebilirim. Cok onemli.
Alkol, evet belli bir oranda alininca, sizi rahatlatir, sakinlestirir, konusamadiginiz seyleri konusursunuz, acilirsiniz.
Ben de lise hayatimi bok gibi bilgisayar basinda gecirdim, son sene yeterince calistim, suan istedigim bolumde istedigim sehirde istedigim universitedeyim. hayatimdan cok memnunum. Yani universite hayatimi degistirdi diyebilirim. Cok onemli.
- lagoon (20.07.10 23:00:55)
cool story bro
- kakashi (21.07.10 12:40:21)
1
