boyle "son siradan girmek" seklinde degil de hayatin genel akisinin sans oldugunu dusunuyorum. rastgele.
cok buyuk bir faciaya tanik olmamam sans. "yanlis yapiyorum" deyip geri donecek kadar zeka sahibi olmam sans. ben dort yasindayken babamin vefat etmemis olmasi, benim orta halli aile cocugu olarak buyuyup nispeten duzgun cevrelerde bulunabilmem sans. tacize, tecavuze ugramamis olmam sans.
ben universitede istedigim bolume girdim ama dil ogrencisiyim, cok severim, dogru durust cabalamadim bile hayatimda sevdigim seyler icin. yapmaktan keyif aldigim icin o yonde ilerledim. neden boyle oldu? atiyorum ingilizce ogrenirken arkadasim relative clause'u anlayamiyordu da ben neden sak diye kapmistim? boyle olmasi icin ne yaptim? diyelim ki ilgi duydum, onceden arastirdim, uzerine dustum... niye peki? somut olarak, belli bir amaca yonelik calisma mi yaptim? yoo. yapmis olsam bile bana bu zeminin saglanmasinda payim ne?
ben bu acidan cogu seyin sans olduguna inaniyorum. insanlar olarak bizim karar verebildigimiz, kontrol edebildigimiz ve sinirlandirabildigimiz seylerin sayisi o kadar az ki...
batmak degil belki ama cikmak bence buyuk oranda sans. vietnam'da karin tokluguna gunde 14 saat calisan bir cocuk olmamak benim kazandigim bir sey degildi. sansti.
0