Her 10 yılın kendi belirleyici bir 'marjinal' denen modası var. 70'lerin hippileri, 80'lerin metalcileri, 90'ların rock'çıları, 2000'lerin emo'ları var, o arada yine rap'çiler ve apaçiler var. Kimbilir ondan önce de ne 'marjinal' varsayılıyordu. Bunların ezici çoğunluğu ergenlikten çıkış-ilk yetişkinlik döneminde kalıyor; sonra yine 'sıradan' insana dönüş yapıyorlar.
Abim 80'lerin metalcilerindendi, son ergenlik dönemi o zamana denk geldi. Arada Alice Cooper gezinirdi.
i.ytimg.com 
Bir 8-10 yıl da öylece geçti. Yani yaklaşık bir 24-25 yaşına kadar öyleydi. Saçlarını kestirişi 30 küsur yaşına denk geldi. Ailem de zengin değil, iki öğretmen işte. İki çocuk okutuyorlar. Bildiğimiz orta direk. Aile bu ne hal dedikçe, o çocuk aileye daha çok bileniyor. Ailem abimi anlamadı; anlamak zorunda değil ama kararına ve seçimine saygı duydu. Hatta abimin annemlerin arkadaşları da abimi öyle sevdiler, 'değişik' haliyle kabul ettiler. Hala metal müziğin abimde yeri ayrı ama artık 40 küsur yaşında ve Alice Cooper gibi gezmiyor.
Demek istediğim, herkes ait olduğu bir grubu arıyor, özellikle gençliğinde. İnsanlar kendi kimliğini arayış çabasında oluyor ve bu çaba geç yaşlara kadar devam edebiliyor. Eğer orada rahat hissediyorsa, anne ve babanın zorla o ortamdan çekip alması ve onu kabul etmemesi daha büyük travma yaratıyor. O bulduğu yer ya kim olduğuna giden ara durak ya da olmak istediği son durak. Her şekilde o anlık onun ait olduğu yer. Abim için ara duraktı ama Ronnie James Dio için son duraktı ve adam öyle olduğu için mutluydu. Abim de o gün öyle olduğu için, bugün de böyle olduğu için mutlu. Eğer sağlığını etkileyecek bir durumu yoksa, kendine zarar vermiyorsa, suç işlemiyorsa; kime ne zararı var.