şimdi biz hiçbir zaman için durumu iyi olan bir aile olmadık. senelerce tek kuruş almadan gerek gecenin bir saatine kadar garsonluk yaparak gerek freelance işler alarak, kyk ile okuyan bir öğrenci oldum. babam da yaklaşık 3 sene önce emekli oldu ve daha bu sene 49 yaşında. yani yaşlı olmadığı halde, evde 4 kişi yaşadığımız halde inatla iş bakıp bulup çalışmıyor. esas mesleği grafikerlik ve "artık bıktım sıkıldım daha da yapmam" diyip seneler önce kestirip attı. ev sahibimiz bu sene kiramızı 1750 yapmak istiyor ve kardeşimin okuluna yakın + seneye teog senesi diye uzak bir yere de gidemiyoruz. bir iki yakın çevreden ev baktık ama içi sığılacak gibi değil. en son "ikiniz bir odaya sıkışın" gibi bir şey dediler ki kardeşim 12 yaşında, erkek ben de 23 yaşında bir kadınım. erkek arkadaşımla eve çıkma gibi bir durumumuz vardı ama seneye yüksek lisansa gitme ihtimali olduğu için 1 senelik ev açmamaya karar verdik. en son iş "tamam zam yapılınca üstünü ben veririm o zaman nasıl küçücük eve sığalım ki?" dememle kapandı bu şekilde kabul edildi. saçma sapan bir yerde oturmaktansa hayatımda gireceğim işten sahip olacağım ilk adam gibi paranın bir kısmını vermeyi kabul ettim ama bana ters gelen şey durup da " yav biz de çalışsak" demiyor olmaları. insanların ana babaları senelerce kaç yaşlarına kadar çalışıyorlar. hani bir bıkkınlık olabilir iyi hoş da, olmuyor işte emekli maaşıyla 4 kişi yaşayamıyor ki.

ben mi haksızım yani bu durumda? "eşek olma da çalış yardım et" mi diyorsunuz? biraz para biriktirip euro alıp 1-2 seneye yüksek yapma niyetim vardı mesela. ya da yani cidden hayatımda ilk defa elime geçen para o kadar büyük olacağı için (istanbul gibi bir yerde senelerce ayda 200 liraya yaşadım) tadını çıkartmak istemiştim. hem sinirli hem de üzgünüm gerçekten.