Çevremde çok insan yok, bi de sürekli bi sirkulasyon var. Birileri gidiyor, yerine başkaları geliyor. Tabii bunun çok kısa bi zaman aralığında gerçekleşmesi, yani çevremdeki insanların her yıl değişmesi baktığında çok hoş bi şey değil. O ayarı kurmaya çalışıyorum kendimce.
Dogumgunumu kutlayan da var, hasta olduğumda hayırdır diyen de ama gerçekten yalnız hissettiğimde kimi arayacagimi bilemiyorum. Bendeki yalnızlık atakları çok nadir gelişir. Insanların yakinligina, samimiyetine bayağı ihtiyaç duyup onemsememe rağmen yıllardır yalnız kalmaya alıştığım için, bu durum beni çok zorlamiyor. Ama bazen cidden aynalara kosasim geliyor, yalnızlıktan içim soyuluyor. Nolurdu şimdi yanımda sarılacak, kucağında yatacak biri olsaydı diye kahroluyorum o zaman. Kafamın içinde sürekli başkalarıyla konuşuyorum. Bi film izliyorum mesela, önü anlatıyorum, sen de seversin kesin izle falan diyorum. Kafamın içinde dertlesiyorum insanlarla. Öyle zamanlarda yalnızlık çok ağır geliyor.
0