Uzunca bir süre bana her gelenin yardimina kostum. Isini yaptim, ödevini yaptim, kontrolünü yaptim, anlattim, calistirdim, gece gece evlerine cikti alip tasidim, bilgisayar kurulumu yaptim, konsolosluga eslik ettim. vs vs. Sonra tek bir defa, zorunda kaldigim icin, tek bir is icin cevreme sordum, ders programim cakistigindan yer degistirecektik.
Erken uyanmak istemedi hiyarlar. Ögleden sonraki derslerini benimle degistirmediler, zorunda kalmasam sormazdim, biliyorlardi, zorunda oldugum icin dersi birakmam gerekecekti, sonra yalvar yakar ögretim görevlilerine, tanimadigim iki cocuk kabul etti. 10 dk olmadi tanisali, cok acil ihtiyacim var, yoksa birakmam lazim vs diye yalvardik resmen. Degistirdiler, olur mu öyle sey, tabi ki dediler.
O günden sonra bazen yüzlerine dahi, abi dedigin seyi yapmak degmez diyorum. Zamanim yok diyorum, ben bilmem diyorum. Dizi izleyip yan gelip yatacak olsam dahi vaktim yok diyorum. Yok cünkü, vaktim var da, size yok. Onlar da sadece isleri olunca gelir oldu zaten, bir iki redden sonra da gelmediler. O kadar onurlari varmis demek.
Insanlarin bana iyilik borcu olmasini ister, ben de hep karsiligini vermeye calisir borclu kalmamaya calisirdim. Bir benmisim öyle düsünen ama. Bir benmisim.
0