Çok samimi, karşı cinsten, erkek yani, bir arkadaşım vardı. Sevgilisi oldu ve evlilik teklif etti. Sonra yanıma gelip çok zorlandığı, sıkıntılı bir konuşma yaptı. "Saçma olduğunu biliyorum olm ama senin durumun kronik bir tepkiye sebep oluyor, bir şekilde bu ilişkiyi istiyorum, galiba bir süre samimiyeti askıya alacağız" minvalinde. Müstakbel eşte travmatik bir kıskançlığa sebep olmuşum. Iyi dedim, ne diyeyim. Tabi onun bir süre olmayacağı açıktı. Kadınla evlendi ayrıldı bu arada. Ama şu anlattığım dürüstlüğü saglıyamıyorsa, ne kadar saçma ve kötü bir udurum olursa olsun sahoden belki de okadar samimi değilsiniz demek ki. Böyle bir şey olsa üzülürdüm ya, ama cağrılmadım, ikinci plana atıldım falan diye değil, sahiden benim dürüstçe ilerlettigim ilişki ne biçimmiş meğer. Ha ne diyordum, sorunun cevabı. Yüzleşirim ben. Cünku yüzlesmezsem kendim kırgınlıgım içinde rol yapmak zorunda kalırım ve bu baska şekilde ortaya çikacağından baska konularda ona kötü davranmaya başlarım muhtemelen bilmeden. Bu yuzden yüzleşip ne olduğunu sorarım, ama hiçbir şey eskisi gibi olmaz.
Edit:Hele bir de dandik iş arkadaşi için cağırmıyor ve bir de bunun icin yalan söylüyorsa, dağlara taşlara.
0