Ekşi Duyuru

doğaüstü olay değil de, hayatımla ilgili bir çok şeyi bilen biriyle karşılaşıp epey ürkmüştüm. dindar biriydi ve beni hiç tanımıyordu.

Gelmedi

Beni hic tanimayan ve hic gormemis birisi, baskasina baktigi kahve falinda benimle.ilgili kimsenin bilmedigi ayrintilari saymis dokmus.

Ölen dedemle konustum birinin araciligiyla.

kendim, bizzati tabiat üstü bir hadiseyim.

Geldi geldi. Bir kere. Gerçi onu da ben bir şekilde açıkladım kendime ama. Anlatayım.

Ben üniversite yıllarında keman çok severdim. Hala üniversite arkadaşalrımın dilindedir. Kocaman kulaklıklar, sen de keman konçertoları ben diyim David Oistrakh, bütün gün dolanırdım. Birgün yine yürüyen bir orkestra olarak kampüste oturmuşken takım elbiseli bir adam uzaktan bana doğru yaklaşmaya başladı. Önümden doksan derece açıyla kesip gelip geçecek, öyle düşünün. Ama adam direkt gözlerimin içine çok ifadesiz ve ciddi bir şekilde bakıyor. Bir saniye bile çekmeden. "Ne oluyor" falan derken gözüm adamın elindeki keman çantasına kaydı. Böyle silah çantası gibi o kadar güzel ki. Adam bana baka baka önümden gelip geçti. Ben bir ya da iki dakika kadar durdum galiba. Ve tamamen bir deli cesartiyle kalkıp adamın peşine takıldım. Silah görünüyorsa patlayacaktır :)

Sonuçta ne kadar uzağa gidebilir? Kampus dışına çıkarsa falan vazgeçebilirim diye düşünüyorum. Adama kendimi farkettirmeden bayağı yürüdük. Ve adam önce bir fakulte binasının arkasından dolandı. Kırk yıldır bildiğim bir bina. O arka tarafa niye gidiyor falan derken adam bahçe gibi çitle çevrilmiş bir yerde durup, aralık olan yerden gçip, merdivenlerden aşağıya inip, ama böyle daracık bir yerden, tek kişilik tünel gibi bir giriş, hala çok net aklımda, gözden kayboldu. "Arka kapı var herhalde burda" deyip biraz bekleyip ben de ilerledim. Ama ne cesaret ya, vallahi. Gerçekten hiç görmediğim bir kapı vardı orda. Açıp girdim ve hayatımda gördüğüm en güzel sanat atölyesi gibi bir yere giriş yaptım. Böyle gizli cennet gibi ya, böyle bir şey olamaz. Bir sürü resimler, enstrÜmanlar, içeriden hafif hafif gelen piyano sesi, hafif insan fısıltıları, başka başka renk renk kapılar... İçimden diyorum ki, kampüste böyle bri yer var ve bizim haberimiz yok. Neyse, ben o kapıların birini açıp o adamdan dünyanın en güzel keman konçertosunu dinledim. Başka insanlar falan da vardı bu arada, yalnız değildim. Ne kadar süre bilmiyorum, çıkıp eve gittim sonra.

Ertesi gün herkese diyorum ki "olum, iyice şuursuzmuşuz, dünyanın en güzel yeri var kampuste." Anlata anlata bitiremedim. Dersi olanlar gitti falan, benim aklıma yine takıldı keman, dedim ben gideyim yine buraya. Aynı yolu takip ettim, aynı şekilde yürüyüp, aynı binaya gelip, arkasına dolaştım. Bahçe çiti diye gördüğüm duvar binanın duvarına yapışıktı. İçeride ne merdiven var, ne kapı. Yalnızca duvar.

Fakulteye ön kapıdan da girip binanın her yerine baktım. Her yere! Öyle bir yer yok. Adam Alice'in tavşanı gibi beni bir kara deliğe çekti. Bilmiyorum. Orda olduğuna adım gibi emin olduğum yer yok. Hala yok. 20 kere daha falan gidip kontrol etmişimdir. Belki mekan arada geri geliyordur diye :) ama yok. Ne olmuş olabilir hiç bilmiyorum. Yahu aynı gün aynı saat adamı gördüğüm yere gidip bile bekledim. Paralel bri evrene mi geçiş yaptım, ne oldu yani? Öyle olsa gerçi doğaüstü olmuyor di mi? Bilmiyorum. Adamın yüzü, içine girdiğim mekan ve ordaki müzik aklımdaki en net hatırlardan üçüdür. Ay ya duyuru silinmeden gönderebilirim belki, çok yazmışım yazık olacak. Göndere basıyorum, basıyorummmm, bastım!

Sabrımı sınayan memurlarla şakalaşırken gördüm kendimi bugün. OMG!!!

gelip gelmediğini hala sorgularım. çocukluk sanrısı olabilir.