SS kuralına göre.

bende çalışmak istemiyorum 80 grubundanım yanlış mesleği seçtim bir de çalıştığım kurum mezarlık gibi.

genellikle kendi işini yaratabilen insanlar mutlu oluyor. e tabii tatmin oluyorlar. belki de risk almak gerekiyor bilemiyorum.

6 ay işsiz kal, sudan çıkmış sıçana dönünce çalışmanın değerini anlarsın.

o gruba giren birisi olarak aynı sıkıntı bende de var, gençliğin sona erip orta yaş bunalımına girmekle mi, ya da hayatın ilerleyen yıllarında da muhtemelen aynı rutini kovalayacak olmakla mı alakalıdır sorguluyorum. Ülke geleceğini kestirememek ve belli hususlara bel bağlamak da cabası.

Bir işin var ve çalışmak istemiyorsan rahat batması olabilir. Arada bana da oluyor şöyle motive oluyorum; şu an iş bulmak isteyip de bulamayan milyonlarca insan var, evi olmayan sokakta yaşamak zorunda olan, yiyecek giyecek sıkıntısı çeken, istediği zaman duş alamayan( geçen doğalgaz kaçağı vardı ve yaklaşık bir hafta kettle da su ısıtmak zorunda kaldık)ki ne büyük nimetmiş, savaş soykırım vs ile can güvenliği olmayan nice insan var. Bunları düşünüp mutlu olmuyorum tabii ki sadece şükredip elimdekini de kaybetmemek için dua ediyorum. Az da olsa sağa sola bağış yapabilmem için çalışmam şart çünkü. Güven içinde işine gidip gelebiliyorsan, bugün ekmek alabilecek miyim diye düşünmüyorsan, nerde yatacağım diye endişen yoksa işine sarıl çalış. Hiçbirimizin garantisi yok. Allah sonumuzu hayır etsin.

78 burada! Genç arkadaşlara tavsiyem, iş beğenmeye çalışmayın ve bir yerden başlayın. İnsanlara saygılı olun ve işinizi yapın. Kuracağınız bağlantıların kalitesi hayatınızın geri kalanına yön verecek. Çok acaip bi gençlik döneminin ardından (kendimi supermen sanıyordum) hayatın hep böyle geçmeyeceğini bir kaç tokatla anladım ve bir gün önünden geçtiğim bir bilgisayarcıya girip eleman lazım mı dedim, çünkü her yere girip çıkma ve tonla insanla tanışma fırsatı vardı. İnsanların masalarının altında cat6 kablosu döşüyordum. Aradan 15 yıl geçti, şimdi bir zamanlar ilk ERP programını kurduğum, yani barkodlu sisteme geçirdiğim tek şubeli mağazanın ürün yönetiminden sorumluyum. Tecrübemden ötürü ünvanımla alakası olmadığı halde bilgi işlem de bana bağlı ve 15 şube olduk.

Kısacası, hayat size kuracağınız bağlantılar ve insanlar üzerinde bıraktığınız izlenimlerle doğru orantılı fırsatlar çıkaracaktır. Evde oturup kariyer sitelerini gezmek yerine sahaya inip genç yaşta bir yerlerden başlamanızı şiddetle tavsiye ederim. Şiddete karşıyım aslında ama neyse konu o değil..

bende istemiyorum ama el mahkum.

ben istiyorum ama sevdiğim işte ve bölümde.

Ben de hiç çalışmak istemedim. Sonra 1.5 gün çalıştım(evet gün) ve istifa ettim. 10 senedir de çalışmıyorum.

Calismak istemek icin ya işini ya da işyerini sevecek insan bence. Ben işime aşık degilim belki ama seviyorum yine de. Ama her gun işe severek keyifle gitmemin sebebi işyerimi ve calistigim insanlari sevmek kesinlikle. Işini degistiremiyorsan calistigin yeri degistirmeye calisabilirsin. Calismak guzel bi sey bence.

şu link'te çok güzel açıklanmış www.youtube.com

tabii at yarışı, bahis, sayısal loto, piyango, kazı kazan flan gibi şeyleri de deneyebilirsiniz.

Çünkü en iyi iş yerlerinde bile hak hukuk yok doğru düzgün. Bir insan sömürüldüğünü bile bile çalışırsa keyfi olmaz elbette. Eskiler fazla şükürcü. Türk milletini bu kadar atıl yapan da bu zaten. Ya işim olmasaydı, çok şükür eve ekmek giriyor bilmem ne. Giriyor ama insani şartlarda mı giriyor?

Benim çalışma koşullarım çoğu insana göre daha iyi mesela. Hafta sonu çalışmıyorum. Fazla mesai yok denecek kadar az. İnsanlar korkunç değil ama gene de çalışasım yok tam zamanlı işlerde. Zorla gidip geliyorum.

İstanbul trafiğinde işe servisle gidebilmek için 05:30'da kalkıyorum. Eve 18:30 gibi geliyorum ama bu sefer de onda uykum geliyor. Üç buçuk saatte kitap mı okuyayım, arkadaşlarımla mı sosyalleşeyim, banyo mu yapayım, kedimle mi takılayım?

Bir de bizim şirketin yurt dışında genel müdürlüğü. Onların haklarını, ne şekilde çalıştıklarını görüyorum. Yıllık izinleri, çalışma saatleri vs. Bizim burada iyi diye nitelediğimiz koşullar bile aslında iyi değil işte. Bence tüm sıkıntı burada.

Ülkece standartlarımız o kadar düşük ki şimdi gelip birileri "ne güzel mis gibi işin" diye laf atar örneğin. Para kazanmak için hayatımızın bu kadar büyük bir bölümünü feda etmemeliyiz, bunun farkındayız ama elimizden gelen bir şey de yok. O yüzden bunalımlara girip duruyoruz işte.

90'lar grubu da farklı değil. beklentilerimiz ve karşılaştıklarımız birbirinden çok uzak. dev bir hayal kırıklığı var milyonlarca gençte.

Mahalle bakkalı tebessümlü bir ifadeyle ''hala giremedin mi bir yere'' diye sorduğunda koşarak çalışmaya başlıyorsunuz. sorun yok.

ben 90'lar jenerasyonundanım ama çalışasım geliyor açıkçası. Sadece sabahları yataktan uzaklaşırken biraz lanet ediyorum hayata sonra hesabıma her ay para yatmadığını hayal edince geçiyor.