bişey öğrenme klavuzu ingilizce olarak arayacaksanız kelime + for dummies şeklinde ararsanız bu iş hakkında standard kitaplara ulaşırsınız. kapak resimleri hep aynıdır genelde.

sizin aramanız gereken şey parenting for dummies

çocuk sevgiyle yetiştirilir. en önemli besini sevgidir.

gerisi teferruat. elbette özenin ama abartmadan, gerilmeden.

Ben bunu öğrenmek için örgün bir şekilde eğitim fakültesinde okul öncesi öğretmenliği bölümünü okudum. Staj filan yaptım.

(*** Kamu Spotu; Hayır iki veya dört yıllık çocuk gelişimi ile eğitim fakültesindeki okul öncesi öğretmenliği aynı değil, teşekkürler***)

valla çevirisi berbat olsa da nasıl çocuk yetiştirilmeyeceğini anlatan bir kitap var, zor bir ailede büyümek diye. tavsiye ederim.

Onlarin yanina bir de gelisim psikolojisi dersi okumak lazim. Neleri neleri hatali yapiyormusuz, oha bebege-cocuga su su yaptigimiz bunlara mi sebep oluyormus derken insanin akli sasiyor :))

Bu kitapları yazanların belki çocuğu bile yoktur.
Bir hemşireden duydum: her çocuk kendi kitabını yazar.
Pratikte ahkam kestikleri gibi olmuyor o işler. Bence zaman kaybı.
Temelde sevgi, ilgi gerekli.

O kitaplardakileri uyguliycam diye cocugu heder etmenin de alemi yok. Her cocugun huyu suyu baskadir.

Senin durumundaydım, tavsiye edilen bir iki kitap okudum.
Her ne kadar duygusal açıdan "benim çocuğum ben anlarım, ben tanırım" vs. gibi yaklaşılsa da, konuya çok uzak olabiliyoruz.
Kitaplarda "şunu yapacaksın", "bunu yapacaksın" demiyor, konuyu anlatıyor. Bu da, çocuğunun hareketlerini daha iyi anlayabilme şansı veriyor.
Özellikle bir erkek olarak konuya ne kadar uzak olduğunu anlıyorsun.

Benim çok şey öğrendiğim bir kitap tavsiye edeyim:
www.idefix.com

Kitap bilmiyorum ama ufak bir tespitimi paylasmak istedim. Etrafimdaki sayisiz cinli ailenin cocuklari takir takir sebze yiyor, kimse yemegi yedirmeden once "ay aceba yer mi, ya begenmezse" gibi seyler soylemiyor. Sebze yemek zaten aile icinde olan bir sey, su icmek gibi, endise gerektirmiyor. Misal cocuklara krem peynirli ekmek verirken kimse "sevecek mi aceba, yer mi" gibi bir endiseyle yaklasmiyor, dan diye gayet normal bir sekilde veriyor.

Cocuklar aptal degil, bu tarz soylemler onlara bazi seyleri yememe luksleri oldugunu ve bunu kontrol edebilme kabiliyetleri oldugunu gosteriyor. Bi de annenin babanin yemedigi/yapmadigi seyleri, yani gormedigi seyleri kosulsuzca yapmasini beklemek dogru degil.

Bir de en somut gozlemim su, cocuguna birey muamelesi yapan ailelerin cocuklari daha sakin, daha akli basinda, daha kendine guvenen cocuklar oluyor. Herhangi bir konuyu onlara da danismak, fikirlerini almak ve uygulamak, "amaaan cocuk o ya ne bilecek sanki" diyip umursamamaktan cok daha etkili cocuk icin. En basitinden bugun ne yemek istersin diye sormak, ya da yemege domates de koyalim mi demek bile cocuga daha buyuk bir olgunun bir parcasi oldugu izlenimini veriyor, sevildigini guvende olduguni seziyor.